Στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα ίδρυσης του χαμόγελου του παιδιού, φτιάξαμε δυο αφίσες.....
ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΙΣ ΜΗΛΙΕΣ
Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς θυμούνται τα παιδιά όταν τελειώνουν πια το Δημοτικό Σχολείο. Το σίγουρο είναι ότι θυμούνται τις εκδρομές! !!
Η εκδρομή της τάξης μας ήταν λοιπόν μια τέτοια εμπειρία που μάλλον θα θυμούνται στο μέλλον…
Προορισμός, οι Μηλιές Μαγνησίας. Διαδρομή μαγευτική, βουνό καταπράσινο απ’ τη μια και καταγάλανη θάλασσα απ’ την άλλη. Το λεωφορείο μας άφησε στη στροφή του δρόμου, εκεί που διακλαδίζεται , αριστερά οδηγεί στις Μηλιές και αν συνεχίσεις φτάνει στα χωριά του Ανατολικού Πηλίου.
Περπατώντας 1χμ υπό τους ήχους της φύσης, ένα αηδονάκι μας υποδέχτηκε με το κελάηδημά του, φτάσαμε στην πλατεία του χωριού. Πλατάνια με ίσκιο πλούσιο και δροσερό, τραπεζάκια όμορφα στρωμένα, λουλούδια παντού και ο ναός των Ταξιαρχών.
Ο ευγενέστατος πατήρ Κωνσταντίνος είχε την καλοσύνη να μας περιμένει και να μας ξεναγήσει στο ναό, να μας πληροφορήσει για την ιστορία του και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και πιο πολύ να μας μεταδώσει μια ηρεμία και πραότητα απόλυτα ταιριαστή με το χώρο και την ιδιότητά του.
Ακριβώς πάνω από την πλατεία σε ένα όμορφο διώροφο κτίριο στεγάζεται η Δημοτική Βιβλιοθήκη που ήταν η επόμενη στάση για ξενάγηση. « Ψυχής άκος» την ονόμασαν οι ιδρυτές της, θεραπεία ψυχής… κάτι θα ήξεραν! Πάρα πολλά βιβλία παλιά, φερμένα τα περισσότερα από τυπογραφεία του εξωτερικού από τους ιδρυτές της Σχολής που λειτουργούσε στο χώρο αυτό από το 1814. Εγκυκλοπαίδειες, αρχαιοελληνική γραμματεία, λογοτεχνία και κατάλογοι χειρόγραφοι και μέσα σε μια προθήκη η σημαία που ύψωσε ο Άνθιμος Γαζής το Μάιο του 1821 κατά την έναρξη της επανάστασης στο Πήλιο.
Ήρθε όμως το μεσημεράκι και μετά από λίγη ανηφορική πεζοπορία (να ανοίξει και η όρεξη!) φτάσαμε στην ταβέρνα «Αγνάντι» που ‘όπως φαίνεται κι από την ονομασία της η θέα που απλωνόταν μπροστά μας είναι μάλλον απερίγραπτη …
Φαγητό εξαιρετικό και πολύ καλή εξυπηρέτηση από την οικογένεια των ιδιοκτητών.
Αν νομίζετε όμως ότι ο ποδαρόδρομος δεν έχει και συνέχεια, κάνετε λάθος! Μονοπάτι λιθόστρωτο ,καλντερίμι όπως το λένε οι ντόπιοι, από την πλατεία μέχρι το σταθμό από όπου θα πάρουμε το τρενάκι για τα Λεχώνια.
Πολλά παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία να περπατήσουν σε τέτοιο μονοπάτι οπότε η έκπληξη και ο ενθουσιασμός διαδέχονταν το ένα το άλλο. Σαν κατσικάκια έτρεχαν και οι φωνές τους ζωντάνεψαν την ηρεμία του χωριού. Ο «Μουτζούρης» μάς περίμενε στο σταθμό και το ταξίδι μας ξεκίνησε. Tι να πρωτοπεριγράψει κανείς και ποιες λέξεις να αποδώσουν αυτή την ανοιξιάτικη εικόνα στο πιο όμορφο βουνό; Ελιές και πουρνάρια, νερά να κατρακυλούν από στενά βράχια, γεφύρια πέτρινα να θυμίζουν τη μαστοριά ανθρώπων με μεράκι και τέχνη πηγαία, σπιτάκια αρμονικά χτισμένα στο χώρο, ουρανός και θάλασσα, να μην ξέρεις ποιο γαλάζιο να διαλέξεις! Μιάμιση ώρα η διαδρομή, μιάμιση ώρα απόλαυση πραγματική για όλες τις αισθήσεις.
Φτάνοντας στα Λεχώνια μας περίμενε το λεωφορείο και ο δρόμος της επιστροφής. Ελπίζουμε να μείνει μια όμορφη ανάμνηση σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στην εκδρομή και ευχαριστούμε τους γονείς για την εμπιστοσύνη τους.
Η εκδρομή της τάξης μας ήταν λοιπόν μια τέτοια εμπειρία που μάλλον θα θυμούνται στο μέλλον…
Προορισμός, οι Μηλιές Μαγνησίας. Διαδρομή μαγευτική, βουνό καταπράσινο απ’ τη μια και καταγάλανη θάλασσα απ’ την άλλη. Το λεωφορείο μας άφησε στη στροφή του δρόμου, εκεί που διακλαδίζεται , αριστερά οδηγεί στις Μηλιές και αν συνεχίσεις φτάνει στα χωριά του Ανατολικού Πηλίου.
Περπατώντας 1χμ υπό τους ήχους της φύσης, ένα αηδονάκι μας υποδέχτηκε με το κελάηδημά του, φτάσαμε στην πλατεία του χωριού. Πλατάνια με ίσκιο πλούσιο και δροσερό, τραπεζάκια όμορφα στρωμένα, λουλούδια παντού και ο ναός των Ταξιαρχών.
Ο ευγενέστατος πατήρ Κωνσταντίνος είχε την καλοσύνη να μας περιμένει και να μας ξεναγήσει στο ναό, να μας πληροφορήσει για την ιστορία του και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και πιο πολύ να μας μεταδώσει μια ηρεμία και πραότητα απόλυτα ταιριαστή με το χώρο και την ιδιότητά του.
Ακριβώς πάνω από την πλατεία σε ένα όμορφο διώροφο κτίριο στεγάζεται η Δημοτική Βιβλιοθήκη που ήταν η επόμενη στάση για ξενάγηση. « Ψυχής άκος» την ονόμασαν οι ιδρυτές της, θεραπεία ψυχής… κάτι θα ήξεραν! Πάρα πολλά βιβλία παλιά, φερμένα τα περισσότερα από τυπογραφεία του εξωτερικού από τους ιδρυτές της Σχολής που λειτουργούσε στο χώρο αυτό από το 1814. Εγκυκλοπαίδειες, αρχαιοελληνική γραμματεία, λογοτεχνία και κατάλογοι χειρόγραφοι και μέσα σε μια προθήκη η σημαία που ύψωσε ο Άνθιμος Γαζής το Μάιο του 1821 κατά την έναρξη της επανάστασης στο Πήλιο.
Ήρθε όμως το μεσημεράκι και μετά από λίγη ανηφορική πεζοπορία (να ανοίξει και η όρεξη!) φτάσαμε στην ταβέρνα «Αγνάντι» που ‘όπως φαίνεται κι από την ονομασία της η θέα που απλωνόταν μπροστά μας είναι μάλλον απερίγραπτη …
Φαγητό εξαιρετικό και πολύ καλή εξυπηρέτηση από την οικογένεια των ιδιοκτητών.
Αν νομίζετε όμως ότι ο ποδαρόδρομος δεν έχει και συνέχεια, κάνετε λάθος! Μονοπάτι λιθόστρωτο ,καλντερίμι όπως το λένε οι ντόπιοι, από την πλατεία μέχρι το σταθμό από όπου θα πάρουμε το τρενάκι για τα Λεχώνια.
Πολλά παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία να περπατήσουν σε τέτοιο μονοπάτι οπότε η έκπληξη και ο ενθουσιασμός διαδέχονταν το ένα το άλλο. Σαν κατσικάκια έτρεχαν και οι φωνές τους ζωντάνεψαν την ηρεμία του χωριού. Ο «Μουτζούρης» μάς περίμενε στο σταθμό και το ταξίδι μας ξεκίνησε. Tι να πρωτοπεριγράψει κανείς και ποιες λέξεις να αποδώσουν αυτή την ανοιξιάτικη εικόνα στο πιο όμορφο βουνό; Ελιές και πουρνάρια, νερά να κατρακυλούν από στενά βράχια, γεφύρια πέτρινα να θυμίζουν τη μαστοριά ανθρώπων με μεράκι και τέχνη πηγαία, σπιτάκια αρμονικά χτισμένα στο χώρο, ουρανός και θάλασσα, να μην ξέρεις ποιο γαλάζιο να διαλέξεις! Μιάμιση ώρα η διαδρομή, μιάμιση ώρα απόλαυση πραγματική για όλες τις αισθήσεις.
Φτάνοντας στα Λεχώνια μας περίμενε το λεωφορείο και ο δρόμος της επιστροφής. Ελπίζουμε να μείνει μια όμορφη ανάμνηση σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στην εκδρομή και ευχαριστούμε τους γονείς για την εμπιστοσύνη τους.