«Τα παιδιά θύματα να μην τα μετράμε με νούμερα, φτάνει και μόνο ένα παιδί να χαθεί έτσι, τότε ο κόσμος μας ο δήθεν πολιτισμένος, ο δήθεν χριστιανικός, έχει χρεωκοπήσει»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ
Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακήρυξε το 2020 Έτος Αντώνη Σαμαράκη, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του (16/8/1919).
Ο Αντώνης Σαμαράκης υπήρξε ένας ιδιαιτέρως πολυδιαβασμένος και πολυμεταφρασμένος πεζογράφος, ενεργός πολίτης και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση και το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει.
Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου.
Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003.
Ο Αντώνης Σαμαράκης υπήρξε ένας ιδιαιτέρως πολυδιαβασμένος και πολυμεταφρασμένος πεζογράφος, ενεργός πολίτης και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση και το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει.
Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου.
Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003.
Σε μια εποχή που η πατρίδα μας μαστίζεται από μεγάλη ηθική και οικονομική κρίση... Τις μέρες που μπορεί να βρισκόμαστε σε απόγνωση και να ψάχνουμε για μια “σανίδα σωτηρίας”... Τις φορές που έχουμε την ανάγκη από κάπου να στηριχθούμε για να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας... Τότε, είναι που τα λόγια του κορυφαίου Αντώνη Σαμαράκη, πρέπει να φέρνουμε στο μυαλό μας...
Το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου. Εμφανίστηκε στον λογοτεχνικό χώρο το 1954, με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς.
Το έργο του έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας.
Χρησιμοποιεί απλή γλώσσα, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, προσεγγίζοντας τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Είχε ιδιαίτερη αγάπη για τους νέους και ήταν δική του η ιδέα η δημιουργία της "Βουλής των Εφήβων", όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.
"`Εφυγε" από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Επιθυμία του ήταν το σώμα του να δωρηθεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.
Όταν ο σπουδαίος συγγραφέας, τιμήθηκε για το σύνολο του έργου το 1982 με το Βραβείο Λογοτεχνίας Ευρωπάλια, είπαν για εκείνον: "Ο Αντώνης Σαμαράκης δεν μιλάει για ευκαιριακές προσωπικότητες. Οι πρωταγωνιστές του διστάζουν και αμφιβάλλουν, είναι ανθρώπινες υπάρξεις όπως ο αναγνώστης. Το έργο του Αντώνη Σαμαράκη είναι μαρτυρία για την τραγωδία του ολοκληρωτισμού, για την απουσία της ελευθερίας και τη μάχη που δίνουν οι άνθρωποι για να την κατακτήσουν. Ο Αντώνης Σαμαράκης είναι ο συγγραφέας της υπερηφάνειας και της ελπίδας."
ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Την υπερηφάνεια και την ελπίδα μας, λοιπόν, δεν πρέπει να χάσουμε... Κι εσύ, που διαβάζεις αυτό το κείμενο...
Να θυμάσαι πως ακόμα και...
αν νοιώθεις πως έχεις"πέσει χαμηλά",
αν έχεις "πονέσει βαθιά",
αν όλα "μοιάζουν σκοτεινά",
αν έχεις μείνει "έρημος"...
"Μην πεις ποτέ σου "είναι αργά". Τ`ακούς; Ό,τι κι αν γίνει!"
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθειά πονέσει.
Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ` ακούς- ό,τι κι αν γίνει.
Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο
απελπισμένες λέξεις
και αν έμπλεξες με το κακό
και πάλι θα ξεμπλέξεις.
Ποτέ!... ποτέ δεν είναι αργά
πρέπει να το πιστέψεις
και με την πίστη στην καρδιά
Εκείνον να γυρέψεις.
Εκείνον που και το ληστή
μ’ όλα τα κρίματά του
γιατί είχε μια καρδιά πιστή
τον κάλεσε κοντά Του.
«Είναι αργά» λοιπόν μην πειςό,τι κι αν σου συμβαίνει
φτάνει να Του προσευχηθείς
κι αμέσως σ’ ανασταίνει.
Να θυμάσαι πως ακόμα και...
αν νοιώθεις πως έχεις"πέσει χαμηλά",
αν έχεις "πονέσει βαθιά",
αν όλα "μοιάζουν σκοτεινά",
αν έχεις μείνει "έρημος"...
"Μην πεις ποτέ σου "είναι αργά". Τ`ακούς; Ό,τι κι αν γίνει!"
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθειά πονέσει.
Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ` ακούς- ό,τι κι αν γίνει.
Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο
απελπισμένες λέξεις
και αν έμπλεξες με το κακό
και πάλι θα ξεμπλέξεις.
Ποτέ!... ποτέ δεν είναι αργά
πρέπει να το πιστέψεις
και με την πίστη στην καρδιά
Εκείνον να γυρέψεις.
Εκείνον που και το ληστή
μ’ όλα τα κρίματά του
γιατί είχε μια καρδιά πιστή
τον κάλεσε κοντά Του.
«Είναι αργά» λοιπόν μην πειςό,τι κι αν σου συμβαίνει
φτάνει να Του προσευχηθείς
κι αμέσως σ’ ανασταίνει.
ΟΑντώνης Σαμαράκης έρχεται στη ζωή στις 16 Αυγούστου 1919, στην Αθήνα. Είναι ένα παιδί με ευαίσθητη ψυχή, που μαθαίνει να βρίσκει καταφύγιο στην ποίηση, τις φορές που ο κόσμος τον απογοητεύει. Επιμελής και με αγάπη για τα γράμματα, ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές του και φοιτά στη Νομική Αθηνών.
Κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής, οργανώνεται στην Αντίσταση και σε μια στιγμή ατυχίας συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς. Το 1944 καταδικάζεται σε θάνατο, όμως καταφέρνει να δραπετεύσει.
Επί σειρά ετών εργάζεται στο Υπουργείο Εργασίας, η γραφειοκρατία ωστόσο τον πνίγει και παραιτείται το 1963. Οι ανθρωπιστικές του ανησυχίες βρίσκουν διέξοδο στον Ο.Η.Ε. και στη φιλανθρωπική του δράση. Του ανατίθεται η θέση του εμπειρογνώμονα, χάρη στην οποία ταξιδεύει στην Ευρώπη, στην Αμερική, ακόμη και στην Αφρική, για κοινωνικά ζητήματα.
Παρότι η ποίηση τον έχει κερδίσει από νωρίς, η παρθενική λογοτεχνική του εμφάνιση γίνεται μόλις το 1954, με τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται Ελπίς. Στην εργογραφία του ανήκουν επίσης το Σήμα Κινδύνου (1959), Αρνούμαι (1961), Το λάθος (1965), Το διαβατήριο (1973) κ.α.
ΟΑντώνης Σαμαράκης συμπυκνώνει στο έργο του τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του, που αφορούν καθημερινά προβλήματα του απλού κόσμου. Με λιτό τρόπο, τοποθετεί στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, τις αγωνίες και τις ελπίδες του. Χαρακτηριστική είναι η αγάπη του για τη νεολαία, πράγμα που τον ωθεί να αναλάβει την πρωτοβουλία για την ίδρυση της Βουλής των Εφήβων.
Η ελληνική και η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα έχουν υποκλιθεί πολλές φορές στο συγγραφικό ταλέντο του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού λογοτέχνη. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 33 γλώσσες και κυκλοφορούν σε 107 ξένες εκδόσεις. Ο ίδιος έχει τιμηθεί πολλές φορές με βραβεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και έχει αναγορευτεί σε επίτιμο δημότη 37 πόλεων.
Η φιλανθρωπική του δράση αναγνωρίζεται επίσης και το 1989, η UNICEF τον ονομάζει πρώτο Έλληνα πρεσβευτή Καλής Θέλησης για τα παιδιά του κόσμου.
Ο Αντώνης Σαμαράκης αφήνει την τελευταία του πνοή στην Πύλο, στις 8 Αυγούστου 2003. Κατόπιν δικής του επιθυμίας, το σώμα του παραχωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητών της Ιατρικής.
Κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής, οργανώνεται στην Αντίσταση και σε μια στιγμή ατυχίας συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς. Το 1944 καταδικάζεται σε θάνατο, όμως καταφέρνει να δραπετεύσει.
Επί σειρά ετών εργάζεται στο Υπουργείο Εργασίας, η γραφειοκρατία ωστόσο τον πνίγει και παραιτείται το 1963. Οι ανθρωπιστικές του ανησυχίες βρίσκουν διέξοδο στον Ο.Η.Ε. και στη φιλανθρωπική του δράση. Του ανατίθεται η θέση του εμπειρογνώμονα, χάρη στην οποία ταξιδεύει στην Ευρώπη, στην Αμερική, ακόμη και στην Αφρική, για κοινωνικά ζητήματα.
Παρότι η ποίηση τον έχει κερδίσει από νωρίς, η παρθενική λογοτεχνική του εμφάνιση γίνεται μόλις το 1954, με τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται Ελπίς. Στην εργογραφία του ανήκουν επίσης το Σήμα Κινδύνου (1959), Αρνούμαι (1961), Το λάθος (1965), Το διαβατήριο (1973) κ.α.
ΟΑντώνης Σαμαράκης συμπυκνώνει στο έργο του τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς του, που αφορούν καθημερινά προβλήματα του απλού κόσμου. Με λιτό τρόπο, τοποθετεί στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, τις αγωνίες και τις ελπίδες του. Χαρακτηριστική είναι η αγάπη του για τη νεολαία, πράγμα που τον ωθεί να αναλάβει την πρωτοβουλία για την ίδρυση της Βουλής των Εφήβων.
Η ελληνική και η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα έχουν υποκλιθεί πολλές φορές στο συγγραφικό ταλέντο του μεγάλου αυτού μεταπολεμικού λογοτέχνη. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 33 γλώσσες και κυκλοφορούν σε 107 ξένες εκδόσεις. Ο ίδιος έχει τιμηθεί πολλές φορές με βραβεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και έχει αναγορευτεί σε επίτιμο δημότη 37 πόλεων.
Η φιλανθρωπική του δράση αναγνωρίζεται επίσης και το 1989, η UNICEF τον ονομάζει πρώτο Έλληνα πρεσβευτή Καλής Θέλησης για τα παιδιά του κόσμου.
Ο Αντώνης Σαμαράκης αφήνει την τελευταία του πνοή στην Πύλο, στις 8 Αυγούστου 2003. Κατόπιν δικής του επιθυμίας, το σώμα του παραχωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητών της Ιατρικής.
Θέμα: Η απογοήτευση και η διάψευση των ελπίδων για ειρήνη στην ανθρωπότητα μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο.
Αντώνης Σαμαράκης - Ζητειται Ελπις (απόσπασμα)
Από τότε που τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η σκιά του τρίτου δεν είχε πάψει να βαραίνει πάνω στον κόσμο μας. Και στο μεταξύ, το αίμα χυνότανε, στην Κορέα χτες, στην Ινδοκίνα σήμερα, αύριο...
Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του. Σκούπισε τον ιδρώτα στο μέτωπό του· είχε ιδρώσει, κι όμως δεν έκανε ζέστη.
Ο πόλεμος, η βόμβα υδρογόνου, ... Το πανόραμα της ζωής!
Δεν είχε αλλάξει διόλου προς το καλύτερο η ζωή μας ύστερ’ από τον πόλεμο. Όλα είναι τα ίδια σαν και πριν. Κι όμως είχε ελπίσει κι αυτός, όπως είχαν ελπίσει εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλη τη γη, πως ύστερ’ από τον πόλεμο, ύστερ’ από τόσο αίμα που χύθηκε, κάτι θ’ άλλαζε. Πως θα’ ρχόταν η ειρήνη, πως ο εφιάλτης του πολέμου δε θα ίσκιωνε πια τη γη μας, πως δε θα γίνονταν τώρα αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, πως . . .
Σουρούπωνε. Μερικά φώτα είχαν ανάψει κιόλας στα μαγαζιά αντίκρυ. Στο καφενείο δεν είχανε ανάψει ακόμα τα φώτα. Του άρεσε έτσι το ημίφως.
Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…
Δεν έφταιγε η εφημερίδα που έκανε τώρα αυτές τις σκέψεις. Τα σκεφτότανε όλα αυτά τον τελευταίο καιρό, πότε με λιγότερη, πότε με περισσότερη ένταση. Σκεφτότανε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. Την ειρήνη, τη βαθιά τούτη λαχτάρα, που κρέμεται από μια κλωστή. Σκεφτότανε τη φτώχεια, την αθλιότητα. Σκεφτότανε το φόβο που έχει μπει στις καρδιές.
Στον καθρέφτη, δίπλα του, είδε το πρόσωπο του. Ένα πολύ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δε μαρτυρούσε την ταραχή που είχε μέσα του.
Είχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο. Και είχε ελπίσει. Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα. Ναι, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του πως ήτανε χωρίς ελπίδα.
Μια σειρά από διαψεύσεις ελπίδων ήταν η ζωή του. Είχε ελπίσει τότε . . . Είχε ελπίσει ύστερα . . .
Ζήτησε ένα ποτήρι νερό ακόμα. Αύτη η διάψευση από τις λογής λογής ιδεολογίες ήτανε βέβαια γενικό φαινόμενο. Και παραπάνω από τη διάψευση, η κούραση, η αδιαφορία, που οι πιο πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστά στις διάφορες ιδεολογίες.
Κοίταζε τα τρόλεϋ που περνάγανε ολοένα στη λεωφόρο, το πλήθος . . . Μπροστά του, η εφημερίδα ανοιχτή. Όλα αυτά που είχε δει και πρωτύτερα: η σκιά του καινούριου πολέμου, η Ινδοκίνα, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις» . . .
Στις έξι σελίδες της εφημερίδας: η ζωή. Κι αυτός, ήτανε τώρα ένας άνθρωπος που δεν έχει ελπίδα.
Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος:
— Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!
Έτσι κι αυτός, τώρα, είχε φτάσει στο σημείο να λέει:
— Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!
Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα !» Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία . . . Αυτός ήταν ένας άνθρωπος, τίποτε άλλο. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε, και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πει αυτό. Βέβαια, άλλοι θα’ χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να’ χουν.
Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η «Κοσμική Κίνησις», το ρεσιτάλ πιάνου, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι «Μικρές Αγγελίες» . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή . . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον . . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει . . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός . . .
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
Ύστερα πρόσθεσε το όνομά του και τι διεύθυνσή του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.
Από τότε που τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η σκιά του τρίτου δεν είχε πάψει να βαραίνει πάνω στον κόσμο μας. Και στο μεταξύ, το αίμα χυνότανε, στην Κορέα χτες, στην Ινδοκίνα σήμερα, αύριο...
Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του. Σκούπισε τον ιδρώτα στο μέτωπό του· είχε ιδρώσει, κι όμως δεν έκανε ζέστη.
Ο πόλεμος, η βόμβα υδρογόνου, ... Το πανόραμα της ζωής!
Δεν είχε αλλάξει διόλου προς το καλύτερο η ζωή μας ύστερ’ από τον πόλεμο. Όλα είναι τα ίδια σαν και πριν. Κι όμως είχε ελπίσει κι αυτός, όπως είχαν ελπίσει εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλη τη γη, πως ύστερ’ από τον πόλεμο, ύστερ’ από τόσο αίμα που χύθηκε, κάτι θ’ άλλαζε. Πως θα’ ρχόταν η ειρήνη, πως ο εφιάλτης του πολέμου δε θα ίσκιωνε πια τη γη μας, πως δε θα γίνονταν τώρα αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, πως . . .
Σουρούπωνε. Μερικά φώτα είχαν ανάψει κιόλας στα μαγαζιά αντίκρυ. Στο καφενείο δεν είχανε ανάψει ακόμα τα φώτα. Του άρεσε έτσι το ημίφως.
Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…
Δεν έφταιγε η εφημερίδα που έκανε τώρα αυτές τις σκέψεις. Τα σκεφτότανε όλα αυτά τον τελευταίο καιρό, πότε με λιγότερη, πότε με περισσότερη ένταση. Σκεφτότανε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. Την ειρήνη, τη βαθιά τούτη λαχτάρα, που κρέμεται από μια κλωστή. Σκεφτότανε τη φτώχεια, την αθλιότητα. Σκεφτότανε το φόβο που έχει μπει στις καρδιές.
Στον καθρέφτη, δίπλα του, είδε το πρόσωπο του. Ένα πολύ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δε μαρτυρούσε την ταραχή που είχε μέσα του.
Είχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο. Και είχε ελπίσει. Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα. Ναι, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του πως ήτανε χωρίς ελπίδα.
Μια σειρά από διαψεύσεις ελπίδων ήταν η ζωή του. Είχε ελπίσει τότε . . . Είχε ελπίσει ύστερα . . .
Ζήτησε ένα ποτήρι νερό ακόμα. Αύτη η διάψευση από τις λογής λογής ιδεολογίες ήτανε βέβαια γενικό φαινόμενο. Και παραπάνω από τη διάψευση, η κούραση, η αδιαφορία, που οι πιο πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστά στις διάφορες ιδεολογίες.
Κοίταζε τα τρόλεϋ που περνάγανε ολοένα στη λεωφόρο, το πλήθος . . . Μπροστά του, η εφημερίδα ανοιχτή. Όλα αυτά που είχε δει και πρωτύτερα: η σκιά του καινούριου πολέμου, η Ινδοκίνα, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, η «Κοσμική Κίνησις» . . .
Στις έξι σελίδες της εφημερίδας: η ζωή. Κι αυτός, ήτανε τώρα ένας άνθρωπος που δεν έχει ελπίδα.
Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος:
— Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!
Έτσι κι αυτός, τώρα, είχε φτάσει στο σημείο να λέει:
— Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!
Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα !» Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία . . . Αυτός ήταν ένας άνθρωπος, τίποτε άλλο. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε, και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πει αυτό. Βέβαια, άλλοι θα’ χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να’ χουν.
Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η «Κοσμική Κίνησις», το ρεσιτάλ πιάνου, οι δυο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι «Μικρές Αγγελίες» . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή . . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον . . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει . . .
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός . . .
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
Ύστερα πρόσθεσε το όνομά του και τι διεύθυνσή του. Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο.
Ζητείται ελπίς ... για ... αληθινή ζωή.
Σε γενικές γραμμές , ο κόσμος μας βρίσκεται στην κοινωνική και ηθική παρακμή του . Έχουν εκφραστεί πολλές απόψεις για το ότι ζητείται ελπίδα , και κατά την γνώμη μου μπορούν να δικαιολογηθούν.
Αρχικά, ελπίδα ζητείται για να μπει ένα τέλος στην απληστία και την ιδιοτέλεια του ανθρώπου. Η ανυπέρβλητη αγάπη του για το χρήμα και την εκπλήρωση των προσωπικών του συμφερόντων , έχει οδηγήσει πολλές φορές σε πόλεμο. Έχουν χαθεί άπειρες, ανυπολόγιστες ανθρώπινες ζωές, για την απληστία ορισμένων πολιτικών αρχηγών. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ζητείται ελπίδα να κατανοήσουν οι άνθρωποι ότι μία ανθρώπινη ζωή , ανεξαρτήτως θρησκείας, ηλικίας ή καταγωγής, αξίζει αγάπη, φροντίδα , και όχι απλά 5 κιλά πετρέλαιο ή 10 ευρώ.
Εκτός από τον πόλεμο, το φαινόμενο του ρατσισμού, συνεχίζει να πλήττει πάρα πολύ την ανθρωπότητα, καθώς βρίσκεται στην ακμή του. Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ένα άτομο αντιμετωπίζεται μεροληπτικά από τους υπόλοιπους, επειδή απλά γεννήθηκε στην Αφρική. Ζητείται ελπίδα , να αφομοιώσουμε όλοι την αξία της ελευθερίας και της μεταξύ μας ισότητας. Η ποικιλομορφία που υπάρχει είναι ένα θαύμα , και ο κόσμος μας θα ήταν πολύ ανιαρός . εάν ήμασταν όλοι ίδιοι. Καθημερινά, δολοφονίες, βιασμοί, κ.α. Εάν αυτό δεν σταματήσει , θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες , που θα γυρίσουν, σε εμάς τους ίδιους.
Επίσης πασιφανές είναι το γεγονός, ότι η κρατική εξουσία εξαπατά, περιπαίζει και εκμεταλλεύεται τον σύγχρονο πολίτη. Όλο και περισσότεροι φόροι, όλο και εντονότερα καταπνικτικά μέτρα, όλο και περισσότερη κοροϊδία. Αλλά η στάση μας δυστυχώς είναι αξιοθρήνητη, παθητική. Απλά δεχόμαστε το κατεστημένο, ανεχόμαστε όλη αυτήν την εξαπάτηση. Ζητείται ελπίδα, να βρούμε, όλη την ψυχική δύναμη, να εκδηλώσουμε την αντίστασή μας, να επαναστατήσουμε , εναντίον όλων των δημιουργών της κατάστασης αυτής.
Επιπροσθέτως, ορισμένα άτομα , είναι ηττοπαθή, φοβούνται να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Κάποια από αυτά, η συντριπτική πλειονότητα, δεν έχουν αντιληφθεί ούτε αφομοιώσει ορθά ότι η ζωή είναι μικρή και ότι πραγματικά αξίζει να την απολαμβάνουμε, καθώς αποτελεί δώρο για εμάς. Διότι τουλάχιστον , δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το τι υπάρχει μετά. Οπότε καλού-κακού , ας ζήσουμε όσο μπορούμε και όπως θέλουμε , ώστε όταν αποχαιρετήσουμε τον κόσμο αυτόν, να έχουμε όμορφες αναμνήσεις. Ζητείται ελπίδα, ο καθένας από εμάς, να κατανοήσει με τον δικό του τρόπο, την αξία και την μοναδικότητα του δώρου της ζωής.
Συμπερασματικά, ελπίς ζητείται, για την βελτίωση του κόσμου αυτού, της ανθρωπότητας. Πρέπει να ξέρουμε που να δίνουμε βάρος και προπάντων όχι στον ματεριαλισμό και το χρήμα . Πρέπει να σεβόμαστε τους συνοδοιπόρους μας στο μονοπάτι που πολύ ψυχρά αποκαλούμε ζωή. Πρέπει να επαναστατούμε, να αντιστεκόμαστε, να μην είμαστε παθητικοί, να ονειρευόμαστε. Ζητείται ελπίς ... για ... αληθινή ζωή.
Ο κόσμος ζητάει πολλά για να ευτυχήσει. Ένα από αυτά είναι να υπάρχει ειρήνη σε όλο τον κόσμο και οι άνθρωποι να ζουν ευτυχισμένοι, να μην πεθαίνουν τόσο εύκολα. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, να είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι. Να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να μην κρίνουμε, γιατί στη ζωή υπάρχουν πολλές εκπλήξεις. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, ελπίδα, αφοσίωση και ειρήνη. Να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο και να μοιράζουμε αγάπη και ομόνοια.
Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο που το κακό δεν θα είναι πια κυρίαρχο. Ζητώ αυτό γιατί θέλω ένα κόσμο χωρίς στεναχώριες, αδικία και εκμετάλλευση. Να 'μαστε αληθινοί και να προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας μόνο καλά πράγματα. Ζητείται ελπίς για ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο. Ελπίζω για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, συγκρούσεις, όπου δεν θα χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι άδικα και δεν θα υπάρχει τόσο μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Ζητείται ελπίς για εμπιστοσύνη και αγάπη. Αυτό το ζητώ γιατί ελπίζω οι άνθρωπο να είναι όσο πιο έμπιστοι γίνεται και να μην προδίδουν τους συνανθρώπους τους βλάπτοντας τους. Να υπάρχει μόνο αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τέλος, ζητείται ελπίς για έναν ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ!
Στις μέρες μας ο κόσμος μέρα με την μέρα φαίνεται λες και σιγά σιγά καταρρέει. Για παράδειγμα, αν ανοίξει κανείς το πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας θα δει δυστυχία και πολέμους παντού. Θα δει αθώους ανθρώπους να υποφέρουν και να πεθαίνουν. Υπάρχουν ελάχιστες καλές ειδήσεις, αλλά ο κόσμος επικεντρώνεται σε αυτές, μόνο και μόνο για να μην σκέφτεται αυτό το μαύρο νέφος που καλύπτει τον κόσμο μας.
Ο κόσμος αναζητεί ελπίδα στους δρόμους, όπως οι φτωχοί στους δρόμους αναζητούν λεφτά και φαγητό. Αν βρεθεί ακόμη και ένα ψίχουλο ελπίδας, ο καθένας θα τρέξει να κρατηθεί απο αυτήν ευχόμενος ότι θα ξεχάσει την δυστυχία του. Αυτό που θέλω εγώ προσωπικά είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορούμε να βρούμε ελπίδα στα μικρά πράγματα της ζωής και ένας κόσμος στον οποίο κυριαρχεί η αγάπη και σεβασμός παρά το μίσος και η δυστυχία.
Ζητείται ελπίδα.
Ζητείται ελευθερία.
Ζητείται αγάπη.
Σε γενικές γραμμές , ο κόσμος μας βρίσκεται στην κοινωνική και ηθική παρακμή του . Έχουν εκφραστεί πολλές απόψεις για το ότι ζητείται ελπίδα , και κατά την γνώμη μου μπορούν να δικαιολογηθούν.
Αρχικά, ελπίδα ζητείται για να μπει ένα τέλος στην απληστία και την ιδιοτέλεια του ανθρώπου. Η ανυπέρβλητη αγάπη του για το χρήμα και την εκπλήρωση των προσωπικών του συμφερόντων , έχει οδηγήσει πολλές φορές σε πόλεμο. Έχουν χαθεί άπειρες, ανυπολόγιστες ανθρώπινες ζωές, για την απληστία ορισμένων πολιτικών αρχηγών. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ζητείται ελπίδα να κατανοήσουν οι άνθρωποι ότι μία ανθρώπινη ζωή , ανεξαρτήτως θρησκείας, ηλικίας ή καταγωγής, αξίζει αγάπη, φροντίδα , και όχι απλά 5 κιλά πετρέλαιο ή 10 ευρώ.
Εκτός από τον πόλεμο, το φαινόμενο του ρατσισμού, συνεχίζει να πλήττει πάρα πολύ την ανθρωπότητα, καθώς βρίσκεται στην ακμή του. Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ένα άτομο αντιμετωπίζεται μεροληπτικά από τους υπόλοιπους, επειδή απλά γεννήθηκε στην Αφρική. Ζητείται ελπίδα , να αφομοιώσουμε όλοι την αξία της ελευθερίας και της μεταξύ μας ισότητας. Η ποικιλομορφία που υπάρχει είναι ένα θαύμα , και ο κόσμος μας θα ήταν πολύ ανιαρός . εάν ήμασταν όλοι ίδιοι. Καθημερινά, δολοφονίες, βιασμοί, κ.α. Εάν αυτό δεν σταματήσει , θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες , που θα γυρίσουν, σε εμάς τους ίδιους.
Επίσης πασιφανές είναι το γεγονός, ότι η κρατική εξουσία εξαπατά, περιπαίζει και εκμεταλλεύεται τον σύγχρονο πολίτη. Όλο και περισσότεροι φόροι, όλο και εντονότερα καταπνικτικά μέτρα, όλο και περισσότερη κοροϊδία. Αλλά η στάση μας δυστυχώς είναι αξιοθρήνητη, παθητική. Απλά δεχόμαστε το κατεστημένο, ανεχόμαστε όλη αυτήν την εξαπάτηση. Ζητείται ελπίδα, να βρούμε, όλη την ψυχική δύναμη, να εκδηλώσουμε την αντίστασή μας, να επαναστατήσουμε , εναντίον όλων των δημιουργών της κατάστασης αυτής.
Επιπροσθέτως, ορισμένα άτομα , είναι ηττοπαθή, φοβούνται να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Κάποια από αυτά, η συντριπτική πλειονότητα, δεν έχουν αντιληφθεί ούτε αφομοιώσει ορθά ότι η ζωή είναι μικρή και ότι πραγματικά αξίζει να την απολαμβάνουμε, καθώς αποτελεί δώρο για εμάς. Διότι τουλάχιστον , δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το τι υπάρχει μετά. Οπότε καλού-κακού , ας ζήσουμε όσο μπορούμε και όπως θέλουμε , ώστε όταν αποχαιρετήσουμε τον κόσμο αυτόν, να έχουμε όμορφες αναμνήσεις. Ζητείται ελπίδα, ο καθένας από εμάς, να κατανοήσει με τον δικό του τρόπο, την αξία και την μοναδικότητα του δώρου της ζωής.
Συμπερασματικά, ελπίς ζητείται, για την βελτίωση του κόσμου αυτού, της ανθρωπότητας. Πρέπει να ξέρουμε που να δίνουμε βάρος και προπάντων όχι στον ματεριαλισμό και το χρήμα . Πρέπει να σεβόμαστε τους συνοδοιπόρους μας στο μονοπάτι που πολύ ψυχρά αποκαλούμε ζωή. Πρέπει να επαναστατούμε, να αντιστεκόμαστε, να μην είμαστε παθητικοί, να ονειρευόμαστε. Ζητείται ελπίς ... για ... αληθινή ζωή.
Ο κόσμος ζητάει πολλά για να ευτυχήσει. Ένα από αυτά είναι να υπάρχει ειρήνη σε όλο τον κόσμο και οι άνθρωποι να ζουν ευτυχισμένοι, να μην πεθαίνουν τόσο εύκολα. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, να είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι. Να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να μην κρίνουμε, γιατί στη ζωή υπάρχουν πολλές εκπλήξεις. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, ελπίδα, αφοσίωση και ειρήνη. Να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο και να μοιράζουμε αγάπη και ομόνοια.
Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο που το κακό δεν θα είναι πια κυρίαρχο. Ζητώ αυτό γιατί θέλω ένα κόσμο χωρίς στεναχώριες, αδικία και εκμετάλλευση. Να 'μαστε αληθινοί και να προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας μόνο καλά πράγματα. Ζητείται ελπίς για ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο. Ελπίζω για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, συγκρούσεις, όπου δεν θα χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι άδικα και δεν θα υπάρχει τόσο μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Ζητείται ελπίς για εμπιστοσύνη και αγάπη. Αυτό το ζητώ γιατί ελπίζω οι άνθρωπο να είναι όσο πιο έμπιστοι γίνεται και να μην προδίδουν τους συνανθρώπους τους βλάπτοντας τους. Να υπάρχει μόνο αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τέλος, ζητείται ελπίς για έναν ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ!
Στις μέρες μας ο κόσμος μέρα με την μέρα φαίνεται λες και σιγά σιγά καταρρέει. Για παράδειγμα, αν ανοίξει κανείς το πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας θα δει δυστυχία και πολέμους παντού. Θα δει αθώους ανθρώπους να υποφέρουν και να πεθαίνουν. Υπάρχουν ελάχιστες καλές ειδήσεις, αλλά ο κόσμος επικεντρώνεται σε αυτές, μόνο και μόνο για να μην σκέφτεται αυτό το μαύρο νέφος που καλύπτει τον κόσμο μας.
Ο κόσμος αναζητεί ελπίδα στους δρόμους, όπως οι φτωχοί στους δρόμους αναζητούν λεφτά και φαγητό. Αν βρεθεί ακόμη και ένα ψίχουλο ελπίδας, ο καθένας θα τρέξει να κρατηθεί απο αυτήν ευχόμενος ότι θα ξεχάσει την δυστυχία του. Αυτό που θέλω εγώ προσωπικά είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορούμε να βρούμε ελπίδα στα μικρά πράγματα της ζωής και ένας κόσμος στον οποίο κυριαρχεί η αγάπη και σεβασμός παρά το μίσος και η δυστυχία.
Ζητείται ελπίδα.
Ζητείται ελευθερία.
Ζητείται αγάπη.
Πάρε μια λέξη και κάνε παιχνίδι.
Κάτι θα βγει, δική σου ευθύνη.
Πάρε στο τέλος χαμόγελο κι ευχή.
Βάλ’ τα στη σειρά και το ποίημα θα βγει.
Κάτι θα βγει, δική σου ευθύνη.
Πάρε στο τέλος χαμόγελο κι ευχή.
Βάλ’ τα στη σειρά και το ποίημα θα βγει.
ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ
Μικρές αγγελίες ΖΗΤΕΙΤΑΙ κάθε είδους αγάπη, μητρική, αδερφική, φιλική, πλατωνική. Όλες μάς είναι πολύτιμες. Σας ενημερώνουμε πως η αγάπη σας θα μετρηθεί, θα ζυγιστεί, για να πληρωθείτε αναλόγως.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ πίστη. Όποιος έχει αρκετή, ας την κομματιάσει σε μικρά κομμάτια για όλους. Όλοι την έχουμε ανάγκη.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ έστω και λίγη αλήθεια. Αν τη βρεις, ακολούθησέ την. Δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ φως, για να στραφούν όλα τα βλέμματα και τα λουλούδια εκεί.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ξίφος, για να κόψει στα δύο 11 11 την αδιαφορία που χάραξε την εποχή μας.
ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ χέρια, για να σμιλέψουν τον κόσμο απ’ την αρχή.
Μικρές αγγελίες ΖΗΤΕΙΤΑΙ κάθε είδους αγάπη, μητρική, αδερφική, φιλική, πλατωνική. Όλες μάς είναι πολύτιμες. Σας ενημερώνουμε πως η αγάπη σας θα μετρηθεί, θα ζυγιστεί, για να πληρωθείτε αναλόγως.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ πίστη. Όποιος έχει αρκετή, ας την κομματιάσει σε μικρά κομμάτια για όλους. Όλοι την έχουμε ανάγκη.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ έστω και λίγη αλήθεια. Αν τη βρεις, ακολούθησέ την. Δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ φως, για να στραφούν όλα τα βλέμματα και τα λουλούδια εκεί.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ξίφος, για να κόψει στα δύο 11 11 την αδιαφορία που χάραξε την εποχή μας.
ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ χέρια, για να σμιλέψουν τον κόσμο απ’ την αρχή.
ΧΙΛΙΕΣ_ΚΑΙ_ΜΙΑ_ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ_ΔΡΑΣΕΙΣ.docx | |
File Size: | 60 kb |
File Type: | docx |