Ευτυχισμένα είναι τα παιδιά που οι γονείς τους κοιτάζουν λιγότερο τηλεόραση και τα κοιτάζουν περισσότερο στα μάτια...
ΤΡΙΒΙΖΑΣ
Η ομιλία του Ευγένιου Τριβιζά στο TED x Athens
Ας τον ακούσουμε προσεκτικά. Όλοι οι γονείς.
Ας τον ακούσουνε τα παιδιά μας.
Ας τον ακούσουνε όλοι οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί.
"Η φαντασία έχει άμεση σχέση με την τεχνολογική πρόοδο, με την επιστημονική σκέψη και ζητούμενο σήμερα, την οικονομική ανάπτυξη."
"Τα παιδιά μπαίνουν στην εκπαίδευση με φουλ φαντασία και μετά από λίγο η φαντασία τους λιμοκτονεί!"
"Αν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν έξυπνα διαβάστε τους παραμύθια, αν θέλετε να γίνουν ακόμη πιο έξυπνα, διαβάστε τους ... ακόμη περισσότερα παραμύθια!" ΄Αλμπερτ Αϊνστάιν
Ας απενεχοποιηθούμε όλοι μεγάλοι και μικροί!
Ας φανταστούμε ελεύθερα λοιπόν!
Αλήθεια, πόσες χρήσεις ενός συνδετήρα μπορείτε να σκεφτείτε εσείς και τα παιδιά σας;
Πηγή: http://mikroimegaloi.gr/
Ας τον ακούσουμε προσεκτικά. Όλοι οι γονείς.
Ας τον ακούσουνε τα παιδιά μας.
Ας τον ακούσουνε όλοι οι δάσκαλοι και οι εκπαιδευτικοί.
"Η φαντασία έχει άμεση σχέση με την τεχνολογική πρόοδο, με την επιστημονική σκέψη και ζητούμενο σήμερα, την οικονομική ανάπτυξη."
"Τα παιδιά μπαίνουν στην εκπαίδευση με φουλ φαντασία και μετά από λίγο η φαντασία τους λιμοκτονεί!"
"Αν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν έξυπνα διαβάστε τους παραμύθια, αν θέλετε να γίνουν ακόμη πιο έξυπνα, διαβάστε τους ... ακόμη περισσότερα παραμύθια!" ΄Αλμπερτ Αϊνστάιν
Ας απενεχοποιηθούμε όλοι μεγάλοι και μικροί!
Ας φανταστούμε ελεύθερα λοιπόν!
Αλήθεια, πόσες χρήσεις ενός συνδετήρα μπορείτε να σκεφτείτε εσείς και τα παιδιά σας;
Πηγή: http://mikroimegaloi.gr/
«Τα παιδιά κάνουν την αγάπη πιο δυνατή, τις μέρες μικρότερες, τις νύχτες μεγαλύτερες, το σπίτι πιο χαρούμενο, τα ρούχα πιο φθαρμένα, το παρελθόν ξεχασμένο και το μέλλον άξιο να το ζήσεις. Ας κάνουμε ό,τι καλύτερο και ομορφότερο μπορούμε γι’ αυτά, για να κερδίζουμε καθημερινά γλυκά, παιδικά χαμόγελα! Ως γονείς και εκπαιδευτικοί οφείλουμε να τα έχουμε πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας!»
5 ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ ΕΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ
Το παιδί, για να μπορέσει να εξελιχθεί σε ευτυχισμένο και υγιή ενήλικα, χρειάζεται να έχει βιώσει μια υγιή και όσο το δυνατό ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Για να μπορέσουμε να τους προσφέρουμε ό,τι χρειάζονται, πρέπει να ξέρουμε πώς σκέφτονται, πώς αισθάνονται και ποιες είναι οι ανάγκες και οι δυνατότητές τους σε κάθε ηλικία. Οι γονείς, για να ασκήσουν αποτελεσματικά το σημαντικό τους ρόλο, θα πρέπει να προσαρμόσουν τις αντιδράσεις, τις προσδοκίες και τις προσεγγίσεις τους στα στάδια ανάπτυξης του παιδιού τους και στις ψυχοκοινωνικές του ανάγκες.
Η γνώση των πιο κάτω βασικών αναγκών διευκολύνει το ρόλο των γονιών και επηρεάζει θετικά τη σχέση γονιού-παιδιού:
1. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ
Κάθε παιδί έχει απόλυτη ανάγκη την ανάπτυξη και διατήρηση μιας σχέσης με τους γονείς του. Μέσα από αυτή τη σχέση -αρχικά με τη μητέρα του, αργότερα με τον πατέρα και μετά και με τους άλλους- το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη δική του ταυτότητα και αξία. Το βασικό στοιχείο της σχέσης γονιού-παιδιού χρειάζεται να είναι η χωρίς όρους αποδοχή και αγάπη, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυσική εμφάνιση, τις ικανότητες και την προσωπικότητα του παιδιού.
Έτσι, με μια χωρίς όρους αγάπη, το παιδί σταδιακά αποκτά την αίσθηση της ύπαρξής του και αναπτύσσει το ίδιο εκτίμηση και αποδοχή για τον εαυτό του. Η χωρίς όρους αποδοχή και αγάπη αποτελεί προϋπόθεση για την υγιή και ομαλή ανάπτυξη του κάθε ατόμου. Είναι γνωστό στην εξελικτική ψυχολογία ότι η αποδοχή και η αγάπη στηρίζονται στην αμοιβαιότητα, έτσι ένα παιδί που δίνει πολλά σε μια οικογένεια, συνήθως παίρνει πολλά, σε αντίθεση με ένα παιδί που υστερεί. Παρατηρείται έτσι το φαινόμενο, το παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες και ταλέντα να γίνεται ευκολότερα αποδεκτό και να αγαπιέται χωρίς όρους, σε αντίθεση με το παιδί που παρουσιάζει ειδικές δυσκολίες ή αναπηρίες. Χρειάζεται περισσότερος κόπος και προσπάθεια από τους γονείς και τους σημαντικούς άλλους στη ζωή ενός παιδιού με δυσκολίες να το αποδεχτούν και να του προσφέρουν αγάπη χωρίς όρια.
2. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Η αίσθηση της ασφάλειας ικανοποιείται όταν το παιδί ζει μέσα σε μια οικογένεια με σταθερές ενδοοικογενειακές σχέσεις, όπου οι στάσεις και η συμπεριφορά των γονιών προς το παιδί χαρακτηρίζονται από συνέπεια. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το παιδί να γνωρίζει πώς θα αντιδράσουν οι γονείς του σε κάθε συμπεριφορά του. Η δυνατότητα του παιδιού να προβλέπει τις αντιδράσεις στο άμεσο περιβάλλον, τού δημιουργεί συναισθήματα ασφάλειας και μειώνει τις αγωνίες και το άγχος του. Η καθημερινότητα, κατά την προσχολική ηλικία, χρειάζεται να είναι προβλέψιμη και σταθερή.
3. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ
Βασική προϋπόθεση για τη νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού είναι η απόκτηση νέων εμπειριών. Όπως η τροφή είναι απαραίτητη για τη σωματική ανάπτυξη, έτσι και οι νέες εμπειρίες που το παιδί αποκτά μέσω του παιχνιδιού και της επικοινωνίας με τους γονείς του και το άμεσο περιβάλλον είναι απαραίτητες για την ομαλή ψυχοκοινωνική του εξέλιξη. Η έλλειψη ικανότητας του παιδιού να παίξει, είναι μερικές φορές ένδειξη ότι δεν εξελίσσεται φυσιολογικά. Το παιδί παίζει με τους ήχους, με τις λέξεις, με τα αντικείμενα. Το παιχνίδι τού δίνει τη δυνατότητα να κατακτήσει νέες γνώσεις, να αναπτύξει τη φαντασία του, τις δεξιότητες, τις κινητικές του ικανότητες. Το παιχνίδι δίνει, ακόμη, στο παιδί τη δυνατότητα να εκφράσει τα συναισθήματα και τις αγωνίες του.
4. Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ
Για να μεγαλώσει ένα παιδί και ν’ αναπτυχθεί σε ένα υπεύθυνο ενήλικο άτομο, πρέπει σταδιακά να αποκτήσει γνώσεις και ικανότητες στο συναισθηματικό, νοητικό και κοινωνικό επίπεδο. Για να μπορέσει το παιδί να αποκτήσει όλη αυτή τη γνώση, χρειάζεται ισχυρά κίνητρα. Οι γονείς συμβάλλουν σ’ αυτό το σημείο ουσιαστικά, παροτρύνοντας το παιδί και δείχνοντάς του αναγνώριση και αποδοχή. Αυτή η ενθάρρυνση, η παρότρυνση και ένα λογικό επίπεδο προσδοκιών από τους γονείς -ανάλογα με την ηλικία του παιδιού- αποτελούν βασικές προϋποθέσεις, για να μπορέσει το παιδί να σχηματίσει μια ικανοποιητική εικόνα του εαυτού του. Η χωρίς όρους αποδοχή του παιδιού από τους γονείς και τους σημαντικούς ενήλικες στη ζωή του, δημιουργεί τη βάση για την ανάπτυξη μιας συγκροτημένης προσωπικότητας.
5. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ
Το παιδί βρίσκει ανταπόκριση σ’ αυτή του την ανάγκη, όταν οι γονείς επιτρέπουν και, παράλληλα, ενισχύουν την προσπάθειά του για ανεξαρτητοποίηση, αρχικά μαθαίνοντάς το να φροντίζει τον εαυτό του σε πράγματα καθημερινής ρουτίνας, όπως το να τρώει και να ντύνεται μόνο του κ.τ.λ. Καθώς μεγαλώνει, πρέπει να δίνεται στο παιδί μεγαλύτερη ανεξαρτησία, αλλά παράλληλα και η δυνατότητα να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του. Αυτό μπορεί να γίνει με την ενθάρρυνση, αλλά και με την ικανότητα που θα αποκτήσει, να μπορεί να μαθαίνει από τα λάθη και τις εμπειρίες του.
Από την Παγκύπρια Σχολή Γονέων, σε συνεργασία με την Υπηρεσία Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Κύπρου
ΠΗΓΗ: BORO.GR
5 ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ ΕΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ
Το παιδί, για να μπορέσει να εξελιχθεί σε ευτυχισμένο και υγιή ενήλικα, χρειάζεται να έχει βιώσει μια υγιή και όσο το δυνατό ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Για να μπορέσουμε να τους προσφέρουμε ό,τι χρειάζονται, πρέπει να ξέρουμε πώς σκέφτονται, πώς αισθάνονται και ποιες είναι οι ανάγκες και οι δυνατότητές τους σε κάθε ηλικία. Οι γονείς, για να ασκήσουν αποτελεσματικά το σημαντικό τους ρόλο, θα πρέπει να προσαρμόσουν τις αντιδράσεις, τις προσδοκίες και τις προσεγγίσεις τους στα στάδια ανάπτυξης του παιδιού τους και στις ψυχοκοινωνικές του ανάγκες.
Η γνώση των πιο κάτω βασικών αναγκών διευκολύνει το ρόλο των γονιών και επηρεάζει θετικά τη σχέση γονιού-παιδιού:
1. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ
Κάθε παιδί έχει απόλυτη ανάγκη την ανάπτυξη και διατήρηση μιας σχέσης με τους γονείς του. Μέσα από αυτή τη σχέση -αρχικά με τη μητέρα του, αργότερα με τον πατέρα και μετά και με τους άλλους- το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη δική του ταυτότητα και αξία. Το βασικό στοιχείο της σχέσης γονιού-παιδιού χρειάζεται να είναι η χωρίς όρους αποδοχή και αγάπη, ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυσική εμφάνιση, τις ικανότητες και την προσωπικότητα του παιδιού.
Έτσι, με μια χωρίς όρους αγάπη, το παιδί σταδιακά αποκτά την αίσθηση της ύπαρξής του και αναπτύσσει το ίδιο εκτίμηση και αποδοχή για τον εαυτό του. Η χωρίς όρους αποδοχή και αγάπη αποτελεί προϋπόθεση για την υγιή και ομαλή ανάπτυξη του κάθε ατόμου. Είναι γνωστό στην εξελικτική ψυχολογία ότι η αποδοχή και η αγάπη στηρίζονται στην αμοιβαιότητα, έτσι ένα παιδί που δίνει πολλά σε μια οικογένεια, συνήθως παίρνει πολλά, σε αντίθεση με ένα παιδί που υστερεί. Παρατηρείται έτσι το φαινόμενο, το παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες και ταλέντα να γίνεται ευκολότερα αποδεκτό και να αγαπιέται χωρίς όρους, σε αντίθεση με το παιδί που παρουσιάζει ειδικές δυσκολίες ή αναπηρίες. Χρειάζεται περισσότερος κόπος και προσπάθεια από τους γονείς και τους σημαντικούς άλλους στη ζωή ενός παιδιού με δυσκολίες να το αποδεχτούν και να του προσφέρουν αγάπη χωρίς όρια.
2. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Η αίσθηση της ασφάλειας ικανοποιείται όταν το παιδί ζει μέσα σε μια οικογένεια με σταθερές ενδοοικογενειακές σχέσεις, όπου οι στάσεις και η συμπεριφορά των γονιών προς το παιδί χαρακτηρίζονται από συνέπεια. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το παιδί να γνωρίζει πώς θα αντιδράσουν οι γονείς του σε κάθε συμπεριφορά του. Η δυνατότητα του παιδιού να προβλέπει τις αντιδράσεις στο άμεσο περιβάλλον, τού δημιουργεί συναισθήματα ασφάλειας και μειώνει τις αγωνίες και το άγχος του. Η καθημερινότητα, κατά την προσχολική ηλικία, χρειάζεται να είναι προβλέψιμη και σταθερή.
3. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ
Βασική προϋπόθεση για τη νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού είναι η απόκτηση νέων εμπειριών. Όπως η τροφή είναι απαραίτητη για τη σωματική ανάπτυξη, έτσι και οι νέες εμπειρίες που το παιδί αποκτά μέσω του παιχνιδιού και της επικοινωνίας με τους γονείς του και το άμεσο περιβάλλον είναι απαραίτητες για την ομαλή ψυχοκοινωνική του εξέλιξη. Η έλλειψη ικανότητας του παιδιού να παίξει, είναι μερικές φορές ένδειξη ότι δεν εξελίσσεται φυσιολογικά. Το παιδί παίζει με τους ήχους, με τις λέξεις, με τα αντικείμενα. Το παιχνίδι τού δίνει τη δυνατότητα να κατακτήσει νέες γνώσεις, να αναπτύξει τη φαντασία του, τις δεξιότητες, τις κινητικές του ικανότητες. Το παιχνίδι δίνει, ακόμη, στο παιδί τη δυνατότητα να εκφράσει τα συναισθήματα και τις αγωνίες του.
4. Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ
Για να μεγαλώσει ένα παιδί και ν’ αναπτυχθεί σε ένα υπεύθυνο ενήλικο άτομο, πρέπει σταδιακά να αποκτήσει γνώσεις και ικανότητες στο συναισθηματικό, νοητικό και κοινωνικό επίπεδο. Για να μπορέσει το παιδί να αποκτήσει όλη αυτή τη γνώση, χρειάζεται ισχυρά κίνητρα. Οι γονείς συμβάλλουν σ’ αυτό το σημείο ουσιαστικά, παροτρύνοντας το παιδί και δείχνοντάς του αναγνώριση και αποδοχή. Αυτή η ενθάρρυνση, η παρότρυνση και ένα λογικό επίπεδο προσδοκιών από τους γονείς -ανάλογα με την ηλικία του παιδιού- αποτελούν βασικές προϋποθέσεις, για να μπορέσει το παιδί να σχηματίσει μια ικανοποιητική εικόνα του εαυτού του. Η χωρίς όρους αποδοχή του παιδιού από τους γονείς και τους σημαντικούς ενήλικες στη ζωή του, δημιουργεί τη βάση για την ανάπτυξη μιας συγκροτημένης προσωπικότητας.
5. Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ
Το παιδί βρίσκει ανταπόκριση σ’ αυτή του την ανάγκη, όταν οι γονείς επιτρέπουν και, παράλληλα, ενισχύουν την προσπάθειά του για ανεξαρτητοποίηση, αρχικά μαθαίνοντάς το να φροντίζει τον εαυτό του σε πράγματα καθημερινής ρουτίνας, όπως το να τρώει και να ντύνεται μόνο του κ.τ.λ. Καθώς μεγαλώνει, πρέπει να δίνεται στο παιδί μεγαλύτερη ανεξαρτησία, αλλά παράλληλα και η δυνατότητα να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του. Αυτό μπορεί να γίνει με την ενθάρρυνση, αλλά και με την ικανότητα που θα αποκτήσει, να μπορεί να μαθαίνει από τα λάθη και τις εμπειρίες του.
Από την Παγκύπρια Σχολή Γονέων, σε συνεργασία με την Υπηρεσία Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Κύπρου
ΠΗΓΗ: BORO.GR
Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν και βιώνουν όχι από αυτά που ακούν......
Η ανασφάλεια του παιδιού και το άγχος των γονιών...
Έφτασε ο καιρός, που τα παιδιά θα αρχίσουν το σχολείο. Για κάποια είναι η πρώτη φορά (παιδικός σταθμός ή νηπιαγωγείο), ενώ για άλλα μια μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο ή το λύκειο ή μία αλλαγή σε νέο σχολείο.
Για όλα, όμως, τα παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία, παραμένει μία μεταβατική περίοδος, καθώς αποτελεί κάτι νέο και άγνωστο, που φυσικά μπορεί να προκαλεί φόβο και ανασφάλεια, τόσο σε εκείνα αλλά και περισσότερο ίσως στους γονείς. Αυτή η περίοδος μπορεί να εξελιχθεί πιο ομαλά, αν οι γονείς είναι προετοιμασμένοι, ώστε να μπορέσουν να καθοδηγήσουν, να υποστηρίξουν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά στο νέο τους ξεκίνημα.
Συμβουλές από τις ψυχολόγους- ψυχοθεραπεύτριες, Δρ. Ίλια Θεοτοκά στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, πρόεδρο της «Δράσης για την Ψυχική Υγεία» και Αγγελική Παναγιωτοπούλου, του κέντρου «Ψυχολογικής Υποστήριξης Παιδιού και Ενηλίκου».
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Αξιοποιήστε το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την έναρξη του σχολείου και προετοιμάστε το παιδί με θετικές διατυπώσεις για το σχολείο, με ενθουσιασμό, εμπλέξτε το στις προετοιμασίες (π.χ. στη διαμόρφωση του γραφείου που θα μελετάει ή την αγορά της γραφικής ύλης). Βρείτε τον χρόνο να συζητήσετε και να εξηγήσετε ποια θα είναι η σχολική ρουτίνα, λύστε του απορίες, ακόμα καλύτερα επισκεφτείτε τον χώρο του σχολείου, ώστε να εξοικειωθεί με το περιβάλλον, αναφέρει η κ. Παναγιωτοπούλου.
«Συζητείστε με τα παιδιά για την πρώτη μέρα στο σχολείο, απαντήστε στα ερωτήματά τους, προτείνετε λύσεις, χωρίς όμως να συζητάτε συνέχεια για το ίδιο θέμα, θεωρώντας το κάτι το φοβερό», προτρέπει τους γονείς η κ. Θεοτοκά. Αν μέλη του οικογενειακού περιβάλλοντος το επαναφέρουν συχνά στην κουβέντα τους με το παιδί, εξηγεί, θα πρέπει να τους ζητείσετε, να μην το κάνουν τόσο συχνά. Σημαντικό είναι να δώσει κανείς την έννοια του οικείου και του φυσιολογικού και να παρουσιάσει όλα τα θετικά που μπορεί να έχει το σχολείο.
«Βάλτε ένα πρόγραμμα καθημερινής ρουτίνας (ύπνος, φαγητό, μείωση τηλεόρασης, υπολογιστών κ.λπ.) μία εβδομάδα πριν ξεκινήσει το σχολείο», υπενθυμίζει η κ. Θεοτοκά. Επίσης, μην ξεχνάμε, πως ο καλός ύπνος, το καλό πρωινό είναι σημαντικά για όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
«Όσον αφορά στον παιδικό σταθμό, αν το παιδί σας το ζητά, μείνετε μαζί του κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών στον παιδικό σταθμό, ώστε να μην βιώσει πολύ δύσκολο τον αποχωρισμό. Σταδιακά θα μειώνετε τον χρόνο που κάθεστε μαζί του, έτσι ώστε σε λίγες μέρες να το πηγαίνετε απλά και να φεύγετε», περιγράφει η κ. Θεοτοκά.
ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ
Σύμφωνα με την κ. Θεοτοκά καλό είναι να επιτρέψτε στα παιδιά να φορέσουν αυτό που θέλουν τις πρώτες μέρες: ένα αγαπημένο μπλουζάκι, κάτι που αγόρασαν στις διακοπές, ένα αγαπημένο ρολόι κ.λπ.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να χαμογελάνε αν κάποιο παιδί τούς χαμογελάσει, να ψάξουν για γνωστά πρόσωπα, να χαιρετήσουν τα παιδιά που ξέρουν και τα παιδιά που δεν ξέρουν, είναι μια ευκαιρία να κάνουν νέους φίλους. Ενθαρρύνετε επίσης να ρωτάνε ό,τι απορίες έχουν.
Συνοδέψτε το την πρώτη μέρα και βοηθήστε το να γνωρίσει τη δασκάλα και κάποια παιδιά, ώστε να αποκτήσει γρήγορα μερικά πρόσωπα αναφοράς για να νιώσει ασφαλές. «Έρευνες δείχνουν ότι η σχέση με τον/την εκπαιδευτικό και οι κοινωνικές σχέσεις των παιδιών είναι από τους πιο σημαντικούς δείκτες σχολικής προσαρμογής. Ακόμα κι αν υπάρχουν δυσκολίες στη δική σας σχέση με τον/την εκπαιδευτικό προστατέψτε τον ρόλο της/του στο παιδί ώστε να νιώθει ασφαλές», τονίζει η κ. Παναγιωτοπούλου.
ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ
«Όσον αφορά στους γονείς, θα πρέπει να ελέγξουν το δικό τους άγχος, γιατί τα παιδιά απορροφούν το άγχος των γονιών, να δείξουν αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στο παιδί τους και να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο μαζί του στο σπίτι τις πρώτες μέρες», αναφέρει η κ. Θεοτοκά.
Οι γονείς επίσης θα πρέπει να κρατήσουν ανοιχτή επικοινωνία με τους εκπαιδευτικούς και να τους εμπιστευτούν.
«Προσπαθήστε να διαχωρίσετε τα δικά σας άγχη αποχωρισμού από του παιδιού, έτσι ώστε να μην μεταβιβάσετε στο παιδί τις οποίες ανησυχίες έχετε εσείς για την προσαρμογή του. Περιορίστε την ανησυχίας σας, αποχαιρετήστε το με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και χαμόγελο και διαβεβαιώστε το ότι θα είστε εκεί όταν τελειώσει», προσθέτει η κ. Παναγιωτοπούλου.
ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ
«Προσπαθήστε να έχει μία προβλέψιμη ρουτίνα, να πηγαίνει και να παίρνει το παιδί από το σχολείο το ίδιο πρόσωπο, ώστε να είναι προβλέψιμη η μέρα του. Ιδανικά, διαμορφώστε από πιο πριν το πρόγραμμα της ημέρας του, ώστε να έχει ήδη συνηθίσει τις ώρες, που είναι καλό να κοιμάται ή να ξεκουράζεται ή τις ώρες που θα μελετάει», εξηγεί η κ. Παναγιωτοπούλου.
Και συνεχίζει: «αν το παιδί εκφράζει παράπονα με άμεσο τρόπο ή και έμμεσο για το σχολείο ακούστε το, δείξτε κατανόηση, συζητήστε μαζί του και αναζητήστε μαζί λύσεις, συζητήστε παραδείγματα άλλων παιδιών και από τη δική σας σχολική ηλικία και βοηθήστε το να βρει λύσεις σε αυτά που το προβληματίζουν. Προσπαθήστε να μην αποτρέπετε το παιδί από το να εκφράζει τα αρνητικά του συναισθήματα, αλλά και να μην υποχωρήσετε στην παρόρμησή του να αποφύγει κάτι που το δυσκολεύει. Ενθαρρύνετε το παιδί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες αξιοποιώντας τις δικές του δυνάμεις.
Εφόσον συμπτώματα αρνητισμού, έντονου άγχους, εκνευρισμού ή επιθετικότητας από την πλευρά του παιδιού επιμένουν, οι γονείς θα πρέπει να συμβουλευτούν έναν ψυχολόγο για να διερευνήσουν τα πιθανά αίτια, ώστε να βοηθήσουν έγκαιρα το παιδί και να διευκολύνουν την ομαλή προσαρμογή του παιδιού στο εκπαιδευτικό περιβάλλον», καταλήγει η κ. Θεοτοκά.
«Γενικότερα, οι γονείς χρειάζεται να γνωρίζουν, ότι κάθε τέτοια μεταβατική περίοδος χρειάζεται ένα εύλογο διάστημα προσαρμογής, το οποίο ποικίλλει σε διάρκεια ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν, την ηλικία και την προσωπικότητα του παιδιού. Γι’ αυτό τον λόγο είναι απαραίτητο να δίνουμε μία περίοδο, τουλάχιστον ενός μήνα, ώστε να δούμε, ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει το παιδί και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Αυτό σημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα παρατηρούμε, ακούμε και μαθαίνουμε από το ίδιο το παιδί και τη δασκάλα/δάσκαλο τι συμβαίνει. Με αυτό τον τρόπο μόνο μπορούμε να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε το παιδί», συμπληρώνει η κ. Παναγιωτοπούλου.
Έφτασε ο καιρός, που τα παιδιά θα αρχίσουν το σχολείο. Για κάποια είναι η πρώτη φορά (παιδικός σταθμός ή νηπιαγωγείο), ενώ για άλλα μια μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο ή το λύκειο ή μία αλλαγή σε νέο σχολείο.
Για όλα, όμως, τα παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία, παραμένει μία μεταβατική περίοδος, καθώς αποτελεί κάτι νέο και άγνωστο, που φυσικά μπορεί να προκαλεί φόβο και ανασφάλεια, τόσο σε εκείνα αλλά και περισσότερο ίσως στους γονείς. Αυτή η περίοδος μπορεί να εξελιχθεί πιο ομαλά, αν οι γονείς είναι προετοιμασμένοι, ώστε να μπορέσουν να καθοδηγήσουν, να υποστηρίξουν και να ενθαρρύνουν τα παιδιά στο νέο τους ξεκίνημα.
Συμβουλές από τις ψυχολόγους- ψυχοθεραπεύτριες, Δρ. Ίλια Θεοτοκά στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, πρόεδρο της «Δράσης για την Ψυχική Υγεία» και Αγγελική Παναγιωτοπούλου, του κέντρου «Ψυχολογικής Υποστήριξης Παιδιού και Ενηλίκου».
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Αξιοποιήστε το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την έναρξη του σχολείου και προετοιμάστε το παιδί με θετικές διατυπώσεις για το σχολείο, με ενθουσιασμό, εμπλέξτε το στις προετοιμασίες (π.χ. στη διαμόρφωση του γραφείου που θα μελετάει ή την αγορά της γραφικής ύλης). Βρείτε τον χρόνο να συζητήσετε και να εξηγήσετε ποια θα είναι η σχολική ρουτίνα, λύστε του απορίες, ακόμα καλύτερα επισκεφτείτε τον χώρο του σχολείου, ώστε να εξοικειωθεί με το περιβάλλον, αναφέρει η κ. Παναγιωτοπούλου.
«Συζητείστε με τα παιδιά για την πρώτη μέρα στο σχολείο, απαντήστε στα ερωτήματά τους, προτείνετε λύσεις, χωρίς όμως να συζητάτε συνέχεια για το ίδιο θέμα, θεωρώντας το κάτι το φοβερό», προτρέπει τους γονείς η κ. Θεοτοκά. Αν μέλη του οικογενειακού περιβάλλοντος το επαναφέρουν συχνά στην κουβέντα τους με το παιδί, εξηγεί, θα πρέπει να τους ζητείσετε, να μην το κάνουν τόσο συχνά. Σημαντικό είναι να δώσει κανείς την έννοια του οικείου και του φυσιολογικού και να παρουσιάσει όλα τα θετικά που μπορεί να έχει το σχολείο.
«Βάλτε ένα πρόγραμμα καθημερινής ρουτίνας (ύπνος, φαγητό, μείωση τηλεόρασης, υπολογιστών κ.λπ.) μία εβδομάδα πριν ξεκινήσει το σχολείο», υπενθυμίζει η κ. Θεοτοκά. Επίσης, μην ξεχνάμε, πως ο καλός ύπνος, το καλό πρωινό είναι σημαντικά για όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
«Όσον αφορά στον παιδικό σταθμό, αν το παιδί σας το ζητά, μείνετε μαζί του κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών στον παιδικό σταθμό, ώστε να μην βιώσει πολύ δύσκολο τον αποχωρισμό. Σταδιακά θα μειώνετε τον χρόνο που κάθεστε μαζί του, έτσι ώστε σε λίγες μέρες να το πηγαίνετε απλά και να φεύγετε», περιγράφει η κ. Θεοτοκά.
ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ
Σύμφωνα με την κ. Θεοτοκά καλό είναι να επιτρέψτε στα παιδιά να φορέσουν αυτό που θέλουν τις πρώτες μέρες: ένα αγαπημένο μπλουζάκι, κάτι που αγόρασαν στις διακοπές, ένα αγαπημένο ρολόι κ.λπ.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να χαμογελάνε αν κάποιο παιδί τούς χαμογελάσει, να ψάξουν για γνωστά πρόσωπα, να χαιρετήσουν τα παιδιά που ξέρουν και τα παιδιά που δεν ξέρουν, είναι μια ευκαιρία να κάνουν νέους φίλους. Ενθαρρύνετε επίσης να ρωτάνε ό,τι απορίες έχουν.
Συνοδέψτε το την πρώτη μέρα και βοηθήστε το να γνωρίσει τη δασκάλα και κάποια παιδιά, ώστε να αποκτήσει γρήγορα μερικά πρόσωπα αναφοράς για να νιώσει ασφαλές. «Έρευνες δείχνουν ότι η σχέση με τον/την εκπαιδευτικό και οι κοινωνικές σχέσεις των παιδιών είναι από τους πιο σημαντικούς δείκτες σχολικής προσαρμογής. Ακόμα κι αν υπάρχουν δυσκολίες στη δική σας σχέση με τον/την εκπαιδευτικό προστατέψτε τον ρόλο της/του στο παιδί ώστε να νιώθει ασφαλές», τονίζει η κ. Παναγιωτοπούλου.
ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ
«Όσον αφορά στους γονείς, θα πρέπει να ελέγξουν το δικό τους άγχος, γιατί τα παιδιά απορροφούν το άγχος των γονιών, να δείξουν αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στο παιδί τους και να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο μαζί του στο σπίτι τις πρώτες μέρες», αναφέρει η κ. Θεοτοκά.
Οι γονείς επίσης θα πρέπει να κρατήσουν ανοιχτή επικοινωνία με τους εκπαιδευτικούς και να τους εμπιστευτούν.
«Προσπαθήστε να διαχωρίσετε τα δικά σας άγχη αποχωρισμού από του παιδιού, έτσι ώστε να μην μεταβιβάσετε στο παιδί τις οποίες ανησυχίες έχετε εσείς για την προσαρμογή του. Περιορίστε την ανησυχίας σας, αποχαιρετήστε το με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και χαμόγελο και διαβεβαιώστε το ότι θα είστε εκεί όταν τελειώσει», προσθέτει η κ. Παναγιωτοπούλου.
ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ
«Προσπαθήστε να έχει μία προβλέψιμη ρουτίνα, να πηγαίνει και να παίρνει το παιδί από το σχολείο το ίδιο πρόσωπο, ώστε να είναι προβλέψιμη η μέρα του. Ιδανικά, διαμορφώστε από πιο πριν το πρόγραμμα της ημέρας του, ώστε να έχει ήδη συνηθίσει τις ώρες, που είναι καλό να κοιμάται ή να ξεκουράζεται ή τις ώρες που θα μελετάει», εξηγεί η κ. Παναγιωτοπούλου.
Και συνεχίζει: «αν το παιδί εκφράζει παράπονα με άμεσο τρόπο ή και έμμεσο για το σχολείο ακούστε το, δείξτε κατανόηση, συζητήστε μαζί του και αναζητήστε μαζί λύσεις, συζητήστε παραδείγματα άλλων παιδιών και από τη δική σας σχολική ηλικία και βοηθήστε το να βρει λύσεις σε αυτά που το προβληματίζουν. Προσπαθήστε να μην αποτρέπετε το παιδί από το να εκφράζει τα αρνητικά του συναισθήματα, αλλά και να μην υποχωρήσετε στην παρόρμησή του να αποφύγει κάτι που το δυσκολεύει. Ενθαρρύνετε το παιδί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες αξιοποιώντας τις δικές του δυνάμεις.
Εφόσον συμπτώματα αρνητισμού, έντονου άγχους, εκνευρισμού ή επιθετικότητας από την πλευρά του παιδιού επιμένουν, οι γονείς θα πρέπει να συμβουλευτούν έναν ψυχολόγο για να διερευνήσουν τα πιθανά αίτια, ώστε να βοηθήσουν έγκαιρα το παιδί και να διευκολύνουν την ομαλή προσαρμογή του παιδιού στο εκπαιδευτικό περιβάλλον», καταλήγει η κ. Θεοτοκά.
«Γενικότερα, οι γονείς χρειάζεται να γνωρίζουν, ότι κάθε τέτοια μεταβατική περίοδος χρειάζεται ένα εύλογο διάστημα προσαρμογής, το οποίο ποικίλλει σε διάρκεια ανάλογα με τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν, την ηλικία και την προσωπικότητα του παιδιού. Γι’ αυτό τον λόγο είναι απαραίτητο να δίνουμε μία περίοδο, τουλάχιστον ενός μήνα, ώστε να δούμε, ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει το παιδί και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε. Αυτό σημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα παρατηρούμε, ακούμε και μαθαίνουμε από το ίδιο το παιδί και τη δασκάλα/δάσκαλο τι συμβαίνει. Με αυτό τον τρόπο μόνο μπορούμε να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε το παιδί», συμπληρώνει η κ. Παναγιωτοπούλου.
ΖΗΛΕΙΑ;
Οι καλοί γονείς δίνουν στα παιδιά τους αυτά τα έξι πράγματα.....
Είστε καλοί γονείς;
Οι καλοί γονείς βασίζονται σε έξι βασικά πράγματα
Το να είσαι γονιός είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο. Γι αυτό, για την καλύτερη ανατροφή των παιδιών, ποτέ δεν πονάει η υπενθύμιση κάποιων βασικών αληθειών. Το γεγονός είναι πως τα παιδιά χρειάζονται έξι πράγματα για να μεγαλώσουν με υγεία, χαρά, αυτοπεποίθηση και όσο καλύτερα γίνεται ικανά να πετύχουν στην ζωή: αγάπη, καθοδήγηση, όρια, προστασία, επιβεβαίωση και σεβασμό.
ΑγάπηΤα παιδιά χρειάζονται αγάπη, φυσικά όχι τόσο πολύ ώστε να νιώσουν πνιγμένα. Χρειάζεται να λατρεύονται αλλά επίσης πρέπει να μάθουν την υπευθυνότητα και την αυτονομία.
Τα παιδιά χρειάζεται να νιώθουν πως είναι ξεχωριστά, αλλά όχι τόσο ξεχωριστά ώστε να αισθάνονται πως οτιδήποτε και αν κάνουν είναι εντάξει. Πρέπει να δουν πως οι γονείς τους μπορούν να τα αγαπούν αλλά επίσης να αποδοκιμάζουν τις πράξεις τους σε κάποιες περιστάσεις. Μεγάλωσα με ένα παιδί του οποίου οι γονείς ήταν υπερβολικοί στο να του λένε συνεχώς πόσο σπουδαίος ήταν. Λόγω αυτού πήραν τα μυαλά του αέρα έχοντας μια αίσθηση υπεροχής σε σχέση με τα άλλα παιδιά στην γειτονιά.
Από την άλλη πλευρά, ξέρω κάποια παιδιά τα οποία δέχονται πολύ αγάπη και επιβεβαίωση χωρίς οι γονείς τους να το παρακάνουν και αυτά τα παιδιά έχουν αυτοπεποίθηση, είναι χαρούμενα, ήσυχα και ευγενικά. Δουλεύουν σκληρά και τα πάνε καλά με τους άλλους.
ΚαθοδήγησηΤα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση, αλλά οι γονείς οφείλουν να μην είναι τόσο καθοδηγητικοί με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μαθαίνουν ποτέ να σκέφτονται για τον εαυτό τους. Πρέπει να είναι ικανά να δοκιμάζουν πράγματα, να τα κάνουν άνω κάτω και να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Πρέπει να βιώσουν την απογοήτευση και την αποτυχία ώστε να μάθουν, να ωριμάσουν και αναπτύξουν χαρακτήρα.
Τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση για να γίνουν καλύτερα. Πρέπει να μάθουν να δουλεύουν καλά, να έχουν καλές μαθησιακές συνήθειες και να καταλάβουν την αξία της σκληρής δουλειάς, την επιμονή και την αφοσίωση σε οτιδήποτε και αν κάνουν.
Πρέπει να διδαχθούν την προσωπική υπευθυνότητα και ευθύνη ώστε να μπορέσουν να μάθουν από τα λάθη τους και να ωριμάσουν σαν προσωπικότητες.
Η μάθηση της συμπόνιας για τα άλλα ζωντανά προσφέρει μια αίσθηση υπευθυνότητας για την οικογένεια, την κοινωνία και τον πλανήτη. Χρειάζεται να μάθουν την αυτοσυγκέντρωση για να μην κατηγορήσουν τον εαυτό τους για λάθη ή αδυναμίες.
Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν πώς να παίζουν δίκαια και να ακολουθούν τους κανόνες της κοινωνίας τους ώστε οι άνθρωποι να θέλουν να παίξουν μαζί τους όταν μεγαλώσουν.
Η Sheryl Sandberg στο καινούργιο της βιβλίο Option B: Facing Adversity, Building Resilience and Finding Joy, μιλά για την ελαστική ανατροφή των παιδιών με “το να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν τέσσερα βασικά πιστεύω: (1) να έχουν κάποιον έλεγχο στην αγάπη τους (2) να μπορούν να μάθουν από την αποτυχία (3) σημαίνουν ως ανθρώπινα όντα και (4) έχουν αληθινές δυνάμεις στις οποίες μπορούν να βασιστούν.”
ΌριαΤα παιδιά χρειάζονται όρια ώστε να μπορούν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος και να καταλάβουν τι προσδοκίες υπάρχουν από αυτά. Το να λες “όχι” σε ένα παιδί βοηθά στο να χτίσει χαρακτήρα, όπως και ανοχή στην απογοήτευση.
ΕπιβεβαίωσηΤα παιδιά χρειάζεται να ακούγονται και να παίρνουν απαντήσεις ώστε να αισθανθούν επιβεβαιωμένα, αλλά οι γονείς πρέπει να είναι σε τέτοια θέση ώστε τα παιδιά να την αναπτύξουν κατάλληλα.
Η Sandberg λέει στην Option B όταν τα παιδιά “επαινούνται για την προσπάθεια” καινούργιων ή δύσκολων πραγμάτων, αναπτύσσουν μια “νοοτροπία ανάπτυξης” η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να “δουν τις ικανότητες σαν δεξιοτεχνίες οι οποίες μπορούν να διδαχθούν και να αναπτυχθούν.”
Η Sandeberg αναφέρει πως τα παιδιά αναπτύσσουν την ελαστικότητα όταν σημαίνουν και αυτό σημαίνει: “να ξέρεις πως οι υπόλοιποι σε παρατηρούν, νοιάζονται για εσένα και βασίζονται πάνω σου.”
ΣεβασμόΤα παιδιά χρειάζονται τον σεβασμό γιατί είναι το θεμέλιο της προσωπικής αξίας. Τα αισθήματα τους πρέπει να είναι σεβαστά όπως και οι απόψεις τους, οι ευχές και τα σώματα τους. Αυτό δε σημαίνει να τους δίνετε ότι θέλουν ή να τα αφήνετε να κάνουν ότι θέλουν, αλλά σημαίνει πάντα να σκέφτεστε τι είναι καλύτερο για εκείνα.
Το να σέβεστε ένα παιδί σημαίνει να το αποδέχεστε όπως ακριβώς είναι και το τι θέλει, ακόμα και αν αυτό είναι κάτι που ο γονιός δεν καταλαβαίνει απαραίτητα ή δεν συμφωνεί με αυτό.
Στη παλιά τηλεοπτική σειρά, Family Ties , δύο πολύ φιλελεύθεροι γονείς μεγάλωσαν έναν δημοκρατικό γιο και τον αποδέχτηκαν όπως ήταν ακόμα και αν η πολιτική του άποψη τους μπέρδευε.
Οι ετερόφυλοι γονείς των LGBTQ παιδιών τα σέβονται όταν αποδέχονται την ταυτότητα του γένους τους και τις ρομαντικές τους προτιμήσεις.
ΠροστασίαΤα παιδιά πρέπει να προστατεύονται και από τις δικές τους παρορμήσεις και από τον κόσμο. Με την προστασία θα είναι ικανά να μάθουν πώς να φροντίζουν τον εαυτό τους.
Χρειάζεται να βλέπουν τους γονείς τους να τα υπερασπίζονται και να τα κρατούν ασφαλή από το κακό. Αυτό θα τα κάνει να νιώσουν άξια και πως αξίζουν την προστασία.
Από την άλλη πλευρά τα παιδιά δε χρειάζεται να είναι υπέρ-προστατευμένα ώστε να αποφεύγουν τις συνέπειες των λαθών τους ή να τους επιτρέπεται να ξεφεύγουν με σχεδόν καμία συνέπεια.
Οι γονείς πρέπει να εξισορροπήσουν την προστασία των παιδιών τους με την ανάγκη τους για την μάθηση των βασικών μαθημάτων ζωής.
Οι υπερβολικά προστατευτικοί γονείς αναστατώνουν τα παιδιά τους συναισθηματικά ή τα κάνουν εγωιστικούς νεαρούς ενήλικες που νομίζουν πως μπορούν να ξεφύγουν από κάθε είδους κακής συμπεριφοράς.
Τα αποτελέσματα του να είσαι καλός γονιός
Όταν οι καλοί γονείς δίνουν στα παιδιά τους τα παραπάνω έξι, τα παιδιά θα μεγαλώσουν με αυτοεκτίμηση. Αυτό περιλαμβάνει την αίσθηση αυτοπεποίθησης , αρκετό αυτό-σεβασμό και καλή προσωπική φροντίδα.
Ως καλοί γονείς, ποτέ δεν πονά το να σκέφτεστε πως ανατρέφετε τα παιδιά σας και το να κάνετε περιστασιακές προσαρμογές. Η αύξηση της κατάλληλης αγάπης, των ορίων, της καθοδήγησης, της επιβεβαίωσης και του σεβασμού που δίνετε στα παιδιά σας μπορούν μόνο να είναι ωφέλιμα για αυτά.
Είστε καλοί γονείς;
Οι καλοί γονείς βασίζονται σε έξι βασικά πράγματα
Το να είσαι γονιός είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο. Γι αυτό, για την καλύτερη ανατροφή των παιδιών, ποτέ δεν πονάει η υπενθύμιση κάποιων βασικών αληθειών. Το γεγονός είναι πως τα παιδιά χρειάζονται έξι πράγματα για να μεγαλώσουν με υγεία, χαρά, αυτοπεποίθηση και όσο καλύτερα γίνεται ικανά να πετύχουν στην ζωή: αγάπη, καθοδήγηση, όρια, προστασία, επιβεβαίωση και σεβασμό.
ΑγάπηΤα παιδιά χρειάζονται αγάπη, φυσικά όχι τόσο πολύ ώστε να νιώσουν πνιγμένα. Χρειάζεται να λατρεύονται αλλά επίσης πρέπει να μάθουν την υπευθυνότητα και την αυτονομία.
Τα παιδιά χρειάζεται να νιώθουν πως είναι ξεχωριστά, αλλά όχι τόσο ξεχωριστά ώστε να αισθάνονται πως οτιδήποτε και αν κάνουν είναι εντάξει. Πρέπει να δουν πως οι γονείς τους μπορούν να τα αγαπούν αλλά επίσης να αποδοκιμάζουν τις πράξεις τους σε κάποιες περιστάσεις. Μεγάλωσα με ένα παιδί του οποίου οι γονείς ήταν υπερβολικοί στο να του λένε συνεχώς πόσο σπουδαίος ήταν. Λόγω αυτού πήραν τα μυαλά του αέρα έχοντας μια αίσθηση υπεροχής σε σχέση με τα άλλα παιδιά στην γειτονιά.
Από την άλλη πλευρά, ξέρω κάποια παιδιά τα οποία δέχονται πολύ αγάπη και επιβεβαίωση χωρίς οι γονείς τους να το παρακάνουν και αυτά τα παιδιά έχουν αυτοπεποίθηση, είναι χαρούμενα, ήσυχα και ευγενικά. Δουλεύουν σκληρά και τα πάνε καλά με τους άλλους.
ΚαθοδήγησηΤα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση, αλλά οι γονείς οφείλουν να μην είναι τόσο καθοδηγητικοί με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μαθαίνουν ποτέ να σκέφτονται για τον εαυτό τους. Πρέπει να είναι ικανά να δοκιμάζουν πράγματα, να τα κάνουν άνω κάτω και να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Πρέπει να βιώσουν την απογοήτευση και την αποτυχία ώστε να μάθουν, να ωριμάσουν και αναπτύξουν χαρακτήρα.
Τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση για να γίνουν καλύτερα. Πρέπει να μάθουν να δουλεύουν καλά, να έχουν καλές μαθησιακές συνήθειες και να καταλάβουν την αξία της σκληρής δουλειάς, την επιμονή και την αφοσίωση σε οτιδήποτε και αν κάνουν.
Πρέπει να διδαχθούν την προσωπική υπευθυνότητα και ευθύνη ώστε να μπορέσουν να μάθουν από τα λάθη τους και να ωριμάσουν σαν προσωπικότητες.
Η μάθηση της συμπόνιας για τα άλλα ζωντανά προσφέρει μια αίσθηση υπευθυνότητας για την οικογένεια, την κοινωνία και τον πλανήτη. Χρειάζεται να μάθουν την αυτοσυγκέντρωση για να μην κατηγορήσουν τον εαυτό τους για λάθη ή αδυναμίες.
Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν πώς να παίζουν δίκαια και να ακολουθούν τους κανόνες της κοινωνίας τους ώστε οι άνθρωποι να θέλουν να παίξουν μαζί τους όταν μεγαλώσουν.
Η Sheryl Sandberg στο καινούργιο της βιβλίο Option B: Facing Adversity, Building Resilience and Finding Joy, μιλά για την ελαστική ανατροφή των παιδιών με “το να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν τέσσερα βασικά πιστεύω: (1) να έχουν κάποιον έλεγχο στην αγάπη τους (2) να μπορούν να μάθουν από την αποτυχία (3) σημαίνουν ως ανθρώπινα όντα και (4) έχουν αληθινές δυνάμεις στις οποίες μπορούν να βασιστούν.”
ΌριαΤα παιδιά χρειάζονται όρια ώστε να μπορούν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος και να καταλάβουν τι προσδοκίες υπάρχουν από αυτά. Το να λες “όχι” σε ένα παιδί βοηθά στο να χτίσει χαρακτήρα, όπως και ανοχή στην απογοήτευση.
ΕπιβεβαίωσηΤα παιδιά χρειάζεται να ακούγονται και να παίρνουν απαντήσεις ώστε να αισθανθούν επιβεβαιωμένα, αλλά οι γονείς πρέπει να είναι σε τέτοια θέση ώστε τα παιδιά να την αναπτύξουν κατάλληλα.
Η Sandberg λέει στην Option B όταν τα παιδιά “επαινούνται για την προσπάθεια” καινούργιων ή δύσκολων πραγμάτων, αναπτύσσουν μια “νοοτροπία ανάπτυξης” η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να “δουν τις ικανότητες σαν δεξιοτεχνίες οι οποίες μπορούν να διδαχθούν και να αναπτυχθούν.”
Η Sandeberg αναφέρει πως τα παιδιά αναπτύσσουν την ελαστικότητα όταν σημαίνουν και αυτό σημαίνει: “να ξέρεις πως οι υπόλοιποι σε παρατηρούν, νοιάζονται για εσένα και βασίζονται πάνω σου.”
ΣεβασμόΤα παιδιά χρειάζονται τον σεβασμό γιατί είναι το θεμέλιο της προσωπικής αξίας. Τα αισθήματα τους πρέπει να είναι σεβαστά όπως και οι απόψεις τους, οι ευχές και τα σώματα τους. Αυτό δε σημαίνει να τους δίνετε ότι θέλουν ή να τα αφήνετε να κάνουν ότι θέλουν, αλλά σημαίνει πάντα να σκέφτεστε τι είναι καλύτερο για εκείνα.
Το να σέβεστε ένα παιδί σημαίνει να το αποδέχεστε όπως ακριβώς είναι και το τι θέλει, ακόμα και αν αυτό είναι κάτι που ο γονιός δεν καταλαβαίνει απαραίτητα ή δεν συμφωνεί με αυτό.
Στη παλιά τηλεοπτική σειρά, Family Ties , δύο πολύ φιλελεύθεροι γονείς μεγάλωσαν έναν δημοκρατικό γιο και τον αποδέχτηκαν όπως ήταν ακόμα και αν η πολιτική του άποψη τους μπέρδευε.
Οι ετερόφυλοι γονείς των LGBTQ παιδιών τα σέβονται όταν αποδέχονται την ταυτότητα του γένους τους και τις ρομαντικές τους προτιμήσεις.
ΠροστασίαΤα παιδιά πρέπει να προστατεύονται και από τις δικές τους παρορμήσεις και από τον κόσμο. Με την προστασία θα είναι ικανά να μάθουν πώς να φροντίζουν τον εαυτό τους.
Χρειάζεται να βλέπουν τους γονείς τους να τα υπερασπίζονται και να τα κρατούν ασφαλή από το κακό. Αυτό θα τα κάνει να νιώσουν άξια και πως αξίζουν την προστασία.
Από την άλλη πλευρά τα παιδιά δε χρειάζεται να είναι υπέρ-προστατευμένα ώστε να αποφεύγουν τις συνέπειες των λαθών τους ή να τους επιτρέπεται να ξεφεύγουν με σχεδόν καμία συνέπεια.
Οι γονείς πρέπει να εξισορροπήσουν την προστασία των παιδιών τους με την ανάγκη τους για την μάθηση των βασικών μαθημάτων ζωής.
Οι υπερβολικά προστατευτικοί γονείς αναστατώνουν τα παιδιά τους συναισθηματικά ή τα κάνουν εγωιστικούς νεαρούς ενήλικες που νομίζουν πως μπορούν να ξεφύγουν από κάθε είδους κακής συμπεριφοράς.
Τα αποτελέσματα του να είσαι καλός γονιός
Όταν οι καλοί γονείς δίνουν στα παιδιά τους τα παραπάνω έξι, τα παιδιά θα μεγαλώσουν με αυτοεκτίμηση. Αυτό περιλαμβάνει την αίσθηση αυτοπεποίθησης , αρκετό αυτό-σεβασμό και καλή προσωπική φροντίδα.
Ως καλοί γονείς, ποτέ δεν πονά το να σκέφτεστε πως ανατρέφετε τα παιδιά σας και το να κάνετε περιστασιακές προσαρμογές. Η αύξηση της κατάλληλης αγάπης, των ορίων, της καθοδήγησης, της επιβεβαίωσης και του σεβασμού που δίνετε στα παιδιά σας μπορούν μόνο να είναι ωφέλιμα για αυτά.
50 θετικές φράσεις για να λέμε στα παιδιά μας
Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και κυρίως τον εαυτό τους. Πολλές φορές πάνω στην κούρασή μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι. Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.
Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.
Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους; Να κάποιες ιδέες:
1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς.
2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.
3. Πήρες σπουδαία απόφαση.
4. Ευχαριστώ που μου το είπες.
5. Είμαι περήφανη για σένα.
6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί.
7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου.
8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου;
9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας;
10. Ποια είναι η γνώμη σου;
11. Πιστεύω σε σένα.
12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα.
13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις.
14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι.
15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω.
16. Σου έχω μια έκπληξη!
17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά.
18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η!
19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη.
20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό!
21. Έκανες σπουδαία δουλειά. Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου.
22. Το αξίζεις.
23. Καταπληκτική ιδέα!
24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς.
25. Με κάνεις και γελάω.
26. Δεν παίζεσαι!
27. Σε εμπιστεύομαι.
28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν.
29. Μπορείς να μου λες τα πάντα.
30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
32. Μου έλειψες.
33. Για πες μου περισσότερα…
34. Σε όλους μας έχει συμβεί.
35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες!
37. Δεν είναι κακό να λες όχι.
38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
49. Είσαι σπουδαίο παιδί.
40. Τι σου λέει το ένστικτό σου;
41. Τι σου λέει το σώμα σου;
42. Σε ευχαριστώ.
43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
44. Σε ακούω. Σε προσέχω.
45. Θες να το συζητήσουμε;
46. Είναι δική σου απόφαση.
47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.
48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα;
49. Σε αγαπώ.
50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας.
Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και κυρίως τον εαυτό τους. Πολλές φορές πάνω στην κούρασή μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι. Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.
Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.
Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους; Να κάποιες ιδέες:
1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς.
2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.
3. Πήρες σπουδαία απόφαση.
4. Ευχαριστώ που μου το είπες.
5. Είμαι περήφανη για σένα.
6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί.
7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου.
8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου;
9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας;
10. Ποια είναι η γνώμη σου;
11. Πιστεύω σε σένα.
12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα.
13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις.
14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι.
15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω.
16. Σου έχω μια έκπληξη!
17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά.
18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η!
19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη.
20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό!
21. Έκανες σπουδαία δουλειά. Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου.
22. Το αξίζεις.
23. Καταπληκτική ιδέα!
24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς.
25. Με κάνεις και γελάω.
26. Δεν παίζεσαι!
27. Σε εμπιστεύομαι.
28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν.
29. Μπορείς να μου λες τα πάντα.
30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
32. Μου έλειψες.
33. Για πες μου περισσότερα…
34. Σε όλους μας έχει συμβεί.
35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες!
37. Δεν είναι κακό να λες όχι.
38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
49. Είσαι σπουδαίο παιδί.
40. Τι σου λέει το ένστικτό σου;
41. Τι σου λέει το σώμα σου;
42. Σε ευχαριστώ.
43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
44. Σε ακούω. Σε προσέχω.
45. Θες να το συζητήσουμε;
46. Είναι δική σου απόφαση.
47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.
48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα;
49. Σε αγαπώ.
50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας.
Γονείς και παιδική αυτοπεποίθηση
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΐΟΥ)
|
Η επιστροφή στο σχολείο τυπικά είναι μία στιγμή που όλοι, μικροί και μεγάλοι, περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία. Η επιστροφή στο σχολείο σηματοδοτεί την έναρξη κάτι «νέου». Συνεπάγεται τη φυσική απομάκρυνση του παιδιού από το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, καθώς επίσης και την ταυτόχρονη έκθεση του σε καινούρια και άγνωστα ερεθίσματα: καινούρια τάξη, καινούριοι συμμαθητές, καινούριος δάσκαλος και φυσικά καινούριες γνωστικές απαιτήσεις. Ωστόσο, αυτή η μετάβαση από κάτι «ασφαλές» σε κάτι «μη-γνωστό», αν και συναρπαστική, μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολη για μια μεγάλη μερίδα παιδιών που βιώνουν άγχος, στρες ή που παρουσιάζουν διαταραχές στην ομιλία τους, μαθησιακές δυσκολίες, διάσπαση προσοχής κ.τ.λ.
Οι ακόλουθες συμβουλές μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα βοηθητικές τόσο για το παιδί όσο και για όλη την οικογένεια:
Πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς
Υπό τη μορφή ερωτημάτων και απαντήσεων παραθέτουμε παρακάτω τις ασικές γραμμές πάνω στις οποίες θα στηριχθεί η συνεργασία γονέων και δασκάλων, προκειμένου η αντιμετώπιση του δυσλεκτικού μαθητή να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αποτελεσματική.
ετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς….
ΠΗΓΗ:http://www.leximathia.gr/aboutus.aspx
ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Πώς μπορούν οι γονείς, να βοηθήσουν το παιδί να διαβάζει μόνο του!
Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμά του παίζει καταλυτικό ρόλο όχι μόνο στην επίδοσή του στο σχολείο αλλά κυρίως στην εικόνα και στη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση γενικότερα.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γονείς ότι δεν «διαβάζουμε» όλοι μαζί τα μαθήματα της επόμενης μέρας αλλά στην ουσία βοηθάμε ή καλύτερα μαθαίνουμε το παιδί (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) να οργανώνει τη μελέτη του ώστε να είναι αποδοτική και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστική. Αυτό ενισχύει την αίσθηση της υπευθυνότητας στο παιδί και του δίνει μια εικόνα για τις δυνατότητες, τις αδυναμίες του και τον εκτιμώμενο χρόνο που απαιτείται. Στόχος του γονέα είναι να επιτύχει το παιδί αυτό που ονομάζουμε αυτορρύθμιση. Μερικοί τρόποι που μπορεί αυτό να επιτευχθεί:
¬ Προτείνετε στο παιδί να τοποθετήσει το πρόγραμμα της εβδομάδας σε σημείο που να μπορεί να το βλέπει εύκολα όπως, στο γραφείο, στην πόρτα, στη ντουλάπα του δωματίου του χωρίς να χρειάζεται να του το υπενθυμίζετε εσείς συνεχώς.
¬ Βοηθήστε το παιδί να οργανώσει το χώρο του δωματίου του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται την ώρα της μελέτης από άλλα ερεθίσματα όπως, από το γραφείο να μην έχει θέα έξω από το παράθυρο, να κλείνει την πόρτα για να μην αποσπάται η προσοχή του από άλλους θορύβους (δικές σας συζητήσεις, τηλεόραση, άλλες ηλεκτρικές συσκευές) και να προσαρμόσετε το φωτισμό ώστε να η μελέτη να είναι πιο ξεκούραστη για τα μάτια.
¬ Μέρος της οργάνωσης είναι και η έγκαιρη προετοιμασία του σχολικού εξοπλισμού (τσάντα με βιβλία της ανάλογης ημέρας, κασετίνα με όλα τα απαραίτητα) – στην αρχή με μια δική σας βοήθεια αλλά στη συνέχεια από το ίδιο το παιδί.
¬ Δείξτε του τη σωστή στάση του σώματος στο γραφείο ή ακόμη και στον υπολογιστή προσαρμόζοντας την καρέκλα στην ανάλογη θέση. Αφήστε το παιδί να το ακολουθήσει και αν δείτε να το ξεχνά υπενθυμίστε το.
¬ Αναφορικά με τις δραστηριότητες εκτός σχολείου πολλοί γονείς σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά για εκμάθηση ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων, αθλημάτων. Μην ξεχνάμε ότι το παιδί αυτό που χρειάζεται είναι ξεκούραση και εκφόρτιση από το άγχος των τόσων υποχρεώσεων συνήθως μέσω παιχνιδιού. Ρωτήστε το παιδί με τι θα ήθελε να ασχοληθεί προσπαθώντας να περιορίσετε τις δικές σας προσδοκίες ή (ανεκπλήρωτα) όνειρα για παράδειγμα, να μάθει πιάνο γιατί σας αρέσει η κλασική μουσική.
¬ Αποφύγετε να ζητήσετε από το παιδί να ξεκινήσει το διάβασμα μόλις επιστρέψει από το σχολείο ή μετά από το παιχνίδι καθώς αυτό το διάστημα είναι για ξεκούραση ή για να ενισχύσετε την ποιοτική επικοινωνία με το παιδί σας μέσω συζήτησης (μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων της ημέρας).
¬ Βοηθητικό είναι να ξεκινήσει το παιδί να διαβάζει τα πιο δύσκολα μαθήματα στην αρχή και να μην τα αφήσει στο τέλος που θα είναι πιο κουρασμένο.
¬ Αντίστοιχα, μπορεί να διαβάσει πρώτα αυτά που βαριέται ή που του προξενούν μειωμένο ενδιαφέρον ώστε να κινητοποιείται στη συνέχεια να διαβάσει και αυτά που του αρέσουν περισσότερο.
¬ Μην ξεχνά τα μικρά και συχνά διαλείμματα ακόμη και αν δεν νιώθει ιδιαίτερα κουρασμένο.
¬ Αν το δυσκολεύουν τα θεωρητικά μαθήματα (όπως, ιστορία) προτείνετε εναλλαγή με πρακτικά μαθήματα (όπως, μαθηματικά). Στα θεωρητικά θα το βοηθήσει αρκετά να του δείξετε τρόπους εκμάθησης όπως, να δίνει μια κεντρική ιδέα – τίτλο, λέξεις – κλειδιά ή να υπογραμμίζει σημαντικά κομμάτια σε κάθε παράγραφο και γενικότερα να παρατηρεί εικόνες. Προτείνετε, επίσης, να κάνει μια επανάληψη το βράδυ πριν πάει για ύπνο. Αποφύγετε να είστε με ένα βιβλίο από πίσω του και να του διαβάζετε φωναχτά το μάθημα – αποτελεί και παθητική διαδικασία μάθησης αλλά του δίνει την εικόνα ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνο του.
¬ Περιορίστε ή αποφύγετε όσο είναι εφικτό να απευθύνεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας προστακτική (όπως, γράψε, διάβασε) και επιλέξτε να το παρακινήσετε με εκφράσεις όπως, έλα να διαβάσεις τώρα που είσαι ξεκούραστος.
¬ Αντίστοιχα, όταν εξαντλούνται τα αποθέματα υπομονής σας μην απειλείτε το παιδί «αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου δεν θα βγεις για παιχνίδι» αλλά πείτε του «όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου μπορείς να πας για παιχνίδι».
¬ Να θυμάστε να ενισχύετε την προσπάθεια που κάνει.
¬ Για να επιτευχθούν τα προηγούμενα και να ενισχυθεί η ικανότητα μελέτης είναι απαραίτητα δυο ακόμη στοιχεία: μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή (τρίωρα γεύματα, τριάδες γευμάτων [ενδεικτικά: α) ζωική (όπως, κοτόπουλο, γάλα, γιαούρτι), β) αμυλώδη (δημητριακά, πατάτα, ξηροί καρποί) και γ) φρέσκια (φρούτο, χυμός) τροφή] και επαρκής ύπνος (περίπου 8 ώρες).
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ
«Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει» Maria Montessori
ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ; Πώς γίνονται οι καλοί μαθητές;
Το σχολείο είναι ένας σημαντικός σταθμός για κάθε Παιδί. Ο τρόπος που περνά τα σχολείο είναι ικανός να τον χαρακτηρίζει μια ζωή. Κανένα Παιδί δεν θέλει να έχει αποτυχίες, και να έχει προβλήματα στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει, όμως, «συνταγή» για να γίνει καλός μαθητής;
Όλοι οι γονείς θα το παιδί τους να είναι επιμελής μαθητής και συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, και να έχει καλές σχέσεις, με τους δασκάλους και τους συμμαθητές του και, αν όλα αυτά συνοδεύονται και με καλούς βαθμούς ακόμα καλύτερα. Όλα αυτά είναι κατανοητά, και αφορούν αυτό που όλοι ονομάζουμε «καλό μαθητή». Οι αποδόσεις όμως των παιδιών έχουν να κάνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και εμάς τους γονείς.
"Επενδύοντας» στα παιδιά"
Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα σε αυτή τη σχέση είναι ο διαφορετικός τρόπος που παιδιά και γονείς αντιλαμβάνονται το σχολείο. Από την μια μεριά, οι γονείς που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που και πολλοί έχουν «επενδύσει στο παιδί ή στα παιδιά τους και μέσα από τις επιδόσεις τους στο σχολείο θέλουν να «ανταμειφθούν», Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται αλλά είναι και προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς.
Ενώ για τα παιδιά τα χρόνια του σχολείου είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά τους. Αυτές όλες οι αλλαγές, για να γίνονται σωστά και το παιδί να αναπτύσσεται να εντάσσεται και να αποδίδει όσο καλύτερα μπορεί πρέπει ν έχει την συνεχή υποστήριξη των γονέων. Και όχι τη λογική της επενδυτικής απόδοσης.
Καλός είναι μόνο ο πρώτος;
Άλλο ένα άγχος των γονέων: Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος ή αυτός που είναι στη 5αδα; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, ίσως από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες ή από το σύστημα, παίρνουμε
συνήθως ως βασικό κριτήριο του καλού μαθητή τις πιθανότητες που έχει να τα πάει καλά στις όποιες εξετάσεις και να είναι ανάμεσα στους πρώτους γιατί έτσι υποτίθεται ότι εξασφαλίζουμε το μέλλον του. Πρέπει λοιπόν πρώτα εμείς να διώξουμε τις εμμονές μας και να δώσουμε στο παιδί την ευκαιρία σε κάθε περίοδο να εξελίσσεται και να λειτουργεί σε ένα υγιές και όχι πιεστικό και αγχωτικό περιβάλλον.
Υπάρχει «συνταγή»
Αν λοιπόν διαχειριστούμε σωστά τα πιο πάνω μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να γίνει καλός μαθητής αν του ταιριάζει και το θέλει και το ίδιο.
Ενθάρρυνση – Αυτονομία
Πρώτα από όλα το σχολείο είναι δουλειά του παιδιού. Δεν ξεκινάμε ποτέ με τη λογική: «έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και με συνεχείς παραινέσεις στο παιδί για να μελετήσει. Είμαστε δίπλα παρακολουθούμε ελέγχουμε και βοηθάμε όταν μας ζητηθεί. Η αυτονομία μαθαίνεται σιγά-σιγά, πριν και μετά την αρχή του σχολείου, όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους, να συμμετέχουν ανάλογα με την ηλικία τους σε δουλειές του σπιτιού, να έχουν φίλους και να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους.
Αναγνώριση – Εκτίμηση
αυτού που προσπαθεί ένα παιδί είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία εκ μέρους των γονιών και, ίσως, κάτι παραπάνω. Πρέπει να είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Ένα καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν, όσο γίνεται, την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το παιδί ότι θα βρει το δικό του ρυθμό και τρόπο, ενώ ας έχουμε υπόψη ότι όσο περισσότερη πίεση ασκούμε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό.
Η βοήθεια στην οργάνωση
Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποια ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν
να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.
Στήριξη από τους Γονείς
Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ότι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικρό προβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.
Μην μπερδεύετε το μαθητή με το παιδί : O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.
ΠΗΓΗ:http://gia-mamades.gr/
ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ
Πίσω στο σχολείο λοιπόν, για άλλη μια χρονιά για παιδιά κάθε ηλικίας. Και μαζί με το μεγαλύτερο "βάρος" των μαθητικών υποχρεώσεων αυξάνει, δυστυχώς, και το συνολικό βάρος της σχολικής τσάντας με όσα αυτή κουβαλάει: βιβλία, τετράδια, γραφική ύλη, πολλές φορές τώρα πιά και φορητοί υπολογιστές, αθλητικά είδη και ... πλήθος άλλα.
Είναι μοιραίο λοιπόν ο Σεπτέμβριος να φέρνει μαζί του τις ανησυχίες των γονιών και (εκτός όλων των άλλων...) για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το βάρος που καλούνται να κουβαλούν τα παιδιά τους στο καθημερινό πήγαινε – έλα στο σχολείο.
Γνωρίζουμε ότι ο πόνος στην πλάτη και την μέση ("οσφυαλγία") δεν είναι δυστυχώς πρόβλημα άγνωστο στα παιδιά: το ποσοστό των παιδιών που παραπονούνται για τέτοιου είδους πόνο είναι από 10% στην προ-εφηβική ηλικία έως και 50% στις ηλικίες των 15 και 16 ετών. Πιo συχνά το πρόβλημα αυτό παρουσιάζεται στα κορίτσια και έχει συνδεθεί με ψυχολογικά προβλήματα που συχνά συνοδεύουν πολλά παιδιά στην αρχή της εφηβείας τους.
Καθώς οι σχολικές τσάντες, ως γνωστόν, βαραίνουν όλο και πιό πολύ όσο μεγαλώνει η τάξη στο σχολείο είναι αναμενόμενο να υπάρχουν ανησυχίες για το αν η χρήση τους παίζει κάποιο ρόλο στο να εκδηλωθεί πόνος στην πλάτη ή την μέση. Για το θέμα αυτό αρκετές επιστημονικές παρατηρήσεις έχουν δείξει ότι παιδιά που κουβαλούν καθημερινά την σχολική τους τσάντα παραπονούνται πιό συχνά για τέτοιους πόνους. Αυτό παρατηρείται ανεξαρτήτως του τύπου της τσάντας (με λουρί στον έναν ώμο, σακκίδια πλάτης ή άλλου τύπου): έχει παρατηρηθεί ότι, ακόμα και όταν τα παιδιά χρησιμοποιούν σακκίδια πλάτης, το περισσότερο βάρος ‘πέφτει’ σχεδόν πάντα στον ένα ώμο και επομένως η φόρτιση της σπονδυλικής στήλης δεν είναι, όπως γενικά πιστεύεται, συμμετρική.
Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι τα παράπονα για πόνο στην πλάτη ή την μέση γίνονται πιό συχνά όσο αυξάνεται το βάρος της σχολικής τσάντας. Είναι επομένως φανερό ότι η υπερβολικά βαριά σχολική τσάντα μπορεί πράγματι να προκαλέσει, σε αρκετά παιδιά, ενοχλήσεις που φτάνουν στον πόνο.
• Όμως, πέρα από την ενόχληση του παιδιού και την ανησυχία των γονιών, είναι οι πόνοι στην πλάτη ή την μέση ένα σοβαρό και ανησυχητικό πρόβλημα υγείας;
• Χρειάζεται κανείς να ανησυχεί για μελλοντικές δυσάρεστες καταστάσεις;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρκετά καθησυχαστική
Αν και σε κάποιες, σπάνιες ευτυχώς, περιπτώσεις μπορεί να επιμείνουν για ένα χρονικό διάστημα αρκετό ώστε να μειώσουν την επίδοση του παιδιού στα μαθήματα ή τις αθλητικές δραστηριότητες, οι ενοχλήσεις από μια βαριά σχολική τσάντα είναι τις περισσότερες φορές παροδικές και δεν αφήνουν μόνιμα προβλήματα στην μετέπειτα ζωή. Ωστόσο, εάν το παιδί συνεχίζει να παραπονιέται για επίμονο πόνο (ακόμα και μετά την ‘ελάφρυνση’ της σχολικής τσάντας) τότε μπορεί το πρόβλημα να είναι πιό σοβαρό και να υποκρύπτει κάποια πάθηση της σπονδυλικής στήλης. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να εξετάσει το παιδί ειδικός στις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης Ορθοπαιδικός γιατρός για να αποκλείσει την πιθανότητα να υπάρχει κάποια τέτοια πάθηση.
Τέλος, καθησυχαστική είναι η επιστήμη και στο θέμα της πιθανότητας ανάπτυξης σκολίωσης ή κύφωσης λόγω φόρτισης της αναπτυσόμενης σπονδυλικής στήλης των παιδιών και των εφήβων από μια βαριά σχολική τσάντα. Η σκολίωση και η κύφωση που κάποιες φορές αναπτύσονται σε παιδιά και εφήβους σχολικής ηλικίας είναι διαφόρων βαθμών παραμορφώσεις της αναπτυσόμενης σπονδυλικής στήλης που οφείλονται σε γονιδιακούς παράγοντες καθώς και την επίδραση του περιβάλλοντος αλλά δεν υπάρχει καμία επιστημονική ένδειξη ή απόδειξη ότι προκαλούνται από την σχολική τσάντα, την στάση στο θρανίο ή άλλους ‘σχολικούς’ παράγοντες.
Ως συμπέρασμα απ’ όλα τα πιό πάνω, θα πρέπει σίγουρα να αποφεύγουμε όσο το δυνατόν να "φορτώνουμε" τα παιδιά μας με βαριές σχολικές τσάντες, ιδιαίτερα αν αυτά πρέπει να τις κουβαλούν για μεγάλες αποστάσεις και όταν είναι ήδη κουρασμένα από τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Αν και η επιστήμη δεν έχει διαπιστώσει κάποιες μακροπρόθεσμες επιπτώσεις σε παιδιά που παραπονιούνται για πόνους στην πλάτη ή την μέση σαν αποτέλεσμα μιας βαριάς τσάντας θα πρέπει, σε περίπτωση που το παιδί παραπονιέται επίμονα για τέτοιες ενοχλήσεις, να ζητάμε πάντα τη γνώμη του ειδικού.
Δρ. Ιωάννης Καρνέζης, MSc, FEBOT, FRCS (Orth)
Ορθοπαιδικός, Χειρουργός Σπονδυλικής Στήλης
Διευθυντής Επιστημονικής Επιτροπής του Back Care network
www.ioanniskarnezis.gr
www.backcare.gr
Επιμέλεια άρθρου υγείας: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline
ΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ; Πώς μαθαίνει καλύτερα το παιδί σας;
Κάθε Παιδί έχει ένα μοναδικό και διακριτό τρόπο με τον οποίο μαθαίνει καλύτερα και πιο εύκολα το κάθε τι. Δηλαδή έχει τον δικό του τρόπο να συλλέγει, να επεξεργάζεται και να
οργανώνει κάθε πληροφορία που λαμβάνει.
Ποιος είναι ο τύπος του δικού σας παιδιού:
Οι "Τύποι" και η Μάθηση
Σίγουρα κάτι που έχετε πει εσείς οι ίδιες ή έχετε ακούσει από άλλους στο κοινωνικό σας περιβάλλον είναι ο χαρακτηρισμός, ΄΄είμαι ακουστικός τύπος΄΄ ή ‘’είμαι οπτικός τύπος’’, θέλοντας ο καθένας να υποστηρίξει πως συνήθως θυμάται κάτι.
Ο χαρακτηρισμός αυτός περιγράφει το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο καταγράφει τις πληροφορίες ο καθένας από εμάς. Άλλος μαθαίνει καλύτερα βλέποντας κάτι, άλλος ακούγοντας κλπ. Κάποιοι επίσης προτιμούν να επεξεργάζονται την πληροφορία σε διάφορα κομμάτια, ενώ άλλοι την χρειάζονται ολόκληρη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος μάθησης. Ένας από τους λόγους λοιπόν που ένα παιδί ευχαριστιέται να μαθαίνει η δυσκολεύεται να μαθαίνει έχει να κάνει με τον τρόπο που φτάνει σε αυτό η πληροφορία και αν ο τρόπος ταιριάζει με τον ΄΄Μαθησιακό του Τύπο’’. Όταν ένας μαθητής γνωρίζει πώς μαθαίνει (δηλαδή, τι μαθησιακός τύπος είναι) μαθαίνει να διαβάζει πιο εύκολα, πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά.
Οπτικός Τύπος
Μερικά Παιδιά είναι οπτικοί τύποι - τους αρέσει δηλαδή να διαβάζουν, να βλέπουν εικόνες και διαγράμματα και να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους, και να θυμούνται εικόνες που βλέπουν ή δημιουργούν οι ίδιοι. Έτσι καταγράφουν και μαθαίνουν καλύτερα μέσω της οπτικής αναπαράστασής.
Πολλές φορές οι οπτικοί τύποι χρησιμοποιούν τη φαντασία του για να οπτικοποιήσουν την πληροφορία. Οι Οπτικοί τύποι συνήθως είναι καλοί στις τέχνες, και είναι δημιουργικοί.
Ακουστικός Τύπος
Άλλα Παιδιά είναι ακουστικοί τύποι Δηλαδή μαθαίνουν πιο εύκολα όταν ακούνε κάτι, έτσι τους αρέσει να ακούνε ομιλίες, κασέτες και CDς. Είναι αυτό που λέμε συνήθως ‘’μαθαίνει το μάθημα μόλις το ακούσει από την δασκάλα’’.
Είναι ο τύπος που επεξεργάζεται ευκολότερα και αποτελεσματικότερα την πληροφορία όταν έχει ακουστικά ερεθίσματα. Συνήθως του αρέσει να μιλά και αυτός. Οι ακουστικοί τύποι είναι καλοί στις ξένες γλώσσες και στη μουσική και έχουν αίσθηση του ρυθμού.
Γλωσσικός – Λεκτικός Τύπος
Είναι τα Παιδιά που είναι καλοί με τις λέξεις, που τους αρέσει ιδιαίτερα να γράφουν και να διαβάζουν. Καταγράφουν τις πληροφορίες καλύτερα μέσω του γραπτού λόγου. Είναι το παιδί που συγκρατεί ευκολότερα στη μνήμη του μια πληροφορία, όταν αυτή επεξηγείται λεκτικά. Του αρέσουν ιδιαίτερα οι λέξεις και γενικά να γράφει και να διαβάζει.
Κιναισθητικός Τύπος
Άλλα παιδιά έχουν ανάγκη να χρησιμοποιούν και το σώμα τους όταν μαθαίνουν, δηλ. μαθαίνουν καλά όταν χρησιμοποιούν τα χέρια τους, κινούνται, φτιάχνουν μοντέλα, μιμούνται ή αντιγράφουν πράξεις.
Είναι Κιναισθητικοί Τύποι δηλαδή, χρησιμοποιούν την κίνηση για να αντιληφθούν κανόνες και έννοιες. Τους αρέσει να αγγίζουν πράγματα, να συμμετέχουν σε θεατρικές ή χορευτικές παραστάσεις.
Οι Κιναισθητικοί Τύποι είναι συνήθως καλοί στα σπορ, στο χορό, ή στις χειροτεχνίες.
Διαπροσωπικός Τύπος
Μήπως το Παιδί σας μαθαίνει καλύτερα όταν συμμετέχει σε συζητήσεις μικρών ομάδων; Μήπως του αρέσει να συμμετέχει σε ομαδικές συζητήσεις για την επίλυση προβλημάτων;. Τότε μάλλον είναι Διαπροσωπικός τύπος δηλαδή, μαθαίνει καλύτερα μέσα από την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων μιας ομάδας από το να μαθαίνει μόνος του. Λογικά θα αποδίδει καλύτερα όταν συνεργάζεται με άλλους.
Οι Διαπροσωπικοί Τύποι συνήθως είναι καλοί στο να πείθουν, να πωλούν ή να διδάσκουν τους άλλους.
Ενδοπροσωπικός Τύπος
Αν πάλι το Παιδί σας προτιμά και μαθαίνει καλύτερα μόνος του μην ανησυχείτε, μάλλον είναι Ενδοπροσωπικός Τύπος. Μαθαίνει ευκολότερα σε συνθήκες που μόνος του μπορεί να συλλέξει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που χρειάζεται. Σκέπτεται ένα πρόβλημα μόνο του, βγάζει συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία του και έτσι μαθαίνει.
Αν το παιδί σας δεν ανήκει σε κάποιον από αυτούς τους τύπους μην ανησυχείτε, σίγουρα έχει τον δικό του τύπο που εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τον ανακαλύψετε και να το βοηθήσετε να μαθαίνει να εκπαιδεύεται και να αναπτύσσεται κτίζοντας τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητα του και εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του.
Αν πάλι θεωρείτε ότι οι επιδόσεις του παιδιού σας δεν είναι σύμφωνες με τις ικανότητες του, μην διστάσετε να ζητήσετε την γνώμη ενός ειδικού – ξεκινώντας από τον παιδίατρο σας – για να βοηθήσει το παιδί σας και εσάς, να βελτιώσει τις μαθησιακές του επιδόσεις και να γνωρίσει τον ‘’Τύπο του’’.
Φυσικά, όσες περισσότερες αισθήσεις συνδυάζουμε και χρησιμοποιούμε όταν μαθαίνουμε τόσο πιο αποτελεσματικοί είμαστε και εμείς και τα παιδιά.
Πηγή: http://gia-mamades.gr/
ΤΡΟΠΟΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟΑκόμα είναι η αρχή της σχολικής χρονιάς και πολλά παιδιά δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στη σχολική ζωή. Το πρωινό –ειδικά τη Δευτέρα- ξεκινά με δάκρυα, με πονόκοιλο, με γράπωμα από τη μαμά…
Μην ανησυχείτε! Δεν είναι σπάνιο τα μικρότερα παιδιά να χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να προσαρμοστούν στο σχολείο. Η ψυχολόγος κ. Λίζα Βάρβογλη συμβουλεύει τους γονείς για το τι μπορούν να κάνουν:
Η κ. Βάρβογλη παραθέτει δυο αστεία παιχνίδια για το σπίτι, που βοηθούν στον αποχωρισμό και επισημαίνει ότι πρέπει να τα παίξετε λίγο πριν φύγετε για το σχολείο! Επιλέξτε μια ήρεμη ώρα, όπως το απόγευμα, πριν πάει σχολείο την άλλη μέρα.
Πάντα παρών!!!!!!!!
Είμαι ο δάσκαλος του παιδιού σου.Είμαι παρών για να το παραλάβω. Είμαι παρών κι όταν εσύ αργείς να ‘ρθεις γιατί κάτι σου έτυχε … ξέρω, είναι ανθρώπινο.
Είμαι παρών στην τάξη …με τα χίλια μάτια και τα δυο χιλιάδες αυτιά μου.
Είμαι παρών για να του πιάσω το χεράκι όταν ο γραμμούλες χορεύουν.
Είμαι παρών για να του μάθω το “τ-α τα”. Είμαι παρών για να του μάθω τι είναι “αλληλεγγύη”, “ευθύνη”.
Είμαι παρών όταν ρωτάει. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις, μα του μαθαίνω πώς να τις αναζητά.
Είμαι παρών όταν ανοίγει η μύτη του, όταν ανεβάζει πυρετό, όταν του βγαίνει το δοντάκι.
Είμαι παρών όταν χρειάζεται βοήθεια και ενθάρρυνση.
Είμαι παρών όταν νιώθει στενοχωρημένο.
Είμαι παρών στην αυλή , στο διάδρομο, στις σκάλες,για να σιγουρευτώ ότι είναι ασφαλές.
Είμαι παρών για να προλάβω ή να διαχειριστώ τους καβγάδες.
Είμαι παρών για να φροντίσω το γρατζουνισμένο γόνατο, να δέσω τα λυμένα κορδόνια, να του θυμίσω να φορέσει ζακέτα ή καπέλο.
Είμαι παρών στα παρασκήνια, για να το καμαρώνω κι εγώ μαζί μ’ εσένα όταν παίζει θέατρο ή τραγουδά ή απαγγέλλει.
Είμαι παρών σ’ όλες τις διδακτικές επισκέψεις, όπου εσύ ίσως και να μην προλαβαίνεις να το πας: στο μουσείο, στη συναυλία, στη βιβλιοθήκη, στο θέατρο, στη φύση, στην εκκλησία.
Είμαι παρών για να αντιληφθώ αν κάποιο πεινάει,πονάει ή ...κάτι χειρότερο.
Είμαι παρών ...
Ξέρεις ότι είμαι παρών ...πάντα παρών!
Μην πιστέψεις κανέναν που θα σου πει το αντίθετο.
Αναδημοσίευση από http://paidio.blogspot.gr/
ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Οι ζωγραφιές των παιδιών είναι πολύ σημαντικές γιατί σε αυτές τα παιδιά αποτυπώνουν τον ψυχικό τους κόσμο , τα συναισθήματά τους , τους προβληματισμούς τους.
Η παιδική ζωγραφιά έχει όλα τα στοιχεία του εικαστικού έργου: σχέδιο , χρώμα , σύνθεση , μορφή και περιεχόμενο.Βλέποντας ένα παιδί να ζωγραφίζει και ακούγοντας τις ερμηνείες που δίνει για τις ζωγραφιές του είναι σαν να διαβάζουμε την ψυχή του , επειδή μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τη ζωή του , τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του. Η γλώσσα των εικόνων στο παιδί φανερώνει τη νοητική και την ψυχολογική του εξέλιξη , αποτυπώνει αυτό που βλέπει ή νιώθει με τον τρόπο που εκείνο το αντιλαμβάνεται.
Μέσα από τα παιδικά σχέδια , μαθαίνουμε ποιες είναι οι θέσεις του παιδιού , οι στάσεις , οι διαθέσεις , οι αντιδράσεις , οι φόβοι και οι ενοχές του.Για το λόγο αυτό και τα παιδικά σχέδια είναι αντικείμενο μελέτης από εκπαιδευτικούς , ψυχολόγους και ψυχιάτρους σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν καλύτερα την παιδική ψυχή.
Όταν καλούμε να ερμηνεύσουμετην παιδική ζωγραφιά στρέφουμε την προσοχή μας:
Η ερμηνεία που δίνεται στην επιλογή χρωμάτων από το παιδί είναι :
Η ερμηνεία , λοιπόν , της παιδικής ζωγραφιάς είναι διάσπαρτη από συμβολισμούς, οι κυριότεροι από αυτούς είναι οι εξής:
ΠΗΓΗ:http://www.4moms.gr/
Η ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ - ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Η ενθάρρυνση – Σημαντική για την αυτοπεποίθηση των παιδιών
Και ποιος δε θα ήθελε να εκτιμούν την προσπάθειά του, να δέχεται θετικά σχόλια για το αποτέλεσμα της δουλειάς του, και να έχει κάποιον δίπλα του που θα τον αγαπά και θα τον στηρίζει ακόμα και αν τελικά δεν καταφέρει να πετύχει το στόχο του. Όλοι μας έχουμε ανάγκη την ενθάρρυνση και την στήριξη από τους ανθρώπους γύρω μας για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητες μας. Όταν δεν υπάρχει αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα εγκαταλείψουμε την προσπάθεια δημιουργώντας στο μυαλό μας μια αρνητική πεποίθηση που θα αποτρέπει την εμπλοκή
μας ξανά με το ίδιο αντικείμενο. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, τα παιδιά έχουν ανάγκη την ενθάρρυνση των γονιών τους.
Οι παιδοψυχολόγοι Ντινκμέγιερ και Μακ-Κέι, προτείνουν στους γονείς να αποφεύγουν τις παρακάτω συμπεριφορές οι οποίες ουσιαστικά αποθαρρύνουν τα παιδιά αντί να τα ενθαρρύνουν:
1. Αρνητικές προσδοκίες
Όταν οι γονείς πιστεύουν ότι το παιδί δε θα πετύχει μια δύσκολη δουλειά, του περνάνε αυτό το μήνυμα με πολλούς τρόπους – είτε λεκτικά, είτε με τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις τους. Το αποτέλεσμα είναι το παιδί να αρχίσει να αμφιβάλει για τις ικανότητές του και να συμπεριφέρεται όπως ακριβώς περιμένανε οι γονείς, αποτυχαίνει.
2. Παράλογες απαιτήσεις
Συχνά οι γονείς έχουν απαιτήσεις από τα παιδιά που είναι αδύνατο να τις ικανοποιήσουν. Πρέπει να τα καταφέρνουν σε ό,τι μετράει για τους γονείς – σχολείο, αθλητισμός, κλπ. Όταν οι γονείς έχουν συνεχώς αυξημένες απαιτήσεις, δίνουν το μήνυμα στο παιδί ότι περιμένουνε από αυτό ακόμα περισσότερα και οτιδήποτε και αν κάνει, ποτέ δεν είναι αρκετά καλό. Μην περιμένετε επιτυχίες που είναι πέρα από την ηλικία και τις δυνατότητες του παιδιού.
3. Ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια, στους συμμαθητές, στους φίλους
Συχνά, οι μεγάλοι καλλιεργούμε ταν ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά. Μπορεί να επαινούμε το παιδί που έχει πετύχει, ενώ μπορεί να αγνοούμε ή να επικρίνουμε εκείνο που έχει αποτύχει. Αρκετά συχνά, ένα παιδί μπορεί να αποκτά ικανότητες σε εκείνο τον τομέα όπου το αδερφάκι ή ο φίλος του δεν μπορεί να τα καταφέρει έτσι ώστε να αισθάνεται ότι υπερέχει. Το ίδιο παιδί ίσως αποφασίσει να μη δοκιμάσει τις ικανότητές του σε τομείς όπου οι άλλοι τα καταφέρνουν, γιατί μπορεί να φοβηθεί την αποτυχία. Είναι σημαντικό οι γονείς να ενθαρρύνουν όλα τα παιδιά χωρίς να τα συγκρίνουν ποτέ μεταξύ τους.
4. Υπερβολικές φιλοδοξίες
Μερικοί γονείς θέλουν να είναι οι καλύτεροι, να είναι τέλειοι, γιατί φοβούνται πως αν δεν είναι, δεν
ανταποκρίνονται σωστά στο ρόλο τους ως γονείς. Για να το πετύχουν όμως αυτό ζητούν την τελειότητα και από τα παιδιά τους. Η αντιμετώπιση αυτή ίσως επηρεάσει τα παιδιά κάνοντάς τα να μην προσπαθούν τίποτα, αν δεν είναι σίγουρα ότι θα έρθουν πρώτα. Το αποτέλεσμα θα είναι να αποφεύγουν αυτούς τους τομείς στους οποίους βλέπουν ότι υπάρχει περίπτωση να αποτύχουν.
5. Μην παρουσιάζετε τον εαυτό σας ως τέλειο και αλάνθαστο στο παιδί σας
Μιλήστε του για τους δικούς σας φόβους, τις δικές σας αποτυχίες, τα δικά σας διλήμματα. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από γονείς θεούς αλλά από αληθινούς ανθρώπους που μπορούν να αισθάνονται πραγματικά κοντά τους.
Προσπαθήστε να ενθαρρύνετε τα παιδιά με τους παρακάτω τρόπους:
1. Δεχτείτε τα παιδιά όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι
Αν θέλετε τα παιδιά να πιστέψουν ότι αξίζουν, πρέπει ειλικρινά να τα δεχτείτε όπως είναι, με όλες τις ατέλειές τους. Φανταστείτε πως θα ήταν αν σας θύμιζαν συνέχεια τα δικά σας λάθη. Θα νιώθατε ότι αξίζετε; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να βελτιωθούν αν δεν νιώσουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους. Φανταστείτε τώρα πως θα νιώθατε αν σας ενθάρρυναν συνέχεια και ξέρατε ότι μέσα στην οικογένειά σας σας εκτιμούν και σας πιστεύουν. Περάστε το μήνυμα στα παιδιά ότι εκτιμάτε σαν ανθρώπους, άσχετα από την επιτυχία τους. Όταν τα δεχτείτε όπως είναι, τα βοηθάτε να νιώσουν ότι αξίζουν σαν άνθρωποι και έτσι τα δίνετε το θάρρος να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.
2. Ενεργείστε θετικά
Όταν ενθαρρύνετε, μην κάνετε ταυτόχρονα αρνητικές παρατηρήσεις όπως “Ναι, τα κατάφερες αρκετά καλά, αλλά θα μπορούσες να βάλεις όλους τους τόνους στις λέξεις”. Μερικές φορές οι γονείς θέλοντας από τα παιδιά να κάνουν το καλύτερο, ακυρώνουν την προσπάθεια των παιδιών συνοδεύοντας την επιβράβευση με ένα «αλλά». Όταν προκύπτουν προβλήματα, χρησιμοποιείστε μεθόδους που δείχνουν σεβασμό στο παιδί – ακούστε τι έχει να σας πει και βοηθήστε στην επίλυση των προβλημάτων χρησιμοποιώντας τις φυσικές και λογικές συνέπειες. Αποφύγετε τον πειρασμό να επέμβετε όταν το παιδί προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα ή να ολοκληρώσει κάτι. Η επέμβαση δίνει το μήνυμα μιας καλυμμένης κριτικής. Αν το παιδί ζητήσει τη βοήθειά σας, περιορίστε τις παρατηρήσεις σας στη μορφή προτάσεων <<Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν … Σκέφτηκες να …. Βρήκα ότι είναι πολύ βοηθητικό να …>>. Αν τα παιδιά ζητούν τη βοήθειά σας με σκοπό να επισύρουν την άτοπη προσοχή ή να αποφύγουν να σκεφτούν ή να εργαστούν ανεξάρτητα, πείτε τους ότι έχετε εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους.
3. Πιστέψτε στα παιδιά για να μπορέσουν να πιστέψουν στον εαυτό τους
Προσπαθήσετε να παραβλέπετε τα λάθη του παιδιού και να του δείχνετε ότι το εμπιστεύεστε. Να τονίζετε τις θετικές πλευρές των προσπαθειών του. Αν δεν συμπεριφερθεί σωστά, ξεχωρίστε την πράξη από το παιδί. Να κρίνετε τη λανθασμένη πράξη αλλά ποτέ το παιδί. Είναι άλλο να πείτε,
«αυτό που έκανες είναι λάθος» και να εξηγήσετε στη συνέχεια το γιατί, και άλλο να πείτε, «είσαι λάθος». Αυτό ακυρώνει το παιδί ως οντότητα. Στην πρώτη περίπτωση δημιουργείται απόσταση ανάμεσα στην πράξη και στο παιδί, αφήνοντας περιθώρια διόρθωσης. Στη δεύτερη περίπτωση ενθαρρύνετε την παραίτηση του παιδιού και μειώνετε την αυτοεκτίμησή του.
4. Δώστε προσοχή στη συνεισφορά και στα θετικά σημεία του παιδιού
Για να νιώσει ότι επαρκεί ένα παιδί, πρέπει να αισθανθεί ότι είναι χρήσιμο και ότι η συμμετοχή του μετράει μέσα στην οικογένεια. Αναγνωρίστε τις ικανότητές του και προτείνετε τρόπους να χρησιμοποιήσει αυτές τις ικανότητες για να βοηθήσει τα μέλη της οικογένειας.
5. Αναγνωρίστε την προσπάθεια και τη βελτίωση το ίδιο όπως και το τελικό αποτέλεσμα
Όταν οι γονείς επιδιώκουν μια επιτυχία π.χ. ένα καλύτερο βαθμό στα μαθηματικά, μερικά παιδιά συμπεραίνουν ότι δεν είναι αρκετά καλά αν δεν πλησιάσουν την τελειότητα. Η ενθάρρυνση όμως υπονοεί λογικές προσδοκίες που επιτυγχάνονται βήμα, βήμα. Υπονοεί ότι πρέπει να δεχτείτε την προσπάθεια και την αποτυχία του παιδιού, το ίδιο όπως και τις επιτυχίες του.
6. Επιμείνετε στην ενθάρρυνση και λιγότερο στον έπαινο
Ο έπαινος μπορεί να είναι αποθαρρυντικός διότι είναι ένα είδος ανταμοιβής. Δίνεται όταν κερδίζουμε, όταν είμαστε οι καλύτεροι. Η υπερβολική εξάρτηση από τον έπαινο μπορεί να έχει ανασταλτικά αποτελέσματα. Τα παιδιά ίσως πιστέψουν ότι η αξία τους εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων, ίσως τα κάνει να θέλουν να συνεργαστούν μόνο όταν τα επαινούν, ίσως πιστέψουν ότι αξίζουν μόνο όταν ευχαριστούν τους άλλους ή ίσως τα κάνει να παραιτηθούν από κάθε προσπάθεια προκειμένου να αποφύγουν πιθανή αποτυχία. Από την άλλη πλευρά, η ενθάρρυνση δίνεται για την προσπάθεια ή για την βελτίωση, όσο μικρή και ελάχιστη κι αν είναι. Μπορεί να δοθεί και όταν τα παιδιά έχουν πεσμένο ηθικό, όταν νιώθουν ότι δεν τα καταφέρνουν πολύ καλά, ή όταν αντιμετωπίζουν μια αποτυχία.
Ακολουθούν μερικά παραδείγματα με τα οποία οι γονείς μπορούν να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους:
Φράσεις που δείχνουν παραδοχή:
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
Μια σοφή Ελληνική μας παροιμία λέει: «Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» και τις περισσότερες φορές αυτό επιβεβαιώνεται. O λαός όμως επίσης λέει και το «Κάθε αρχή και δύσκολη»
Το ίδιο ακριβώς μπορούμε να πούμε και για το καινούριο ξεκίνημα των παιδιών μας στη νέα σχολική χρονιά. Σίγουρα φαντάζει βουνό σε όλους τους γονείς και κυρίως σε αυτούς που το παιδί τους εντάσσεται για πρώτη φορά σε ένα σχολικό πλαίσιο, είτε είναι παιδικός σταθμός είτε νηπιαγωγείο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σας αισθάνεται και το παιδί σας. Φόβος για το καινούριο περιβάλλον, άγχος για το ποιους θα συναντήσει εκεί και πολλά ερωτήματα όπως «Θα υπακούει τη δασκάλα του;», « Θα οργανωθεί μόνο του στην τάξη;», « Θα παραμένει καθιστός για τις δραστηριότητες;», « Θα μπορεί να λειτουργήσει ομαδικά;», «Θα κάνει φίλους;» και πολλά πολλά άλλα.
Σίγουρα η ένταξη ενός παιδιού στην καινούρια γι’ αυτόν σχολική εμπειρία μπορεί να μην είναι για όλους ρόδινη. Αλλά πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;
Επιδιώκετε κοινωνικές επαφές με άλλα παιδάκια ( πάρκα, παιδικές χαρές, παιδότοποι ). Είναι σημαντικό το παιδί σας να έχει πολλές επικοινωνιακές ευκαιρίες και εμπειρίες με άλλα παιδάκια. Έτσι θα είναι πιο εξοικειωμένο στο κοινωνικό πλαίσιο του σχολείου.
Μάθετε στο παιδί σας βασικούς κοινωνικούς κανόνες ( σειρά μου σειρά σου, δανείζω, χαρίζω, συζητώ, διαπραγματεύομαι, ακούω και περιμένω). Δεν θα είναι κάτι ξένο γι’ αυτόν όταν αυτά θα τα ακούσει από τη δασκάλα του.
Συζητήστε μαζί του τα νέα του από το σχολείο, πως τα πέρασε, τι του άρεσε τι δεν του άρεσε, με τι έπαιξε και με ποιόν. Βοηθάτε έτσι στην ανάπτυξη της περιγραφικότητας του παιδιού και του δείχνετε ότι ενδιαφέρεστε να μάθετε γι’ αυτό το καινούριο κομμάτι της ζωής του.
Ζητήστε του να σας φτιάξει ή να σας δείξει αυτά που κάνανε με τη δασκάλα και συζητήστε γι ‘ αυτά. Τον βοηθάτε έτσι να κάνει μια μικρή επανάληψη και να ξαναπροσπαθήσει για το κατόρθωμά του.
Κάντε γνωριμίες με τους άλλους γονείς των παιδιών και κανονίστε να συναντηθείτε ξανά στην παιδική χαρά . Έτσι το παιδί βιώνει καλύτερα την αίσθηση των φίλων και όχι απλά των συμμαθητών.
Δώστε χρόνο στο παιδί σας να προσαρμοστεί , η ένταξη στο σχολικό πλαίσιο είναι μεγάλη αλλαγή και γι’ αυτόν αλλά και για σας, στο χέρι σας είναι να γίνει ευχάριστη και δημιουργική.
Λάουρα Πατρώνη-λογοθεραπεύτρια
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΤΗ ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Η σημασία της φαντασίας στη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών!Η φαντασία ή ικανότητα να φανταζόμαστε, είναι η δυνατότητα να σχηματίζουμε νέες εικόνες, ιδέες και αισθήσεις, οι οποίες όμως δε γίνονται αντιληπτές μέσω της όρασης, της ακοής ή άλλων αισθήσεων. Για αρκετά χρόνια, η φαντασία θεωρούταν κάτι που βοηθά τα παιδιά να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα. Μόλις συμπλήρωναν μια ορισμένη ηλικία, οι ειδικοί πίστευαν ότι τα παιδιά ωθούν τη φαντασία στην άκρη για να ασχοληθούν με τον πραγματικό κόσμο. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι ειδικοί στην ανάπτυξη των παιδιών αναγνωρίζουν στη φαντασία ένα διαφορετικό, κρίσιμο και πολύτιμο ρόλο που συνδέεται άμεσα με τη γνωστική τους ανάπτυξη!
Πολύ συχνά στην ανάπτυξη των παιδιών ακούμε φράσεις όπως “δεξιότητες κριτικής σκέψης” ή “ικανότητες για δημιουργική επίλυση των προβλημάτων”, οι οποίες αποτελούν στόχους για τη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών. Οι ειδικοί αναφέρουν πως στην πραγματικότητα όταν χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους, μιλάμε για τη φαντασία! Η φαντασία βοηθά στην εφαρμογή της γνώσης, στην επίλυση προβλημάτων και έχει βρεθεί να έχει θεμελιώδη σημασία στην ενσωμάτωση της εμπειρίας και στη μαθησιακή διαδικασία. Για να κατανοήσουν τα παιδιά την πραγματικότητα, δεν μπορεί να εκλείψει η φαντασία!
Σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, όπως είναι αυτός που ζούμε σήμερα, τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με πολλές προκλήσεις και θα χρειαστούν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους για να ανταπεξέλθουν. Για να αντιμετωπίσουν το απροσδόκητο και για να εξελίξουν την τωρινή τους σκέψη σε νέες καταστάσεις, για να χρησιμοποιήσουν πληροφορίες με νέους τρόπους και να πειραματιστούν με νέες έννοιες, για να σκεφτούν πιο ευέλικτα, για να εκτιμήσουν αξίες και τους τρόπους που εφαρμόζονται, για να αλλάξουν και να διαχειριστούν τον κόσμο τους, για να μάθουν να κατανοούν τη θέση των άλλων ανθρώπων, η φαντασία και η δημιουργική σκέψη θα κριθούν απαραίτητες!
Στη βιβλιογραφία τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για το κατά πόσο τα σημερινά παιδιά έχουν αυτού του είδους τις ευκαιρίες που επιτρέπουν την καλλιέργεια της φαντασίας και της
δημιουργικής σκέψης, δεδομένου ότι κατακλύζονται από την τεχνολογία και από φορτωμένα προγράμματα. Πολλά παιδιά ξοδεύουν ώρες στον υπολογιστή, στην τηλεόραση και σε βιντεοπαιχνίδια, με αποτέλεσμα να συμμετέχουν παθητικά σε έναν κόσμο που κάποιος άλλος έχει δημιουργήσει για αυτούς, αντί να έχουν το χώρο και το χρόνο να ονειρευτούν το δικό τους.
Από την άλλη πλευρά, πολλά παιδιά παρακολουθούν τόσες πολλές δραστηριότητες μέσα σε μια εβδομάδα, που αν και έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν δεξιότητες, δεν έχουν καμία δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους για να αποφασίσουν πώς να χρησιμοποιήσουν το χρόνο τους, ποιο κομμάτι του κόσμου θα ήθελαν να εξερευνήσουν περισσότερο με το δικό τους ρυθμό και το δικό τους τρόπο.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
Οι περισσότεροι γονείς ίσως πιστεύουν πως αν δώσουν στα παιδιά πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο θα χάσουν ευκαιρίες για μάθηση. Έρευνες όμως δείχνουν πως αν και οι γονείς μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, η συμπίεση του ελεύθερου χρόνου δε φαίνεται να ευνοεί τα παιδιά!
Τα παιδιά χρειάζονται απεγνωσμένα χώρο και χρόνο και πρέπει να μένουν ελεύθερα από τις ατζέντες των ενηλίκων για να αναπτύξουν δημιουργικά τη φαντασία τους. Ακόμα και αν τα παιδιά διαμαρτύρονται ότι βαριούνται επειδή δεν έχουν τίποτα να κάνουν, οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν να παιδιά να σκεφτούν τα ίδια πώς να γεμίσουν το χρόνο τους έτσι ώστε να καλλιεργήσουν την έμφυτη δημιουργικότητά τους που θα κάνει τη φαντασία τους να πετάξει στα ύψη!
Ο τρόπος για να βοηθήσουμε τα παιδιά να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, είναι να τους παρέχουμε ευκαιρίες για να την αναπτύξουν. Οι ευκαιρίες αυτές βρίσκονται μέσα στο παιχνίδι! Τα παιδιά παίζοντας με τα χρώματα, με την πλαστελίνη, με το σχέδιο, με τα κουστούμια, με τις κόλλες, με τις κατασκευές μπορούν να δημιουργήσουν ένα απέραντο χάος γεμάτο από φαντασία! Όταν τα παιδιά εξερευνούν το δάσος και τη φύση, όταν πηδούν σε λακκούβες με νερά, όταν κυλιούνται στην
άμμο και στη λάσπη, όταν προσποιούνται ότι είναι πουλιά που πετούν στον ουρανό, αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη να ανακαλύψουν νέους κόσμους και εμπειρίες!
Οι αφηγήσεις, τα παραμύθια και οι ιστορίες, είναι επίσης σημαντικά ερεθίσματα που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών και μπορούν εύκολα να παρέχονται καθημερινά! Οι γονείς είναι καλό να κρατούν τα παιδιά όσο γίνεται μακριά από οθόνες έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν τις δικές τους εικόνες και τα δικά τους όνειρα!
Τα παιδιά που έχουν φαντασία, είναι πιο ευτυχισμένα, πιο έτοιμα να αντιμετωπίσουν ανατροπές και δυσκολίες, μπορούν και αναπτύσσουν τη δημιουργικότητά τους, μπορούν και βλέπουν τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους και βρίσκουν λύσεις σε διάφορα προβλήματα! Η έμφυτη φαντασία των παιδιών επομένως πρέπει να ενθαρρύνεται και όχι να περιορίζεται γιατί θα τα συνοδεύει όχι μόνο στην παιδική ηλικία αλλά και στην ενήλικη ζωή, και ίσως είναι αυτή που θα τα επιτρέψει τελικά να φανταστούν το θεωρητικά αδύνατο, και να αλλάξουν με έναν δημιουργικό και όμορφο τρόπο το σημερινό κόσμο!
ΠΗΓΗ:http://www.parentshelp.gr/
ΤΑΜΠΕΛΕΣ-ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ "Tαμπέλες": Πόσο επηρεάζουν το παιδί και πώς να τις αποφύγετε
«Είσαι κακό παιδί», «είσαι τεμπέλα», «κάνεις χαζομάρες», «δεν θα τα καταφέρεις»… Αρκετοί γονείς ή ακόμα και δάσκαλοι έχουν κάποια στιγμή χρησιμοποιήσει τέτοιες εκφράσεις για να προειδοποιήσουν ή να επιπλήξουν το παιδί για κάποια απερίσκεπτη πράξη. Κι αν τους ρωτήσετε, οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως φυσικά και δεν το εννοούν έτσι όπως ακούγεται: Το παιδί δεν είναι κακό, αλλά έκανε μία άσχημη ή κακή πράξη. Για το παιδί, όμως, η ταμπέλα έχει ήδη τοποθετηθεί. Στην δική του αντίληψη και στα μάτια των γονιών του «είναι κακό». Οι επιπτώσεις στο παιδί«Πολλές φορές οι γονείς, οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, ετικετοποιούν τα παιδιά εξ αιτίας κάποιων συμπεριφορών τους. Για παράδειγμα λένε «είσαι παλιόπαιδο» αντί να πουν «αυτό που κάνεις δεν είναι πολύ καλό» ή «είσαι τεμπέλης» αντί να πουν «θα ήταν καλό να ανασκουμπωθείς και να κάνεις τα μαθήματά σου», λέει η ψυχολόγος κ. Δήμητρα Σφήκα.
«Βέβαια, οι γονείς και οι δάσκαλοι και όσοι βάζουν ετικέτες στα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτές συνήθως ακολουθούν τα παιδιά σε όλη τους τη ζωή. Και είναι σα να επιβεβαιώνουν στο μέλλον μία προφητεία που έγινε γι’αυτά. Η ετικετοποίηση μειώνει την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση αλλά και την δυνατότητα της δημιουργικότητας του κάθε παιδιού και την ανάδειξη των θετικών του πλευρών», συμπληρώνει η ίδια.
Ωστόσο, επισημαίνει, υπάρχει και η άλλη μορφή ετικετοποίησης, όταν π.χ. λέμε συνέχεια στο παιδί «είσαι τέλειος», «είσαι πανέμορφη», «είσαι πανέξυπνος». Σύμφωνα με την κ. Σφήκα, «αυτά πιθανόν είναι προσδοκίες των γονέων που μόνο βάρος μπορούν να φέρουν στο παιδί και άγχος για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των μεγάλων και να ανταπεξέλθει σε αυτές».
Συμβουλές για τους γονείςΠριν ο γονιός κάνει κάποια παρατήρηση με την οποία θα χαρακτηρίσει κάπως το παιδί, καλό είναι να βρει την απαιτούμενη ψυχραιμία και να συζητήσει μαζί του για την πράξη που έκανε την δεδομένη στιγμή. Γιατί είναι η πράξη πραγματικά που έχει ενοχλήσει ή που έχει βλάψει κάποιον ή κάτι και αυτή που πρέπει να αλλάξει, όχι το παιδί. Ο γονιός, λοιπόν, θα πρέπει να χαρακτηρίζει την πράξη, όχι το παιδί.
Τα παιδί, αντίθετα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι γονείς το αγαπούν και το εκτιμούν και ότι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν μαζί του τις μη αποδεκτές πράξεις του. Μάλιστα, είναι εύστοχο εκ μέρους τους, αν κάποια στιγμή χάσουν την ψυχραιμία τους και δώσουν μία ετικέτα στο παιδί, να του ζητήσουν συγνώμη όταν ηρεμήσουν και να του εξηγήσουν τον λόγο. Άλλωστε, οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι λειτουργούν σαν πρότυπα για τα παιδιά.
Όπως καταλήγει και η κ. Σφήκα, «καλό είναι να βλέπουμε τα παιδιά μας όπως είναι. Να τα δεχτούμε με τις αρνητικές και τις θετικές τους πλευρές και να στεκόμαστε δίπλα τους, όχι να προηγούμαστε».
Πηγή:www.mama365.gr
ΤΑΜΠΕΛΕΣ-ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ "Tαμπέλες": Πόσο επηρεάζουν το παιδί και πώς να τις αποφύγετε
«Είσαι κακό παιδί», «είσαι τεμπέλα», «κάνεις χαζομάρες», «δεν θα τα καταφέρεις»… Αρκετοί γονείς ή ακόμα και δάσκαλοι έχουν κάποια στιγμή χρησιμοποιήσει τέτοιες εκφράσεις για να προειδοποιήσουν ή να επιπλήξουν το παιδί για κάποια απερίσκεπτη πράξη. Κι αν τους ρωτήσετε, οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως φυσικά και δεν το εννοούν έτσι όπως ακούγεται: Το παιδί δεν είναι κακό, αλλά έκανε μία άσχημη ή κακή πράξη. Για το παιδί, όμως, η ταμπέλα έχει ήδη τοποθετηθεί. Στην δική του αντίληψη και στα μάτια των γονιών του «είναι κακό». Οι επιπτώσεις στο παιδί«Πολλές φορές οι γονείς, οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, ετικετοποιούν τα παιδιά εξ αιτίας κάποιων συμπεριφορών τους. Για παράδειγμα λένε «είσαι παλιόπαιδο» αντί να πουν «αυτό που κάνεις δεν είναι πολύ καλό» ή «είσαι τεμπέλης» αντί να πουν «θα ήταν καλό να ανασκουμπωθείς και να κάνεις τα μαθήματά σου», λέει η ψυχολόγος κ. Δήμητρα Σφήκα.
«Βέβαια, οι γονείς και οι δάσκαλοι και όσοι βάζουν ετικέτες στα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτές συνήθως ακολουθούν τα παιδιά σε όλη τους τη ζωή. Και είναι σα να επιβεβαιώνουν στο μέλλον μία προφητεία που έγινε γι’αυτά. Η ετικετοποίηση μειώνει την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση αλλά και την δυνατότητα της δημιουργικότητας του κάθε παιδιού και την ανάδειξη των θετικών του πλευρών», συμπληρώνει η ίδια.
Ωστόσο, επισημαίνει, υπάρχει και η άλλη μορφή ετικετοποίησης, όταν π.χ. λέμε συνέχεια στο παιδί «είσαι τέλειος», «είσαι πανέμορφη», «είσαι πανέξυπνος». Σύμφωνα με την κ. Σφήκα, «αυτά πιθανόν είναι προσδοκίες των γονέων που μόνο βάρος μπορούν να φέρουν στο παιδί και άγχος για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των μεγάλων και να ανταπεξέλθει σε αυτές».
Συμβουλές για τους γονείςΠριν ο γονιός κάνει κάποια παρατήρηση με την οποία θα χαρακτηρίσει κάπως το παιδί, καλό είναι να βρει την απαιτούμενη ψυχραιμία και να συζητήσει μαζί του για την πράξη που έκανε την δεδομένη στιγμή. Γιατί είναι η πράξη πραγματικά που έχει ενοχλήσει ή που έχει βλάψει κάποιον ή κάτι και αυτή που πρέπει να αλλάξει, όχι το παιδί. Ο γονιός, λοιπόν, θα πρέπει να χαρακτηρίζει την πράξη, όχι το παιδί.
Τα παιδί, αντίθετα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι γονείς το αγαπούν και το εκτιμούν και ότι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν μαζί του τις μη αποδεκτές πράξεις του. Μάλιστα, είναι εύστοχο εκ μέρους τους, αν κάποια στιγμή χάσουν την ψυχραιμία τους και δώσουν μία ετικέτα στο παιδί, να του ζητήσουν συγνώμη όταν ηρεμήσουν και να του εξηγήσουν τον λόγο. Άλλωστε, οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι λειτουργούν σαν πρότυπα για τα παιδιά.
Όπως καταλήγει και η κ. Σφήκα, «καλό είναι να βλέπουμε τα παιδιά μας όπως είναι. Να τα δεχτούμε με τις αρνητικές και τις θετικές τους πλευρές και να στεκόμαστε δίπλα τους, όχι να προηγούμαστε».
Πηγή:www.mama365.gr
Οι ακόλουθες συμβουλές μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα βοηθητικές τόσο για το παιδί όσο και για όλη την οικογένεια:
Πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς
Υπό τη μορφή ερωτημάτων και απαντήσεων παραθέτουμε παρακάτω τις ασικές γραμμές πάνω στις οποίες θα στηριχθεί η συνεργασία γονέων και δασκάλων, προκειμένου η αντιμετώπιση του δυσλεκτικού μαθητή να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αποτελεσματική.
- Για τους γονείς…Δύο εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς εφαρμόστε το καινούριο ωράριο ύπνου που τόσο ανάγκη θα έχει το παιδί σας προκειμένου ν' ανταπεξέλθει στο καινούριο σχολικό πρόγραμμα.
- Αν το παιδί σας ξεκινάει φέτος τη σχολική του σταδιοδρομία, συζητήστε μαζί του για το πώς θα είναι το «καινούριο» σχολείο. Φέρτε το σ' επαφή με μεγαλύτερα παιδιά έτσι ώστε να ακούσει τις δικές τους εμπειρίες. Επισκεφτείτε το σχολείο πριν ξεκινήσει και, αν είναι εφικτό, κάντε μία βόλτα στους εσωτερικούς του χώρους ή ακόμα ζητήστε να έχετε μία πρώτη γνωριμία με τον δάσκαλο του παιδιού σας προκειμένου να νιώσει πιο άνετα με το καινούριο εκπαιδευτικό περιβάλλον
- Συζητήστε με το παιδί σας πώς νιώθει για το σχολείο. Μην αρκείστε σε μονολεκτικές απαντήσεις. Προσπαθήστε να καταλάβετε τί πραγματικά πιστεύει και τί πραγματικά αισθάνεται για το σχολείο. Συζητήστε όσο περισσότερο μπορείτε για τους φίλους που θα συναντήσει και για τις καινούριες του συναναστροφές. Μιλήστε του μ' ενθουσιασμό για το καινούριο του ξεκίνημα.
- Κάντε το άγνωστο, γνωστό…Απαντήστε τις ερωτήσεις του παιδιού σας με ειλικρίνεια και δώστε του να καταλάβει ότι το σχολείο είναι μία μικρή κοινωνία μέσα στην οποία θα βιώσει όλα τα συναισθήματα: τη χαρά, τη λύπη, τη αδικία κ.τ.λ. Μάθετέ του να εμπιστεύεται τους άλλους, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό θα παρέχει σ' εσάς και στο παιδί σας μία μοναδική αίσθηση ελευθερίας
- Για το σπίτι….Είναι σημαντικό να προετοιμάσετε το δωμάτιο του παιδιού σας για την τρέχουσα σχολική χρονιά. Ένα σωστά οργανωμένο δωμάτιο μπορεί ν' αποδειχθεί ιδιαίτερα βοηθητικό για όλα τα παιδιά. Οι γονείς πρέπει πάντα να θυμούνται ότι το παιδικό δωμάτιο είναι μεν μέρος του σπιτιού, εντούτοις είναι και ο προσωπικός του χώρος. Επιτρέψετε στο παιδί σας να το διακοσμήσει όπως επιθυμεί. Δώστε έμφαση στον σωστό φωτισμό και στην ησυχία. Φροντίστε κάθε μέρος του δωματίου να έχει διαφορετική λειτουργία, όπως ακριβώς γίνεται στα νηπιαγωγεία: Ο χώρος του παιχνιδιού, ο χώρος της μελέτης, ο χώρος της σάκας, ο χώρος για να κρεμάει τα ρούχα κ.τ.λ. Όταν το δωμάτιο είναι τακτοποιημένο, φωτογραφίστε το και τοιχοκολλήστε τις φωτογραφίες στο δωμάτιο. Ζητήστε από το παιδί σας να προσπαθεί το δωμάτιο του να είναι ακριβώς όπως στις φωτογραφίες
- Για την ασφάλεια….Δώστε έμφαση στο θέμα της ασφάλειας. Αν το παιδί σας είναι μεγάλο, μάθετέ το να πηγαίνει σχολείο πάντα συνοδευόμενο από κάποιο φίλο του, καθώς επίσης και ν' ακολουθεί μία συγκεκριμένη διαδρομή. Αν κάποιος το παρενοχλήσει, ή το κάνει να φοβηθεί, ή να νιώσει περίεργα, θα πρέπει να απομακρύνεται από το συγκεκριμένο πρόσωπο. Μάθετε στο παιδί σας να μην παίρνει δώρα ή χρήματα από αγνώστους, μάθετέ το να λέει όχι.
- Για την οργάνωση….Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών παρουσιάζουν οργανωτικές δυσκολίες είναι σημαντικό να τα βοηθήσουμε ν' αποκτήσουν μια «επαρκή εσωτερική δομή». Με τον όρο οργανωτικές δυσκολίες εννοούμε τις δυσκολίες που αφορούν στην οργάνωση του χρόνου τους, στη φροντίδα των προσωπικών τους ειδών (χάνουν τις τσάντες τους, μπερδεύουν τα προσωπικά τους αντικείμενα με άλλων παιδιών, δεν βρίσκουν τις κασετίνες τους) και στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους. Οι δυσκολίες αυτές δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες από μέρους των παιδιών. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται στήριξη, ενθάρρυνση αλλά και πρακτική βοήθεια. Τοποθετήστε λοιπόν ταμπέλες και ετικέτες στα πράγματα του παιδιού σας: τετράδια, ρούχα, κασετίνες, τάπερ φαγητού για να γίνει η ζωή τους πιο εύκολη!
ετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς….
- Για τους γονείς…Εμπιστευθείτε το δάσκαλο του παιδιού σας από την πρώτη στιγμή. Αν το παιδί σας παρουσιάζει κάποιου είδους μαθησιακή δυσκολία, προετοιμάσετε τον όσο πιο καλά μπορείτε. Ενημερώστε τον για τις εκπαιδευτικές ανάγκες του παιδιού σας, προσκομίζοντας πιστοποιητικά από Δημόσιους και Ιδιωτικούς φορείς. Μ' αυτό τον τρόπο θα χτιστεί γρηγορότερα μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του δασκάλου, του γονιού και του παιδιού. Θα νιώσετε κι εσείς πολύ καλύτερα γνωρίζοντας ότι ο δάσκαλος γνωρίζει το προφίλ του παιδιού σας. Τώρα το παιδί σας βρίσκεται σε καλά χέρια. Κατά τη διάρκεια του χρόνου επιδιώκετε να τον συναντάτε και να επικοινωνείτε μαζί του για να ενημερώνεστε για την πρόοδο του παιδιού σας. Να θυμάστε ότι ο δάσκαλος είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά θέλει να βοηθήσει το παιδί σας, αλλά θέλει πρώτα τη δική σας βοήθεια.
- Την πρώτη μέρα σχολείου συμπεριφερθείτε όσο πιο φυσιολογικά μπορείτε έτσι ώστε να μην ενισχύσετε τη νευρικότητα που, ενδεχομένως, το παιδί σας να αισθάνεται. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο και ένα φιλί φτάνουν και περισσεύουν για να νιώσει το παιδί σας την απαιτούμενη ασφάλεια
- Συζητήστε με το παιδί σας όταν επιστρέφει από το σχολείο όσο πιο πολύ μπορείτε. Ρωτήστε το πώς είναι η καινούρια τάξη του, πού βρίσκεται το θρανίο του, ποιοί κάθονται κοντά του, ποιοί είναι οι καινούργιοι φίλοι του, τί του άρεσε περισσότερο από την πρώτη σχολική μέρα αλλά και τί του άρεσε λιγότερο. Προσπαθήστε αυτού του είδος τη συζήτηση να τη διατηρήσετε καθ' όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Έτσι αν κάποια μέρα επιστρέψει στενοχωρημένο, ή θυμωμένο, καθρεφτίστε του τα συναισθήματά του, το πώς είναι και συζητήστε μαζί του πιθανές λύσεις και πιθανές εναλλακτικές συμπεριφορές. Ακόμη και όταν το παιδί σας αρνείται να μιλήσει, σεβαστείτε την επιθυμία του αλλά πάντα να του υπενθυμίζετε ότι εσείς είσαστε εδώ για αυτόν. Να θυμάστε ότι τα παιδιά συχνά χρειάζονται καθοδήγηση για να κάνουν το πρώτο βήμα. Αν πάλι το παιδί σας επιστρέψει κάποια μέρα από το σχολείο λέγοντας «δεν μ' αρέσει το σχολείο», αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί σας δυσκολεύεται να καταλάβει τί ακριβώς λέει η δασκάλα, ή ότι βαριέται κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Δηλώσεις όπως «δεν αγαπώ τους φίλους μου», μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί σας νιώθει απομονωμένο αφού δεν το συναναστρέφονται οι συμμαθητές του ή να έχει δεχθεί μία μορφή επιθετικότητας,. Έτσι με την πάροδο του χρόνου θα «ανακαλύψετε» την προσωπική ρουτίνα του παιδιού σας και θα είσαστε σε θέση ν' αποκωδικοποιήσετε ευκολότερα τη συμπεριφορά του.
ΠΗΓΗ:http://www.leximathia.gr/aboutus.aspx
ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Πώς μπορούν οι γονείς, να βοηθήσουν το παιδί να διαβάζει μόνο του!
Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμά του παίζει καταλυτικό ρόλο όχι μόνο στην επίδοσή του στο σχολείο αλλά κυρίως στην εικόνα και στη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση γενικότερα.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γονείς ότι δεν «διαβάζουμε» όλοι μαζί τα μαθήματα της επόμενης μέρας αλλά στην ουσία βοηθάμε ή καλύτερα μαθαίνουμε το παιδί (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) να οργανώνει τη μελέτη του ώστε να είναι αποδοτική και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστική. Αυτό ενισχύει την αίσθηση της υπευθυνότητας στο παιδί και του δίνει μια εικόνα για τις δυνατότητες, τις αδυναμίες του και τον εκτιμώμενο χρόνο που απαιτείται. Στόχος του γονέα είναι να επιτύχει το παιδί αυτό που ονομάζουμε αυτορρύθμιση. Μερικοί τρόποι που μπορεί αυτό να επιτευχθεί:
¬ Προτείνετε στο παιδί να τοποθετήσει το πρόγραμμα της εβδομάδας σε σημείο που να μπορεί να το βλέπει εύκολα όπως, στο γραφείο, στην πόρτα, στη ντουλάπα του δωματίου του χωρίς να χρειάζεται να του το υπενθυμίζετε εσείς συνεχώς.
¬ Βοηθήστε το παιδί να οργανώσει το χώρο του δωματίου του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται την ώρα της μελέτης από άλλα ερεθίσματα όπως, από το γραφείο να μην έχει θέα έξω από το παράθυρο, να κλείνει την πόρτα για να μην αποσπάται η προσοχή του από άλλους θορύβους (δικές σας συζητήσεις, τηλεόραση, άλλες ηλεκτρικές συσκευές) και να προσαρμόσετε το φωτισμό ώστε να η μελέτη να είναι πιο ξεκούραστη για τα μάτια.
¬ Μέρος της οργάνωσης είναι και η έγκαιρη προετοιμασία του σχολικού εξοπλισμού (τσάντα με βιβλία της ανάλογης ημέρας, κασετίνα με όλα τα απαραίτητα) – στην αρχή με μια δική σας βοήθεια αλλά στη συνέχεια από το ίδιο το παιδί.
¬ Δείξτε του τη σωστή στάση του σώματος στο γραφείο ή ακόμη και στον υπολογιστή προσαρμόζοντας την καρέκλα στην ανάλογη θέση. Αφήστε το παιδί να το ακολουθήσει και αν δείτε να το ξεχνά υπενθυμίστε το.
¬ Αναφορικά με τις δραστηριότητες εκτός σχολείου πολλοί γονείς σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά για εκμάθηση ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων, αθλημάτων. Μην ξεχνάμε ότι το παιδί αυτό που χρειάζεται είναι ξεκούραση και εκφόρτιση από το άγχος των τόσων υποχρεώσεων συνήθως μέσω παιχνιδιού. Ρωτήστε το παιδί με τι θα ήθελε να ασχοληθεί προσπαθώντας να περιορίσετε τις δικές σας προσδοκίες ή (ανεκπλήρωτα) όνειρα για παράδειγμα, να μάθει πιάνο γιατί σας αρέσει η κλασική μουσική.
¬ Αποφύγετε να ζητήσετε από το παιδί να ξεκινήσει το διάβασμα μόλις επιστρέψει από το σχολείο ή μετά από το παιχνίδι καθώς αυτό το διάστημα είναι για ξεκούραση ή για να ενισχύσετε την ποιοτική επικοινωνία με το παιδί σας μέσω συζήτησης (μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων της ημέρας).
¬ Βοηθητικό είναι να ξεκινήσει το παιδί να διαβάζει τα πιο δύσκολα μαθήματα στην αρχή και να μην τα αφήσει στο τέλος που θα είναι πιο κουρασμένο.
¬ Αντίστοιχα, μπορεί να διαβάσει πρώτα αυτά που βαριέται ή που του προξενούν μειωμένο ενδιαφέρον ώστε να κινητοποιείται στη συνέχεια να διαβάσει και αυτά που του αρέσουν περισσότερο.
¬ Μην ξεχνά τα μικρά και συχνά διαλείμματα ακόμη και αν δεν νιώθει ιδιαίτερα κουρασμένο.
¬ Αν το δυσκολεύουν τα θεωρητικά μαθήματα (όπως, ιστορία) προτείνετε εναλλαγή με πρακτικά μαθήματα (όπως, μαθηματικά). Στα θεωρητικά θα το βοηθήσει αρκετά να του δείξετε τρόπους εκμάθησης όπως, να δίνει μια κεντρική ιδέα – τίτλο, λέξεις – κλειδιά ή να υπογραμμίζει σημαντικά κομμάτια σε κάθε παράγραφο και γενικότερα να παρατηρεί εικόνες. Προτείνετε, επίσης, να κάνει μια επανάληψη το βράδυ πριν πάει για ύπνο. Αποφύγετε να είστε με ένα βιβλίο από πίσω του και να του διαβάζετε φωναχτά το μάθημα – αποτελεί και παθητική διαδικασία μάθησης αλλά του δίνει την εικόνα ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνο του.
¬ Περιορίστε ή αποφύγετε όσο είναι εφικτό να απευθύνεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας προστακτική (όπως, γράψε, διάβασε) και επιλέξτε να το παρακινήσετε με εκφράσεις όπως, έλα να διαβάσεις τώρα που είσαι ξεκούραστος.
¬ Αντίστοιχα, όταν εξαντλούνται τα αποθέματα υπομονής σας μην απειλείτε το παιδί «αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου δεν θα βγεις για παιχνίδι» αλλά πείτε του «όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου μπορείς να πας για παιχνίδι».
¬ Να θυμάστε να ενισχύετε την προσπάθεια που κάνει.
¬ Για να επιτευχθούν τα προηγούμενα και να ενισχυθεί η ικανότητα μελέτης είναι απαραίτητα δυο ακόμη στοιχεία: μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή (τρίωρα γεύματα, τριάδες γευμάτων [ενδεικτικά: α) ζωική (όπως, κοτόπουλο, γάλα, γιαούρτι), β) αμυλώδη (δημητριακά, πατάτα, ξηροί καρποί) και γ) φρέσκια (φρούτο, χυμός) τροφή] και επαρκής ύπνος (περίπου 8 ώρες).
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ
«Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει» Maria Montessori
ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ; Πώς γίνονται οι καλοί μαθητές;
Το σχολείο είναι ένας σημαντικός σταθμός για κάθε Παιδί. Ο τρόπος που περνά τα σχολείο είναι ικανός να τον χαρακτηρίζει μια ζωή. Κανένα Παιδί δεν θέλει να έχει αποτυχίες, και να έχει προβλήματα στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει, όμως, «συνταγή» για να γίνει καλός μαθητής;
Όλοι οι γονείς θα το παιδί τους να είναι επιμελής μαθητής και συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, και να έχει καλές σχέσεις, με τους δασκάλους και τους συμμαθητές του και, αν όλα αυτά συνοδεύονται και με καλούς βαθμούς ακόμα καλύτερα. Όλα αυτά είναι κατανοητά, και αφορούν αυτό που όλοι ονομάζουμε «καλό μαθητή». Οι αποδόσεις όμως των παιδιών έχουν να κάνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και εμάς τους γονείς.
"Επενδύοντας» στα παιδιά"
Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα σε αυτή τη σχέση είναι ο διαφορετικός τρόπος που παιδιά και γονείς αντιλαμβάνονται το σχολείο. Από την μια μεριά, οι γονείς που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που και πολλοί έχουν «επενδύσει στο παιδί ή στα παιδιά τους και μέσα από τις επιδόσεις τους στο σχολείο θέλουν να «ανταμειφθούν», Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται αλλά είναι και προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς.
Ενώ για τα παιδιά τα χρόνια του σχολείου είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά τους. Αυτές όλες οι αλλαγές, για να γίνονται σωστά και το παιδί να αναπτύσσεται να εντάσσεται και να αποδίδει όσο καλύτερα μπορεί πρέπει ν έχει την συνεχή υποστήριξη των γονέων. Και όχι τη λογική της επενδυτικής απόδοσης.
Καλός είναι μόνο ο πρώτος;
Άλλο ένα άγχος των γονέων: Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος ή αυτός που είναι στη 5αδα; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, ίσως από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες ή από το σύστημα, παίρνουμε
συνήθως ως βασικό κριτήριο του καλού μαθητή τις πιθανότητες που έχει να τα πάει καλά στις όποιες εξετάσεις και να είναι ανάμεσα στους πρώτους γιατί έτσι υποτίθεται ότι εξασφαλίζουμε το μέλλον του. Πρέπει λοιπόν πρώτα εμείς να διώξουμε τις εμμονές μας και να δώσουμε στο παιδί την ευκαιρία σε κάθε περίοδο να εξελίσσεται και να λειτουργεί σε ένα υγιές και όχι πιεστικό και αγχωτικό περιβάλλον.
Υπάρχει «συνταγή»
Αν λοιπόν διαχειριστούμε σωστά τα πιο πάνω μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να γίνει καλός μαθητής αν του ταιριάζει και το θέλει και το ίδιο.
Ενθάρρυνση – Αυτονομία
Πρώτα από όλα το σχολείο είναι δουλειά του παιδιού. Δεν ξεκινάμε ποτέ με τη λογική: «έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και με συνεχείς παραινέσεις στο παιδί για να μελετήσει. Είμαστε δίπλα παρακολουθούμε ελέγχουμε και βοηθάμε όταν μας ζητηθεί. Η αυτονομία μαθαίνεται σιγά-σιγά, πριν και μετά την αρχή του σχολείου, όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους, να συμμετέχουν ανάλογα με την ηλικία τους σε δουλειές του σπιτιού, να έχουν φίλους και να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους.
Αναγνώριση – Εκτίμηση
αυτού που προσπαθεί ένα παιδί είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία εκ μέρους των γονιών και, ίσως, κάτι παραπάνω. Πρέπει να είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Ένα καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν, όσο γίνεται, την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το παιδί ότι θα βρει το δικό του ρυθμό και τρόπο, ενώ ας έχουμε υπόψη ότι όσο περισσότερη πίεση ασκούμε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό.
Η βοήθεια στην οργάνωση
Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποια ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν
να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.
Στήριξη από τους Γονείς
Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ότι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικρό προβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.
Μην μπερδεύετε το μαθητή με το παιδί : O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.
ΠΗΓΗ:http://gia-mamades.gr/
ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ
Πίσω στο σχολείο λοιπόν, για άλλη μια χρονιά για παιδιά κάθε ηλικίας. Και μαζί με το μεγαλύτερο "βάρος" των μαθητικών υποχρεώσεων αυξάνει, δυστυχώς, και το συνολικό βάρος της σχολικής τσάντας με όσα αυτή κουβαλάει: βιβλία, τετράδια, γραφική ύλη, πολλές φορές τώρα πιά και φορητοί υπολογιστές, αθλητικά είδη και ... πλήθος άλλα.
Είναι μοιραίο λοιπόν ο Σεπτέμβριος να φέρνει μαζί του τις ανησυχίες των γονιών και (εκτός όλων των άλλων...) για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το βάρος που καλούνται να κουβαλούν τα παιδιά τους στο καθημερινό πήγαινε – έλα στο σχολείο.
Γνωρίζουμε ότι ο πόνος στην πλάτη και την μέση ("οσφυαλγία") δεν είναι δυστυχώς πρόβλημα άγνωστο στα παιδιά: το ποσοστό των παιδιών που παραπονούνται για τέτοιου είδους πόνο είναι από 10% στην προ-εφηβική ηλικία έως και 50% στις ηλικίες των 15 και 16 ετών. Πιo συχνά το πρόβλημα αυτό παρουσιάζεται στα κορίτσια και έχει συνδεθεί με ψυχολογικά προβλήματα που συχνά συνοδεύουν πολλά παιδιά στην αρχή της εφηβείας τους.
Καθώς οι σχολικές τσάντες, ως γνωστόν, βαραίνουν όλο και πιό πολύ όσο μεγαλώνει η τάξη στο σχολείο είναι αναμενόμενο να υπάρχουν ανησυχίες για το αν η χρήση τους παίζει κάποιο ρόλο στο να εκδηλωθεί πόνος στην πλάτη ή την μέση. Για το θέμα αυτό αρκετές επιστημονικές παρατηρήσεις έχουν δείξει ότι παιδιά που κουβαλούν καθημερινά την σχολική τους τσάντα παραπονούνται πιό συχνά για τέτοιους πόνους. Αυτό παρατηρείται ανεξαρτήτως του τύπου της τσάντας (με λουρί στον έναν ώμο, σακκίδια πλάτης ή άλλου τύπου): έχει παρατηρηθεί ότι, ακόμα και όταν τα παιδιά χρησιμοποιούν σακκίδια πλάτης, το περισσότερο βάρος ‘πέφτει’ σχεδόν πάντα στον ένα ώμο και επομένως η φόρτιση της σπονδυλικής στήλης δεν είναι, όπως γενικά πιστεύεται, συμμετρική.
Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι τα παράπονα για πόνο στην πλάτη ή την μέση γίνονται πιό συχνά όσο αυξάνεται το βάρος της σχολικής τσάντας. Είναι επομένως φανερό ότι η υπερβολικά βαριά σχολική τσάντα μπορεί πράγματι να προκαλέσει, σε αρκετά παιδιά, ενοχλήσεις που φτάνουν στον πόνο.
• Όμως, πέρα από την ενόχληση του παιδιού και την ανησυχία των γονιών, είναι οι πόνοι στην πλάτη ή την μέση ένα σοβαρό και ανησυχητικό πρόβλημα υγείας;
• Χρειάζεται κανείς να ανησυχεί για μελλοντικές δυσάρεστες καταστάσεις;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρκετά καθησυχαστική
Αν και σε κάποιες, σπάνιες ευτυχώς, περιπτώσεις μπορεί να επιμείνουν για ένα χρονικό διάστημα αρκετό ώστε να μειώσουν την επίδοση του παιδιού στα μαθήματα ή τις αθλητικές δραστηριότητες, οι ενοχλήσεις από μια βαριά σχολική τσάντα είναι τις περισσότερες φορές παροδικές και δεν αφήνουν μόνιμα προβλήματα στην μετέπειτα ζωή. Ωστόσο, εάν το παιδί συνεχίζει να παραπονιέται για επίμονο πόνο (ακόμα και μετά την ‘ελάφρυνση’ της σχολικής τσάντας) τότε μπορεί το πρόβλημα να είναι πιό σοβαρό και να υποκρύπτει κάποια πάθηση της σπονδυλικής στήλης. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να εξετάσει το παιδί ειδικός στις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης Ορθοπαιδικός γιατρός για να αποκλείσει την πιθανότητα να υπάρχει κάποια τέτοια πάθηση.
Τέλος, καθησυχαστική είναι η επιστήμη και στο θέμα της πιθανότητας ανάπτυξης σκολίωσης ή κύφωσης λόγω φόρτισης της αναπτυσόμενης σπονδυλικής στήλης των παιδιών και των εφήβων από μια βαριά σχολική τσάντα. Η σκολίωση και η κύφωση που κάποιες φορές αναπτύσονται σε παιδιά και εφήβους σχολικής ηλικίας είναι διαφόρων βαθμών παραμορφώσεις της αναπτυσόμενης σπονδυλικής στήλης που οφείλονται σε γονιδιακούς παράγοντες καθώς και την επίδραση του περιβάλλοντος αλλά δεν υπάρχει καμία επιστημονική ένδειξη ή απόδειξη ότι προκαλούνται από την σχολική τσάντα, την στάση στο θρανίο ή άλλους ‘σχολικούς’ παράγοντες.
Ως συμπέρασμα απ’ όλα τα πιό πάνω, θα πρέπει σίγουρα να αποφεύγουμε όσο το δυνατόν να "φορτώνουμε" τα παιδιά μας με βαριές σχολικές τσάντες, ιδιαίτερα αν αυτά πρέπει να τις κουβαλούν για μεγάλες αποστάσεις και όταν είναι ήδη κουρασμένα από τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Αν και η επιστήμη δεν έχει διαπιστώσει κάποιες μακροπρόθεσμες επιπτώσεις σε παιδιά που παραπονιούνται για πόνους στην πλάτη ή την μέση σαν αποτέλεσμα μιας βαριάς τσάντας θα πρέπει, σε περίπτωση που το παιδί παραπονιέται επίμονα για τέτοιες ενοχλήσεις, να ζητάμε πάντα τη γνώμη του ειδικού.
Δρ. Ιωάννης Καρνέζης, MSc, FEBOT, FRCS (Orth)
Ορθοπαιδικός, Χειρουργός Σπονδυλικής Στήλης
Διευθυντής Επιστημονικής Επιτροπής του Back Care network
www.ioanniskarnezis.gr
www.backcare.gr
Επιμέλεια άρθρου υγείας: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline
ΠΩΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ; Πώς μαθαίνει καλύτερα το παιδί σας;
Κάθε Παιδί έχει ένα μοναδικό και διακριτό τρόπο με τον οποίο μαθαίνει καλύτερα και πιο εύκολα το κάθε τι. Δηλαδή έχει τον δικό του τρόπο να συλλέγει, να επεξεργάζεται και να
οργανώνει κάθε πληροφορία που λαμβάνει.
Ποιος είναι ο τύπος του δικού σας παιδιού:
Οι "Τύποι" και η Μάθηση
Σίγουρα κάτι που έχετε πει εσείς οι ίδιες ή έχετε ακούσει από άλλους στο κοινωνικό σας περιβάλλον είναι ο χαρακτηρισμός, ΄΄είμαι ακουστικός τύπος΄΄ ή ‘’είμαι οπτικός τύπος’’, θέλοντας ο καθένας να υποστηρίξει πως συνήθως θυμάται κάτι.
Ο χαρακτηρισμός αυτός περιγράφει το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο καταγράφει τις πληροφορίες ο καθένας από εμάς. Άλλος μαθαίνει καλύτερα βλέποντας κάτι, άλλος ακούγοντας κλπ. Κάποιοι επίσης προτιμούν να επεξεργάζονται την πληροφορία σε διάφορα κομμάτια, ενώ άλλοι την χρειάζονται ολόκληρη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος μάθησης. Ένας από τους λόγους λοιπόν που ένα παιδί ευχαριστιέται να μαθαίνει η δυσκολεύεται να μαθαίνει έχει να κάνει με τον τρόπο που φτάνει σε αυτό η πληροφορία και αν ο τρόπος ταιριάζει με τον ΄΄Μαθησιακό του Τύπο’’. Όταν ένας μαθητής γνωρίζει πώς μαθαίνει (δηλαδή, τι μαθησιακός τύπος είναι) μαθαίνει να διαβάζει πιο εύκολα, πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά.
Οπτικός Τύπος
Μερικά Παιδιά είναι οπτικοί τύποι - τους αρέσει δηλαδή να διαβάζουν, να βλέπουν εικόνες και διαγράμματα και να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους, και να θυμούνται εικόνες που βλέπουν ή δημιουργούν οι ίδιοι. Έτσι καταγράφουν και μαθαίνουν καλύτερα μέσω της οπτικής αναπαράστασής.
Πολλές φορές οι οπτικοί τύποι χρησιμοποιούν τη φαντασία του για να οπτικοποιήσουν την πληροφορία. Οι Οπτικοί τύποι συνήθως είναι καλοί στις τέχνες, και είναι δημιουργικοί.
Ακουστικός Τύπος
Άλλα Παιδιά είναι ακουστικοί τύποι Δηλαδή μαθαίνουν πιο εύκολα όταν ακούνε κάτι, έτσι τους αρέσει να ακούνε ομιλίες, κασέτες και CDς. Είναι αυτό που λέμε συνήθως ‘’μαθαίνει το μάθημα μόλις το ακούσει από την δασκάλα’’.
Είναι ο τύπος που επεξεργάζεται ευκολότερα και αποτελεσματικότερα την πληροφορία όταν έχει ακουστικά ερεθίσματα. Συνήθως του αρέσει να μιλά και αυτός. Οι ακουστικοί τύποι είναι καλοί στις ξένες γλώσσες και στη μουσική και έχουν αίσθηση του ρυθμού.
Γλωσσικός – Λεκτικός Τύπος
Είναι τα Παιδιά που είναι καλοί με τις λέξεις, που τους αρέσει ιδιαίτερα να γράφουν και να διαβάζουν. Καταγράφουν τις πληροφορίες καλύτερα μέσω του γραπτού λόγου. Είναι το παιδί που συγκρατεί ευκολότερα στη μνήμη του μια πληροφορία, όταν αυτή επεξηγείται λεκτικά. Του αρέσουν ιδιαίτερα οι λέξεις και γενικά να γράφει και να διαβάζει.
Κιναισθητικός Τύπος
Άλλα παιδιά έχουν ανάγκη να χρησιμοποιούν και το σώμα τους όταν μαθαίνουν, δηλ. μαθαίνουν καλά όταν χρησιμοποιούν τα χέρια τους, κινούνται, φτιάχνουν μοντέλα, μιμούνται ή αντιγράφουν πράξεις.
Είναι Κιναισθητικοί Τύποι δηλαδή, χρησιμοποιούν την κίνηση για να αντιληφθούν κανόνες και έννοιες. Τους αρέσει να αγγίζουν πράγματα, να συμμετέχουν σε θεατρικές ή χορευτικές παραστάσεις.
Οι Κιναισθητικοί Τύποι είναι συνήθως καλοί στα σπορ, στο χορό, ή στις χειροτεχνίες.
Διαπροσωπικός Τύπος
Μήπως το Παιδί σας μαθαίνει καλύτερα όταν συμμετέχει σε συζητήσεις μικρών ομάδων; Μήπως του αρέσει να συμμετέχει σε ομαδικές συζητήσεις για την επίλυση προβλημάτων;. Τότε μάλλον είναι Διαπροσωπικός τύπος δηλαδή, μαθαίνει καλύτερα μέσα από την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων μιας ομάδας από το να μαθαίνει μόνος του. Λογικά θα αποδίδει καλύτερα όταν συνεργάζεται με άλλους.
Οι Διαπροσωπικοί Τύποι συνήθως είναι καλοί στο να πείθουν, να πωλούν ή να διδάσκουν τους άλλους.
Ενδοπροσωπικός Τύπος
Αν πάλι το Παιδί σας προτιμά και μαθαίνει καλύτερα μόνος του μην ανησυχείτε, μάλλον είναι Ενδοπροσωπικός Τύπος. Μαθαίνει ευκολότερα σε συνθήκες που μόνος του μπορεί να συλλέξει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που χρειάζεται. Σκέπτεται ένα πρόβλημα μόνο του, βγάζει συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία του και έτσι μαθαίνει.
Αν το παιδί σας δεν ανήκει σε κάποιον από αυτούς τους τύπους μην ανησυχείτε, σίγουρα έχει τον δικό του τύπο που εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τον ανακαλύψετε και να το βοηθήσετε να μαθαίνει να εκπαιδεύεται και να αναπτύσσεται κτίζοντας τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητα του και εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του.
Αν πάλι θεωρείτε ότι οι επιδόσεις του παιδιού σας δεν είναι σύμφωνες με τις ικανότητες του, μην διστάσετε να ζητήσετε την γνώμη ενός ειδικού – ξεκινώντας από τον παιδίατρο σας – για να βοηθήσει το παιδί σας και εσάς, να βελτιώσει τις μαθησιακές του επιδόσεις και να γνωρίσει τον ‘’Τύπο του’’.
Φυσικά, όσες περισσότερες αισθήσεις συνδυάζουμε και χρησιμοποιούμε όταν μαθαίνουμε τόσο πιο αποτελεσματικοί είμαστε και εμείς και τα παιδιά.
Πηγή: http://gia-mamades.gr/
ΤΡΟΠΟΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟΑκόμα είναι η αρχή της σχολικής χρονιάς και πολλά παιδιά δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στη σχολική ζωή. Το πρωινό –ειδικά τη Δευτέρα- ξεκινά με δάκρυα, με πονόκοιλο, με γράπωμα από τη μαμά…
Μην ανησυχείτε! Δεν είναι σπάνιο τα μικρότερα παιδιά να χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να προσαρμοστούν στο σχολείο. Η ψυχολόγος κ. Λίζα Βάρβογλη συμβουλεύει τους γονείς για το τι μπορούν να κάνουν:
- Βοηθήστε το παιδί να "δεθεί" με τη δασκάλα του. Για να μπορέσει να μάθει ένα παιδί, χρειάζεται να "δεθεί" με τη δασκάλα του και να νιώθει άνετα στην τάξη του. Αν αυτό δε συμβεί τις πρώτες μέρες, συζητήστε το με τη δασκάλα ώστε να το βοηθήσει να βρει τη σειρά του και να νιώσει όμορφα στην τάξη. Άλλες φορές η δασκάλα δίνει στο παιδί έναν "ειδικό" ρόλο, π.χ. του βοηθού της σε κάτι, ενώ άλλες φορές μπορείτε να παροτρύνετε το παιδί να της πάει μια ζωγραφιά.
- Βοηθήστε το παιδί να "δεθεί" με τα άλλα παιδιά. Είναι το παιδί σας στην τάξη με κάποιο παιδάκι με το οποίο ήδη γνωρίζονται; Σας μιλάει για κάποιο συγκεκριμένο παιδί με το οποίο παίζει; Ρωτήστε τη δασκάλα να σας πει με ποιο αγοράκι ή κοριτσάκι κάνει παρέα το παιδί σας και προσκαλέστε το στο σπίτι σας για παιχνίδι.
- Δώστε κάτι στο παιδί σας για να αισθάνεται ότι σας έχει κοντά του. Το δυσκολότερο σημείο του αποχωρισμού είναι όταν το παιδί αποχαιρετά τη μαμά. Μετά, συνήθως, παρασέρνεται από το ρυθμό του σχολείου και περνάει όμορφα. Δημιουργήστε ένα τελετουργικό αποχαιρετισμού για να βοηθήσετε το παιδί στη μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο. Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε κάτι του στυλ «σε αγαπώ, με αγαπάς, να περάσεις τέλεια και θα σε δω στη 1!». Δώστε στο παιδί σας ένα μικρό αναμνηστικό, π.χ. ένα κοχυλάκι ή μια πετρούλα που μαζέψατε στην παραλία, ή ένα σημείωμα αγάπης σε ένα όμορφο χαρτάκι.
- Καθησυχάστε τους φόβους του παιδιού. «Και αν δεν έρθει να με πάρει η μαμά;», «και αν χαθώ;», «και αν εξαφανιστεί ή πεθάνει η μαμά;» είναι μερικοί από τους πιο συχνούς φόβους που έχουν τα παιδιά σχετικά με τον αποχωρισμό. Χωρίς κοροϊδία, αλλά με σοβαρότητα, εξηγήστε στο παιδί ότι όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται, όπως εσείς και το παιδάκι σας, δυσκολεύονται να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον. Διαβεβαιώστε το παιδί ότι θα περάσει όμορφα και καθησυχάστε το ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το ξεχάσετε ή να εξαφανιστείτε.
- Βοηθήστε το παιδί σας να γελάσει με το άγχος το,υ ώστε να μη βάλει τα κλάματα. Τα άγχη και οι φόβοι του παιδιού που σχετίζονται με τον αποχωρισμό από τους γονείς για το σχολείο πολύ εύκολα μπορεί να βρουν διέξοδο εκτόνωσης στο γέλιο! Πριν ξεκινήσετε για το σχολείο παίξτε ένα αστείο παιχνίδι, κυνηγηθείτε, περάστε μερικά λεπτά γελώντας και αποφορτίζοντας την κατάσταση. Θα δείτε ότι με αυτό τον τρόπο ο αποχωρισμός θα γίνει πιο ομαλά. Μην αρχίσετε το γαργάλημα, γιατί έτσι συσσωρεύονται οι ορμόνες του στρες!!!
Η κ. Βάρβογλη παραθέτει δυο αστεία παιχνίδια για το σπίτι, που βοηθούν στον αποχωρισμό και επισημαίνει ότι πρέπει να τα παίξετε λίγο πριν φύγετε για το σχολείο! Επιλέξτε μια ήρεμη ώρα, όπως το απόγευμα, πριν πάει σχολείο την άλλη μέρα.
- «Μη με αφήνεις παρακαλώωωωω!». Διαλέξτε μια ώρα που το παιδί σας είναι στην αγκαλιά σας ή δίπλα σας (π.χ. όταν διαβάζετε ένα βιβλίο). Όταν το παιδί σας πάει να σηκωθεί, με υπερβολικό τρόπο πέστε του «Μη με αφήνεις παρακαλώωωωω!» και γαντζωθείτε πάνω του! Γυρίστε το στην πλάκα, κολλήστε πάνω του, αφεθείτε, γελάστε, και αφήστε τις υποκριτικές σας ικανότητες να παρασύρουν σε γέλια και το παιδί. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να καταλαγιάσετε τον φόβο μέσα του ότι σας χρειαζόταν πολύ όταν έπρεπε να φύγετε. Δίνοντάς του το ρόλο του ατόμου που φεύγει, το βοηθάτε να διοχετεύσει τους φόβους του. Μη ξεχάσετε να γελάσετε με την καρδιά σας!
- «Γεια σου και Αντίο». Είναι μια αστεία εκδοχή του παιχνιδιού κρυφτό. Κάντε ότι φεύγετε, πέστε στο παιδί σας «είναι ώρα να φεύγω, γεια σου και αντίο», αλλά αντί να φύγετε κανονικά από την πόρτα ανοίξτε την πόρτα της ντουλάπας. Παραστήστε ότι φοβάστε να αποχωριστείτε το παιδί σας και "κολλήστε" επάνω του! «Τώρα ξαναδοκιμάζω να φύγω!» προειδοποιήστε το. «Γεια σου και Αντίο». Ξαναγυρίστε πίσω, γαντζωθείτε με αστείο τρόπο από το παιδί σας και με υπερβολή πέστε του ότι δεν μπορείτε να φύγετε, με σκανταλιάρικο και παιχνιδιάρικο ύφος! Με αυτό τον τρόπο βοηθάτε το παιδί να εκφράσει το άγχος του αποχωρισμού, αλλά και να βρει συναισθηματική διέξοδο.
- Συνδεθείτε πριν… αποσυνδεθείτε. Ξεκινήστε τη μέρα σας δυναμικά, με αγκαλίτσες και φιλάκια με το παιδί σας, δείχνοντας και λέγοντάς του ότι το αγαπάτε. Με τον ίδιο τρόπο τελειώστε τη μέρα σας!
- Παρατηρήστε ακόμα και μικρά σημάδια ότι το παιδί σας ανησυχεί για κάτι. Τα περισσότερα παιδάκια χρειάζονται μερικές μέρες ή μερικές εβδομάδες μέχρι να προσαρμοστούν εντελώς στη σχολική ζωή. Ωστόσο, αν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας δυσφορεί, παραπονιέται για συγκεκριμένα ή γενικά και αόριστα σωματικά συμπτώματα, π.χ. πονόκοιλος ή «γαργάλημα» στο λαιμό, ίσως πρόκειται για σημάδι κάποιου σοβαρότερου θέματος: κάποιο παιδάκι πειράζει το δικό σας παιδί, δεν έχει αποκτήσει φίλους, δυσκολεύεται ή δεν καταλαβαίνει το μάθημα και ντρέπεται να μιλήσει… Κάντε συζητήσεις με το παιδί, αφήστε το να σας ανοιχτεί, διαβάστε παρέα βιβλία σχετικά με τη σχολική ζωή και κάντε σχετικές ερωτήσεις στο ίδιο, διηγηθείτε του θετικές σχολικές ιστορίες από τα δικά σας μαθητικά χρόνια!
- Διευκολύνετε τη μετάβαση. Αν το παιδί περνάει καλά στο σχολείο αλλά δυσκολεύεται με τη μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο και τον αποχωρισμό από εσάς, δημιουργήστε μια νέα ρουτίνα αποχαιρετισμού: φιλάκι-αγκαλίτσα-διαβεβαίωση ότι θα περάσει υπέροχα-ανανέωση του ραντεβού σας το μεσημέρι-ανακοίνωση του ωραίου φαγητού που θα φάτε ή κάποιου όμορφου πράγματος που θα κάνετε μαζί. Και φεύγετε σταθερά και αποφασιστικά...
- Αν παίρνετε εσείς το παιδί από το σχολείο, φροντίστε να είστε εκεί μερικά λεπτά νωρίτερα. Βλέποντας ότι είστε εκεί, το παιδί νιώθει μια πρόσθετη αίσθηση σιγουριάς και ασφάλειας και κατευνάζει το άγχος του...
- Υποβιβάστε το χρόνο που περνάτε με μικρότερα αδέρφια στο σπίτι. Αν έχετε μικρότερο παιδάκι που μένει μαζί σας στο σπίτι, φροντίστε να πληροφορήσετε το μεγαλύτερο αδερφάκι ότι ο "μωρουδιακός χρόνος" είναι βαρετός και πόσο το μικρό σας δεν βλέπει την ώρα να ακολουθήσει το μεγάλο του αδερφάκι στο σχολείο. Με χιούμορ, ζητήστε από το μεγαλύτερο παιδάκι να κάνει ό,τι ακριβώς κάνει και το μικρό και φυσικά να χάσει και όλα τα προνόμια του μεγάλου παιδιού!
- Δημιουργήστε ήρεμη οικογενειακή ατμόσφαιρα, με ύπνο νωρίς και ειρηνικά πρωινά. Σιγουρευτείτε ότι το παιδί σας κοιμάται αρκετές ώρες και ξυπνάει ξεκούραστο το πρωί. Η ξεκούραση δημιουργεί αποθέματα εσωτερικών πηγών διαχείρισης του άγχους και ετοιμάζει το παιδί σας για τη σχολική του μέρα. Και μην ξεχνάτε να ξεκουράζεστε κι εσείς, ώστε να είστε ήρεμοι το πρωί και να μπορείτε να διαχειριστείτε όλα τα διαδικαστικά, για να αρχίσει όμορφα η μέρα όλης της οικογένειας!
- ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ:
Πάντα παρών!!!!!!!!
Είμαι ο δάσκαλος του παιδιού σου.Είμαι παρών για να το παραλάβω. Είμαι παρών κι όταν εσύ αργείς να ‘ρθεις γιατί κάτι σου έτυχε … ξέρω, είναι ανθρώπινο.
Είμαι παρών στην τάξη …με τα χίλια μάτια και τα δυο χιλιάδες αυτιά μου.
Είμαι παρών για να του πιάσω το χεράκι όταν ο γραμμούλες χορεύουν.
Είμαι παρών για να του μάθω το “τ-α τα”. Είμαι παρών για να του μάθω τι είναι “αλληλεγγύη”, “ευθύνη”.
Είμαι παρών όταν ρωτάει. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις, μα του μαθαίνω πώς να τις αναζητά.
Είμαι παρών όταν ανοίγει η μύτη του, όταν ανεβάζει πυρετό, όταν του βγαίνει το δοντάκι.
Είμαι παρών όταν χρειάζεται βοήθεια και ενθάρρυνση.
Είμαι παρών όταν νιώθει στενοχωρημένο.
Είμαι παρών στην αυλή , στο διάδρομο, στις σκάλες,για να σιγουρευτώ ότι είναι ασφαλές.
Είμαι παρών για να προλάβω ή να διαχειριστώ τους καβγάδες.
Είμαι παρών για να φροντίσω το γρατζουνισμένο γόνατο, να δέσω τα λυμένα κορδόνια, να του θυμίσω να φορέσει ζακέτα ή καπέλο.
Είμαι παρών στα παρασκήνια, για να το καμαρώνω κι εγώ μαζί μ’ εσένα όταν παίζει θέατρο ή τραγουδά ή απαγγέλλει.
Είμαι παρών σ’ όλες τις διδακτικές επισκέψεις, όπου εσύ ίσως και να μην προλαβαίνεις να το πας: στο μουσείο, στη συναυλία, στη βιβλιοθήκη, στο θέατρο, στη φύση, στην εκκλησία.
Είμαι παρών για να αντιληφθώ αν κάποιο πεινάει,πονάει ή ...κάτι χειρότερο.
Είμαι παρών ...
Ξέρεις ότι είμαι παρών ...πάντα παρών!
Μην πιστέψεις κανέναν που θα σου πει το αντίθετο.
Αναδημοσίευση από http://paidio.blogspot.gr/
ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Οι ζωγραφιές των παιδιών είναι πολύ σημαντικές γιατί σε αυτές τα παιδιά αποτυπώνουν τον ψυχικό τους κόσμο , τα συναισθήματά τους , τους προβληματισμούς τους.
Η παιδική ζωγραφιά έχει όλα τα στοιχεία του εικαστικού έργου: σχέδιο , χρώμα , σύνθεση , μορφή και περιεχόμενο.Βλέποντας ένα παιδί να ζωγραφίζει και ακούγοντας τις ερμηνείες που δίνει για τις ζωγραφιές του είναι σαν να διαβάζουμε την ψυχή του , επειδή μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τη ζωή του , τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του. Η γλώσσα των εικόνων στο παιδί φανερώνει τη νοητική και την ψυχολογική του εξέλιξη , αποτυπώνει αυτό που βλέπει ή νιώθει με τον τρόπο που εκείνο το αντιλαμβάνεται.
Μέσα από τα παιδικά σχέδια , μαθαίνουμε ποιες είναι οι θέσεις του παιδιού , οι στάσεις , οι διαθέσεις , οι αντιδράσεις , οι φόβοι και οι ενοχές του.Για το λόγο αυτό και τα παιδικά σχέδια είναι αντικείμενο μελέτης από εκπαιδευτικούς , ψυχολόγους και ψυχιάτρους σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν καλύτερα την παιδική ψυχή.
Όταν καλούμε να ερμηνεύσουμετην παιδική ζωγραφιά στρέφουμε την προσοχή μας:
- Στον τρόπο που γράφει και καλύπτει το χαρτί
- Στην επιλογή των χρωμάτων και της φόρμας
- Στον τρόπο που επιλέγει να προβάλλει τον εαυτό του
- Ποια είναι τα ενδιαφέροντα , οι ανησυχίες και οι αφηγηματικές του προτιμήσεις
Η ερμηνεία που δίνεται στην επιλογή χρωμάτων από το παιδί είναι :
- Πολυχρωμία:αίσθηση χαράς και γιορτής
- Έντονα χρώματα:τα παιδιά την ώρα της ζωγραφικής τους δημιουργίας βρίσκονται σε κατάσταση έντασης
- Επικράτηση κόκκινου χρώματος:το κόκκινο χρώμα δηλώνει δυναμισμό.Δηλώνει ζωηρές συγκινήσεις και ενστικτώδεις παρορμήσεις.Η συνεχής χρήση του από τα παιδιά ίσως υποδηλώνει και κάποια νευρωτική συμπεριφορά
- Επικράτηση του πορτοκαλί χρώματος:το πορτοκαλί χρώμα δηλώνει ζεστή συμπεριφορά , ηρεμία και συναισθηματισμό
- Επικράτηση του κίτρινου χρώματος:δηλώνει δυναμισμό , φιλοδοξία και έντονη δράση
- Επικράτηση του καφέ χρώματος:δηλώνει ενοχή
- Επικράτηση του μπλε χρώματος:τα παιδιά που χρησιμοποιούν το μπλε χρώμα δείχνουν ανεπτυγμένη λογική και ρυθμιζόμενη συναισθηματική συμπεριφορά
- Επικράτηση του πράσινου χρώματος:δηλώνει επιμονή , πείσμα ,επιθυμία για διάκριση καθώς και στροφή στον εαυτό του
- Επικράτηση ροζ χρώματος:είναι χρώμα που χρησιμοποιείται κυρίως από τα κορίτσια και υποδηλώνει τη γυναικεία φύση και την αίσθηση ηρεμίας
- Η επικράτηση του μαύρου:το προτιμούν κυρίως τα εσωστρεφή παιδιά.Συμβολίζει το φόβο , την ανησυχία και την επιθυμία περιθωριοποίησης
- Επικράτηση του γκρίζου:χρησιμοποιείται κυρίως από εσωστρεφή παιδιά , δύσκολα με πνεύμα αντιλογίας
- Επικράτηση του άσπρου:τα δειλά παιδιά φτιάχνουν μικρά σχέδια αφήνοντας το υπόλοιπο χαρτί κενό
Η ερμηνεία , λοιπόν , της παιδικής ζωγραφιάς είναι διάσπαρτη από συμβολισμούς, οι κυριότεροι από αυτούς είναι οι εξής:
- Το δεξί μισό του χαρτιού:εκφράζει τη λογική και αντιπροσωπεύει τον πατρικό πόλο ή αντικείμενα τοποθετημένα στο δεξί μέρος του χαρτιού δείχνουν εξωστρέφεια και δυναμισμό
- Το αριστερό μισό του χαρτιού:αντιπροσωπεύει το μητρικό πόλο και συμβολίζει τη στροφή προς το παρελθόν
- Το μπουτζούρωμα:με το μουτζούρωμα το παιδί μπορεί να θέλει να κρύψει κάτι που αυθόρμητα ήρθε στο φως.Κατά τους ψυχολόγους το μουτζούρωμα , αποτελεί σύμπτωμα μεγάλης ψυχοκινητικότητας και απουσίας αναστολών
- Η καρδιά:συμβολίζει τα πρώτα αισθηματικά σκιρτήματα των παιδιών
- Το σπίτι:συμβολίζει τις σχέσεις του παιδιού με την οικογένειά του.Αν η γραμμή του σπιτιού είναι πατημένη και παχιά , υποδηλώνει ένα παιδί απαιτητικό , επιθετικό.Ένα σπίτι χωρίς παράθυρα σημαίνει ότι το παιδί δε νιώθει άνετα σε αυτό.Ένα καλοζωγραφισμένο σπίτι είναι έκφραση ενός πλήρως ισορροπημένου παιδιού
- Το τζάκι:είναι σύμβολο συντροφικότητας , θαλπωρής και αγάπης.Αν ο καπνός της καμινάδας κατευθύνεται δεξιά το παιδί κοιτάζει αισιόδοξα το μέλλον , αν ο καπνός κατευθύνεται προς τα αριστερά δηλώνει εσωστρέφεια.Τέλος , αν ο καπνός κρύβει τον ήλιο είναι ένδειξη κατάθλιψης
- Ο ήλιος :συμβολίζει συχνά τον πατέρα του παιδιού και από το μέγεθος που επιλέγει το παιδί να του δώσει ,εκφράζει τη σημασία που αποδίδει το τελευταίο στο ρόλο του πατέρα
ΠΗΓΗ:http://www.4moms.gr/
Η ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ - ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Η ενθάρρυνση – Σημαντική για την αυτοπεποίθηση των παιδιών
Και ποιος δε θα ήθελε να εκτιμούν την προσπάθειά του, να δέχεται θετικά σχόλια για το αποτέλεσμα της δουλειάς του, και να έχει κάποιον δίπλα του που θα τον αγαπά και θα τον στηρίζει ακόμα και αν τελικά δεν καταφέρει να πετύχει το στόχο του. Όλοι μας έχουμε ανάγκη την ενθάρρυνση και την στήριξη από τους ανθρώπους γύρω μας για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητες μας. Όταν δεν υπάρχει αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα εγκαταλείψουμε την προσπάθεια δημιουργώντας στο μυαλό μας μια αρνητική πεποίθηση που θα αποτρέπει την εμπλοκή
μας ξανά με το ίδιο αντικείμενο. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, τα παιδιά έχουν ανάγκη την ενθάρρυνση των γονιών τους.
Οι παιδοψυχολόγοι Ντινκμέγιερ και Μακ-Κέι, προτείνουν στους γονείς να αποφεύγουν τις παρακάτω συμπεριφορές οι οποίες ουσιαστικά αποθαρρύνουν τα παιδιά αντί να τα ενθαρρύνουν:
1. Αρνητικές προσδοκίες
Όταν οι γονείς πιστεύουν ότι το παιδί δε θα πετύχει μια δύσκολη δουλειά, του περνάνε αυτό το μήνυμα με πολλούς τρόπους – είτε λεκτικά, είτε με τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις τους. Το αποτέλεσμα είναι το παιδί να αρχίσει να αμφιβάλει για τις ικανότητές του και να συμπεριφέρεται όπως ακριβώς περιμένανε οι γονείς, αποτυχαίνει.
2. Παράλογες απαιτήσεις
Συχνά οι γονείς έχουν απαιτήσεις από τα παιδιά που είναι αδύνατο να τις ικανοποιήσουν. Πρέπει να τα καταφέρνουν σε ό,τι μετράει για τους γονείς – σχολείο, αθλητισμός, κλπ. Όταν οι γονείς έχουν συνεχώς αυξημένες απαιτήσεις, δίνουν το μήνυμα στο παιδί ότι περιμένουνε από αυτό ακόμα περισσότερα και οτιδήποτε και αν κάνει, ποτέ δεν είναι αρκετά καλό. Μην περιμένετε επιτυχίες που είναι πέρα από την ηλικία και τις δυνατότητες του παιδιού.
3. Ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια, στους συμμαθητές, στους φίλους
Συχνά, οι μεγάλοι καλλιεργούμε ταν ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά. Μπορεί να επαινούμε το παιδί που έχει πετύχει, ενώ μπορεί να αγνοούμε ή να επικρίνουμε εκείνο που έχει αποτύχει. Αρκετά συχνά, ένα παιδί μπορεί να αποκτά ικανότητες σε εκείνο τον τομέα όπου το αδερφάκι ή ο φίλος του δεν μπορεί να τα καταφέρει έτσι ώστε να αισθάνεται ότι υπερέχει. Το ίδιο παιδί ίσως αποφασίσει να μη δοκιμάσει τις ικανότητές του σε τομείς όπου οι άλλοι τα καταφέρνουν, γιατί μπορεί να φοβηθεί την αποτυχία. Είναι σημαντικό οι γονείς να ενθαρρύνουν όλα τα παιδιά χωρίς να τα συγκρίνουν ποτέ μεταξύ τους.
4. Υπερβολικές φιλοδοξίες
Μερικοί γονείς θέλουν να είναι οι καλύτεροι, να είναι τέλειοι, γιατί φοβούνται πως αν δεν είναι, δεν
ανταποκρίνονται σωστά στο ρόλο τους ως γονείς. Για να το πετύχουν όμως αυτό ζητούν την τελειότητα και από τα παιδιά τους. Η αντιμετώπιση αυτή ίσως επηρεάσει τα παιδιά κάνοντάς τα να μην προσπαθούν τίποτα, αν δεν είναι σίγουρα ότι θα έρθουν πρώτα. Το αποτέλεσμα θα είναι να αποφεύγουν αυτούς τους τομείς στους οποίους βλέπουν ότι υπάρχει περίπτωση να αποτύχουν.
5. Μην παρουσιάζετε τον εαυτό σας ως τέλειο και αλάνθαστο στο παιδί σας
Μιλήστε του για τους δικούς σας φόβους, τις δικές σας αποτυχίες, τα δικά σας διλήμματα. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από γονείς θεούς αλλά από αληθινούς ανθρώπους που μπορούν να αισθάνονται πραγματικά κοντά τους.
Προσπαθήστε να ενθαρρύνετε τα παιδιά με τους παρακάτω τρόπους:
1. Δεχτείτε τα παιδιά όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι
Αν θέλετε τα παιδιά να πιστέψουν ότι αξίζουν, πρέπει ειλικρινά να τα δεχτείτε όπως είναι, με όλες τις ατέλειές τους. Φανταστείτε πως θα ήταν αν σας θύμιζαν συνέχεια τα δικά σας λάθη. Θα νιώθατε ότι αξίζετε; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να βελτιωθούν αν δεν νιώσουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους. Φανταστείτε τώρα πως θα νιώθατε αν σας ενθάρρυναν συνέχεια και ξέρατε ότι μέσα στην οικογένειά σας σας εκτιμούν και σας πιστεύουν. Περάστε το μήνυμα στα παιδιά ότι εκτιμάτε σαν ανθρώπους, άσχετα από την επιτυχία τους. Όταν τα δεχτείτε όπως είναι, τα βοηθάτε να νιώσουν ότι αξίζουν σαν άνθρωποι και έτσι τα δίνετε το θάρρος να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.
2. Ενεργείστε θετικά
Όταν ενθαρρύνετε, μην κάνετε ταυτόχρονα αρνητικές παρατηρήσεις όπως “Ναι, τα κατάφερες αρκετά καλά, αλλά θα μπορούσες να βάλεις όλους τους τόνους στις λέξεις”. Μερικές φορές οι γονείς θέλοντας από τα παιδιά να κάνουν το καλύτερο, ακυρώνουν την προσπάθεια των παιδιών συνοδεύοντας την επιβράβευση με ένα «αλλά». Όταν προκύπτουν προβλήματα, χρησιμοποιείστε μεθόδους που δείχνουν σεβασμό στο παιδί – ακούστε τι έχει να σας πει και βοηθήστε στην επίλυση των προβλημάτων χρησιμοποιώντας τις φυσικές και λογικές συνέπειες. Αποφύγετε τον πειρασμό να επέμβετε όταν το παιδί προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα ή να ολοκληρώσει κάτι. Η επέμβαση δίνει το μήνυμα μιας καλυμμένης κριτικής. Αν το παιδί ζητήσει τη βοήθειά σας, περιορίστε τις παρατηρήσεις σας στη μορφή προτάσεων <<Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν … Σκέφτηκες να …. Βρήκα ότι είναι πολύ βοηθητικό να …>>. Αν τα παιδιά ζητούν τη βοήθειά σας με σκοπό να επισύρουν την άτοπη προσοχή ή να αποφύγουν να σκεφτούν ή να εργαστούν ανεξάρτητα, πείτε τους ότι έχετε εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους.
3. Πιστέψτε στα παιδιά για να μπορέσουν να πιστέψουν στον εαυτό τους
Προσπαθήσετε να παραβλέπετε τα λάθη του παιδιού και να του δείχνετε ότι το εμπιστεύεστε. Να τονίζετε τις θετικές πλευρές των προσπαθειών του. Αν δεν συμπεριφερθεί σωστά, ξεχωρίστε την πράξη από το παιδί. Να κρίνετε τη λανθασμένη πράξη αλλά ποτέ το παιδί. Είναι άλλο να πείτε,
«αυτό που έκανες είναι λάθος» και να εξηγήσετε στη συνέχεια το γιατί, και άλλο να πείτε, «είσαι λάθος». Αυτό ακυρώνει το παιδί ως οντότητα. Στην πρώτη περίπτωση δημιουργείται απόσταση ανάμεσα στην πράξη και στο παιδί, αφήνοντας περιθώρια διόρθωσης. Στη δεύτερη περίπτωση ενθαρρύνετε την παραίτηση του παιδιού και μειώνετε την αυτοεκτίμησή του.
4. Δώστε προσοχή στη συνεισφορά και στα θετικά σημεία του παιδιού
Για να νιώσει ότι επαρκεί ένα παιδί, πρέπει να αισθανθεί ότι είναι χρήσιμο και ότι η συμμετοχή του μετράει μέσα στην οικογένεια. Αναγνωρίστε τις ικανότητές του και προτείνετε τρόπους να χρησιμοποιήσει αυτές τις ικανότητες για να βοηθήσει τα μέλη της οικογένειας.
5. Αναγνωρίστε την προσπάθεια και τη βελτίωση το ίδιο όπως και το τελικό αποτέλεσμα
Όταν οι γονείς επιδιώκουν μια επιτυχία π.χ. ένα καλύτερο βαθμό στα μαθηματικά, μερικά παιδιά συμπεραίνουν ότι δεν είναι αρκετά καλά αν δεν πλησιάσουν την τελειότητα. Η ενθάρρυνση όμως υπονοεί λογικές προσδοκίες που επιτυγχάνονται βήμα, βήμα. Υπονοεί ότι πρέπει να δεχτείτε την προσπάθεια και την αποτυχία του παιδιού, το ίδιο όπως και τις επιτυχίες του.
6. Επιμείνετε στην ενθάρρυνση και λιγότερο στον έπαινο
Ο έπαινος μπορεί να είναι αποθαρρυντικός διότι είναι ένα είδος ανταμοιβής. Δίνεται όταν κερδίζουμε, όταν είμαστε οι καλύτεροι. Η υπερβολική εξάρτηση από τον έπαινο μπορεί να έχει ανασταλτικά αποτελέσματα. Τα παιδιά ίσως πιστέψουν ότι η αξία τους εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων, ίσως τα κάνει να θέλουν να συνεργαστούν μόνο όταν τα επαινούν, ίσως πιστέψουν ότι αξίζουν μόνο όταν ευχαριστούν τους άλλους ή ίσως τα κάνει να παραιτηθούν από κάθε προσπάθεια προκειμένου να αποφύγουν πιθανή αποτυχία. Από την άλλη πλευρά, η ενθάρρυνση δίνεται για την προσπάθεια ή για την βελτίωση, όσο μικρή και ελάχιστη κι αν είναι. Μπορεί να δοθεί και όταν τα παιδιά έχουν πεσμένο ηθικό, όταν νιώθουν ότι δεν τα καταφέρνουν πολύ καλά, ή όταν αντιμετωπίζουν μια αποτυχία.
Ακολουθούν μερικά παραδείγματα με τα οποία οι γονείς μπορούν να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους:
Φράσεις που δείχνουν παραδοχή:
- Μου αρέσει ο τρόπος που το χειρίστηκες.
- Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα.
- Χαίρομαι που σου αρέσει η μελέτη.
- Χαίρομαι που ευχαριστήθηκες με …, ή χαίρομαι που πέρασες καλά με αυτό.
- Εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος, τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις ώστε να ικανοποιηθείς αρκετά;
- Πώς νιώθεις για αυτό;
- Σε ευχαριστώ, ήταν μεγάλη βοήθεια.
- Ήταν πολύ ωραίο εκ μέρους σου που νοιάστηκες για …
- Ευχαριστώ, εκτιμώ αληθινά το …., γιατί με διευκόλυνε πολύ στη δουλειά μου.
- Χρειάζομαι τη βοήθειά σου για ….
- Επειδή σε ξέρω καλά, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις!
- Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου!
- Είναι δύσκολο, είμαι όμως σίγουρη ότι θα το ξεπεράσεις.
- Θα βρεις μια λύση.
- Φαίνεται ότι κατέβαλλες μεγάλη προσπάθεια για αυτό.
- Φαίνεται ότι ξόδεψες ώρα για να βρεις μια λύση.
- Βλέπω ότι προχωράς πολύ καλά!
- Κοίταξε πόση πρόοδο έχεις κάνει!
- Έχεις μεγάλη βελτίωση στο … !
- Ίσως πιστεύεις ότι δεν έφτασες ακόμα το στόχο σου, κοίτα όμως πόσο πολύ έχεις προχωρήσει!
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
Μια σοφή Ελληνική μας παροιμία λέει: «Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» και τις περισσότερες φορές αυτό επιβεβαιώνεται. O λαός όμως επίσης λέει και το «Κάθε αρχή και δύσκολη»
Το ίδιο ακριβώς μπορούμε να πούμε και για το καινούριο ξεκίνημα των παιδιών μας στη νέα σχολική χρονιά. Σίγουρα φαντάζει βουνό σε όλους τους γονείς και κυρίως σε αυτούς που το παιδί τους εντάσσεται για πρώτη φορά σε ένα σχολικό πλαίσιο, είτε είναι παιδικός σταθμός είτε νηπιαγωγείο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σας αισθάνεται και το παιδί σας. Φόβος για το καινούριο περιβάλλον, άγχος για το ποιους θα συναντήσει εκεί και πολλά ερωτήματα όπως «Θα υπακούει τη δασκάλα του;», « Θα οργανωθεί μόνο του στην τάξη;», « Θα παραμένει καθιστός για τις δραστηριότητες;», « Θα μπορεί να λειτουργήσει ομαδικά;», «Θα κάνει φίλους;» και πολλά πολλά άλλα.
Σίγουρα η ένταξη ενός παιδιού στην καινούρια γι’ αυτόν σχολική εμπειρία μπορεί να μην είναι για όλους ρόδινη. Αλλά πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;
Επιδιώκετε κοινωνικές επαφές με άλλα παιδάκια ( πάρκα, παιδικές χαρές, παιδότοποι ). Είναι σημαντικό το παιδί σας να έχει πολλές επικοινωνιακές ευκαιρίες και εμπειρίες με άλλα παιδάκια. Έτσι θα είναι πιο εξοικειωμένο στο κοινωνικό πλαίσιο του σχολείου.
Μάθετε στο παιδί σας βασικούς κοινωνικούς κανόνες ( σειρά μου σειρά σου, δανείζω, χαρίζω, συζητώ, διαπραγματεύομαι, ακούω και περιμένω). Δεν θα είναι κάτι ξένο γι’ αυτόν όταν αυτά θα τα ακούσει από τη δασκάλα του.
Συζητήστε μαζί του τα νέα του από το σχολείο, πως τα πέρασε, τι του άρεσε τι δεν του άρεσε, με τι έπαιξε και με ποιόν. Βοηθάτε έτσι στην ανάπτυξη της περιγραφικότητας του παιδιού και του δείχνετε ότι ενδιαφέρεστε να μάθετε γι’ αυτό το καινούριο κομμάτι της ζωής του.
Ζητήστε του να σας φτιάξει ή να σας δείξει αυτά που κάνανε με τη δασκάλα και συζητήστε γι ‘ αυτά. Τον βοηθάτε έτσι να κάνει μια μικρή επανάληψη και να ξαναπροσπαθήσει για το κατόρθωμά του.
Κάντε γνωριμίες με τους άλλους γονείς των παιδιών και κανονίστε να συναντηθείτε ξανά στην παιδική χαρά . Έτσι το παιδί βιώνει καλύτερα την αίσθηση των φίλων και όχι απλά των συμμαθητών.
Δώστε χρόνο στο παιδί σας να προσαρμοστεί , η ένταξη στο σχολικό πλαίσιο είναι μεγάλη αλλαγή και γι’ αυτόν αλλά και για σας, στο χέρι σας είναι να γίνει ευχάριστη και δημιουργική.
Λάουρα Πατρώνη-λογοθεραπεύτρια
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΤΗ ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Η σημασία της φαντασίας στη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών!Η φαντασία ή ικανότητα να φανταζόμαστε, είναι η δυνατότητα να σχηματίζουμε νέες εικόνες, ιδέες και αισθήσεις, οι οποίες όμως δε γίνονται αντιληπτές μέσω της όρασης, της ακοής ή άλλων αισθήσεων. Για αρκετά χρόνια, η φαντασία θεωρούταν κάτι που βοηθά τα παιδιά να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα. Μόλις συμπλήρωναν μια ορισμένη ηλικία, οι ειδικοί πίστευαν ότι τα παιδιά ωθούν τη φαντασία στην άκρη για να ασχοληθούν με τον πραγματικό κόσμο. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι ειδικοί στην ανάπτυξη των παιδιών αναγνωρίζουν στη φαντασία ένα διαφορετικό, κρίσιμο και πολύτιμο ρόλο που συνδέεται άμεσα με τη γνωστική τους ανάπτυξη!
Πολύ συχνά στην ανάπτυξη των παιδιών ακούμε φράσεις όπως “δεξιότητες κριτικής σκέψης” ή “ικανότητες για δημιουργική επίλυση των προβλημάτων”, οι οποίες αποτελούν στόχους για τη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών. Οι ειδικοί αναφέρουν πως στην πραγματικότητα όταν χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους, μιλάμε για τη φαντασία! Η φαντασία βοηθά στην εφαρμογή της γνώσης, στην επίλυση προβλημάτων και έχει βρεθεί να έχει θεμελιώδη σημασία στην ενσωμάτωση της εμπειρίας και στη μαθησιακή διαδικασία. Για να κατανοήσουν τα παιδιά την πραγματικότητα, δεν μπορεί να εκλείψει η φαντασία!
Σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, όπως είναι αυτός που ζούμε σήμερα, τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με πολλές προκλήσεις και θα χρειαστούν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους για να ανταπεξέλθουν. Για να αντιμετωπίσουν το απροσδόκητο και για να εξελίξουν την τωρινή τους σκέψη σε νέες καταστάσεις, για να χρησιμοποιήσουν πληροφορίες με νέους τρόπους και να πειραματιστούν με νέες έννοιες, για να σκεφτούν πιο ευέλικτα, για να εκτιμήσουν αξίες και τους τρόπους που εφαρμόζονται, για να αλλάξουν και να διαχειριστούν τον κόσμο τους, για να μάθουν να κατανοούν τη θέση των άλλων ανθρώπων, η φαντασία και η δημιουργική σκέψη θα κριθούν απαραίτητες!
Στη βιβλιογραφία τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για το κατά πόσο τα σημερινά παιδιά έχουν αυτού του είδους τις ευκαιρίες που επιτρέπουν την καλλιέργεια της φαντασίας και της
δημιουργικής σκέψης, δεδομένου ότι κατακλύζονται από την τεχνολογία και από φορτωμένα προγράμματα. Πολλά παιδιά ξοδεύουν ώρες στον υπολογιστή, στην τηλεόραση και σε βιντεοπαιχνίδια, με αποτέλεσμα να συμμετέχουν παθητικά σε έναν κόσμο που κάποιος άλλος έχει δημιουργήσει για αυτούς, αντί να έχουν το χώρο και το χρόνο να ονειρευτούν το δικό τους.
Από την άλλη πλευρά, πολλά παιδιά παρακολουθούν τόσες πολλές δραστηριότητες μέσα σε μια εβδομάδα, που αν και έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν δεξιότητες, δεν έχουν καμία δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους για να αποφασίσουν πώς να χρησιμοποιήσουν το χρόνο τους, ποιο κομμάτι του κόσμου θα ήθελαν να εξερευνήσουν περισσότερο με το δικό τους ρυθμό και το δικό τους τρόπο.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
Οι περισσότεροι γονείς ίσως πιστεύουν πως αν δώσουν στα παιδιά πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο θα χάσουν ευκαιρίες για μάθηση. Έρευνες όμως δείχνουν πως αν και οι γονείς μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, η συμπίεση του ελεύθερου χρόνου δε φαίνεται να ευνοεί τα παιδιά!
Τα παιδιά χρειάζονται απεγνωσμένα χώρο και χρόνο και πρέπει να μένουν ελεύθερα από τις ατζέντες των ενηλίκων για να αναπτύξουν δημιουργικά τη φαντασία τους. Ακόμα και αν τα παιδιά διαμαρτύρονται ότι βαριούνται επειδή δεν έχουν τίποτα να κάνουν, οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν να παιδιά να σκεφτούν τα ίδια πώς να γεμίσουν το χρόνο τους έτσι ώστε να καλλιεργήσουν την έμφυτη δημιουργικότητά τους που θα κάνει τη φαντασία τους να πετάξει στα ύψη!
Ο τρόπος για να βοηθήσουμε τα παιδιά να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, είναι να τους παρέχουμε ευκαιρίες για να την αναπτύξουν. Οι ευκαιρίες αυτές βρίσκονται μέσα στο παιχνίδι! Τα παιδιά παίζοντας με τα χρώματα, με την πλαστελίνη, με το σχέδιο, με τα κουστούμια, με τις κόλλες, με τις κατασκευές μπορούν να δημιουργήσουν ένα απέραντο χάος γεμάτο από φαντασία! Όταν τα παιδιά εξερευνούν το δάσος και τη φύση, όταν πηδούν σε λακκούβες με νερά, όταν κυλιούνται στην
άμμο και στη λάσπη, όταν προσποιούνται ότι είναι πουλιά που πετούν στον ουρανό, αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη να ανακαλύψουν νέους κόσμους και εμπειρίες!
Οι αφηγήσεις, τα παραμύθια και οι ιστορίες, είναι επίσης σημαντικά ερεθίσματα που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών και μπορούν εύκολα να παρέχονται καθημερινά! Οι γονείς είναι καλό να κρατούν τα παιδιά όσο γίνεται μακριά από οθόνες έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν τις δικές τους εικόνες και τα δικά τους όνειρα!
Τα παιδιά που έχουν φαντασία, είναι πιο ευτυχισμένα, πιο έτοιμα να αντιμετωπίσουν ανατροπές και δυσκολίες, μπορούν και αναπτύσσουν τη δημιουργικότητά τους, μπορούν και βλέπουν τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους και βρίσκουν λύσεις σε διάφορα προβλήματα! Η έμφυτη φαντασία των παιδιών επομένως πρέπει να ενθαρρύνεται και όχι να περιορίζεται γιατί θα τα συνοδεύει όχι μόνο στην παιδική ηλικία αλλά και στην ενήλικη ζωή, και ίσως είναι αυτή που θα τα επιτρέψει τελικά να φανταστούν το θεωρητικά αδύνατο, και να αλλάξουν με έναν δημιουργικό και όμορφο τρόπο το σημερινό κόσμο!
ΠΗΓΗ:http://www.parentshelp.gr/
ΤΑΜΠΕΛΕΣ-ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ "Tαμπέλες": Πόσο επηρεάζουν το παιδί και πώς να τις αποφύγετε
«Είσαι κακό παιδί», «είσαι τεμπέλα», «κάνεις χαζομάρες», «δεν θα τα καταφέρεις»… Αρκετοί γονείς ή ακόμα και δάσκαλοι έχουν κάποια στιγμή χρησιμοποιήσει τέτοιες εκφράσεις για να προειδοποιήσουν ή να επιπλήξουν το παιδί για κάποια απερίσκεπτη πράξη. Κι αν τους ρωτήσετε, οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως φυσικά και δεν το εννοούν έτσι όπως ακούγεται: Το παιδί δεν είναι κακό, αλλά έκανε μία άσχημη ή κακή πράξη. Για το παιδί, όμως, η ταμπέλα έχει ήδη τοποθετηθεί. Στην δική του αντίληψη και στα μάτια των γονιών του «είναι κακό». Οι επιπτώσεις στο παιδί«Πολλές φορές οι γονείς, οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, ετικετοποιούν τα παιδιά εξ αιτίας κάποιων συμπεριφορών τους. Για παράδειγμα λένε «είσαι παλιόπαιδο» αντί να πουν «αυτό που κάνεις δεν είναι πολύ καλό» ή «είσαι τεμπέλης» αντί να πουν «θα ήταν καλό να ανασκουμπωθείς και να κάνεις τα μαθήματά σου», λέει η ψυχολόγος κ. Δήμητρα Σφήκα.
«Βέβαια, οι γονείς και οι δάσκαλοι και όσοι βάζουν ετικέτες στα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτές συνήθως ακολουθούν τα παιδιά σε όλη τους τη ζωή. Και είναι σα να επιβεβαιώνουν στο μέλλον μία προφητεία που έγινε γι’αυτά. Η ετικετοποίηση μειώνει την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση αλλά και την δυνατότητα της δημιουργικότητας του κάθε παιδιού και την ανάδειξη των θετικών του πλευρών», συμπληρώνει η ίδια.
Ωστόσο, επισημαίνει, υπάρχει και η άλλη μορφή ετικετοποίησης, όταν π.χ. λέμε συνέχεια στο παιδί «είσαι τέλειος», «είσαι πανέμορφη», «είσαι πανέξυπνος». Σύμφωνα με την κ. Σφήκα, «αυτά πιθανόν είναι προσδοκίες των γονέων που μόνο βάρος μπορούν να φέρουν στο παιδί και άγχος για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των μεγάλων και να ανταπεξέλθει σε αυτές».
Συμβουλές για τους γονείςΠριν ο γονιός κάνει κάποια παρατήρηση με την οποία θα χαρακτηρίσει κάπως το παιδί, καλό είναι να βρει την απαιτούμενη ψυχραιμία και να συζητήσει μαζί του για την πράξη που έκανε την δεδομένη στιγμή. Γιατί είναι η πράξη πραγματικά που έχει ενοχλήσει ή που έχει βλάψει κάποιον ή κάτι και αυτή που πρέπει να αλλάξει, όχι το παιδί. Ο γονιός, λοιπόν, θα πρέπει να χαρακτηρίζει την πράξη, όχι το παιδί.
Τα παιδί, αντίθετα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι γονείς το αγαπούν και το εκτιμούν και ότι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν μαζί του τις μη αποδεκτές πράξεις του. Μάλιστα, είναι εύστοχο εκ μέρους τους, αν κάποια στιγμή χάσουν την ψυχραιμία τους και δώσουν μία ετικέτα στο παιδί, να του ζητήσουν συγνώμη όταν ηρεμήσουν και να του εξηγήσουν τον λόγο. Άλλωστε, οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι λειτουργούν σαν πρότυπα για τα παιδιά.
Όπως καταλήγει και η κ. Σφήκα, «καλό είναι να βλέπουμε τα παιδιά μας όπως είναι. Να τα δεχτούμε με τις αρνητικές και τις θετικές τους πλευρές και να στεκόμαστε δίπλα τους, όχι να προηγούμαστε».
Πηγή:www.mama365.gr
ΤΑΜΠΕΛΕΣ-ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ "Tαμπέλες": Πόσο επηρεάζουν το παιδί και πώς να τις αποφύγετε
«Είσαι κακό παιδί», «είσαι τεμπέλα», «κάνεις χαζομάρες», «δεν θα τα καταφέρεις»… Αρκετοί γονείς ή ακόμα και δάσκαλοι έχουν κάποια στιγμή χρησιμοποιήσει τέτοιες εκφράσεις για να προειδοποιήσουν ή να επιπλήξουν το παιδί για κάποια απερίσκεπτη πράξη. Κι αν τους ρωτήσετε, οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως φυσικά και δεν το εννοούν έτσι όπως ακούγεται: Το παιδί δεν είναι κακό, αλλά έκανε μία άσχημη ή κακή πράξη. Για το παιδί, όμως, η ταμπέλα έχει ήδη τοποθετηθεί. Στην δική του αντίληψη και στα μάτια των γονιών του «είναι κακό». Οι επιπτώσεις στο παιδί«Πολλές φορές οι γονείς, οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, ετικετοποιούν τα παιδιά εξ αιτίας κάποιων συμπεριφορών τους. Για παράδειγμα λένε «είσαι παλιόπαιδο» αντί να πουν «αυτό που κάνεις δεν είναι πολύ καλό» ή «είσαι τεμπέλης» αντί να πουν «θα ήταν καλό να ανασκουμπωθείς και να κάνεις τα μαθήματά σου», λέει η ψυχολόγος κ. Δήμητρα Σφήκα.
«Βέβαια, οι γονείς και οι δάσκαλοι και όσοι βάζουν ετικέτες στα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτές συνήθως ακολουθούν τα παιδιά σε όλη τους τη ζωή. Και είναι σα να επιβεβαιώνουν στο μέλλον μία προφητεία που έγινε γι’αυτά. Η ετικετοποίηση μειώνει την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση αλλά και την δυνατότητα της δημιουργικότητας του κάθε παιδιού και την ανάδειξη των θετικών του πλευρών», συμπληρώνει η ίδια.
Ωστόσο, επισημαίνει, υπάρχει και η άλλη μορφή ετικετοποίησης, όταν π.χ. λέμε συνέχεια στο παιδί «είσαι τέλειος», «είσαι πανέμορφη», «είσαι πανέξυπνος». Σύμφωνα με την κ. Σφήκα, «αυτά πιθανόν είναι προσδοκίες των γονέων που μόνο βάρος μπορούν να φέρουν στο παιδί και άγχος για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των μεγάλων και να ανταπεξέλθει σε αυτές».
Συμβουλές για τους γονείςΠριν ο γονιός κάνει κάποια παρατήρηση με την οποία θα χαρακτηρίσει κάπως το παιδί, καλό είναι να βρει την απαιτούμενη ψυχραιμία και να συζητήσει μαζί του για την πράξη που έκανε την δεδομένη στιγμή. Γιατί είναι η πράξη πραγματικά που έχει ενοχλήσει ή που έχει βλάψει κάποιον ή κάτι και αυτή που πρέπει να αλλάξει, όχι το παιδί. Ο γονιός, λοιπόν, θα πρέπει να χαρακτηρίζει την πράξη, όχι το παιδί.
Τα παιδί, αντίθετα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι γονείς το αγαπούν και το εκτιμούν και ότι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν μαζί του τις μη αποδεκτές πράξεις του. Μάλιστα, είναι εύστοχο εκ μέρους τους, αν κάποια στιγμή χάσουν την ψυχραιμία τους και δώσουν μία ετικέτα στο παιδί, να του ζητήσουν συγνώμη όταν ηρεμήσουν και να του εξηγήσουν τον λόγο. Άλλωστε, οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι λειτουργούν σαν πρότυπα για τα παιδιά.
Όπως καταλήγει και η κ. Σφήκα, «καλό είναι να βλέπουμε τα παιδιά μας όπως είναι. Να τα δεχτούμε με τις αρνητικές και τις θετικές τους πλευρές και να στεκόμαστε δίπλα τους, όχι να προηγούμαστε».
Πηγή:www.mama365.gr
|
|
ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ Η σωστή διατροφή είναι απαραίτητη στους μαθητές, οι οποίοι έχουν αυξημένες θρεπτικές ανάγκες. Οι ανάγκες των μαθητών, μάλιστα, για θρεπτικά συστατικά είναι διπλά αυξημένες, αφενός, λόγω της ταχύτατης σωματικής τους ανάπτυξης και αφετέρου, γιατί πρέπει να αντεπεξέλθουν πνευματικά στις απαιτήσεις του σχολείου. Άλλωστε, η μάθηση αποτελεί μια από τις πιο απαιτητικές πνευματικές εργασίες, που προϋποθέτει αυτοσυγκέντρωση και υψηλή ικανότητα αντίληψης.
Για να έχουν, λοιπόν, υψηλή επίδοση στα μαθήματα οι μαθητές χρειάζονται σωστή διατροφή με πληθώρα θρεπτικών συστατικών, που εξασφαλίζουν ενεργειακή επάρκεια στον οργανισμό τους, χωρίς ωστόσο να τον επιβαρύνουν με περιττές θερμίδες. «Ρόλο-κλειδί για καλές επιδόσεις στο διάβασμα και ευστροφία στις ώρες των παραδόσεων παίζει το πρωινό, που εφοδιάζει με καύσιμα το σώμα και το νου και συνεπώς, είναι απαραίτητο στους μαθητές», εξηγεί ο Αντώνης Ζαμπέλας, Αν. Καθηγητής Διατροφής του Ανθρώπου στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος του ΕΦΕΤ.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ
Το πρώτο γεύμα της ημέρας που δεν πρέπει να λείπει ποτέ από την διατροφή του μαθητή επιβάλλεται να περιλαμβάνει δημητριακά ολικής άλεσης, καθώς σύμφωνα με μια πρωτοποριακή αμερικανική επιδημιολογική μελέτη, τέτοιου είδους τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες και φυτικές ίνες βοηθούν στην επίλυση μαθηματικών υπολογισμών. Επίσης, απαραίτητα για το πρωινό των μαθητών είναι τα γαλακτοκομικά προϊόντα, που εξασφαλίζουν πρωτεΐνες για την αύξηση της μυικής μάζας και ασβέστιο μαζί με βιταμίνη D για το «χτίσιμο» γερού σκελετού. Ωστόσο, για την αποφυγή πρόσληψης περιττών θερμίδων που ευνοούν την εξάπλωση της επιδημίας της παιδικής παχυσαρκίας, το γάλα πρέπει να είναι ημι-αποβουτυρωμένο ή άπαχο και το γιαούρτι ή τα τυριά χαμηλά σε λίπος.
ΥΔΑΤΑΝΘΡΑΚΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ
Αν και όλα τα θρεπτικά συστατικά είναι απαραίτητα στην ισορροπημένη διατροφή των μαθητών, οι υδατάνθρακες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη σχολική ζωή, καθώς, αφενός, καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού σε ενέργεια και αφετέρου, συμβάλλουν στη διατήρηση της ομαλής εγκεφαλικής λειτουργίας. Κι αυτό, γιατί ο εγκέφαλος του μαθητή μπορεί να χρησιμοποιήσει μονάχα γλυκόζη-δηλαδή τη δομική τους μονάδα σαν καύσιμη ύλη.
Εξίσου πολύτιμα για την βελτίωση της ικανότητας μάθησης από τους μαθητές είναι οι βιταμίνες Β6 και Β12, το ιχθυέλαιο DHA και τα αμινοξέα λευκίνη, βαλίνη και ισολευκίνη που περιέχονται στα πρωτεϊνούχα τρόφιμα. «Από αυτές τις δύο κατηγορίες θρεπτικών συστατικών, οι βιταμίνες Β6 και Β12 του συμπλέγματος Β διεγείρουν την λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος, ενώ το ιχθυέλαιο DHA συμμετέχει σαν δομικό συστατικό στις μεμβράνες των φαιών κυττάρων», επισημαίνει ο Αντώνης Ζαμπέλας. Τέλος, τα αμινοξέα βαλίνη, λευκίνη και ισολευκίνη χρησιμοποιούνται καλύτερα από τον εγκέφαλο και γι’ αυτό είναι πολύτιμα στην διατροφή του μαθητή.
ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών οι μαθητές κουράζονται και γι’ αυτό έχουν ανάγκη από τα κατάλληλα σνακ που τους προσφέρουν ενέργεια. Οι καλύτερες επιλογές γι’ αυτή την περίπτωση είναι οι υγιεινές τροφές που περιέχουν υδατάνθρακες, όπως τα φρούτα, τα bar δημητριακών (κατά προτίμηση χωρίς επικαλύψεις σοκολάτας ή ζάχαρης), το κουλούρι Θεσσαλονίκης ή ένα κουτάκι άπαχο γάλα με κακάο.
ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
Η σωστή διατροφή ωστόσο πρέπει να συνεχίζεται και στο σπίτι, αφού άλλωστε το μεσημεριανό γεύμα είναι απαραίτητο στους μαθητές. Όταν λοιπόν επιστρέφουν στο σπίτι από το σχολείο πρέπει να βρίσκουν μαγειρεμένο φαγητό, γιατί στην αντίθετη περίπτωση ξεγελούν την πείνα τους καταναλώνοντας junk food, που τους προσφέρει μονάχα άχρηστες θερμίδες μέσα από «κρυφά» λίπη και «κρυφή» ζάχαρη, σε συνδυασμό με άφθονο αλάτι και συντηρητικά. Τόσο το μεσημέρι, όσο και το βράδυ, το μενού του μαθητή πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει σαλάτα και φρούτο σε καθημερινή βάση.
Σύμφωνα με τις συστάσεις των ειδικών, τα όσπρια πρέπει να αποτελούν το κύριο γεύμα 1-2 φορές την εβδομάδα, ενώ το ίδιο ισχύει και για το ψάρι. Όταν τρώνε κρέας, οι μαθητές καλό είναι να βγάζουν πάντα το ορατό λίπος, ενώ οι γονείς τους δεν πρέπει να τους πιέζουν να αδειάσουν το πιάτο τους αν δεν πεινάνε. Κι αυτό γιατί η πίεση για την κατανάλωση μεγαλύτερης ποσότητας τροφής-σε συνδυασμό με τις ανθυγιεινές λιχουδιές που οι μαθητές αγοράζουν σε περίπτερα, σούπερ-μάρκετ ή φαστφουντάδικα βοηθούν τα παιδιά να γίνουν παχύσαρκα. Και, όπως επιβεβαιώνει πρόσφατη έρευνα από την Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού, οι μαθητές που γίνονται υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, έχουν 80% πιθανότητα να διατηρήσουν στο ακέραιο τα παραπανίσια κιλά τους σε όλη τους την ενήλικη ζωή, κάτι που αυξάνει τον κίνδυνο για διαβήτη, καρδιοπάθειες και τους σχετιζόμενους με την παχυσαρκία καρκίνους.
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ
(Από τον Μανώλη Μανωλαράκη, Πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Διαιτολόγων-Τεχνολόγων Διατροφής)
Για να έχουν, λοιπόν, υψηλή επίδοση στα μαθήματα οι μαθητές χρειάζονται σωστή διατροφή με πληθώρα θρεπτικών συστατικών, που εξασφαλίζουν ενεργειακή επάρκεια στον οργανισμό τους, χωρίς ωστόσο να τον επιβαρύνουν με περιττές θερμίδες. «Ρόλο-κλειδί για καλές επιδόσεις στο διάβασμα και ευστροφία στις ώρες των παραδόσεων παίζει το πρωινό, που εφοδιάζει με καύσιμα το σώμα και το νου και συνεπώς, είναι απαραίτητο στους μαθητές», εξηγεί ο Αντώνης Ζαμπέλας, Αν. Καθηγητής Διατροφής του Ανθρώπου στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος του ΕΦΕΤ.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ
Το πρώτο γεύμα της ημέρας που δεν πρέπει να λείπει ποτέ από την διατροφή του μαθητή επιβάλλεται να περιλαμβάνει δημητριακά ολικής άλεσης, καθώς σύμφωνα με μια πρωτοποριακή αμερικανική επιδημιολογική μελέτη, τέτοιου είδους τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες και φυτικές ίνες βοηθούν στην επίλυση μαθηματικών υπολογισμών. Επίσης, απαραίτητα για το πρωινό των μαθητών είναι τα γαλακτοκομικά προϊόντα, που εξασφαλίζουν πρωτεΐνες για την αύξηση της μυικής μάζας και ασβέστιο μαζί με βιταμίνη D για το «χτίσιμο» γερού σκελετού. Ωστόσο, για την αποφυγή πρόσληψης περιττών θερμίδων που ευνοούν την εξάπλωση της επιδημίας της παιδικής παχυσαρκίας, το γάλα πρέπει να είναι ημι-αποβουτυρωμένο ή άπαχο και το γιαούρτι ή τα τυριά χαμηλά σε λίπος.
ΥΔΑΤΑΝΘΡΑΚΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ
Αν και όλα τα θρεπτικά συστατικά είναι απαραίτητα στην ισορροπημένη διατροφή των μαθητών, οι υδατάνθρακες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη σχολική ζωή, καθώς, αφενός, καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού σε ενέργεια και αφετέρου, συμβάλλουν στη διατήρηση της ομαλής εγκεφαλικής λειτουργίας. Κι αυτό, γιατί ο εγκέφαλος του μαθητή μπορεί να χρησιμοποιήσει μονάχα γλυκόζη-δηλαδή τη δομική τους μονάδα σαν καύσιμη ύλη.
Εξίσου πολύτιμα για την βελτίωση της ικανότητας μάθησης από τους μαθητές είναι οι βιταμίνες Β6 και Β12, το ιχθυέλαιο DHA και τα αμινοξέα λευκίνη, βαλίνη και ισολευκίνη που περιέχονται στα πρωτεϊνούχα τρόφιμα. «Από αυτές τις δύο κατηγορίες θρεπτικών συστατικών, οι βιταμίνες Β6 και Β12 του συμπλέγματος Β διεγείρουν την λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος, ενώ το ιχθυέλαιο DHA συμμετέχει σαν δομικό συστατικό στις μεμβράνες των φαιών κυττάρων», επισημαίνει ο Αντώνης Ζαμπέλας. Τέλος, τα αμινοξέα βαλίνη, λευκίνη και ισολευκίνη χρησιμοποιούνται καλύτερα από τον εγκέφαλο και γι’ αυτό είναι πολύτιμα στην διατροφή του μαθητή.
ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών οι μαθητές κουράζονται και γι’ αυτό έχουν ανάγκη από τα κατάλληλα σνακ που τους προσφέρουν ενέργεια. Οι καλύτερες επιλογές γι’ αυτή την περίπτωση είναι οι υγιεινές τροφές που περιέχουν υδατάνθρακες, όπως τα φρούτα, τα bar δημητριακών (κατά προτίμηση χωρίς επικαλύψεις σοκολάτας ή ζάχαρης), το κουλούρι Θεσσαλονίκης ή ένα κουτάκι άπαχο γάλα με κακάο.
ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
Η σωστή διατροφή ωστόσο πρέπει να συνεχίζεται και στο σπίτι, αφού άλλωστε το μεσημεριανό γεύμα είναι απαραίτητο στους μαθητές. Όταν λοιπόν επιστρέφουν στο σπίτι από το σχολείο πρέπει να βρίσκουν μαγειρεμένο φαγητό, γιατί στην αντίθετη περίπτωση ξεγελούν την πείνα τους καταναλώνοντας junk food, που τους προσφέρει μονάχα άχρηστες θερμίδες μέσα από «κρυφά» λίπη και «κρυφή» ζάχαρη, σε συνδυασμό με άφθονο αλάτι και συντηρητικά. Τόσο το μεσημέρι, όσο και το βράδυ, το μενού του μαθητή πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει σαλάτα και φρούτο σε καθημερινή βάση.
Σύμφωνα με τις συστάσεις των ειδικών, τα όσπρια πρέπει να αποτελούν το κύριο γεύμα 1-2 φορές την εβδομάδα, ενώ το ίδιο ισχύει και για το ψάρι. Όταν τρώνε κρέας, οι μαθητές καλό είναι να βγάζουν πάντα το ορατό λίπος, ενώ οι γονείς τους δεν πρέπει να τους πιέζουν να αδειάσουν το πιάτο τους αν δεν πεινάνε. Κι αυτό γιατί η πίεση για την κατανάλωση μεγαλύτερης ποσότητας τροφής-σε συνδυασμό με τις ανθυγιεινές λιχουδιές που οι μαθητές αγοράζουν σε περίπτερα, σούπερ-μάρκετ ή φαστφουντάδικα βοηθούν τα παιδιά να γίνουν παχύσαρκα. Και, όπως επιβεβαιώνει πρόσφατη έρευνα από την Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού, οι μαθητές που γίνονται υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, έχουν 80% πιθανότητα να διατηρήσουν στο ακέραιο τα παραπανίσια κιλά τους σε όλη τους την ενήλικη ζωή, κάτι που αυξάνει τον κίνδυνο για διαβήτη, καρδιοπάθειες και τους σχετιζόμενους με την παχυσαρκία καρκίνους.
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ
(Από τον Μανώλη Μανωλαράκη, Πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Διαιτολόγων-Τεχνολόγων Διατροφής)
- Τα παιδιά δεν πρέπει να φεύγουν για το σχολείο νηστικά, καθώς σύμφωνα με ελληνική μελέτη, όσα δεν τρώνε πρωινό ζυγίζουν 3 κιλά παραπάνω. Μια πρόταση για βιαστικούς μαθητές, ώστε να διατρέφονται σωστά παιδιά είναι 3 απλά μπισκότα (τύπου νταϊτζέστιβ ολικής άλεσης) και ένα ποτήρι ημι-αποβουτυρωμένο γάλα.
- Αν οι γονείς απουσιάζουν στην εργασία τους την ώρα που γυρνούν στο σπίτι οι μαθητές είναι προτιμότερο να αφήνουν το φαγητό για τα παιδιά τους ήδη σερβιρισμένο σε ατομικές μερίδες στον φούρνο. Κι αυτό, γιατί τα άλλα άτομα που μπορεί να είναι στο σπίτι εκείνη την ώρα, όπως η γιαγιά, ο παππούς ή η οικιακή βοηθός, σερβίρουν κατά κανόνα πολύ μεγαλύτερη ποσότητα φαγητού από τη συνιστώμενη.
- Αν οι μαθητές αθλούνται χρειάζονται έξτρα ενέργεια, που παρέχεται από μικρά γεύματα. Τα γεύματα αυτά καλό είναι να καταναλώνονται τουλάχιστον μια ώρα πριν την άθληση και μισή με μια ώρα μετά το τέλος της προπόνησης. Οι κανόνες για τη σωστή διατροφή των μαθητών απαγορεύουν να πηγαίνουν οι μαθητές νηστικοί στην προπόνηση γιατί έτσι ωθούνται στην λαιμαργία. Επίσης, οι μαθητές δεν πρέπει να πηγαίνουν για σπορ διψασμένοι, γιατί από την απώλεια ηλεκτρολυτών καταπονείται ο οργανισμός τους, ενώ παράλληλα κινδυνεύουν να υποστούν αφυδάτωση.
Δεχτείτε τα Παιδιά σας Όπως Είναι, Όχι όπως θα Έπρεπε να είναι
Συντάχθηκε απο τον/την 'Αννα Ειρήνη
«Άν θέλουμε τα παιδιά μας να πιστέψουν ότι αξίζουν, πρέπει ειλικρινά να τα δεχτούμε όπως είναι, με όλες τις ατέλειες τους.
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι, επιμένοντας να κατακρίνουν τις ατέλειες των παιδιών τους, θα τα
βοηθήσουν να βελτιωθούν.
Στην πραγματικότητα, αυτή η αντιμετώπιση φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Τα παιδιά αποθαρρύνονται.
Φανταστείτε πως θα νιώθατε αν σας θύμιζαν συνέχεια τα λάθη σας. Θα νιώθατε ότι αξίζετε; Φυσικά όλοι μας έχουμε περιθώρια για βελτίωση, αλλά δεν είναι αυτό που μας απασχολεί τώρα. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δε μπορούν να βελτιωθούν αν δεν νιώσουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους, ώστε να πιστέψουν οτι μπορούν να βελτιωθούν.
Φανταστείτε τώρα πως θα νιώθατε αν ενθαρρυνόσασταν συνέχεια και ξέρατε ότι μέσα στην οικογένεια σας εκτιμούν.
Πιστεύουμε ότι εκτιμάμε τα παιδιά μας, και τους το λέμε με λόγια. Συχνά, όμως, οι πράξεις μας έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια μας. Λέμε στα παιδιά μας ότι είναι υπέροχα και κατόπιν δείχνουμε δυσαρέσκεια όταν δεν ικανοποιούν τις δικές μας απαιτήσεις.
Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το έργο από αυτόν που το κάνει.
Τα παιδιά δεν ενεργούν πάντα όπως θέλουμε εμείς. Πρέπει να τους δώσουμε το μήνυμα ότι τα εκτιμάμε σαν ανθρώπους άσχετα από την επιτυχία τους.
Παράδειγμα: Σε ένα διαγώνισμα ορθογραφίας, η Μπεθ έκανε πέντε λάθη στις είκοσι λέξεις. Αντί ο γονιός να επιμείνει στα πέντε λάθη, θα μπορούσε να τονίσει τις δεκαπέντε λέξεις που έγραψε σωστά.
Δίνοντας έμφαση στο θετικό, δίνουμε στη Μπεθ την αίσθηση ότι είναι εντάξει. Ξέρει καλά τα πέντε λάθη της. Δεν είναι ανάγκη να τα τονίσουμε.
Όταν τη δεχτούμε όπως είναι, τη βοηθάμε να νιώσει ότι αξίζει σαν άνθρωπος και της δίνουμε το θάρρος να συνεχίσει την προσπάθεια της.
Ενεργείστε Θετικά
Αφού οι γονείς αναγνωρίσουν με ποιό τρόπο ορισμένες πεποιθήσεις και στάσεις τους εμποδίζουν τις προσπάθειες τους να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, πρέπει και να συνειδητοποιήσουν ποιός τρόπος συμπεριφοράς συμβαδίζει με τις προθέσεις τους.
Πρώτα απ’όλα, ένας γονιός που ενθαρρύνει, παύει να κάνει στο παιδί αρνητικές παρατηρήσεις.
Αποφύγετε τον πειρασμό να επέμβετε όταν το παιδί σας προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα ή να ολοκληρώσει ένα έργο. Η επέμβαση δίνει ένα μήνυμα μιας καλυμμένης κριτικής: ”Δεν μπορείς να το κάνεις σωστά”. Άν το παιδί ζητήσει την βοήθεια σας, περιορίστε τις παρατηρήσεις σας στη μορφή προτάσεων, όχι στη διατύπωση κανόνων. ”Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν…Σκέφθηκες να…Βρήκα ότι είναι πολύ βοηθητικό να…”
Άν τα παιδιά ζητούν τη βοήθεια σας, με σκοπό να επισύρουν την άτοπη προσοχή ή να αποφύγουν να σκεφτούν ή να εργαστούν ανεξάρτητα, πείτε τους ότι έχετε εμπιστοσύνη στην ικανότητα τους. ”Μπόρεσες να κάνει την προηγούμενη δουλειά…Άρα μπορείς να χειριστείς και αυτό το θέμα…”
Λίγα παιδιά θα μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους, αν οι γονείς τους δεν πιστέψουν σ’αυτά.
Δώστε Ενθάρρυνση. Μην Επαινείτε
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι όταν επαινούν τα παιδιά τους, τα ενθαρρύνουν. Δεν συνειδητοποιούν ότι ο έπαινος μπορεί να είναι αποθαρρυντικός. Με την πρώτη ματιά , ο έπαινος και η ενθάρρυνση μοιάζουν.
Ο έπαινος είναι ένα είδος ανταμοιβής. Καλλιεργεί ένα αίσθημα ανταγωνισμού. Δίνεται όταν κερδίζουμε, όταν είμαστε οι καλύτεροι. Στην πραγματικότητα, ο γονιός που επαινεί λέει ”Άν κάνεις κάτι που εγώ θεωρώ καλό, θα έχεις την ανταμοιβή σου: Θα πάρεις από εμένα αναγνώριση και εκτίμηση.
Από την άλλη πλευρά, η ενθάρρυνση δίνεται για την προσπάθεια ή για τη βελτίωση, όσο μικρή κι αν είναι. Συγκεντρώνει την προσοχή στα θετικά σημεία του παιδιού, σαν ένα μέσο που διαθέτει το παιδί για να συνεισφέρει στο σύνολο.
Ο γονιός που ενθαρρύνει, δεν ενδιαφέρεται να συγκρίνει το παιδί με άλλους. Αντίθετα, ενδιαφέρεται ώστε το παιδί να δεχτεί τον εαυτό του και να καλλιεργήσει το θάρρος ν’αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Η ενθάρρυνση αποβλέπει στο να βοηθήσει το παιδί να νιώσει ότι αξίζει.
Η Ειδική Διάλεκτος της Ενθάρρυνσης
Φράσεις που δείχνουν παραδοχή
-Μου αρέσει ο τρόπος που το χειρίσθηκες
-Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα
-Χαίρομαι που σου αρέσει η μελέτη
-Χαίρομαι που ευχαριστήθηκες μ’αυτό
-Εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος , τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ώστε να ικανοποιηθείς αρκετά.
-Πώς νιώθεις γι’αυτό;
Φράσεις που δείχνουν Εμπιστοσύνη
-Επειδή σε ξέρω καλά, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις
-Θα το ξεπεράσεις
-Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου
-Είναι δύσκολο, είμαι όμως σίγουρη ότι θα το ξεπεράσεις
-Θα βρεις μια λύση
Φράσεις που Αναγνωρίζουν την Προσπάθεια και τη Βελτίωση
-Φαίνεται ότι κατέβαλες μεγάλη προσπάθεια γι αυτό
-Φαίνεται ότι ξόδεψες πολύ ώρα να βρεις μια λύση
-Κοίταξε πόση πρόοδο έχεις κάνει
-Έχεις μεγάλη βελτίωση στο….
-Ίσως πιστεύεις οτι δεν έφτασες ακόμα το στόχο σου. Κοίτα όμως πόσο πολύ έχει προχωρήσει!
Από το βιβλίο Σχολείο Για Γονείς, Δρ. Ντον Ντινκμέγιερ – Δρ. Γκάρι Μακ – Κέι
Πηγή: face2face.gr
CoverPhoto: @Igor Morski
ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Ένα σημαντικό λάθος που γίνεται συχνά από γονείς και εκπαιδευτικούς είναι ότι δίνουν περισσότερη σημασία στην άσχημη συμπεριφορά ενός παιδιού και λιγότερο στην θετική. Η κακή συμπεριφορά είναι αυτή που πάντα ξεχωρίζει και ενοχλεί, για την οποία μάλιστα μπαίνουν πολλές τιμωρίες. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δύναμη της επιβράβευσης που θεωρείται πιο αποτελεσματική από την τιμωρία!!Η επιβράβευση είναι κι αυτή μια στρατηγική πειθαρχίας, μόνο που σε αντίθεση με την τιμωρία είναι θετική και ενισχύει την καλή συμπεριφορά στα παιδιά. Το μυστικό είναι να δίνετε σημασία σε θετικές συμπεριφορές και να το δείχνετε και στα παιδιά! Η αναγνώριση της προσπάθειας και της βελτίωσης είναι πολύ σημαντική καθώς τα παιδιά είναι πιο πιθανό να θέλουν να διατηρήσουν την καλή συμπεριφορά και ίσως να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο.Μην ψάχνετε λοιπόν μόνο για "κακές" συμπεριφορές, αλλά δώστε έμφαση στα καλά στοιχεία του κάθε παιδιού ή μαθητή. Τα παιδιά εξάλλου θέλουν να αποσπούν την προσοχή των γονιών τους, φροντίστε να είναι για κάτι θετικό!Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι είστε στο δωμάτιο με τα δύο παιδιά σας. Το ένα παίζει όμορφα με τα παιχνίδια του και το άλλο ρίχνει πράγματα στο πάτωμα. Σε ποιο παιδί θα δίνατε σημασία; Η πλειοψηφία πάντως θα μάλωνε το παιδί που κάνει τις ζημιές και δεν θα έδινε καμία σημασία στο άλλο που έχει σωστή συμπεριφορά! Όταν σας συμβεί κάτι παρόμοιο, προσπαθήστε να επιβραβεύσετε και να ασχοληθείτε πρώτα με το παιδί που έχει τη σωστή συμπεριφορά και μετά με το άλλο! Είναι πολύ πιθανό για το ανήσυχο παιδί να σταματήσει να κάνει ζημιές και να πάρει ένα παιχνίδι να παίξει. Δεν είναι κανόνας, αλλά αξίζει να το δοκιμάσετε!Ένα συχνό φαινόμενο σε κάθε σχολική τάξη: Ο εκπαιδευτικός δίνει σημασία στα παιδιά που κάνουν φασαρία, επιπλήττοντας τα και σπάνια επιβραβεύει τους υπόλοιπους μαθητές που παρακολουθούν το μάθημα και συμμετέχουν σε αυτό. Δοκιμάστε λοιπόν κάποια στιγμή να πείτε μπράβο σε όσους παρακολουθούν αντί να κάνετε παρατήρηση στους υπόλοιπους!Για κάθε συμπεριφορά που θέλετε να βλέπετε συχνότερα από τα παιδιά, πρέπει να την επιβραβεύετε και περισσότερο! Δηλαδή να ψάχνετε στιγμές και ευκαιρίες για θετικά σχόλια!Η επιβράβευση λειτουργεί αποτελεσματικά όταν είναι άμεση, συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη. Αν για παράδειγμα το παιδί σας κάνει φασαρία ή έχει συνήθεια να πετάει τα πράγματα του, βρείτε κάποια στιγμή που παίζει όμορφα ή που βολεύει κάποιο παιχνίδι του και ανά 15 λεπτά πείτε του μπράβο και γενικά επιβραβεύστε τη θετική του συμπεριφορά. Αν ένα παιδί θυμώνει εύκολα, επιβραβεύστε το όταν καταφέρει να το ελέγξει, όταν δείξει περισσότερη υπομονή και ψυχραιμία.Πείτε στο παιδί το λόγο που του λέτε μπράβο! π.χ. μπράβο που τελείωσες τα μαθήματά σου γρήγορα σήμερα ή μπράβο που βόλεψες τα πράγματά σου ή μπράβο που περίμενες υπομονετικά τη σειρά σου στο τρενάκι.Μην περιμένετε όλα να είναι τέλεια για να μιλήσετε θετικά! Δώστε αξία στην προσπάθεια και όχι μόνο στο αποτέλεσμα. π.χ. Αν το παιδί μαζέψει αρκετά από τα παιχνίδια του αλλά όχι όλα, πείτε του " τι ωραία που μάζεψες μερικά παιχνίδια...μακάρι να τα μάζευες όλα. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τα μαζέψεις όλα και μάλιστα πολύ γρήγορα" αντί να πείτε " γιατί δεν μάζεψες όλα τα παιχνίδια σου όπως σου είπα" και μάλιστα με θυμωμένο ύφος και υψωμένη φωνή....Πολύ απλά, σκεφτείτε ποια από τις δύο εικόνες σας αρέσει!Βρείτε λοιπόν λόγους και τρόπους να επιβραβεύετε τα παιδιά σας ή τους μαθητές σας, κάντε το συστηματικά και συγκεκριμένα, και έτσι θα διαπιστώσετε μόνοι σας τη δύναμη της επιβράβευσης στην συμπεριφορά και στην εκπαίδευση!
Σοφία Τσιντσικλόγλου Ειδική Παιδαγωγός sofiatsin@gmail.com
Συντάχθηκε απο τον/την 'Αννα Ειρήνη
«Άν θέλουμε τα παιδιά μας να πιστέψουν ότι αξίζουν, πρέπει ειλικρινά να τα δεχτούμε όπως είναι, με όλες τις ατέλειες τους.
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι, επιμένοντας να κατακρίνουν τις ατέλειες των παιδιών τους, θα τα
βοηθήσουν να βελτιωθούν.
Στην πραγματικότητα, αυτή η αντιμετώπιση φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Τα παιδιά αποθαρρύνονται.
Φανταστείτε πως θα νιώθατε αν σας θύμιζαν συνέχεια τα λάθη σας. Θα νιώθατε ότι αξίζετε; Φυσικά όλοι μας έχουμε περιθώρια για βελτίωση, αλλά δεν είναι αυτό που μας απασχολεί τώρα. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δε μπορούν να βελτιωθούν αν δεν νιώσουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους, ώστε να πιστέψουν οτι μπορούν να βελτιωθούν.
Φανταστείτε τώρα πως θα νιώθατε αν ενθαρρυνόσασταν συνέχεια και ξέρατε ότι μέσα στην οικογένεια σας εκτιμούν.
Πιστεύουμε ότι εκτιμάμε τα παιδιά μας, και τους το λέμε με λόγια. Συχνά, όμως, οι πράξεις μας έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια μας. Λέμε στα παιδιά μας ότι είναι υπέροχα και κατόπιν δείχνουμε δυσαρέσκεια όταν δεν ικανοποιούν τις δικές μας απαιτήσεις.
Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το έργο από αυτόν που το κάνει.
Τα παιδιά δεν ενεργούν πάντα όπως θέλουμε εμείς. Πρέπει να τους δώσουμε το μήνυμα ότι τα εκτιμάμε σαν ανθρώπους άσχετα από την επιτυχία τους.
Παράδειγμα: Σε ένα διαγώνισμα ορθογραφίας, η Μπεθ έκανε πέντε λάθη στις είκοσι λέξεις. Αντί ο γονιός να επιμείνει στα πέντε λάθη, θα μπορούσε να τονίσει τις δεκαπέντε λέξεις που έγραψε σωστά.
Δίνοντας έμφαση στο θετικό, δίνουμε στη Μπεθ την αίσθηση ότι είναι εντάξει. Ξέρει καλά τα πέντε λάθη της. Δεν είναι ανάγκη να τα τονίσουμε.
Όταν τη δεχτούμε όπως είναι, τη βοηθάμε να νιώσει ότι αξίζει σαν άνθρωπος και της δίνουμε το θάρρος να συνεχίσει την προσπάθεια της.
Ενεργείστε Θετικά
Αφού οι γονείς αναγνωρίσουν με ποιό τρόπο ορισμένες πεποιθήσεις και στάσεις τους εμποδίζουν τις προσπάθειες τους να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, πρέπει και να συνειδητοποιήσουν ποιός τρόπος συμπεριφοράς συμβαδίζει με τις προθέσεις τους.
Πρώτα απ’όλα, ένας γονιός που ενθαρρύνει, παύει να κάνει στο παιδί αρνητικές παρατηρήσεις.
Αποφύγετε τον πειρασμό να επέμβετε όταν το παιδί σας προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα ή να ολοκληρώσει ένα έργο. Η επέμβαση δίνει ένα μήνυμα μιας καλυμμένης κριτικής: ”Δεν μπορείς να το κάνεις σωστά”. Άν το παιδί ζητήσει την βοήθεια σας, περιορίστε τις παρατηρήσεις σας στη μορφή προτάσεων, όχι στη διατύπωση κανόνων. ”Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν…Σκέφθηκες να…Βρήκα ότι είναι πολύ βοηθητικό να…”
Άν τα παιδιά ζητούν τη βοήθεια σας, με σκοπό να επισύρουν την άτοπη προσοχή ή να αποφύγουν να σκεφτούν ή να εργαστούν ανεξάρτητα, πείτε τους ότι έχετε εμπιστοσύνη στην ικανότητα τους. ”Μπόρεσες να κάνει την προηγούμενη δουλειά…Άρα μπορείς να χειριστείς και αυτό το θέμα…”
Λίγα παιδιά θα μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους, αν οι γονείς τους δεν πιστέψουν σ’αυτά.
Δώστε Ενθάρρυνση. Μην Επαινείτε
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι όταν επαινούν τα παιδιά τους, τα ενθαρρύνουν. Δεν συνειδητοποιούν ότι ο έπαινος μπορεί να είναι αποθαρρυντικός. Με την πρώτη ματιά , ο έπαινος και η ενθάρρυνση μοιάζουν.
Ο έπαινος είναι ένα είδος ανταμοιβής. Καλλιεργεί ένα αίσθημα ανταγωνισμού. Δίνεται όταν κερδίζουμε, όταν είμαστε οι καλύτεροι. Στην πραγματικότητα, ο γονιός που επαινεί λέει ”Άν κάνεις κάτι που εγώ θεωρώ καλό, θα έχεις την ανταμοιβή σου: Θα πάρεις από εμένα αναγνώριση και εκτίμηση.
Από την άλλη πλευρά, η ενθάρρυνση δίνεται για την προσπάθεια ή για τη βελτίωση, όσο μικρή κι αν είναι. Συγκεντρώνει την προσοχή στα θετικά σημεία του παιδιού, σαν ένα μέσο που διαθέτει το παιδί για να συνεισφέρει στο σύνολο.
Ο γονιός που ενθαρρύνει, δεν ενδιαφέρεται να συγκρίνει το παιδί με άλλους. Αντίθετα, ενδιαφέρεται ώστε το παιδί να δεχτεί τον εαυτό του και να καλλιεργήσει το θάρρος ν’αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Η ενθάρρυνση αποβλέπει στο να βοηθήσει το παιδί να νιώσει ότι αξίζει.
Η Ειδική Διάλεκτος της Ενθάρρυνσης
Φράσεις που δείχνουν παραδοχή
-Μου αρέσει ο τρόπος που το χειρίσθηκες
-Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα
-Χαίρομαι που σου αρέσει η μελέτη
-Χαίρομαι που ευχαριστήθηκες μ’αυτό
-Εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος , τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ώστε να ικανοποιηθείς αρκετά.
-Πώς νιώθεις γι’αυτό;
Φράσεις που δείχνουν Εμπιστοσύνη
-Επειδή σε ξέρω καλά, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις
-Θα το ξεπεράσεις
-Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου
-Είναι δύσκολο, είμαι όμως σίγουρη ότι θα το ξεπεράσεις
-Θα βρεις μια λύση
Φράσεις που Αναγνωρίζουν την Προσπάθεια και τη Βελτίωση
-Φαίνεται ότι κατέβαλες μεγάλη προσπάθεια γι αυτό
-Φαίνεται ότι ξόδεψες πολύ ώρα να βρεις μια λύση
-Κοίταξε πόση πρόοδο έχεις κάνει
-Έχεις μεγάλη βελτίωση στο….
-Ίσως πιστεύεις οτι δεν έφτασες ακόμα το στόχο σου. Κοίτα όμως πόσο πολύ έχει προχωρήσει!
Από το βιβλίο Σχολείο Για Γονείς, Δρ. Ντον Ντινκμέγιερ – Δρ. Γκάρι Μακ – Κέι
Πηγή: face2face.gr
CoverPhoto: @Igor Morski
ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Ένα σημαντικό λάθος που γίνεται συχνά από γονείς και εκπαιδευτικούς είναι ότι δίνουν περισσότερη σημασία στην άσχημη συμπεριφορά ενός παιδιού και λιγότερο στην θετική. Η κακή συμπεριφορά είναι αυτή που πάντα ξεχωρίζει και ενοχλεί, για την οποία μάλιστα μπαίνουν πολλές τιμωρίες. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δύναμη της επιβράβευσης που θεωρείται πιο αποτελεσματική από την τιμωρία!!Η επιβράβευση είναι κι αυτή μια στρατηγική πειθαρχίας, μόνο που σε αντίθεση με την τιμωρία είναι θετική και ενισχύει την καλή συμπεριφορά στα παιδιά. Το μυστικό είναι να δίνετε σημασία σε θετικές συμπεριφορές και να το δείχνετε και στα παιδιά! Η αναγνώριση της προσπάθειας και της βελτίωσης είναι πολύ σημαντική καθώς τα παιδιά είναι πιο πιθανό να θέλουν να διατηρήσουν την καλή συμπεριφορά και ίσως να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο.Μην ψάχνετε λοιπόν μόνο για "κακές" συμπεριφορές, αλλά δώστε έμφαση στα καλά στοιχεία του κάθε παιδιού ή μαθητή. Τα παιδιά εξάλλου θέλουν να αποσπούν την προσοχή των γονιών τους, φροντίστε να είναι για κάτι θετικό!Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι είστε στο δωμάτιο με τα δύο παιδιά σας. Το ένα παίζει όμορφα με τα παιχνίδια του και το άλλο ρίχνει πράγματα στο πάτωμα. Σε ποιο παιδί θα δίνατε σημασία; Η πλειοψηφία πάντως θα μάλωνε το παιδί που κάνει τις ζημιές και δεν θα έδινε καμία σημασία στο άλλο που έχει σωστή συμπεριφορά! Όταν σας συμβεί κάτι παρόμοιο, προσπαθήστε να επιβραβεύσετε και να ασχοληθείτε πρώτα με το παιδί που έχει τη σωστή συμπεριφορά και μετά με το άλλο! Είναι πολύ πιθανό για το ανήσυχο παιδί να σταματήσει να κάνει ζημιές και να πάρει ένα παιχνίδι να παίξει. Δεν είναι κανόνας, αλλά αξίζει να το δοκιμάσετε!Ένα συχνό φαινόμενο σε κάθε σχολική τάξη: Ο εκπαιδευτικός δίνει σημασία στα παιδιά που κάνουν φασαρία, επιπλήττοντας τα και σπάνια επιβραβεύει τους υπόλοιπους μαθητές που παρακολουθούν το μάθημα και συμμετέχουν σε αυτό. Δοκιμάστε λοιπόν κάποια στιγμή να πείτε μπράβο σε όσους παρακολουθούν αντί να κάνετε παρατήρηση στους υπόλοιπους!Για κάθε συμπεριφορά που θέλετε να βλέπετε συχνότερα από τα παιδιά, πρέπει να την επιβραβεύετε και περισσότερο! Δηλαδή να ψάχνετε στιγμές και ευκαιρίες για θετικά σχόλια!Η επιβράβευση λειτουργεί αποτελεσματικά όταν είναι άμεση, συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη. Αν για παράδειγμα το παιδί σας κάνει φασαρία ή έχει συνήθεια να πετάει τα πράγματα του, βρείτε κάποια στιγμή που παίζει όμορφα ή που βολεύει κάποιο παιχνίδι του και ανά 15 λεπτά πείτε του μπράβο και γενικά επιβραβεύστε τη θετική του συμπεριφορά. Αν ένα παιδί θυμώνει εύκολα, επιβραβεύστε το όταν καταφέρει να το ελέγξει, όταν δείξει περισσότερη υπομονή και ψυχραιμία.Πείτε στο παιδί το λόγο που του λέτε μπράβο! π.χ. μπράβο που τελείωσες τα μαθήματά σου γρήγορα σήμερα ή μπράβο που βόλεψες τα πράγματά σου ή μπράβο που περίμενες υπομονετικά τη σειρά σου στο τρενάκι.Μην περιμένετε όλα να είναι τέλεια για να μιλήσετε θετικά! Δώστε αξία στην προσπάθεια και όχι μόνο στο αποτέλεσμα. π.χ. Αν το παιδί μαζέψει αρκετά από τα παιχνίδια του αλλά όχι όλα, πείτε του " τι ωραία που μάζεψες μερικά παιχνίδια...μακάρι να τα μάζευες όλα. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τα μαζέψεις όλα και μάλιστα πολύ γρήγορα" αντί να πείτε " γιατί δεν μάζεψες όλα τα παιχνίδια σου όπως σου είπα" και μάλιστα με θυμωμένο ύφος και υψωμένη φωνή....Πολύ απλά, σκεφτείτε ποια από τις δύο εικόνες σας αρέσει!Βρείτε λοιπόν λόγους και τρόπους να επιβραβεύετε τα παιδιά σας ή τους μαθητές σας, κάντε το συστηματικά και συγκεκριμένα, και έτσι θα διαπιστώσετε μόνοι σας τη δύναμη της επιβράβευσης στην συμπεριφορά και στην εκπαίδευση!
Σοφία Τσιντσικλόγλου Ειδική Παιδαγωγός sofiatsin@gmail.com
Δυσκολίες λόγου εμφανίζει ένα στα 20 παιδιά
Δυσχέρεια στη ροή της ομιλίας εμφανίζει ένα στα 20 παιδιά προσχολικής ηλικίας (5%), για κάποιο χρονικό διάστημα, με μερικά εξ αυτών τελικά να αναπτύσσουν έναν μόνιμο τραυλισμό, ο οποίος τα συνοδεύει σε όλη τους τη σχολική και ενήλικη ζωή. Η 6η Μαρτίου, Ευρωπαϊκή Ημέρα Λογοθεραπείας, ειναι μια ευκαιρία ενημέρωσης, αλλά και διευρυμένης δημόσιας επικοινωνίας των λογοπεδικών με το κοινό.
Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Λογοθεραπείας θεσμοθετήθηκε από το CPLOL (Μόνιμη Επιτροπή Λογοπεδικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και ο Πανελλήνιος Σύλλογος Λογοπεδικών-Λογοθεραπευτών, ως ο μοναδικός σύλλογος στην Ελλάδα που είναι μέλος του CPLOL, διοργανώνει μια σειρά δράσεων εν όψει της ημέρας.
Κάθε χρόνο, σε όλη την Ευρώπη, οι δράσεις έχουν ένα κοινό θέμα, που φέτος είναι οι διαταραχές ροής της ομιλίας-τραυλισμός. Στόχος είναι να ενημερωθεί το κοινό για τις διαταραχές του λόγου και της επικοινωνίας, καθώς και για την πρόληψη, τον έγκαιρο εντοπισμό και αντιμετώπιση τους. Μέσα απ’ αυτές τις διαδικασίες αναδεικνύεται και ο ρόλος του λογοπεδικού, η επιστημονική του κατάρτιση και η συμβολή του στην πρόληψη και παρέμβαση αυτών των διαταραχών.
Στην επιστήμη της λογοθεραπείας η πρόληψη ασκείται σε πολλά επίπεδα:
•στο πρώτο επίπεδο αποτελεί την ενημέρωση του κοινού, αλλά και ατόμων που έχουν μια σημαντική θέση στην ανατροφή των παιδιών,
•σε ένα δεύτερο επίπεδο, η πρόληψη σημαίνει τον έγκαιρο εντοπισμό των διαταραχών λόγου και επικοινωνίας,
•τέλος σε ένα τρίτο επίπεδο, οι δυσκολίες που έχουν εντοπισθεί θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες για να αποφευχθούν βλαβερές συνέπειες στο μέλλον.
•
Για παράδειγμα, ένα παιδί που παρουσιάζει επιβράδυνση στην ανάπτυξη του λόγου θα πρέπει να εξετασθεί και να αντιμετωπισθεί από τον ειδικό έγκαιρα, διότι μπορεί να αναπτυχθούν επιπρόσθετα προβλήματα με την πάροδο του χρόνου. Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι οι επιπτώσεις μιας πρώιμης καθυστέρησης στην ανάπτυξη του λόγου μπορεί να είναι σύνθετες και πολύπλευρες, για παράδειγμα, μπορεί να είναι γλωσσικές, μαθησιακές, κοινωνικές ή και συναισθηματικές. Η έγκαιρη αντιμετώπιση μπορεί να προλάβει αυτές τις δευτερογενείς επιπτώσεις.
Οι διαταραχές της ροής της ροής της ομιλίας (τραυλισμός) που αποτελούν το κεντρικό θέμα αυτής της χρονιάς αναφέρεται σε μία διαταραχή που δεν αφορά μόνον παιδιά αλλά και ενήλικες. Ένα στα είκοσι παιδιά προσχολικής ηλικίας (5%) εμφανίζουν για κάποιο χρονικό διάστημα δυσχέρεια στη ροή της ομιλίας και κάποια από αυτά μπορεί να εδραιώσουν έναν μόνιμο τραυλισμό, ο οποίος να τα συνοδεύει σε όλη τους τη σχολική και ενήλικη ζωή.
Ο τραυλισμός εκδηλώνεται λεκτικά κυρίως με επαναλήψεις συλλαβών, λέξεων και φράσεων, επιμηκύνσεις φθόγγων και ορισμένες φορές με αντανακλαστικές συσπάσεις (τικ) των μυών του προσώπου και του σώματος. Συναισθηματικά ο τραυλισμός εκδηλώνεται με αισθήματα ντροπής και απόρριψης, φόβο και αποφυγή της λεκτικής επικοινωνίας. Κοινωνικά τα πρόσωπα που τραυλίζουν μπορεί να γίνουν αντικείμενο κοροϊδίας, απομονώνονται ή αποκλείονται από επαγγελματικές θέσεις.
in.gr, kxghellas.gr
Δυσχέρεια στη ροή της ομιλίας εμφανίζει ένα στα 20 παιδιά προσχολικής ηλικίας (5%), για κάποιο χρονικό διάστημα, με μερικά εξ αυτών τελικά να αναπτύσσουν έναν μόνιμο τραυλισμό, ο οποίος τα συνοδεύει σε όλη τους τη σχολική και ενήλικη ζωή. Η 6η Μαρτίου, Ευρωπαϊκή Ημέρα Λογοθεραπείας, ειναι μια ευκαιρία ενημέρωσης, αλλά και διευρυμένης δημόσιας επικοινωνίας των λογοπεδικών με το κοινό.
Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Λογοθεραπείας θεσμοθετήθηκε από το CPLOL (Μόνιμη Επιτροπή Λογοπεδικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και ο Πανελλήνιος Σύλλογος Λογοπεδικών-Λογοθεραπευτών, ως ο μοναδικός σύλλογος στην Ελλάδα που είναι μέλος του CPLOL, διοργανώνει μια σειρά δράσεων εν όψει της ημέρας.
Κάθε χρόνο, σε όλη την Ευρώπη, οι δράσεις έχουν ένα κοινό θέμα, που φέτος είναι οι διαταραχές ροής της ομιλίας-τραυλισμός. Στόχος είναι να ενημερωθεί το κοινό για τις διαταραχές του λόγου και της επικοινωνίας, καθώς και για την πρόληψη, τον έγκαιρο εντοπισμό και αντιμετώπιση τους. Μέσα απ’ αυτές τις διαδικασίες αναδεικνύεται και ο ρόλος του λογοπεδικού, η επιστημονική του κατάρτιση και η συμβολή του στην πρόληψη και παρέμβαση αυτών των διαταραχών.
Στην επιστήμη της λογοθεραπείας η πρόληψη ασκείται σε πολλά επίπεδα:
•στο πρώτο επίπεδο αποτελεί την ενημέρωση του κοινού, αλλά και ατόμων που έχουν μια σημαντική θέση στην ανατροφή των παιδιών,
•σε ένα δεύτερο επίπεδο, η πρόληψη σημαίνει τον έγκαιρο εντοπισμό των διαταραχών λόγου και επικοινωνίας,
•τέλος σε ένα τρίτο επίπεδο, οι δυσκολίες που έχουν εντοπισθεί θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες για να αποφευχθούν βλαβερές συνέπειες στο μέλλον.
•
Για παράδειγμα, ένα παιδί που παρουσιάζει επιβράδυνση στην ανάπτυξη του λόγου θα πρέπει να εξετασθεί και να αντιμετωπισθεί από τον ειδικό έγκαιρα, διότι μπορεί να αναπτυχθούν επιπρόσθετα προβλήματα με την πάροδο του χρόνου. Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι οι επιπτώσεις μιας πρώιμης καθυστέρησης στην ανάπτυξη του λόγου μπορεί να είναι σύνθετες και πολύπλευρες, για παράδειγμα, μπορεί να είναι γλωσσικές, μαθησιακές, κοινωνικές ή και συναισθηματικές. Η έγκαιρη αντιμετώπιση μπορεί να προλάβει αυτές τις δευτερογενείς επιπτώσεις.
Οι διαταραχές της ροής της ροής της ομιλίας (τραυλισμός) που αποτελούν το κεντρικό θέμα αυτής της χρονιάς αναφέρεται σε μία διαταραχή που δεν αφορά μόνον παιδιά αλλά και ενήλικες. Ένα στα είκοσι παιδιά προσχολικής ηλικίας (5%) εμφανίζουν για κάποιο χρονικό διάστημα δυσχέρεια στη ροή της ομιλίας και κάποια από αυτά μπορεί να εδραιώσουν έναν μόνιμο τραυλισμό, ο οποίος να τα συνοδεύει σε όλη τους τη σχολική και ενήλικη ζωή.
Ο τραυλισμός εκδηλώνεται λεκτικά κυρίως με επαναλήψεις συλλαβών, λέξεων και φράσεων, επιμηκύνσεις φθόγγων και ορισμένες φορές με αντανακλαστικές συσπάσεις (τικ) των μυών του προσώπου και του σώματος. Συναισθηματικά ο τραυλισμός εκδηλώνεται με αισθήματα ντροπής και απόρριψης, φόβο και αποφυγή της λεκτικής επικοινωνίας. Κοινωνικά τα πρόσωπα που τραυλίζουν μπορεί να γίνουν αντικείμενο κοροϊδίας, απομονώνονται ή αποκλείονται από επαγγελματικές θέσεις.
in.gr, kxghellas.gr
Οι 4 βατήρες μιας υγιούς οικογένειαςΑποσπάσματα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Συνάντησης»
Η οικογένεια ως βατήρας
Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου. Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον πυλώνα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή.
Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον πυλώνα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.
Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον πυλώνα μ΄ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο πυλώνα είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.
Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.
Ο πρώτος βατήρας είναι: η αγάπη
Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή ιστορία: θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;
Ο δεύτερος βατήρας είναι: η εκτίμηση
Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης. Εκεί όπου οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει. Αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν τον εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει.
Ο τρίτος βατήρας είναι: οι κανόνες
Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ΄ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.
Ο τέταρτος βατήρας είναι: η επικοινωνία
Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός. Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε; Και σ΄ αυτό το στήριγμα —αποκλειστικά σ΄ αυτό το στήριγμα—, στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.
Η οικογένεια ως βατήρας
Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου. Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον πυλώνα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή.
Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον πυλώνα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.
Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον πυλώνα μ΄ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο πυλώνα είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.
Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.
Ο πρώτος βατήρας είναι: η αγάπη
Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή ιστορία: θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;
Ο δεύτερος βατήρας είναι: η εκτίμηση
Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης. Εκεί όπου οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει. Αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν τον εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει.
Ο τρίτος βατήρας είναι: οι κανόνες
Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ΄ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.
Ο τέταρτος βατήρας είναι: η επικοινωνία
Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός. Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε; Και σ΄ αυτό το στήριγμα —αποκλειστικά σ΄ αυτό το στήριγμα—, στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.
Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται τόσο στο σχολείο, δε μπορούν να περιμένουν, απογοητεύονται εύκολα και δεν έχουν πραγματικούς φίλους;
ΔΩΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ....
Ένα σημαντικό λάθος που γίνεται συχνά από γονείς και εκπαιδευτικούς είναι ότι δίνουν περισσότερη σημασία στην άσχημη συμπεριφορά ενός παιδιού και λιγότερο στην θετική. Η κακή συμπεριφορά είναι αυτή που πάντα ξεχωρίζει και ενοχλεί, για την οποία μάλιστα μπαίνουν πολλές τιμωρίες. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δύναμη της επιβράβευσης που θεωρείται πιο αποτελεσματική από την τιμωρία!!Η επιβράβευση είναι κι αυτή μια στρατηγική πειθαρχίας, μόνο που σε αντίθεση με την τιμωρία είναι θετική και ενισχύει την καλή συμπεριφορά στα παιδιά. Το μυστικό είναι να δίνετε σημασία σε θετικές συμπεριφορές και να το δείχνετε και στα παιδιά! Η αναγνώριση της προσπάθειας και της βελτίωσης είναι πολύ σημαντική καθώς τα παιδιά είναι πιο πιθανό να θέλουν να διατηρήσουν την καλή συμπεριφορά και ίσως να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο.Μην ψάχνετε λοιπόν μόνο για "κακές" συμπεριφορές, αλλά δώστε έμφαση στα καλά στοιχεία του κάθε παιδιού ή μαθητή. Τα παιδιά εξάλλου θέλουν να αποσπούν την προσοχή των γονιών τους, φροντίστε να είναι για κάτι θετικό!Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι είστε στο δωμάτιο με τα δύο παιδιά σας. Το ένα παίζει όμορφα με τα παιχνίδια του και το άλλο ρίχνει πράγματα στο πάτωμα. Σε ποιο παιδί θα δίνατε σημασία; Η πλειοψηφία πάντως θα μάλωνε το παιδί που κάνει τις ζημιές και δεν θα έδινε καμία σημασία στο άλλο που έχει σωστή συμπεριφορά! Όταν σας συμβεί κάτι παρόμοιο, προσπαθήστε να επιβραβεύσετε και να ασχοληθείτε πρώτα με το παιδί που έχει τη σωστή συμπεριφορά και μετά με το άλλο! Είναι πολύ πιθανό για το ανήσυχο παιδί να σταματήσει να κάνει ζημιές και να πάρει ένα παιχνίδι να παίξει. Δεν είναι κανόνας, αλλά αξίζει να το δοκιμάσετε!Ένα συχνό φαινόμενο σε κάθε σχολική τάξη: Ο εκπαιδευτικός δίνει σημασία στα παιδιά που κάνουν φασαρία, επιπλήττοντας τα και σπάνια επιβραβεύει τους υπόλοιπους μαθητές που παρακολουθούν το μάθημα και συμμετέχουν σε αυτό. Δοκιμάστε λοιπόν κάποια στιγμή να πείτε μπράβο σε όσους παρακολουθούν αντί να κάνετε παρατήρηση στους υπόλοιπους!Για κάθε συμπεριφορά που θέλετε να βλέπετε συχνότερα από τα παιδιά, πρέπει να την επιβραβεύετε και περισσότερο! Δηλαδή να ψάχνετε στιγμές και ευκαιρίες για θετικά σχόλια!Η επιβράβευση λειτουργεί αποτελεσματικά όταν είναι άμεση, συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη. Αν για παράδειγμα το παιδί σας κάνει φασαρία ή έχει συνήθεια να πετάει τα πράγματα του, βρείτε κάποια στιγμή που παίζει όμορφα ή που βολεύει κάποιο παιχνίδι του και ανά 15 λεπτά πείτε του μπράβο και γενικά επιβραβεύστε τη θετική του συμπεριφορά. Αν ένα παιδί θυμώνει εύκολα, επιβραβεύστε το όταν καταφέρει να το ελέγξει, όταν δείξει περισσότερη υπομονή και ψυχραιμία.Πείτε στο παιδί το λόγο που του λέτε μπράβο! π.χ. μπράβο που τελείωσες τα μαθήματά σου γρήγορα σήμερα ή μπράβο που βόλεψες τα πράγματά σου ή μπράβο που περίμενες υπομονετικά τη σειρά σου στο τρενάκι.Μην περιμένετε όλα να είναι τέλεια για να μιλήσετε θετικά! Δώστε αξία στην προσπάθεια και όχι μόνο στο αποτέλεσμα. π.χ. Αν το παιδί μαζέψει αρκετά από τα παιχνίδια του αλλά όχι όλα, πείτε του " τι ωραία που μάζεψες μερικά παιχνίδια...μακάρι να τα μάζευες όλα. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τα μαζέψεις όλα και μάλιστα πολύ γρήγορα" αντί να πείτε " γιατί δεν μάζεψες όλα τα παιχνίδια σου όπως σου είπα" και μάλιστα με θυμωμένο ύφος και υψωμένη φωνή....Πολύ απλά, σκεφτείτε ποια από τις δύο εικόνες σας αρέσει!Βρείτε λοιπόν λόγους και τρόπους να επιβραβεύετε τα παιδιά σας ή τους μαθητές σας, κάντε το συστηματικά και συγκεκριμένα, και έτσι θα διαπιστώσετε μόνοι σας τη δύναμη της επιβράβευσης στην συμπεριφορά και στην εκπαίδευση!
Σοφία Τσιντσικλόγλου Ειδική Παιδαγωγός sofiatsin@gmail.com
Ένα σημαντικό λάθος που γίνεται συχνά από γονείς και εκπαιδευτικούς είναι ότι δίνουν περισσότερη σημασία στην άσχημη συμπεριφορά ενός παιδιού και λιγότερο στην θετική. Η κακή συμπεριφορά είναι αυτή που πάντα ξεχωρίζει και ενοχλεί, για την οποία μάλιστα μπαίνουν πολλές τιμωρίες. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δύναμη της επιβράβευσης που θεωρείται πιο αποτελεσματική από την τιμωρία!!Η επιβράβευση είναι κι αυτή μια στρατηγική πειθαρχίας, μόνο που σε αντίθεση με την τιμωρία είναι θετική και ενισχύει την καλή συμπεριφορά στα παιδιά. Το μυστικό είναι να δίνετε σημασία σε θετικές συμπεριφορές και να το δείχνετε και στα παιδιά! Η αναγνώριση της προσπάθειας και της βελτίωσης είναι πολύ σημαντική καθώς τα παιδιά είναι πιο πιθανό να θέλουν να διατηρήσουν την καλή συμπεριφορά και ίσως να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο.Μην ψάχνετε λοιπόν μόνο για "κακές" συμπεριφορές, αλλά δώστε έμφαση στα καλά στοιχεία του κάθε παιδιού ή μαθητή. Τα παιδιά εξάλλου θέλουν να αποσπούν την προσοχή των γονιών τους, φροντίστε να είναι για κάτι θετικό!Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι είστε στο δωμάτιο με τα δύο παιδιά σας. Το ένα παίζει όμορφα με τα παιχνίδια του και το άλλο ρίχνει πράγματα στο πάτωμα. Σε ποιο παιδί θα δίνατε σημασία; Η πλειοψηφία πάντως θα μάλωνε το παιδί που κάνει τις ζημιές και δεν θα έδινε καμία σημασία στο άλλο που έχει σωστή συμπεριφορά! Όταν σας συμβεί κάτι παρόμοιο, προσπαθήστε να επιβραβεύσετε και να ασχοληθείτε πρώτα με το παιδί που έχει τη σωστή συμπεριφορά και μετά με το άλλο! Είναι πολύ πιθανό για το ανήσυχο παιδί να σταματήσει να κάνει ζημιές και να πάρει ένα παιχνίδι να παίξει. Δεν είναι κανόνας, αλλά αξίζει να το δοκιμάσετε!Ένα συχνό φαινόμενο σε κάθε σχολική τάξη: Ο εκπαιδευτικός δίνει σημασία στα παιδιά που κάνουν φασαρία, επιπλήττοντας τα και σπάνια επιβραβεύει τους υπόλοιπους μαθητές που παρακολουθούν το μάθημα και συμμετέχουν σε αυτό. Δοκιμάστε λοιπόν κάποια στιγμή να πείτε μπράβο σε όσους παρακολουθούν αντί να κάνετε παρατήρηση στους υπόλοιπους!Για κάθε συμπεριφορά που θέλετε να βλέπετε συχνότερα από τα παιδιά, πρέπει να την επιβραβεύετε και περισσότερο! Δηλαδή να ψάχνετε στιγμές και ευκαιρίες για θετικά σχόλια!Η επιβράβευση λειτουργεί αποτελεσματικά όταν είναι άμεση, συγκεκριμένη και επαναλαμβανόμενη. Αν για παράδειγμα το παιδί σας κάνει φασαρία ή έχει συνήθεια να πετάει τα πράγματα του, βρείτε κάποια στιγμή που παίζει όμορφα ή που βολεύει κάποιο παιχνίδι του και ανά 15 λεπτά πείτε του μπράβο και γενικά επιβραβεύστε τη θετική του συμπεριφορά. Αν ένα παιδί θυμώνει εύκολα, επιβραβεύστε το όταν καταφέρει να το ελέγξει, όταν δείξει περισσότερη υπομονή και ψυχραιμία.Πείτε στο παιδί το λόγο που του λέτε μπράβο! π.χ. μπράβο που τελείωσες τα μαθήματά σου γρήγορα σήμερα ή μπράβο που βόλεψες τα πράγματά σου ή μπράβο που περίμενες υπομονετικά τη σειρά σου στο τρενάκι.Μην περιμένετε όλα να είναι τέλεια για να μιλήσετε θετικά! Δώστε αξία στην προσπάθεια και όχι μόνο στο αποτέλεσμα. π.χ. Αν το παιδί μαζέψει αρκετά από τα παιχνίδια του αλλά όχι όλα, πείτε του " τι ωραία που μάζεψες μερικά παιχνίδια...μακάρι να τα μάζευες όλα. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τα μαζέψεις όλα και μάλιστα πολύ γρήγορα" αντί να πείτε " γιατί δεν μάζεψες όλα τα παιχνίδια σου όπως σου είπα" και μάλιστα με θυμωμένο ύφος και υψωμένη φωνή....Πολύ απλά, σκεφτείτε ποια από τις δύο εικόνες σας αρέσει!Βρείτε λοιπόν λόγους και τρόπους να επιβραβεύετε τα παιδιά σας ή τους μαθητές σας, κάντε το συστηματικά και συγκεκριμένα, και έτσι θα διαπιστώσετε μόνοι σας τη δύναμη της επιβράβευσης στην συμπεριφορά και στην εκπαίδευση!
Σοφία Τσιντσικλόγλου Ειδική Παιδαγωγός sofiatsin@gmail.com
ΠΩΣ ΝΑ KANETE ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣΈχει γίνει καθημερινό «βάσανο» το να ετοιμαστεί για να είναι στην ώρα του στο σχολείο; Δε θα ‘ταν όλα καλύτερα αν ξυπνούσε στο τσάκα-τσάκα; Να πώς το πρωινό του ξύπνημα θα γίνει γλυκό για όλους…
Θυμάστε όταν το μικρό πλασματάκι σας ήταν ακόμα μωρό, που ξύπναγε κάθε πρωί -πριν την ανατολή του ήλιου- πρώτο και καλύτερο απ’ όλη την οικογένεια; Πολύ πιθανά τότε να πιστεύατε, όπως οι περισσότερες μαμάδες άλλωστε, ότι έτσι νωρίς, εύκολα και χαρωπά θα ξυπνάει κι όταν θα μεγαλώσει και θα αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο.
Έλα όμως που όλο αυτό το σκηνικό ήταν μια πλάνη. Γιατί τα περισσότερα μπομπιράκια στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, αφού περάσουν οι πρώτες εβδομάδες ενθουσιασμού, μετατρέπουν το πρωινό ξύπνημα και την ετοιμασία τους σε μια κυριολεκτικά «δύσκολη αποστολή για γερά νεύρα» για τους γονείς τους.
Έτσι, για αρκετούς γονείς το να ξυπνήσουν τα βλαστάρια τους για το σχολείο ξεκινάει γλυκά, με την καλύτερη διάθεση, με παροτρύνσεις του τύπου: «Μωρό μου είναι ώρα να σηκωθείς», «Ξύπνα αγγελούδι μου να ετοιμαστείς», για να καταλήξει σε δυνατές φωνές με εκφράσεις, όπως: «Ακόμα δεν ξύπνησες;», «Πότε θα σηκωθείς επιτέλους;». Γιατί, όπως και να το κάνουμε, καθώς οι περισσότερες μητέρες είναι εργαζόμενες, κάθε πρωί δεν υπάρχει η «πολυτέλεια» της άνεσης χρόνου, καθώς τα μικρά πρέπει να είναι συγκεκριμένη ώρα στη στάση για το σχολικό λεωφορείο ή στο σχολείο, για να μπορέσουν κι εκείνες με τη σειρά τους να είναι στην ώρα τους στη δουλειά τους. Έτσι, όλες οι δουλειές και οι ετοιμασίες απαιτούν να γίνονται με ακρίβεια, σε συγκεκριμένο χρόνο, χωρίς πολλές φορές να μπορεί κανείς να παρεκκλίνει ή να ξεφύγει από το χρονοδιάγραμμα ακόμα και λίγα λεπτά.
Επιπλέον, κάθε μαμά έχει τόσα πολλά να κάνει στην πρωινή ετοιμασία της οικογένειας σε τόσο λίγη ώρα. Να ξυπνήσει στην ώρα τους τα παιδιά, να φτιάξει πρωινό για όλους, να σκεφτεί τι θα φορέσει η ίδια και τα μικρά, να ετοιμάσει το κολατσιό που θα πάρουν μαζί τους, να μαζέψει τα πιάτα, να θυμηθεί τη λίστα με τα ψώνια, να…, να…, να…. Πώς να μην έχει, λοιπόν, έστω και κάποιο μικρό εκνευρισμό;
Μερικές πρακτικές συμβουλές, λοιπόν, πιθανά να βοηθήσουν σε ένα πρωινό εγερτήριο όλης της οικογένειας με χαμόγελο, όσο πιο ευχάριστο και με καλύτερη διάθεση γίνεται, με την καλύτερη οργάνωση και αξιοποίηση κάθε λεπτού της πρωινής ετοιμασίας.
ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Πρώτος στόχος, λοιπόν, είναι το να ξυπνούν τα μικρά στην ώρα τους, με όσο γίνεται μεγαλύτερη ευκολία και να ετοιμάζονται ακριβώς στο χρόνο που έχουν διαθέσιμο μέχρι να αναχωρήσετε όλοι.
Αναμφίβολα τα παιδιά ίδιας ηλικίας έχουν και τις ίδιες ανάγκες στις ώρες του ύπνου. Ωστόσο, καθώς πιθανά θα έχετε διαπιστώσει από τα παιδιά φίλων και γνωστών σας, υπάρχουν ορισμένα που δέχονται ευκολότερα το πρωινό εγερτήριο από κάποια άλλα. Τι μπορείτε, λοιπόν, να κάνετε για να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα; Να δοκιμάσετε τις παρακάτω τακτικές:
Συζητήστε από πριν μαζί με το παιδί, προετοιμάστε το και εξηγήστε του με απλά και κατανοητά λόγια, καθώς τα μικρά δεν έχουν αποκτήσει ακόμα μεγάλη αντίληψη του χρόνου, γιατί το πρωί πρέπει όλοι να ξυπνάτε συγκεκριμένη ώρα, να ετοιμάζεστε χωρίς να καθυστερείτε και να χαζεύετε τριγύρω, γιατί είναι απαραίτητο να φεύγετε όλοι στην ώρα σας από το σπίτι.
Προσπαθήστε να δώσετε περισσότερη προσοχή στο πρόγραμμα του ύπνου τους. Να επιδιώκετε, δηλαδή, τις καθημερινές τα μικρά να πηγαίνουν στο κρεβάτι τους νωρίς, την ίδια πάντα ώρα, χωρίς καθυστερήσεις και αναβολές.
Έτσι, θα μπορούν να ξυπνούν την ώρα που πρέπει, για να έχουν τον απαιτούμενο χρόνο να ντυθούν και να χαρούν το πρωινό φαγητό τους, χωρίς να τα πιέζετε να κάνουν γρήγορα και να ξεκινά η μέρα τους με καλύτερη διάθεση.
Αν στη διάρκεια της χρονιάς διαπιστώσετε ότι το μικρό σας ανθρωπάκι χρειάζεται λίγη ώρα για να «χουζουρεύει» πριν σηκωθεί, θα είναι προτιμότερο να αρχίζετε τη διαδικασία του ξυπνήματος δέκα, δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα από την τελική ώρα που πρέπει να αποχωριστεί το κρεβάτι του, για να είστε on time.
Μπορείτε να αγοράσετε, επίσης, ένα όμορφο παιδικό ξυπνητήρι στο μικρούλι, που θα το έχει δίπλα του και θα χτυπά την ώρα που πρέπει να σηκωθεί. Σε πολλά παιδάκια αρέσει αυτή η τακτική, να ξυπνούν, δηλαδή, όπως οι μεγάλοι.
Και περνάμε στο θέμα του ντυσίματος και του πρωινού, που και αυτό πολλές φορές μετατρέπεται σε «δοκιμασία», καθώς πολλοί γονείς αναφέρουν ότι το μικρό τους μπορεί να κάνει δέκα λεπτά μέχρι να φορέσει τη μία κάλτσα του, κάτι που όταν είναι να ετοιμαστεί για βόλτα κάνει μέσα σε τρία λεπτά ή μπορεί να χαζεύει και να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο, εκτός με την πρωινή του ετοιμασία. Πιθανά, λοιπόν, είναι δικαιολογημένη η τακτική που ακολουθούν πολλοί γονείς, να ντύνουν οι ίδιοι το μικρό τους όταν είναι στο κρεβάτι, σχεδόν μισοκοιμισμένο, για να μη χρονοτριβούν.
Μια άλλη τακτική που έχει θετικά αποτελέσματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αφενός να φροντίζετε το μικρό να έχει διαθέσιμο ένα χρονικό διάστημα σε λογικά πλαίσια και αφετέρου να οπλιστείτε με πολλή υπομονή και να το παροτρύνετε με ήρεμο και ευγενικό τρόπο, επιβραβεύοντάς το και επαινώντας το με γλυκόλογα σε κάθε βήμα της ετοιμασίας του. Αποφεύγετε, δηλαδή, εκφράσεις που μεταδίδουν ένταση, άγχος ή προκαλούν αντιδράσεις, π.χ. «Κάνε πιο γρήγορα, δεν έχουμε ώρα! Ακόμα δεν τελείωσες! Μη χαζολογάς!».
Θυμηθείτε, επίσης, να αποφασίζετε μαζί από το προηγούμενο βράδυ τι ρούχα θα φορέσει την άλλη μέρα, για να μην αρχίζετε πρωί-πρωί τις διαπραγματεύσεις και τις διαφωνίες, καθώς τα περισσότερα παιδάκια από πολύ μικρή ηλικία έχουν «άποψη» για το ντύσιμό τους. Βγάλτε, λοιπόν, τα ρούχα του από την ντουλάπα και τακτοποιήστε τα δίπλα στο κρεβάτι του με τη σειρά που θα τα φορέσει. Προτιμήστε για το καθημερινό ντύσιμο στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο ρούχα ευκολοφόρετα, π.χ. φόρμες, φούτερ, χωρίς κουμπιά ή φερμουάρ για να μπορεί το μικρό να ντύνεται μόνο του.
Προτρέπετε, επίσης, τους μικρούς σας μαθητές να ετοιμάζουν τις τσάντες τους για το σχολείο από το βράδυ. Έτσι, και θα μάθουν από νωρίς να είναι καλύτερα οργανωμένοι, και θα φεύγουν με περισσότερη ηρεμία από το σπίτι.
Για να «κεντρίσετε» το ενδιαφέρον και την όρεξή τους για το πρωινό φαγητό, η λέξη «κλειδί» είναι η ποικιλία. Προσφέρετέ τους, λοιπόν, εναλλαγές, π.χ. δημητριακά με γάλα, ένα γλυκό ή αλμυρό σπιτικό κέικ, μαύρο ψωμί με λίγο τυρί ή μαρμελάδα, γιαούρτι ή κρέμα με γεύσεις που τους αρέσουν, σερβιρισμένα πάντα σε όμορφα, χαρούμενα σκεύη φαγητού.
Θα σας διευκολύνει πολύ επίσης το να βοηθήσετε τα πιτσιρίκια να αποκτήσουν μια συγκεκριμένη ρουτίνα στην πρωινή τους ετοιμασία. Να ακολουθούν δηλαδή κάθε μέρα την ίδια σειρά, π.χ. πλύσιμο, ντύσιμο, πρωινό, βούρτσισμα δοντιών. Έτσι, πολύ γρήγορα θα συνηθίσουν και θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν κάθε στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να σας φωνάζουν συνέχεια ή να έχετε την έννοια να τους υπενθυμίζετε κάθε βήμα της ετοιμασίας τους.
Και επειδή, όπως και να το κάνουμε, είναι ανθρώπινο για κάθε εργαζόμενη μαμά που το πρωί πρέπει να φύγει στην ώρα της από το σπίτι να αισθάνεται μερικές φορές λίγο εκνευρισμένη, νευρική, πιο «τσιτωμένη», μια καλή ιδέα για να μη μεταδοθεί αυτή η ένταση στα παιδιά και να αποφευχθεί το ρίσκο καυγάδων είναι η εξής: Να αντιμετωπιστεί η όλη διαδικασία της προετοιμασίας σαν παιχνίδι. Πείτε π.χ. στα μικρά: «Για να δούμε ποιος θα ετοιμαστεί πρώτος σήμερα; Ποιος θα είναι ο σημερινός πρωινός νικητής;»
Αποφεύγετε επίσης να ανοίγετε πρωί-πρωί την τηλεόραση, καθώς μάλλον αποδιοργανώνει και καθυστερεί όχι μόνο τα μικρά, αλλά και τους μεγάλους από τις πρωινές ετοιμασίες.
Αν, ωστόσο, παρόλα τα παραπάνω, το μικρό δε σηκώνεται στην ώρα του, αργεί και χασομερά στο ντύσιμό του, στο να φάει το πρωινό του, με αποτέλεσμα να καθυστερεί και να μην είναι στην ώρα του στο σχολείο ή να φεύγει από το σπίτι ντυμένο όπως-όπως, μισοχτενισμένο, μισοφαγωμένο, κάτι που δεν είναι ευχάριστο για κανένα γονιό, πιθανά το να το αφήσετε να αναλάβει τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών του, να πρέπει, δηλαδή, να δικαιολογηθεί το ίδιο στο σχολείο γιατί άργησε να πάει, να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα.
SMART TIPS ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ
Επειδή το πρωινό ξύπνημα και η προετοιμασία πολλές φορές δεν είναι εύκολα, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους μεγάλους και επειδή «η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί», ρίξτε μια ματιά σε μερικά πρακτικά tips που μπορείτε να εφαρμόσετε για να γίνονται όλα πιο ευχάριστα, γρήγορα και χωρίς πανικό κάθε πρωί.
ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΗΡΕΜΑ
Μόλις ακούσετε το ξυπνητήρι, μην πετάγεστε απότομα όρθια από το κρεβάτι σας. Η απότομη αλλαγή από την οριζόντια στην όρθια θέση, λόγω της ορθοστατικής υπότασης, μπορεί να σας προκαλέσει έντονη ζάλη ακόμα και λιποθυμία.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
Αν ο χρόνος σας και ο καιρός το επιτρέπουν, ανοίξτε τα παράθυρα για να μπει φρέσκος αέρας και το φως της ημέρας στο σπίτι. Θα είναι ευεργετικό για τη διάθεση όλων.
ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ
Εάν συνηθίσετε να σηκώνεστε 15 λεπτά νωρίτερα από την υπόλοιπη οικογένεια, θα μπορείτε να ετοιμάζεστε και να κάνετε την πρωινή σας περιποίηση με περισσότερη ηρεμία και ησυχία, να ξεκινάτε, δηλαδή, την ημέρα σας με καλύτερες συνθήκες.
ΕΤΟΙΜΟ ΤΟ ΚΟΛΑΤΣΙΟ
Θα σας εξυπηρετήσει πολύ εάν προσπαθήσετε να κάνετε όσες δουλειές μπορείτε από το προηγούμενο βράδυ. Όπως, λόγου χάρη, το να φτιάξετε και να έχετε έτοιμο πακεταρισμένο το κολατσιό που θα πάρουν μαζί τους τα πιτσιρίκια, π.χ. το σάντουιτς, τα φρούτα. Έτσι, το πρωί το μόνο που θα κάνετε είναι να το βγάλετε από το ψυγείο και να το βάλετε στην τσάντα τους.
ΠΡΩΙΝΟ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ
Για να ετοιμάσετε μέσα σε ελάχιστο χρόνο το πιο απαραίτητο γεύμα της ημέρας, φροντίστε το τραπέζι για το πρωινό από το προηγούμενο βράδυ. Βγάλτε έξω το κουτί με τα δημητριακά, τις φρυγανιές, τακτοποιήστε τα μπολ, τα κουτάλια, τα φλιτζάνια και ό,τι άλλο σας είναι απαραίτητο, εκτός, φυσικά, από τα τρόφιμα που χρειάζονται ψυγείο.
ΦΡΕΣΚΟΣ ΚΑΦΕΣ
Βάλτε από το βράδυ στην καφετιέρα την ανάλογη ποσότητα νερού και καφέ, ώστε το πρωί το μόνο που θα χρειάζεται να κάνετε είναι να πατήσετε το κουμπί της για να ετοιμάσετε φρέσκο μυρωδάτο καφέ.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙ
Μοιράστε και συμφωνήστε από πριν τις δουλειές που θα κάνει ο καθένας το πρωί, για να αποφεύγετε τις πρωινές διαφωνίες, π.χ. ότι τα παιδιά θα μεταφέρουν τα πιάτα τους από το πρωινό στο νεροχύτη, ο σύζυγος θα φροντίσει το σκύλο ή θα βγάλει τα σκουπίδια κ.λπ.
ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ…
Σε ένα συγκεκριμένο σημείο δίπλα στην εξώπορτα μπορείτε να ακουμπάτε τις σάκες των παιδιών, την τσάντα σας και οτιδήποτε άλλο πρέπει να θυμηθεί κάθε μέλος της οικογένειας να πάρει μαζί του φεύγοντας, όπως τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, τη λίστα με τα ψώνια, τα κλειδιά του αυτοκινήτου και ό,τι άλλο δεν πρέπει να ξεχάσετε.
ΜΙΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ
Για να είστε σίγουρες ότι τηρείτε το πρωινό σας χρονοδιάγραμμα ρυθμίστε ένα ξυπνητήρι ή το κινητό σας να χτυπά για παράδειγμα την ώρα που πρέπει να είστε όλοι στην πόρτα, έτοιμοι για αναχώρηση.
ΠΗΓΗ: IN.GR
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
Θυμάστε όταν το μικρό πλασματάκι σας ήταν ακόμα μωρό, που ξύπναγε κάθε πρωί -πριν την ανατολή του ήλιου- πρώτο και καλύτερο απ’ όλη την οικογένεια; Πολύ πιθανά τότε να πιστεύατε, όπως οι περισσότερες μαμάδες άλλωστε, ότι έτσι νωρίς, εύκολα και χαρωπά θα ξυπνάει κι όταν θα μεγαλώσει και θα αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο.
Έλα όμως που όλο αυτό το σκηνικό ήταν μια πλάνη. Γιατί τα περισσότερα μπομπιράκια στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, αφού περάσουν οι πρώτες εβδομάδες ενθουσιασμού, μετατρέπουν το πρωινό ξύπνημα και την ετοιμασία τους σε μια κυριολεκτικά «δύσκολη αποστολή για γερά νεύρα» για τους γονείς τους.
Έτσι, για αρκετούς γονείς το να ξυπνήσουν τα βλαστάρια τους για το σχολείο ξεκινάει γλυκά, με την καλύτερη διάθεση, με παροτρύνσεις του τύπου: «Μωρό μου είναι ώρα να σηκωθείς», «Ξύπνα αγγελούδι μου να ετοιμαστείς», για να καταλήξει σε δυνατές φωνές με εκφράσεις, όπως: «Ακόμα δεν ξύπνησες;», «Πότε θα σηκωθείς επιτέλους;». Γιατί, όπως και να το κάνουμε, καθώς οι περισσότερες μητέρες είναι εργαζόμενες, κάθε πρωί δεν υπάρχει η «πολυτέλεια» της άνεσης χρόνου, καθώς τα μικρά πρέπει να είναι συγκεκριμένη ώρα στη στάση για το σχολικό λεωφορείο ή στο σχολείο, για να μπορέσουν κι εκείνες με τη σειρά τους να είναι στην ώρα τους στη δουλειά τους. Έτσι, όλες οι δουλειές και οι ετοιμασίες απαιτούν να γίνονται με ακρίβεια, σε συγκεκριμένο χρόνο, χωρίς πολλές φορές να μπορεί κανείς να παρεκκλίνει ή να ξεφύγει από το χρονοδιάγραμμα ακόμα και λίγα λεπτά.
Επιπλέον, κάθε μαμά έχει τόσα πολλά να κάνει στην πρωινή ετοιμασία της οικογένειας σε τόσο λίγη ώρα. Να ξυπνήσει στην ώρα τους τα παιδιά, να φτιάξει πρωινό για όλους, να σκεφτεί τι θα φορέσει η ίδια και τα μικρά, να ετοιμάσει το κολατσιό που θα πάρουν μαζί τους, να μαζέψει τα πιάτα, να θυμηθεί τη λίστα με τα ψώνια, να…, να…, να…. Πώς να μην έχει, λοιπόν, έστω και κάποιο μικρό εκνευρισμό;
Μερικές πρακτικές συμβουλές, λοιπόν, πιθανά να βοηθήσουν σε ένα πρωινό εγερτήριο όλης της οικογένειας με χαμόγελο, όσο πιο ευχάριστο και με καλύτερη διάθεση γίνεται, με την καλύτερη οργάνωση και αξιοποίηση κάθε λεπτού της πρωινής ετοιμασίας.
ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Πρώτος στόχος, λοιπόν, είναι το να ξυπνούν τα μικρά στην ώρα τους, με όσο γίνεται μεγαλύτερη ευκολία και να ετοιμάζονται ακριβώς στο χρόνο που έχουν διαθέσιμο μέχρι να αναχωρήσετε όλοι.
Αναμφίβολα τα παιδιά ίδιας ηλικίας έχουν και τις ίδιες ανάγκες στις ώρες του ύπνου. Ωστόσο, καθώς πιθανά θα έχετε διαπιστώσει από τα παιδιά φίλων και γνωστών σας, υπάρχουν ορισμένα που δέχονται ευκολότερα το πρωινό εγερτήριο από κάποια άλλα. Τι μπορείτε, λοιπόν, να κάνετε για να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα; Να δοκιμάσετε τις παρακάτω τακτικές:
Συζητήστε από πριν μαζί με το παιδί, προετοιμάστε το και εξηγήστε του με απλά και κατανοητά λόγια, καθώς τα μικρά δεν έχουν αποκτήσει ακόμα μεγάλη αντίληψη του χρόνου, γιατί το πρωί πρέπει όλοι να ξυπνάτε συγκεκριμένη ώρα, να ετοιμάζεστε χωρίς να καθυστερείτε και να χαζεύετε τριγύρω, γιατί είναι απαραίτητο να φεύγετε όλοι στην ώρα σας από το σπίτι.
Προσπαθήστε να δώσετε περισσότερη προσοχή στο πρόγραμμα του ύπνου τους. Να επιδιώκετε, δηλαδή, τις καθημερινές τα μικρά να πηγαίνουν στο κρεβάτι τους νωρίς, την ίδια πάντα ώρα, χωρίς καθυστερήσεις και αναβολές.
Έτσι, θα μπορούν να ξυπνούν την ώρα που πρέπει, για να έχουν τον απαιτούμενο χρόνο να ντυθούν και να χαρούν το πρωινό φαγητό τους, χωρίς να τα πιέζετε να κάνουν γρήγορα και να ξεκινά η μέρα τους με καλύτερη διάθεση.
Αν στη διάρκεια της χρονιάς διαπιστώσετε ότι το μικρό σας ανθρωπάκι χρειάζεται λίγη ώρα για να «χουζουρεύει» πριν σηκωθεί, θα είναι προτιμότερο να αρχίζετε τη διαδικασία του ξυπνήματος δέκα, δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα από την τελική ώρα που πρέπει να αποχωριστεί το κρεβάτι του, για να είστε on time.
Μπορείτε να αγοράσετε, επίσης, ένα όμορφο παιδικό ξυπνητήρι στο μικρούλι, που θα το έχει δίπλα του και θα χτυπά την ώρα που πρέπει να σηκωθεί. Σε πολλά παιδάκια αρέσει αυτή η τακτική, να ξυπνούν, δηλαδή, όπως οι μεγάλοι.
Και περνάμε στο θέμα του ντυσίματος και του πρωινού, που και αυτό πολλές φορές μετατρέπεται σε «δοκιμασία», καθώς πολλοί γονείς αναφέρουν ότι το μικρό τους μπορεί να κάνει δέκα λεπτά μέχρι να φορέσει τη μία κάλτσα του, κάτι που όταν είναι να ετοιμαστεί για βόλτα κάνει μέσα σε τρία λεπτά ή μπορεί να χαζεύει και να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο, εκτός με την πρωινή του ετοιμασία. Πιθανά, λοιπόν, είναι δικαιολογημένη η τακτική που ακολουθούν πολλοί γονείς, να ντύνουν οι ίδιοι το μικρό τους όταν είναι στο κρεβάτι, σχεδόν μισοκοιμισμένο, για να μη χρονοτριβούν.
Μια άλλη τακτική που έχει θετικά αποτελέσματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αφενός να φροντίζετε το μικρό να έχει διαθέσιμο ένα χρονικό διάστημα σε λογικά πλαίσια και αφετέρου να οπλιστείτε με πολλή υπομονή και να το παροτρύνετε με ήρεμο και ευγενικό τρόπο, επιβραβεύοντάς το και επαινώντας το με γλυκόλογα σε κάθε βήμα της ετοιμασίας του. Αποφεύγετε, δηλαδή, εκφράσεις που μεταδίδουν ένταση, άγχος ή προκαλούν αντιδράσεις, π.χ. «Κάνε πιο γρήγορα, δεν έχουμε ώρα! Ακόμα δεν τελείωσες! Μη χαζολογάς!».
Θυμηθείτε, επίσης, να αποφασίζετε μαζί από το προηγούμενο βράδυ τι ρούχα θα φορέσει την άλλη μέρα, για να μην αρχίζετε πρωί-πρωί τις διαπραγματεύσεις και τις διαφωνίες, καθώς τα περισσότερα παιδάκια από πολύ μικρή ηλικία έχουν «άποψη» για το ντύσιμό τους. Βγάλτε, λοιπόν, τα ρούχα του από την ντουλάπα και τακτοποιήστε τα δίπλα στο κρεβάτι του με τη σειρά που θα τα φορέσει. Προτιμήστε για το καθημερινό ντύσιμο στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο ρούχα ευκολοφόρετα, π.χ. φόρμες, φούτερ, χωρίς κουμπιά ή φερμουάρ για να μπορεί το μικρό να ντύνεται μόνο του.
Προτρέπετε, επίσης, τους μικρούς σας μαθητές να ετοιμάζουν τις τσάντες τους για το σχολείο από το βράδυ. Έτσι, και θα μάθουν από νωρίς να είναι καλύτερα οργανωμένοι, και θα φεύγουν με περισσότερη ηρεμία από το σπίτι.
Για να «κεντρίσετε» το ενδιαφέρον και την όρεξή τους για το πρωινό φαγητό, η λέξη «κλειδί» είναι η ποικιλία. Προσφέρετέ τους, λοιπόν, εναλλαγές, π.χ. δημητριακά με γάλα, ένα γλυκό ή αλμυρό σπιτικό κέικ, μαύρο ψωμί με λίγο τυρί ή μαρμελάδα, γιαούρτι ή κρέμα με γεύσεις που τους αρέσουν, σερβιρισμένα πάντα σε όμορφα, χαρούμενα σκεύη φαγητού.
Θα σας διευκολύνει πολύ επίσης το να βοηθήσετε τα πιτσιρίκια να αποκτήσουν μια συγκεκριμένη ρουτίνα στην πρωινή τους ετοιμασία. Να ακολουθούν δηλαδή κάθε μέρα την ίδια σειρά, π.χ. πλύσιμο, ντύσιμο, πρωινό, βούρτσισμα δοντιών. Έτσι, πολύ γρήγορα θα συνηθίσουν και θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν κάθε στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να σας φωνάζουν συνέχεια ή να έχετε την έννοια να τους υπενθυμίζετε κάθε βήμα της ετοιμασίας τους.
Και επειδή, όπως και να το κάνουμε, είναι ανθρώπινο για κάθε εργαζόμενη μαμά που το πρωί πρέπει να φύγει στην ώρα της από το σπίτι να αισθάνεται μερικές φορές λίγο εκνευρισμένη, νευρική, πιο «τσιτωμένη», μια καλή ιδέα για να μη μεταδοθεί αυτή η ένταση στα παιδιά και να αποφευχθεί το ρίσκο καυγάδων είναι η εξής: Να αντιμετωπιστεί η όλη διαδικασία της προετοιμασίας σαν παιχνίδι. Πείτε π.χ. στα μικρά: «Για να δούμε ποιος θα ετοιμαστεί πρώτος σήμερα; Ποιος θα είναι ο σημερινός πρωινός νικητής;»
Αποφεύγετε επίσης να ανοίγετε πρωί-πρωί την τηλεόραση, καθώς μάλλον αποδιοργανώνει και καθυστερεί όχι μόνο τα μικρά, αλλά και τους μεγάλους από τις πρωινές ετοιμασίες.
Αν, ωστόσο, παρόλα τα παραπάνω, το μικρό δε σηκώνεται στην ώρα του, αργεί και χασομερά στο ντύσιμό του, στο να φάει το πρωινό του, με αποτέλεσμα να καθυστερεί και να μην είναι στην ώρα του στο σχολείο ή να φεύγει από το σπίτι ντυμένο όπως-όπως, μισοχτενισμένο, μισοφαγωμένο, κάτι που δεν είναι ευχάριστο για κανένα γονιό, πιθανά το να το αφήσετε να αναλάβει τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών του, να πρέπει, δηλαδή, να δικαιολογηθεί το ίδιο στο σχολείο γιατί άργησε να πάει, να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα.
SMART TIPS ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ
Επειδή το πρωινό ξύπνημα και η προετοιμασία πολλές φορές δεν είναι εύκολα, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους μεγάλους και επειδή «η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί», ρίξτε μια ματιά σε μερικά πρακτικά tips που μπορείτε να εφαρμόσετε για να γίνονται όλα πιο ευχάριστα, γρήγορα και χωρίς πανικό κάθε πρωί.
ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΗΡΕΜΑ
Μόλις ακούσετε το ξυπνητήρι, μην πετάγεστε απότομα όρθια από το κρεβάτι σας. Η απότομη αλλαγή από την οριζόντια στην όρθια θέση, λόγω της ορθοστατικής υπότασης, μπορεί να σας προκαλέσει έντονη ζάλη ακόμα και λιποθυμία.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
Αν ο χρόνος σας και ο καιρός το επιτρέπουν, ανοίξτε τα παράθυρα για να μπει φρέσκος αέρας και το φως της ημέρας στο σπίτι. Θα είναι ευεργετικό για τη διάθεση όλων.
ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ
Εάν συνηθίσετε να σηκώνεστε 15 λεπτά νωρίτερα από την υπόλοιπη οικογένεια, θα μπορείτε να ετοιμάζεστε και να κάνετε την πρωινή σας περιποίηση με περισσότερη ηρεμία και ησυχία, να ξεκινάτε, δηλαδή, την ημέρα σας με καλύτερες συνθήκες.
ΕΤΟΙΜΟ ΤΟ ΚΟΛΑΤΣΙΟ
Θα σας εξυπηρετήσει πολύ εάν προσπαθήσετε να κάνετε όσες δουλειές μπορείτε από το προηγούμενο βράδυ. Όπως, λόγου χάρη, το να φτιάξετε και να έχετε έτοιμο πακεταρισμένο το κολατσιό που θα πάρουν μαζί τους τα πιτσιρίκια, π.χ. το σάντουιτς, τα φρούτα. Έτσι, το πρωί το μόνο που θα κάνετε είναι να το βγάλετε από το ψυγείο και να το βάλετε στην τσάντα τους.
ΠΡΩΙΝΟ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ
Για να ετοιμάσετε μέσα σε ελάχιστο χρόνο το πιο απαραίτητο γεύμα της ημέρας, φροντίστε το τραπέζι για το πρωινό από το προηγούμενο βράδυ. Βγάλτε έξω το κουτί με τα δημητριακά, τις φρυγανιές, τακτοποιήστε τα μπολ, τα κουτάλια, τα φλιτζάνια και ό,τι άλλο σας είναι απαραίτητο, εκτός, φυσικά, από τα τρόφιμα που χρειάζονται ψυγείο.
ΦΡΕΣΚΟΣ ΚΑΦΕΣ
Βάλτε από το βράδυ στην καφετιέρα την ανάλογη ποσότητα νερού και καφέ, ώστε το πρωί το μόνο που θα χρειάζεται να κάνετε είναι να πατήσετε το κουμπί της για να ετοιμάσετε φρέσκο μυρωδάτο καφέ.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙ
Μοιράστε και συμφωνήστε από πριν τις δουλειές που θα κάνει ο καθένας το πρωί, για να αποφεύγετε τις πρωινές διαφωνίες, π.χ. ότι τα παιδιά θα μεταφέρουν τα πιάτα τους από το πρωινό στο νεροχύτη, ο σύζυγος θα φροντίσει το σκύλο ή θα βγάλει τα σκουπίδια κ.λπ.
ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ…
Σε ένα συγκεκριμένο σημείο δίπλα στην εξώπορτα μπορείτε να ακουμπάτε τις σάκες των παιδιών, την τσάντα σας και οτιδήποτε άλλο πρέπει να θυμηθεί κάθε μέλος της οικογένειας να πάρει μαζί του φεύγοντας, όπως τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, τη λίστα με τα ψώνια, τα κλειδιά του αυτοκινήτου και ό,τι άλλο δεν πρέπει να ξεχάσετε.
ΜΙΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ
Για να είστε σίγουρες ότι τηρείτε το πρωινό σας χρονοδιάγραμμα ρυθμίστε ένα ξυπνητήρι ή το κινητό σας να χτυπά για παράδειγμα την ώρα που πρέπει να είστε όλοι στην πόρτα, έτοιμοι για αναχώρηση.
ΠΗΓΗ: IN.GR
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ;
Tο σχολείο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλά ακόμα σημαντικότερος φαίνεται και είναι όταν διανύει κάποιος τη σχολική ηλικία. Ακόμη και για τον πιο «αδιάφορο» μαθητή είναι επώδυνο να μην τα καταφέρνει, να έχει αποτυχίες, να μην μπορεί να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει, όμως, η «συνταγή της επιτυχίας» που κάνει τον καλό μαθητή, είναι εύχρηστη και χωρίς παρενέργειες;
O ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ...
Τι σημαίνει «καλός» μαθητής; Πολύ απλό, θα έλεγαν οι περισσότεροι. Είναι ο μαθητής που είναι επιμελής, συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, δεν έχει ο ίδιος και δεν δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο, στους δασκάλους και στους συμμαθητές του και, γενικά, παίρνει καλούς βαθμούς και δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα στις εξετάσεις. Όλα αυτά είναι σωστά και κατανοητά, δεν παύουν όμως να αποδίδουν μια αρκετά στατική εικόνα αυτού που ονομάζουμε «καλό μαθητή», αγνοώντας έτσι τους δύο βασικότερους παράγοντες που διαμορφώνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, την έννοια αυτή: Τα παιδιά, τους ίδιους δηλαδή τους μαθητές από τη μία και τους γονείς από την άλλη.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ»
Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι, όταν μιλάμε για καλούς μαθητές, μιλάμε για παιδιά και συγκεκριμένα για παιδιά ηλικίας από 6 έως 18 ετών. Αυτά τα δώδεκα χρόνια της σχολικής σταδιοδρομίας είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά του κάθε παιδιού. Αυτές όλες οι αλλαγές, οι έντονες και συνήθως αναπάντεχες μεταπτώσεις στον τρόπο που κάθε παιδί βιώνει τον κόσμο γύρω του και μέσα του, δεν είναι απλώς μικρά, δευτερεύοντα μικροπροβληματάκια που πρέπει να ξεπεραστούν το γρηγορότερο για να συνεχίσει το παιδί να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό στις μαθητικές του υποχρεώσεις, αλλά είναι το «εδώ και τώρα», η καθημερινή, ζωντανή και συχνά πολύ δύσκολη πραγματικότητά τους.
«ΕΠΕΝΔΥΟΝΤΑΣ» ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Από την άλλη μεριά, έχουμε τους γονείς. Είναι αυτοί που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που -όσο στεγνό και άχαρο κι αν ακούγεται- έχουν «επενδύσει» με πολλούς τρόπους στο παιδί ή στα παιδιά τους και περιμένουν και μέσα από τις επιδόσεις του στο σχολείο (αν όχι κυρίως μέσα από αυτές), να «ανταμειφθούν», να δουν τις προσπάθειές τους να καρποφορούν. Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι η αγνή χαρά και ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται. Eίναι όμως και πολλά άλλα: είναι η προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς. Είναι μια -πολλές φορές αβάσιμη- ανακούφιση ότι το παιδί τους εξασφαλίζει ένα -σύμφωνα με τα κριτήριά τους- καλό μέλλον. Είναι, ακόμη, «ξόρκι» για τις δικές τους κακοτυχίες ή αποτυχίες («Εσύ θα καταφέρεις αυτό που δεν κατάφερα εγώ»), «τρόπαιο» σε ανταγωνιστικά παιχνίδια με άλλους, «τροφή» για τη ματαιοδοξία τους.
OΙ ΚΑΛΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
O καλός μαθητής, λοιπόν, είναι αυτός που ξεπερνά ακάθεκτος όλες τις δυσκολίες και τις μεταπτώσεις της ηλικίας του και συνεχίζει να «φέρνει καλούς βαθμούς», εκπληρώνοντας έτσι τις προσδοκίες των γονιών του. Υπάρχουν παιδιά που το καταφέρνουν. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένα, γιατί στάθηκαν σε μερικά πράγματα τυχερά, γιατί είχαν πάντα την κατάλληλη στήριξη. Υπάρχουν όμως και άλλα που δεν τα καταφέρνουν, που το να είναι πάντα καλοί μαθητές κάποια μέρα το πληρώνουν αρκετά ακριβά. Λέει η μητέρα του Γιώργου, που είναι 14 ετών: «Το ότι ήταν καλός μαθητής ήταν για μας απόδειξη ότι όλα πάνε καλά. Είχαμε μπερδέψει το παιδί Γιώργο με το μαθητή. Το ότι δεν πήγαινε σινεμά ή βόλτα με τους φίλους του, ότι είχε απομονωθεί, δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί λέγαμε ότι αν είχε προβλήματα, θα έπεφταν και οι σχολικές του επιδόσεις. Πόσο έξω μπορεί να πέφτει κανείς ως γονιός... Όταν άρχισαν οι εφιάλτες και ο παιδοψυχολόγος μάς μίλησε για κατάθλιψη, τότε δυστυχώς το καταλάβαμε».
ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΚΑΙ ΤΕΜΠΕΛΙΑ
Ίσως λοιπόν είναι απαραίτητο να αναθεωρήσουμε κάπως τις αντιλήψεις περί καλών μαθητών και να τις προσαρμόσουμε στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει στο σχολείο και στα μαθήματα, αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας. Όταν δηλαδή υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις σχολικές επιδόσεις και στην ευχαρίστηση, στο παιχνίδι, στην παρέα με συνομηλίκους, στην τεμπελιά και στο χασομέρι, απαραίτητο συστατικό, ιδιαίτερα της εφηβικής ηλικίας. Είναι όχι μόνο άχρηστο, αλλά και πολύ επικίνδυνο να είναι κάποιος πρώτος μαθητής και μια μέρα να αναγκαστεί να «εγκαταλείψει» επειδή «κάηκε το σύστημα». Καλός μαθητής είναι κι αυτός που οι επιδόσεις του δεν είναι πάντα οι ίδιες, αλλά μπορεί να πέφτουν όταν κάτι σοβαρό τον απασχολεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε για τους γονείς του και, κατά συνέπεια, ούτε για τον ίδιο. Καλός μαθητής είναι κι αυτός που είναι καλός σε ορισμένα μαθήματα και σε άλλα λιγότερο. Καλός μαθητής είναι επίσης και εκείνος που παίρνει μέτριους βαθμούς και είναι ευχαριστημένος, έχει ενδιαφέροντα πράγματα που αγαπάει και προσπαθεί γι’ αυτά, έστω κι εξωσχολικά. Ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο γενναιόδωροι με τον τίτλο του καλού μαθητή και να τον διευρύνουμε.
ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΡΩΤΟΣ;
Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος μαθητής ή αυτός που είναι ανάμεσα στους πρώτους; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, σπρωγμένοι εν μέρει από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και εν μέρει από το σχολικό σύστημα, τείνουμε να παίρνουμε ως βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης του καλού μαθητή τις μελλοντικές πιθανότητες που έχει (όπως τις έχουμε εκτιμήσει βέβαια οι ίδιοι χρόνια πριν) να πάει καλά στις εκάστοτε Πανελλήνιες και να μπει σε μια «καλή σχολή». Ίσως, όμως, να είναι προτιμότερο, για το καλό των παιδιών κυρίως, να αξιολογούμε τις σχολικές τους επιδόσεις την κάθε στιγμή (χωρίς να αλληθωρίζουμε προς το μέλλον), σύμφωνα με τις προσπάθειες που καταβάλλουν, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και τις υπόλοιπες «επιδόσεις» σε άλλους τομείς της ζωής τους.
Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ «ΣΥΝΤΑΓΗ»
Μιλώντας λοιπόν γι’ αυτό τον πιο «διευρυμένο» καλό μαθητή, μπορούμε να δούμε τι χρειάζεται και τι μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποιά ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ:
Όχι για να τους υπενθυμίζουν συνέχεια ότι έχουν κι άλλα μαθήματα, ότι δεν τα πήγαν αρκετά καλά στην τελευταία ορθογραφία ή στο τεστ και για να τα κρατάνε καθισμένα 4 ώρες στην καρέκλα μέχρι να τελειώσουν τη μελέτη τους. Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικροπροβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.
ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΕ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Αυτό μπορεί πολλοί γονείς να το θεωρούν αυτονόητο («Αλίμονο, εγώ το παιδί μου το αγαπάω ό,τι κι αν κάνει, ό,τι μαθητής κι αν είναι»), πολύ συχνά, όμως, του δίνουν άλλα μηνύματα. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.
ΠΗΓΗ: VITA.GR
(ΛΟΥΙΖΑ ΒΟΓΙΑΤΖΗ/Συμβουλευτική Ψυχολόγος)
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
Tο σχολείο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή κάθε ανθρώπου, αλλά ακόμα σημαντικότερος φαίνεται και είναι όταν διανύει κάποιος τη σχολική ηλικία. Ακόμη και για τον πιο «αδιάφορο» μαθητή είναι επώδυνο να μην τα καταφέρνει, να έχει αποτυχίες, να μην μπορεί να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει, όμως, η «συνταγή της επιτυχίας» που κάνει τον καλό μαθητή, είναι εύχρηστη και χωρίς παρενέργειες;
O ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ...
Τι σημαίνει «καλός» μαθητής; Πολύ απλό, θα έλεγαν οι περισσότεροι. Είναι ο μαθητής που είναι επιμελής, συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, δεν έχει ο ίδιος και δεν δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο, στους δασκάλους και στους συμμαθητές του και, γενικά, παίρνει καλούς βαθμούς και δεν δυσκολεύεται ιδιαίτερα στις εξετάσεις. Όλα αυτά είναι σωστά και κατανοητά, δεν παύουν όμως να αποδίδουν μια αρκετά στατική εικόνα αυτού που ονομάζουμε «καλό μαθητή», αγνοώντας έτσι τους δύο βασικότερους παράγοντες που διαμορφώνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, την έννοια αυτή: Τα παιδιά, τους ίδιους δηλαδή τους μαθητές από τη μία και τους γονείς από την άλλη.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ»
Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι, όταν μιλάμε για καλούς μαθητές, μιλάμε για παιδιά και συγκεκριμένα για παιδιά ηλικίας από 6 έως 18 ετών. Αυτά τα δώδεκα χρόνια της σχολικής σταδιοδρομίας είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά του κάθε παιδιού. Αυτές όλες οι αλλαγές, οι έντονες και συνήθως αναπάντεχες μεταπτώσεις στον τρόπο που κάθε παιδί βιώνει τον κόσμο γύρω του και μέσα του, δεν είναι απλώς μικρά, δευτερεύοντα μικροπροβληματάκια που πρέπει να ξεπεραστούν το γρηγορότερο για να συνεχίσει το παιδί να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό στις μαθητικές του υποχρεώσεις, αλλά είναι το «εδώ και τώρα», η καθημερινή, ζωντανή και συχνά πολύ δύσκολη πραγματικότητά τους.
«ΕΠΕΝΔΥΟΝΤΑΣ» ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Από την άλλη μεριά, έχουμε τους γονείς. Είναι αυτοί που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που -όσο στεγνό και άχαρο κι αν ακούγεται- έχουν «επενδύσει» με πολλούς τρόπους στο παιδί ή στα παιδιά τους και περιμένουν και μέσα από τις επιδόσεις του στο σχολείο (αν όχι κυρίως μέσα από αυτές), να «ανταμειφθούν», να δουν τις προσπάθειές τους να καρποφορούν. Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι η αγνή χαρά και ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται. Eίναι όμως και πολλά άλλα: είναι η προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς. Είναι μια -πολλές φορές αβάσιμη- ανακούφιση ότι το παιδί τους εξασφαλίζει ένα -σύμφωνα με τα κριτήριά τους- καλό μέλλον. Είναι, ακόμη, «ξόρκι» για τις δικές τους κακοτυχίες ή αποτυχίες («Εσύ θα καταφέρεις αυτό που δεν κατάφερα εγώ»), «τρόπαιο» σε ανταγωνιστικά παιχνίδια με άλλους, «τροφή» για τη ματαιοδοξία τους.
OΙ ΚΑΛΟΙ ΒΑΘΜΟΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
O καλός μαθητής, λοιπόν, είναι αυτός που ξεπερνά ακάθεκτος όλες τις δυσκολίες και τις μεταπτώσεις της ηλικίας του και συνεχίζει να «φέρνει καλούς βαθμούς», εκπληρώνοντας έτσι τις προσδοκίες των γονιών του. Υπάρχουν παιδιά που το καταφέρνουν. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένα, γιατί στάθηκαν σε μερικά πράγματα τυχερά, γιατί είχαν πάντα την κατάλληλη στήριξη. Υπάρχουν όμως και άλλα που δεν τα καταφέρνουν, που το να είναι πάντα καλοί μαθητές κάποια μέρα το πληρώνουν αρκετά ακριβά. Λέει η μητέρα του Γιώργου, που είναι 14 ετών: «Το ότι ήταν καλός μαθητής ήταν για μας απόδειξη ότι όλα πάνε καλά. Είχαμε μπερδέψει το παιδί Γιώργο με το μαθητή. Το ότι δεν πήγαινε σινεμά ή βόλτα με τους φίλους του, ότι είχε απομονωθεί, δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, γιατί λέγαμε ότι αν είχε προβλήματα, θα έπεφταν και οι σχολικές του επιδόσεις. Πόσο έξω μπορεί να πέφτει κανείς ως γονιός... Όταν άρχισαν οι εφιάλτες και ο παιδοψυχολόγος μάς μίλησε για κατάθλιψη, τότε δυστυχώς το καταλάβαμε».
ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΚΑΙ ΤΕΜΠΕΛΙΑ
Ίσως λοιπόν είναι απαραίτητο να αναθεωρήσουμε κάπως τις αντιλήψεις περί καλών μαθητών και να τις προσαρμόσουμε στο κάθε παιδί ξεχωριστά. Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει στο σχολείο και στα μαθήματα, αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας. Όταν δηλαδή υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις σχολικές επιδόσεις και στην ευχαρίστηση, στο παιχνίδι, στην παρέα με συνομηλίκους, στην τεμπελιά και στο χασομέρι, απαραίτητο συστατικό, ιδιαίτερα της εφηβικής ηλικίας. Είναι όχι μόνο άχρηστο, αλλά και πολύ επικίνδυνο να είναι κάποιος πρώτος μαθητής και μια μέρα να αναγκαστεί να «εγκαταλείψει» επειδή «κάηκε το σύστημα». Καλός μαθητής είναι κι αυτός που οι επιδόσεις του δεν είναι πάντα οι ίδιες, αλλά μπορεί να πέφτουν όταν κάτι σοβαρό τον απασχολεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε για τους γονείς του και, κατά συνέπεια, ούτε για τον ίδιο. Καλός μαθητής είναι κι αυτός που είναι καλός σε ορισμένα μαθήματα και σε άλλα λιγότερο. Καλός μαθητής είναι επίσης και εκείνος που παίρνει μέτριους βαθμούς και είναι ευχαριστημένος, έχει ενδιαφέροντα πράγματα που αγαπάει και προσπαθεί γι’ αυτά, έστω κι εξωσχολικά. Ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο γενναιόδωροι με τον τίτλο του καλού μαθητή και να τον διευρύνουμε.
ΚΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΡΩΤΟΣ;
Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος μαθητής ή αυτός που είναι ανάμεσα στους πρώτους; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, σπρωγμένοι εν μέρει από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες και εν μέρει από το σχολικό σύστημα, τείνουμε να παίρνουμε ως βασικότερο κριτήριο αξιολόγησης του καλού μαθητή τις μελλοντικές πιθανότητες που έχει (όπως τις έχουμε εκτιμήσει βέβαια οι ίδιοι χρόνια πριν) να πάει καλά στις εκάστοτε Πανελλήνιες και να μπει σε μια «καλή σχολή». Ίσως, όμως, να είναι προτιμότερο, για το καλό των παιδιών κυρίως, να αξιολογούμε τις σχολικές τους επιδόσεις την κάθε στιγμή (χωρίς να αλληθωρίζουμε προς το μέλλον), σύμφωνα με τις προσπάθειες που καταβάλλουν, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και τις υπόλοιπες «επιδόσεις» σε άλλους τομείς της ζωής τους.
Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ «ΣΥΝΤΑΓΗ»
Μιλώντας λοιπόν γι’ αυτό τον πιο «διευρυμένο» καλό μαθητή, μπορούμε να δούμε τι χρειάζεται και τι μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο.
- Η ενθάρρυνση για την αυτονομία. Το σχολείο είναι δουλειά του παιδιού. Μια σχολική σταδιοδρομία που αρχίζει με τη λογική: «Έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και με συνεχείς παραινέσεις των γονιών στο παιδί για να μελετήσει, μπαίνει σε κακές βάσεις. Η αυτονομία μαθαίνεται σιγά-σιγά, πριν και μετά την αρχή του σχολείου, όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους, να συμμετέχουν ανάλογα με την ηλικία τους σε δουλειές του σπιτιού, να έχουν φίλους και να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους.
- Η αναγνώριση και η εκτίμηση αυτού που προσπαθεί ένα παιδί είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία εκ μέρους των γονιών και, ίσως, κάτι παραπάνω. Πρέπει να είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Ένα καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν, όσο γίνεται, την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το παιδί ότι θα βρει το δικό του ρυθμό και τρόπο, ενώ ας έχουμε υπόψη ότι όσο περισσότερη πίεση ασκούμε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποιά ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ:
Όχι για να τους υπενθυμίζουν συνέχεια ότι έχουν κι άλλα μαθήματα, ότι δεν τα πήγαν αρκετά καλά στην τελευταία ορθογραφία ή στο τεστ και για να τα κρατάνε καθισμένα 4 ώρες στην καρέκλα μέχρι να τελειώσουν τη μελέτη τους. Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ό,τι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικροπροβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.
ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΕ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Αυτό μπορεί πολλοί γονείς να το θεωρούν αυτονόητο («Αλίμονο, εγώ το παιδί μου το αγαπάω ό,τι κι αν κάνει, ό,τι μαθητής κι αν είναι»), πολύ συχνά, όμως, του δίνουν άλλα μηνύματα. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.
ΠΗΓΗ: VITA.GR
(ΛΟΥΙΖΑ ΒΟΓΙΑΤΖΗ/Συμβουλευτική Ψυχολόγος)
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TA: ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
ΘΥΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ
Ενθάρρυνση ή έπαινος; Αναθρέψτε ανεξάρτητα παιδιά γεμάτα αυτοπεποίθηση
Το παιδί χρειάζεται την ενθάρρυνση όπως το φυτό χρειάζεται ήλιο και νερό. Δυστυχώς εκείνα τα παιδιά που την χρειάζονται περισσότερο, την έχουν λιγότερο γιατί συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο που η αντίδρασή μας τα σπρώχνει ακόμα παραπέρα στην αποθάρρυνση και την ανταρσία
Ρούντολφ Ντράικωρς*
Συχνά επαινούμε το παιδί μας για το παραμικρό γιατί -από τις σκόρπιες κουβέντες κάποιων παιδαγωγών και ψυχολόγων- αυτό έχουμε καταλάβει ότι πρέπει να κάνουμε. Ακόμα και το παραμικρό κατόρθωμα, ακολουθείτε από ένα 'μπράβο'. Παρ' ολ' αυτά τα παιδιά μας ούτε σίγουρα για τον εαυτό τους, ούτε ανεξάρτητα μοιάζουν. Αντίθετα, για κάθε τους κίνηση αποζητούν ένα βλέμμα, ένα νεύμα ικανοποίησης από εμάς. Τι κάνουμε λάθος; Η Οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχαλάκη λέει πως "αν ένα παιδί ζει μες στην ενθάρρυνση μαθαίνει να έχει εμπιστοσύνη. Ενθάρρυνση όμως δεν είναι ούτε τι λέμε, ούτε τι κάνουμε αλλά πώς κάνουμε αυτό που κάνουμε. Έπαινος και ενθάρρυνση δεν είναι το ίδιο. Ο έπαινος επαινεί τον πρωταγωνιστή ενώ η ενθάρρυνση την πράξη.
Ο έπαινος ενδέχεται να έχει ένα ενθαρρυντικό αποτέλεσμα σε μερικά παιδιά, δεν είναι λίγες όμως οι φορές που αποθαρρύνει και προκαλεί αγωνία και φόβο. Μερικά φτάνουν στο σημείο να εξαρτηθούν απ' αυτόν και να δουλεύουν αποκλειστικά για την αναγνώριση σε ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς. Επιτυχία που συνοδεύεται από ειδικό έπαινο για το αποτέλεσμα μπορεί να φοβίσει το παιδί πως δεν θα μπορέσει να το επαναλάβει ποτέ πια.
Ένα παιδί που φέρεται άσχημα είναι ένα παιδί που έχει κακή εικόνα για τον εαυτό του. Η ενθάρρυνση είναι το εργαλείο για την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης του παιδιού.
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν κάποιες προτάσεις:
1. Βοηθήστε το παιδί να αναπτύξει το θάρρος να είναι ατελές
Είναι σημαντικό να μάθει να διδάσκεται από τα λάθη του και αυτό θα το καταφέρει αν μάθει να τα αναγνωρίζει. «Έκανες λοιπόν λάθος.... ας δούμε τι μπορείς να μάθεις από αυτό». Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για ό,τι έχει γίνει ήδη. Ο άνθρωπος όμως μπορεί πάντα να κάνει κάτι για το μέλλον. Τα λάθη μπορούν να διδάξουν στο παιδί πολλά και θα μάθει πολλά αν δεν νιώσει δυσάρεστα επειδή έκανε ένα λάθος.
2. Να εργάζεστε για τη βελτίωση, όχι για την τελειότητα
«Βλέπω πως έχεις βελτίωση σε .....» Η ανάπτυξη και η βελτίωση είναι κάτι που θα έπρεπε να περιμένουμε από όλα τα παιδιά. Ίσως δεν βρίσκονται στο σημείο που θα θέλαμε εμείς αν όμως υπάρχει πρόοδος υπάρχει μικρότερη πιθανότητα για αποθάρρυνση. Αν μπορέσουν να δουν κάποια βελτίωση συνήθως θα εξακολουθήσουν την προσπάθεια.
3. Να επιδοκιμάζετε την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα
«Μου αρέσει που προσπαθείς να συνέχισε... μην παραιτείσαι.» Όταν ένα παιδί προσπαθεί αλλά δεν πετυχαίνει, μια παρόμοια παρατήρηση μπορεί να βοηθήσει.
4. Να ξεχωρίζεται το δημιούργημα από τον δημιουργό τουΜπορούμε να αποδοκιμάσουμε μία πράξη του παιδιού αλλά όχι το παιδί. «Μου αρέσεις εσύ, δεν μου αρέσει όμως αυτό που κάνεις». Συχνά ένα παιδί που έχει κάνει ένα λάθος ή έχει φερθεί με άσχημο τρόπο νιώθει ότι δεν το αγαπούν. Έχει μεγάλη σημασία να ξεχωρίσουμε ανάμεσα στο παιδί και την συμπεριφορά του ανάμεσα στην πράξη και σε αυτόν που την έκανε.
5. Δείξτε την εμπιστοσύνη σας στο παιδί αλλά με ειλικρίνεια, γι' αυτό πρέπει πρώτα να μάθουμε να το εμπιστευόμαστε
«Επειδή σε ξέρω καλά έχω εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρεις » Μόνον όταν κάποιος νιώθει ότι τον εμπιστεύονται (άρα αξίζει) μπορεί να αγωνιστεί για να πετύχει κάτι.
6. Μην παίρνετε το λάθος για αποτυχία
Συνήθως η αποτυχία κρύβει έλλειψη ικανότητας όχι έλλειψη δυνατότητας. Η αξία κάποιου δεν εξαρτάται από την επιτυχία του σε κάτι. «Ξέρω ότι μπορείς να προσπαθήσεις ξανά» εκείνοι που νομίζουν ότι πρέπει όλα να τα κάνουν τέλεια, συχνά φοβούνται να προσπαθήσουν κάτι καινούργιο μήπως κάνουν κάποιο λάθος ή αποτύχουν.
7. Να παρακινείτε και να καθοδηγείτε το παιδί αλλά μην προσπαθείτε να το παρασύρετε προς τα μπρος, αφήστε το να πορεύεται με τη δική του ταχύτητα.
8. Αναγνωρίστε στο παιδί την διαφορετικότητά τουΜπορεί να θέλετε να γίνει ίδιο με σας σε κάποιο θέμα εκείνο όμως μπορεί να μην θέλει τουλάχιστο αυτή την περίοδο.
9. Εντάξτε το παιδί μέσα στην ομάδα
Αντιμετωπίζοντάς το σαν κάτι ξεχωριστό του αυξάνεται την υπερβολική φιλοδοξία. Ένα υπερβολικά φιλόδοξο παιδί που δεν τα καταφέρνει να είναι ο πρώτος συνήθως μεταπηδά στην άλλη άκρη λέγοντας (υποσυνείδητα) «Αφού δεν μπορώ να είμαι ο πρώτος ας είμαι ο τελευταίος».
10. Δεν μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη ενός παιδιού αν πρώτα δεν αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε τα θετικά του σημεία.
11. Μην προσπαθείτε να γιατρέψετε το τραυματισμένο «εγώ» του παιδιού αποθαρρύνοντας ή περιφρονώντας τους άλλους.
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Στη προσπάθειά μας να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας θα έχουμε ήδη κάνει τη μισή δουλειά αν σταματήσουμε να τα αποθαρρύνουμε. Ας έχουμε κατά νου ότι η αποθάρρυνση είναι μεταδοτική.
- Μόλις εμφανισθεί η αποθάρρυνση και αρχίσει να αναπτύσσεται, διαστρεβλώνεται η προσωπικότητα.
- Η αποθάρρυνση μειώνει τον αυτοσεβασμό, καθιστά το παιδί ευάλωτο, δειλό, φοβισμένο και μειώνει την ψυχική αντοχή του.
- Η αποθάρρυνση οδηγεί το παιδί σε μια ηττοπαθή συμπεριφορά και το κατευθύνει στο να παράτα κάθε προσπάθεια ιδιαίτερα όταν έρθει αντιμέτωπο με οτιδήποτε του προκαλεί δυσκολία ή το φέρνει σε αμηχανία. Σε άλλες περιπτώσεις οδηγεί στην επανάσταση και στην παραβατική συμπεριφορά.
- Η αποθάρρυνση μεγαλώνει το αίσθημα κατωτερότητας που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα δοκιμάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και συχνά οδηγεί στην εκδίκηση.
Φράσεις που δείχνουν παραδοχή
• Μου αρέσει ο τρόπος που το χειρίσθηκες!
• Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το πρόβλημα!
• Χαίρομαι που σου αρέσει η μελέτη
• Χαίρομαι που ευχαριστήθηκες μ’ αυτό.
• Εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ώστε να ικανοποιηθείς αρκετά;
• Φαίνεται ότι ευχαριστήθηκες μ’ αυτό.
Φράσεις που δείχνουν εμπιστοσύνη
• Επειδή σε ξέρω καλά, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.
• Έχω εμπιστοσύνη στη κρίση σου.
• Είναι δύσκολο, είμαι όμως σίγουρη ότι θα το ξεπεράσεις.
• Θα βρεις μια λύση
Φράσεις που συγκεντρώνουν την προσοχή στη συνεισφορά
• Σ’ ευχαριστώ ήταν μεγάλη βοήθεια.
• Ήταν πολύ ωραίο εκ μέρους σου που νοιάστηκες για ….
• Χρειάζομαι τη βοήθειά σου για
Φράσεις που αναγνωρίζουν την προσπάθεια και τη βελτίωση
• Φαίνεται ότι κατέβαλες μεγάλη προσπάθεια γι’ αυτό.
• Φαίνεται ότι ξόδεψες πολλή ώρα για να βρεις μια λύση
• Βλέπω ότι προχωρείς καλά
• Κοίταξε πόση πρόοδο έχεις κάνει
• Έχεις μεγάλη βελτίωση στο …
• Ίσως πιστεύεις ότι δεν έφτασες ακόμα το στόχο σου. Κοίτα όμως πόσο πολύ έχεις προχωρήσει
Φράσεις που βοηθούν στις δυσκολίες• Αφού οι άλλοι άνθρωποι μπορούν, μπορείς και συ
• Όλοι κάνουμε λάθη
• Κανένας δεν γεννιέται τέλειος
• Μαθαίνουμε από τα λάθη μας
• Η πρακτική μάς κάνει καλύτερους
• Κάνεις τα πράγματα να φαίνονται δυσκολότερα απ’ όσο είναι
• Με μια τσεκουριά δεν κόβεται το δένδρο
• Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα
• Κάθε αρχή και δύσκολη
• Μην το βάζεις κάτω
• Μην αφήνεις το εαυτό σου ν’ απογοητευτεί
• Μπορείς να το κάνεις αν το θες πάρα πολύ
• Οι δυσκολίες έγιναν για να ξεπερνιούνται
• Όσο πιο δύσκολη είναι η προσπάθεια τόσο πιο πολύ κέρδος έχεις
Ξεχωρίστε τον έπαινο από την ενθάρρυνσηΕΠΑΙΝΟΣ
- Μα τι καλό παιδί που είσαι.
- Α! Μπράβο το έκανες όπως σου είπα.
- Όλα «Α»! Τι δώρο θες να σου πάρω;
- Είμαι τόσο περήφανη για σένα.
- Μ’ άρεσε αυτό που έκανες.
- Πάντα είσαι τέλειος.
- Πάντα έχεις την «σωστή» απάντηση τι έγινε τώρα;
- Είσαι ο καλύτερος στην ομάδα σου.
- Χαίρομαι που με άκουσες και έκανες αυτό που σου είπα.
- Τέλεια! Αυτό περίμενα από σένα.
- Το έκανες καλύτερα απ’ τον καθένα.
- Ξέρεις πώς να με ευχαριστείς.
- Με περισσότερη δουλειά θα τα καταφέρεις
- Μπράβο!
- Εκτιμώ πολύ τη βοήθειά σου.
- Βρήκες πώς γίνεται ε;
- Δούλεψες σκληρά, το αξίζεις.
- Θα πρέπει να είσαι περήφανη για τον εαυτό σου.
- Πώς αισθάνεσαι μ’ αυτό που έκανες;
- Τη μοναδικότητά σου εσύ τη δημιουργείς.
- Πιστεύω σε σένα κι έτσι ξέρω πως μαθαίνεις ακόμη κι από τα λάθη σου.
- Λειτουργείς πολύ ωραία με την ομάδα σου.
- Σε εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι την κρίση σου.
- Εσύ αποφασίζεις τι είναι το καλύτερο για σένα.
- Έκανες το καλύτερο που μπορούσες.
- Σ’ αγαπώ ότι κι αν κάνεις.
- Κοίτα πόσο έχεις προχωρήσει, μπορείς να τα καταφέρεις.
- Ωραία!
Η οικογενειακή σύμβουλος Ερατώ Χατζημιχαλάκη μας θυμίζει ότι οι γονείς πρέπει ν' αγαπάμε χωρίς όρους: "Δεν σ’ αγαπώ γι’ αυτό που έκανες ή γι’ αυτό που δεν έκανες. Σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο με κανέναν και για κανέναν λόγο".
Η αυτοπεποίθηση είναι η συναίσθηση της ικανότητας να ανταποκρίνεται κανείς στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, αλλά και η επίγνωση της σημαντικότητάς του ως ιδιαίτερο πρόσωπο. Και όπως μας διαβεβαιώνουν οι ειδικοί, μόνον εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να την αποκτήσει. Και μάλιστα από νωρίς!
1. Επικοινωνήστε μαζί του με ειλικρίνεια και ενδιαφέρον
Δείξτε του πως η κουβέντα μαζί του είναι για εσάς χαρά και όχι αγγαρεία. Εκδηλώστε την αγάπη σας όχι μόνο με λόγια, αλλά και με φιλιά και χάδια.
2. Γίνετε ο καθρέφτης του παιδιού σας
Ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι μιμητικά όντα και αν διαπιστώσει πως εσείς σέβεστε τον εαυτό σας το ίδιο θα κάνει κι αυτό. Είναι διαφορετικό να σας ακούει να λέτε «πάλι με καπέλωσαν οι άλλοι» και διαφορετικό να πείτε «αυτό δεν θα το επιτρέψω».
3. Μην προσπαθείτε να του επιβάλλετε τις απόψεις σας
Όσο ευγενικά κι αν το κάνετε. Προσπαθήστε να είστε αληθινά δημοκρατικοί και να ακούτε κάθε την άποψή του. Αν εσείς η ίδια του μιλάτε σεβόμενη τις επιθυμίες του, αν δεν του λέτε συστηματικά «όχι» πριν καν το ακούσετε, θα νιώσει ότι το σέβεστε. Και, όπως είναι φυσικό, αν νιώθει έτσι στο σπίτι, τότε τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα έξω.
4. Αποφύγετε τις συγκρίσεις
«Όχι έτσι, βρε παιδί μου, κοίτα τι ωραία που ζωγραφίζει το κοριτσάκι». Μέσω της σύγκρισης όχι μόνο δεν βελτιώνονται οι επιδόσεις του παιδιού, αλλά τσαλακώνεται και η αυτοεκτίμησή του. Στηρίξτε λοιπόν τις προσπάθειές του χωρίς να περιμένετε να ικανοποιήσει τις
προσδοκίες σας.
5. Συγχωρέστε του τα ψέματα
Ως γνωστόν, τα παιδιά δεν λένε ψέματα με τον ίδιο τρόπο που τα λένε οι μεγάλοι. Περισσότερο το κάνουν για να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους παρά για να εξαπατήσουν. Αδιαφορήστε για τα ψέματά του και απλώς επιβραβεύστε το όταν λέει την αλήθεια.
6. Η υπερπροστασία βλάπτει
Όσο και η κατάχρηση εξουσίας. Πολλές φορές, για να προστατέψετε το «καημένο σας μωράκι», το εγκλωβίζετε στο ρόλο του θύματος. Αποφύγετε τις συνηθισμένες αναφορές του τύπου: «Προσοχή, θα πέσεις, θα βραχείς, θα χτυπήσεις...». Παροτρύνετέ το να ξεπεράσει τον εαυτό του, ακόμα κι αν αυτό είναι δύσκολο, με την προϋπόθεση πάντα ότι θα κάνει πράγματα που επιτρέπονται για την ηλικία του. Αν του στερείτε τις πρωτοβουλίες και κάνετε τα πάντα εσείς, ενθαρρύνετε την παθητικότητά του και το κάνετε ευάλωτο απέναντι στους άλλους σε περίπτωση σύγκρουσης. Μια ελάχιστη αυτονομία και ανεξαρτησία είναι απαραίτητες για να ολοκληρωθεί μέσα σε μια ομάδα και για να μάθει να παίζει με τα άλλα παιδιά.
7. Ομολογήστε με κάθε ειλικρίνεια πως κι εσείς έχετε φοβηθεί
Τα παιδιά καθησυχάζονται πολύ όταν συνειδητοποιούν πως τα πρόσωπα που θεωρούν σημαντικά (όπως οι γονείς, οι θείοι ή τα αδέρφια) έχουν περάσει ανάλογες δυσκολίες με τις δικές τους.
8. Μάθετέ του το χιούμορ
Ενθαρρύνετε το παιδί να αντιμετωπίζει με χιούμορ ακόμη και τα δυσάρεστα γεγονότα.
9. Αποενοχοποιήστε το
Εξηγήστε του πως αν κάποιος μεγάλος θυμώνει μαζί του ή κάποιο παιδί
το κοροϊδεύει ή του επιτίθεται αυτό δεν σημαίνει ότι φταίει ή πως είναι κακό παιδί.
10. Προτρέψτε το να βάζει στόχους
Και βέβαια να παίρνει αποφάσεις και να λύνει προβλήματα.
11. Μάθετέ του να επιμένει
Αλλά και να υπομένει και να αγωνίζεται μέχρι να πετύχει τους στόχους του.
12. Επιβραβεύστε κάθε μικρή του πρόοδο.
13. Ενθαρρύνετέ το να εκφράζει ειλικρινά τις προσωπικές του απόψεις Και βέβαια να εξωτερικεύει ξεκάθαρα τα συναισθήματά του.
14. Βοηθήστε το να αναπτύξει αυτοέλεγχο
Και να επιλέγει τη συναισθηματική του αντίδραση και να μην αντιδρά παρορμητικά στις προκλήσεις των άλλων.
15. Μάθετέ του πως αξίζει πολλά
Ανεξάρτητα με το πόσο αποδίδει.
16. Προτρέψτε το να αποδέχεται χωρίς ταραχή τόσο τον έπαινο όσο και την τιμωρία. Με λίγα λόγια, διδάξτε του την ψυχραιμία.
17. Μάθετέ το να εμπιστεύεται
Αρχίζοντας βέβαια από τα κοντινά του πρόσωπα.
18. Αφήστε το να χειριστεί μόνο του τις διαφωνίες του με τους άλλους
Αλλά σε περίπτωση που η κατάσταση του προκαλεί μεγάλο πρόβλημα, υποστηρίξτε το. Πρέπει να ξέρει ότι θα είστε πάντα εκεί σε περίπτωση που τα πράγματα δυσκολέψουν.
19. Κάντε το να νιώσει ιδιαίτερο
Και πείτε του από νωρίς ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.
20. Δώστε του χρόνο
Για να αρχίσει ένα παιδί να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να οριοθετεί την περιοχή του, πρέπει να έχει σαφή αντίληψη του εαυτού του και της σωματικής του διάπλασης. Και αυτό το αντιλαμβάνεται λίγο πριν ή μετά τα τέσσερα. Δώστε του λοιπόν λίγο χρόνο.
Με τη συνεργασία της Νέλλυς Θεοδοσίου (παιδοψυχολόγος). - See more at: http://www.imommy.gr/nipia/anaptiksi/article/2581/20-tropoi-gia-na-apokthsei-to-paidi-aytopepoithhsh/#sthash.6tXQt6t2.dpuf
20 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ
Written by Μάρλεν Κεφαλίδου.Επινοητικότητα είναι η ικανότητα να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις με πολλούς τρόπους, είναι ένα υποπροϊόν της καλλιτεχνικής νοημοσύνης. Όπως τα παιδιά αναπτύσσουν την επινοητικότητα μαθαίνουν να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και τις μοναδικές τους ικανότητες. Αποκτούν μια θετική στάση απέναντι στην επίλυση προβλημάτων. Τα επινοητικά παιδιά ωριμάζοντας γίνονται άτομα γεμάτα αυτοπεποίθηση και αγάπη για τη δουλειά. Και ακόμη πιο σημαντικό είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται και να χαίρονται τις χαρές της ζωής.
Η ικανότητα του να είναι κανείς επινοητικός πηγάζει από το μυαλό, αλλά όχι από οποιοδήποτε μυαλό… Η δημιουργικότητα μπορεί να υπάρξει μόνο σε καλά «αναθρεμμένα» μυαλά, που συνδυάζουν τους γενετικούς παράγοντες με περιβάλλον που αποτελείται από πρόθυμους ενήλικες να ανταποκριθούν και να προσφέρουν ερεθίσματα.
Αν μεγαλώνουμε αρκετά γενναία τα παιδιά μας ώστε να είναι δημιουργικά τους προσφέρουμε ένα δώρο που τα χρήματα δεν μπορούν κι ούτε θα μπορέσουν ποτέ να αγοράσουν.
Παρακάτω θα βρείτε κάποιες συμβουλές για να αναπτύξετε τη φαντασία των παιδιών σας. Απολαύστε την να «ανθίζει» και μακάρι η «συγκομιδή» να είναι δίχως τέλος…
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ενθαρρύνουμε την περιέργεια και το να ζητάνε απαντήσεις για κάθε τι. Ένας πολύ καλός τρόπος για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των μικρών παιδιών είναι « Δεν ξέρω ούτε κι εγώ. Πως νομίζεις ότι μπορούμε να μάθουμε;»
Δεν καταπνίγουμε τη δημιουργικότητα των παιδιών με ατελείωτα έτοιμα παιχνίδια του εμπορίου. Αντιστεκόμαστε στο να αγοράζουμε στο παιδί μας κάθε καινούριο παιχνίδι που βγαίνει στην τηλεόραση ή στα μαγαζιά, ώστε η επινοητικότητά τους να βρει χώρο να ανθίσει. Οι κούκλες είναι ωραίο παιχνίδι αλλά δεν βοηθάμε τη φαντασία των παιδιών όταν τους αγοράζουμε κάθε ρούχο και αξεσουάρ που κυκλοφορεί στο εμπόριο για τις κούκλες τους. Ας αφήσουμε τα παιδιά να βρουν τον τρόπο για να τις ντύσουν, τι υλικά θα χρειαστούν πώς μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν αυτό ή το άλλο…
Να εκτιμάμε τις διαφορετικές ιδέες και γνώμες. Να ενθαρρύνουμε τον καταιγισμό-ιδεών λέγοντας: «Ωραία αυτός είναι ένας τρόπος για να το κάνουμε, μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο;» ή «Τι υπέροχη ιδέα, δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν ας το δοκιμάσουμε…»
Ενθαρρύνουμε την εξερεύνηση. Μπορούμε να κάνουμε συγκεκριμένα σχόλια, που παρακινούν τα παιδιά όπως: «Πολύ ενδιαφέρον! Έκανες ένα μυστικό πέρασμα με τα τουβλάκια σου» ή «Ο τρόπος που ανέμειξες τα διάφορε πράσινα για να φτιάξεις τα φύλλα κάνει το δέντρο να μοιάζει τόσο αληθινό!»
Να αποφεύγουμε να ντροπιάζουμε και να κάνουμε να αισθάνονται άσχημα τα παιδιά που έχουν δοκιμάσει κάτι και έχουν κάνει λάθη. Δεν λέμε: «Τι στο καλό σκεφτόσουνα όταν το έκανες αυτό;» Αντίθετα καλό είναι να προσφέρουμε τη στήριξή μας λέγοντας: «Καλύτερα να δοκιμάσεις κάτι άλλο αν νομίζεις ότι αυτό είναι λάθος, πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις.» Ενθαρρύνουμε το να παίρνουν ρίσκα (σε λογικά πλαίσια) που θα τα οδηγήσουν στην δημιουργικότητα.
Να τονώνουμε τη γεμάτη φαντασία, ανεξάρτητη σκέψη κάνοντας ερωτήσεις. Να αποφεύγουμε να λέμε στα παιδιά τι ακριβώς πρέπει να κάνουν σε μια εργασία.
Να αποφεύγουμε τις αποθαρρυντικές και γεμάτες αρνητισμό φράσεις. Τα γεμάτα κριτική σχόλια είναι σαν να τιμωρούν τη δημιουργικότητα. Για παράδειγμα να μην λέμε «Όχι δεν είναι σωστός ο τρόπος που το κάνεις αυτό, ασε με να σου δείξω το σωστό τρόπο.» ή «Αυτό που κάνεις δεν πρόκειται να γίνει ποτέ…» ή ακόμα χειρότερα «Καλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστό πια;»
Αντιστεκόμαστε στην τελειομανία. Δεν κάνουμε εμείς κάτι που μπορεί να κάνει το παιδί ή πρέπει να κάνει το παιδί απλά επειδή το κάνουμε πιο γρήγορα και πιο σωστά. (Φυσικά και μπορούμε να το κάνουμε και πιο γρήγορα και πιο σωστά!) Σεβόμαστε τη διαδικασία μάθησης που προκύπτει από την ενασχόληση του παιδιού με το κάθε τι. Είναι η διαδικασία αυτή καθαυτή που είναι σημαντική παρά το τελικό αποτέλεσμα. Με την εξάσκηση, ας μην ξεχνάμε ότι το παιδί θα βελτιώνεται συνεχώς.
Δείχνουμε σεβασμό σε κάθε δημιουργική προσπάθεια του παιδιού. Μπορούμε να αναρτούμε στο ψυγείο ή σε πίνακες από φελλό ή στο γραφείο μας τα έργα των παιδιών μας. Τα παιδιά το λατρεύουν αυτό σαν ένδειξη αποδοχής της αγάπης και της εκφραστικότητάς τους.
Αποφεύγουμε να συγκρίνουμε και μάλιστα με καθόλου κολακευτικά σχόλια τις εργασίες των παιδιών μας μεταξύ τους. Καλό είναι να μην λέμε: «Ο αδερφός σου λέει καλύτερες ιστορίες από σένα.» ή «Γιατί δεν μπορείς να ζωγραφίσεις όμορφες ζωγραφιές σαν την αδερφή σου; Πάντα χρησιμοποιείς αυτά τα μουντά και σκοτεινά χρώματα»
Ενθαρρύνουμε το πηγαίο χιούμορ. Το χιούμορ βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους. Γελάμε μαζί τους συχνά και βρίσκουμε τα αστεία τους πετυχημένα.
Διευκολύνουμε και απλοποιούμε το παιχνίδι, δεν το περιορίζουμε σε κανόνες. Τα παιδιά λατρεύουν να παίζουμε μαζί τους στο πάτωμα. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού προσπαθούμε να ακολουθούμε τα παιδιά στο παιχνίδι τους. Το παιχνίδι θα πρέπει να είναι σαν ένας χορός μεταξύ σας και όχι σαν ένα κονσέρτο που εσείς είστε ο μαέστρος.
Παίζουμε παιχνίδια που απαιτούν διαφορετικές απαντήσεις. Μπορούμε να παίξουμε το «Τι θα γινόταν αν…» Αφήνουμε τα παιδιά να πάρουν αποφάσεις για το πώς θα φτιάξουν κάτι και δεν επιβάλλουμε τη γνώμη μας γιατί απλά θεωρούμε ότι αυτό είναι το σωστό
Παίζουμε παιχνίδια που συνδυάζουν τη φαντασία με το λόγο. Για παράδειγμα να βρούμε τρόπους να χτίσουμε ένα σπίτι αν προσγειωνόμασταν στο φεγγάρι.
Παίζουμε παιχνίδια ρόλων. Αλλά τα διανθίζουμε με τρελά και φανταστικά σενάρια όπως ότι είμαστε κάποιο ζώο ή φύλλα στον άνεμο ή μηχανές του ποπ-κορν.
Προσφέρουμε ένα ασφαλές αλλά γεμάτο προκλήσεις περιβάλλον, όπου τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν μια ποικιλία από υλικά. Από ανακυκλώσιμα υλικά, μαρκαδόρους, χαρτιά, χαρτόνια, κόλλες, αυτοκόλλητα, δαχτυλομπογιές, κιμωλίες, λαδοπαστέλ κλπ.
Φτιάχνουμε χειροποίητα μουσικά όργανα και παίζουμε το δικό μας κονσέρτο. Αποδεχόμαστε όλες τις συνθέσεις. Και εννοείται ότι αφήνουμε χώρο στα παιδιά να εκφραστούν μέσω της κίνησης αν το επιθυμούν.
Φτιάχνουμε τις δικές μας ιστορίες. Ένας ξεκινάει την ιστορία και ο επόμενος προσθέτει κι από κάτι… Αυτό είναι πολύ διασκεδαστικό είτε γίνεται μέσα στην τάξη είτε με τα μέλη μιας οικογένειας.
Αλλάζουμε το τέλος γνωστών ιστοριών και παραμυθιών.
Παίζουμε διάφορα παιχνίδια μυαλού και προκαλούμε τη σκέψη των παιδιών να πάει ένα βήμα πιο πέρα. Για παράδειγμα, που θα μπορούσαν να μοιάζουν ένα ρολόι και μια κουκουβάγια ή τι θα μπορούσαν να έχουν κοινό μια γάτα με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όσο πιο τρελοί οι συνδυασμοί τόσο το καλύτερο!
Written by Μάρλεν Κεφαλίδου.Επινοητικότητα είναι η ικανότητα να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις με πολλούς τρόπους, είναι ένα υποπροϊόν της καλλιτεχνικής νοημοσύνης. Όπως τα παιδιά αναπτύσσουν την επινοητικότητα μαθαίνουν να εμπιστεύονται το ένστικτό τους και τις μοναδικές τους ικανότητες. Αποκτούν μια θετική στάση απέναντι στην επίλυση προβλημάτων. Τα επινοητικά παιδιά ωριμάζοντας γίνονται άτομα γεμάτα αυτοπεποίθηση και αγάπη για τη δουλειά. Και ακόμη πιο σημαντικό είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται και να χαίρονται τις χαρές της ζωής.
Η ικανότητα του να είναι κανείς επινοητικός πηγάζει από το μυαλό, αλλά όχι από οποιοδήποτε μυαλό… Η δημιουργικότητα μπορεί να υπάρξει μόνο σε καλά «αναθρεμμένα» μυαλά, που συνδυάζουν τους γενετικούς παράγοντες με περιβάλλον που αποτελείται από πρόθυμους ενήλικες να ανταποκριθούν και να προσφέρουν ερεθίσματα.
Αν μεγαλώνουμε αρκετά γενναία τα παιδιά μας ώστε να είναι δημιουργικά τους προσφέρουμε ένα δώρο που τα χρήματα δεν μπορούν κι ούτε θα μπορέσουν ποτέ να αγοράσουν.
Παρακάτω θα βρείτε κάποιες συμβουλές για να αναπτύξετε τη φαντασία των παιδιών σας. Απολαύστε την να «ανθίζει» και μακάρι η «συγκομιδή» να είναι δίχως τέλος…
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ενθαρρύνουμε την περιέργεια και το να ζητάνε απαντήσεις για κάθε τι. Ένας πολύ καλός τρόπος για να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των μικρών παιδιών είναι « Δεν ξέρω ούτε κι εγώ. Πως νομίζεις ότι μπορούμε να μάθουμε;»
Δεν καταπνίγουμε τη δημιουργικότητα των παιδιών με ατελείωτα έτοιμα παιχνίδια του εμπορίου. Αντιστεκόμαστε στο να αγοράζουμε στο παιδί μας κάθε καινούριο παιχνίδι που βγαίνει στην τηλεόραση ή στα μαγαζιά, ώστε η επινοητικότητά τους να βρει χώρο να ανθίσει. Οι κούκλες είναι ωραίο παιχνίδι αλλά δεν βοηθάμε τη φαντασία των παιδιών όταν τους αγοράζουμε κάθε ρούχο και αξεσουάρ που κυκλοφορεί στο εμπόριο για τις κούκλες τους. Ας αφήσουμε τα παιδιά να βρουν τον τρόπο για να τις ντύσουν, τι υλικά θα χρειαστούν πώς μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να φτιάξουν αυτό ή το άλλο…
Να εκτιμάμε τις διαφορετικές ιδέες και γνώμες. Να ενθαρρύνουμε τον καταιγισμό-ιδεών λέγοντας: «Ωραία αυτός είναι ένας τρόπος για να το κάνουμε, μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο;» ή «Τι υπέροχη ιδέα, δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν ας το δοκιμάσουμε…»
Ενθαρρύνουμε την εξερεύνηση. Μπορούμε να κάνουμε συγκεκριμένα σχόλια, που παρακινούν τα παιδιά όπως: «Πολύ ενδιαφέρον! Έκανες ένα μυστικό πέρασμα με τα τουβλάκια σου» ή «Ο τρόπος που ανέμειξες τα διάφορε πράσινα για να φτιάξεις τα φύλλα κάνει το δέντρο να μοιάζει τόσο αληθινό!»
Να αποφεύγουμε να ντροπιάζουμε και να κάνουμε να αισθάνονται άσχημα τα παιδιά που έχουν δοκιμάσει κάτι και έχουν κάνει λάθη. Δεν λέμε: «Τι στο καλό σκεφτόσουνα όταν το έκανες αυτό;» Αντίθετα καλό είναι να προσφέρουμε τη στήριξή μας λέγοντας: «Καλύτερα να δοκιμάσεις κάτι άλλο αν νομίζεις ότι αυτό είναι λάθος, πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις.» Ενθαρρύνουμε το να παίρνουν ρίσκα (σε λογικά πλαίσια) που θα τα οδηγήσουν στην δημιουργικότητα.
Να τονώνουμε τη γεμάτη φαντασία, ανεξάρτητη σκέψη κάνοντας ερωτήσεις. Να αποφεύγουμε να λέμε στα παιδιά τι ακριβώς πρέπει να κάνουν σε μια εργασία.
Να αποφεύγουμε τις αποθαρρυντικές και γεμάτες αρνητισμό φράσεις. Τα γεμάτα κριτική σχόλια είναι σαν να τιμωρούν τη δημιουργικότητα. Για παράδειγμα να μην λέμε «Όχι δεν είναι σωστός ο τρόπος που το κάνεις αυτό, ασε με να σου δείξω το σωστό τρόπο.» ή «Αυτό που κάνεις δεν πρόκειται να γίνει ποτέ…» ή ακόμα χειρότερα «Καλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστό πια;»
Αντιστεκόμαστε στην τελειομανία. Δεν κάνουμε εμείς κάτι που μπορεί να κάνει το παιδί ή πρέπει να κάνει το παιδί απλά επειδή το κάνουμε πιο γρήγορα και πιο σωστά. (Φυσικά και μπορούμε να το κάνουμε και πιο γρήγορα και πιο σωστά!) Σεβόμαστε τη διαδικασία μάθησης που προκύπτει από την ενασχόληση του παιδιού με το κάθε τι. Είναι η διαδικασία αυτή καθαυτή που είναι σημαντική παρά το τελικό αποτέλεσμα. Με την εξάσκηση, ας μην ξεχνάμε ότι το παιδί θα βελτιώνεται συνεχώς.
Δείχνουμε σεβασμό σε κάθε δημιουργική προσπάθεια του παιδιού. Μπορούμε να αναρτούμε στο ψυγείο ή σε πίνακες από φελλό ή στο γραφείο μας τα έργα των παιδιών μας. Τα παιδιά το λατρεύουν αυτό σαν ένδειξη αποδοχής της αγάπης και της εκφραστικότητάς τους.
Αποφεύγουμε να συγκρίνουμε και μάλιστα με καθόλου κολακευτικά σχόλια τις εργασίες των παιδιών μας μεταξύ τους. Καλό είναι να μην λέμε: «Ο αδερφός σου λέει καλύτερες ιστορίες από σένα.» ή «Γιατί δεν μπορείς να ζωγραφίσεις όμορφες ζωγραφιές σαν την αδερφή σου; Πάντα χρησιμοποιείς αυτά τα μουντά και σκοτεινά χρώματα»
Ενθαρρύνουμε το πηγαίο χιούμορ. Το χιούμορ βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους. Γελάμε μαζί τους συχνά και βρίσκουμε τα αστεία τους πετυχημένα.
Διευκολύνουμε και απλοποιούμε το παιχνίδι, δεν το περιορίζουμε σε κανόνες. Τα παιδιά λατρεύουν να παίζουμε μαζί τους στο πάτωμα. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού προσπαθούμε να ακολουθούμε τα παιδιά στο παιχνίδι τους. Το παιχνίδι θα πρέπει να είναι σαν ένας χορός μεταξύ σας και όχι σαν ένα κονσέρτο που εσείς είστε ο μαέστρος.
Παίζουμε παιχνίδια που απαιτούν διαφορετικές απαντήσεις. Μπορούμε να παίξουμε το «Τι θα γινόταν αν…» Αφήνουμε τα παιδιά να πάρουν αποφάσεις για το πώς θα φτιάξουν κάτι και δεν επιβάλλουμε τη γνώμη μας γιατί απλά θεωρούμε ότι αυτό είναι το σωστό
Παίζουμε παιχνίδια που συνδυάζουν τη φαντασία με το λόγο. Για παράδειγμα να βρούμε τρόπους να χτίσουμε ένα σπίτι αν προσγειωνόμασταν στο φεγγάρι.
Παίζουμε παιχνίδια ρόλων. Αλλά τα διανθίζουμε με τρελά και φανταστικά σενάρια όπως ότι είμαστε κάποιο ζώο ή φύλλα στον άνεμο ή μηχανές του ποπ-κορν.
Προσφέρουμε ένα ασφαλές αλλά γεμάτο προκλήσεις περιβάλλον, όπου τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν μια ποικιλία από υλικά. Από ανακυκλώσιμα υλικά, μαρκαδόρους, χαρτιά, χαρτόνια, κόλλες, αυτοκόλλητα, δαχτυλομπογιές, κιμωλίες, λαδοπαστέλ κλπ.
Φτιάχνουμε χειροποίητα μουσικά όργανα και παίζουμε το δικό μας κονσέρτο. Αποδεχόμαστε όλες τις συνθέσεις. Και εννοείται ότι αφήνουμε χώρο στα παιδιά να εκφραστούν μέσω της κίνησης αν το επιθυμούν.
Φτιάχνουμε τις δικές μας ιστορίες. Ένας ξεκινάει την ιστορία και ο επόμενος προσθέτει κι από κάτι… Αυτό είναι πολύ διασκεδαστικό είτε γίνεται μέσα στην τάξη είτε με τα μέλη μιας οικογένειας.
Αλλάζουμε το τέλος γνωστών ιστοριών και παραμυθιών.
Παίζουμε διάφορα παιχνίδια μυαλού και προκαλούμε τη σκέψη των παιδιών να πάει ένα βήμα πιο πέρα. Για παράδειγμα, που θα μπορούσαν να μοιάζουν ένα ρολόι και μια κουκουβάγια ή τι θα μπορούσαν να έχουν κοινό μια γάτα με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όσο πιο τρελοί οι συνδυασμοί τόσο το καλύτερο!
10 τρόποι για να αντιμετωπίσουμε ένα επιθετικό παιδί!
Από: Ελένη Χαδιαράκου
Χτυπάει τα παιδάκια στην παιδική χαρά, τα σπρώχνει για να πάρει τη σειρά τους στις κούνιες, κλοτσάει και δέρνει το αδερφάκι του για να του δώσει αυτό που κρατάει. Τι κρύβεται πίσω από την επιθετική συμπεριφορά ενός παιδιού και πως μπορείτε να την αντιμετωπίσετε;
Όλοι λίγο-πολύ έχουμε δει παιδιά με επιθετική συμπεριφορά στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο, στον παιδικό σταθμό. Κάποιες φορές μάλιστα αυτά τα μικρά τέρατα είναι τα παιδιά μας. Γιατί όμως προκύπτει; Και τι λένε οι ειδικοί γι΄αυτήν;
Η εκδήλωση της επιθετικής συμπεριφοράς είναι ένα αναπτυξιακό χαρακτηριστικό που εμφανίζεται μέχρι την ηλικία των τριών ετών περίπου και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν όμως ένα παιδί είναι επιθετικό και σε μεγαλύτερη ηλικία, π.χ. μετά τα πέντε του χρόνια, όταν θα έπρεπε να έχει κοινωνικοποιηθεί, να έχει μάθει να χρησιμοποιεί το λόγο, να μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του και να μεταχειρίζεται άλλους τρόπους για να διεκδικεί ή να διαπραγματεύεται αυτό που θέλει, χρειάζεται να αναζητήσουμε τι του προκαλεί αυτού του είδους τη συμπεριφορά
Γι’ αυτό εσείς πρώτα θα πρέπει να σκεφτείτε πώς να διαχειριστείτε την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού, και πως να το βοηθήσετε ώστε να γίνει πιο κοινωνικό, συνεργάσιμο και να αποκτήσει ειρηνικές σχέσεις με τους συνομηλίκους του.
Αυτό που πρέπει να θυμάστε
Είναι αδύνατον να μη μαλώσει το παιδί με κάποιο άλλο της ίδιας ηλικίας όταν παίζουν μαζί. Αυτό όμως που θα πρέπει να μάθει είναι να «μαλώνει» με τον σωστό τρόπο, να μην πιάνεται στα χέρια για να λύσει τις διαφορές του, ούτε να προσπαθεί να επιβληθεί με επιθετικές πρακτικές.
Ας μην παραβλέπουμε επίσης ότι πολλές φορές τα παιδιά απλώς δοκιμάζουν διάφορες συμπεριφορές για να δουν τι θα γίνει αν
τραβήξουν τα μαλλιά της μαμάς τους, αν σπρώξουν το αδερφάκι τους ή αν κλωτσήσουν το άλλο παιδάκι στο πάρκο και ανάλογα με τις αντιδράσεις των γονιών τις διαγράφουν ή τις εγκαθιστούν στο μυαλό τους.
Εμείς, σας δείχνουμε μερικούς τρόπους που θα βοηθήσουν να μην ξανασυμβούν τέτοια «ατυχή» περιστατικά και να βρείτε όλοι την ηρεμία σας:
1. Συζητάτε συχνά με το παιδί, εξηγώντας του τι επιτρέπεται και τι όχι στη συμπεριφορά του, για να μπορεί κι εκείνο να ελέγχει τις πράξεις του, τα όρια που δεν πρέπει να ξεπερνά. Να μάθει δηλαδή σιγά σιγά να μη σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, αλλά και τους γύρω του, τα αισθήματά τους, τα δικαιώματά τους, τις ανάγκες και τις επιθυμίες που οφείλει να σέβεται. Εξηγήστε του, ότι δεν έχουν μόνο οι δικές του απαιτήσεις προτεραιότητα, αν θέλει να έχει φίλους και να είναι αγαπητό. Δώστε έμφαση στο ότι για να έχει καλές σχέσεις με τα άλλα παιδιά πρέπει να μάθει να μοιράζεται τα παιχνίδια, να περιμένει τη σειρά του στις κούνιες και γενικά να ακολουθεί κανόνες. Αργά ή γρήγορα όλα τα παιδιά το μαθαίνουν και προσαρμόζονται, αρκεί να το υπενθυμίζετε συχνά γιατί σε αυτή την ηλικία ξεχνάνε εύκολα.
2. Βοηθήστε το να καταλάβει ότι, αντί να δείρει ή να σπρώξει κάποιον για να πάρει ένα παιχνίδι, μπορεί να το ζητήσει ευγενικά, δίνοντάς του εσείς το παράδειγμα. Όταν παίζετε μαζί του, χρησιμοποιήστε εκφράσεις όπως «σε παρακαλώ, μπορώ να παίξω κι εγώ με το παζλ;» ή «θα ήθελες να ανταλλάξουμε τα παιχνίδια μας;».
3. Όταν βλέπετε το παιδί να εκδηλώνει επιθετικότητα, διατηρήστε την
ψυχραιμία σας, συγκρατηθείτε, αλλά δείξτε του τη δυσαρέσκειά σας. Πάρτε το κοντά σας και πείτε του με ηρεμία και σταθερότητα ότι δεν σας αρέσει αυτή η συμπεριφορά, ότι δεν είναι από κανέναν αποδεκτή κι ότι δεν χρησιμοποιούμε κλωτσιές και γροθιές για να λύσουμε τις διαφωνίες μας, γιατί αυτό μπορεί να κάνει κακό στον άλλο, τον κάνει να πονάει, και προτρέψτε το να ζητήσει συγγνώμη. Μην ξεχνάτε ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν επίγνωση των συνεπειών των πράξεών τους και μέχρι την ηλικία των έξι ετών δεν μπορούν ακόμα να αντιληφθούν τα συναισθήματα που προκαλούν οι πράξεις τους στους άλλους.
4. Εξηγήστε του με σαφήνεια τους λόγους για τους οποίους αν δεν συμπεριφέρεται σωστά θα υποστεί τις συνέπειες. Εάν επαναλάβει την επιθετική συμπεριφορά, βάλτε το να καθίσει κάπου κοντά μόνο του για λίγα λεπτά, για να σκεφτεί αυτό που έκανε, επισημαίνοντάς του ότι αν το ξανακάνει θα αναγκαστείτε να φύγετε από εκεί που είστε, π.χ. από την παραλία ή την παιδική χαρά. Σε αυτή την περίπτωση πραγματοποιήστε την απειλή σας για να αντιληφθεί ότι εννοείτε αυτά που λέτε.
5. Μην προσπαθήσετε να συνετίσετε την επιθετική συμπεριφορά του με επιθετικότητα, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα χειρότερο. Αν για παράδειγμα το χτυπήσετε, επειδή έδειρε ένα παιδάκι ή το πάρετε τραβώντας το γιατί έσπρωξε κάποιον, σίγουρα θα το κάνετε να φοβηθεί αλλά όχι να καταλάβει ότι η επιθετική συμπεριφορά δεν έχει αποτέλεσμα.
6. Τονίζετε συχνά τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Πείτε του πόσο περήφανη είστε που είναι, π.χ., τόσο καλό κι ευγενικό παιδί κι ότι είναι σημαντικό αυτό να το δείχνει όταν είναι με άλλα παιδιά.
7. Κάθε φορά που συμπεριφέρεται όμορφα, μην παραλείπετε να το επαινείτε.
Η επιβράβευση της επιθυμητής συμπεριφοράς είναι το πιο ισχυρό κίνητρο για να την επαναλάβει.
8. Δώστε το καλό παράδειγμα
Μη γίνεστε ποτέ επιθετικοί προς τους γύρω σας, μη διεκδικείτε με φωνές ή εκρήξεις θυμού, μην προσπαθείτε να επιβληθείτε στο παιδί με μερικές ξυλιές. Τα μικρά μιμούνται ό,τι κάνουν οι γονείς τους.
9. Βοηθήστε το να κοινωνικοποιηθεί
Η επιθετική συμπεριφορά δείχνει μη επαρκείς κοινωνικές δεξιότητες. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει αυτό που θέλει ή πώς να διαπραγματευτεί την άρνηση σε κάτι που ζητάει, το θυμό του, τη στεναχώρια του.
10. Δείξτε σταθερότητα
Οι γονείς πρέπει να επεμβαίνουν πάντα απ’ όταν ακόμη το παιδί είναι σε πολύ μικρή ηλικία εφαρμόζοντας κάθε φορά την ίδια τακτική όσον αφορά το ποιες συμπεριφορές επιτρέπονται και ποιες απαγορεύονται. Σε κάθε περίσταση που το παιδί εκδηλώνει επιθετικότητα δεν πρέπει να δείχνουν ποτέ ανοχή ή να ακολουθούν ασταθή τακτική, δηλαδή άλλες φορές να το μαλώνουν κι άλλες να το προσπερνούν, αλλά να του επαναλαμβάνουν με σταθερότητα και σαφήνεια ότι δεν πρέπει να το κάνει αυτό. Αν το παιδί δεν μάθει έγκαιρα τι είναι σωστό και τι όχι, αργότερα, όταν θα βρεθεί σε ομάδα με συνομηλίκους, θα υποστεί “βαρύτερες” συνέπειες της συμπεριφοράς του.
Με τη συνεργασία της Δώρας Σκαλή, ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας.
http://www.imommy.gr/nipia/psychologia/article/4729/10-tropoi-gia-na-antimetwpisete-thn-epithetikothta-toy/#reftag=true
Τα λόγια έχουν δύναμη: Διαβάστε πενήντα θετικές φράσεις που πρέπει να λέμε στα παιδιά μας....
Πολλές φορές πάνω στην κούρασή μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι.
Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.
Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.
Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους; Να κάποιες ιδέες:
1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς.
2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.
3. Πήρες σπουδαία απόφαση.
4. Ευχαριστώ που μου το είπες.
5. Είμαι περήφανη για σένα.
6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί.
7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου.
8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου;
9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας;
10. Ποια είναι η γνώμη σου;
11. Πιστεύω σε σένα.
12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα.
13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις.
14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι.
15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω.
16. Σου έχω μια έκπληξη!
17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά.
18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η!
19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη.
20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό!
21. Έκανες σπουδαία δουλειά. Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου.
22. Το αξίζεις.
23. Καταπληκτική ιδέα!
24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς.
25. Με κάνεις και γελάω.
26. Δεν παίζεσαι!
27. Σε εμπιστεύομαι.
28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν.
29. Μπορείς να μου λες τα πάντα.
30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
32. Μου έλειψες.
33. Για πες μου περισσότερα…
34. Σε όλους μας έχει συμβεί.
35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες!
37. Δεν είναι κακό να λες όχι.
38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
49. Είσαι σπουδαίο παιδί.
40. Τι σου λέει το ένστικτό σου;
41. Τι σου λέει το σώμα σου;
42. Σε ευχαριστώ.
43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
44. Σε ακούω. Σε προσέχω.
45. Θες να το συζητήσουμε;
46. Είναι δική σου απόφαση.
47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.
48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα;
49. Σε αγαπώ.
50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας.
Πηγή: aspaonline.gr
Πολλές φορές πάνω στην κούρασή μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι.
Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.
Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.
Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους; Να κάποιες ιδέες:
1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς.
2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.
3. Πήρες σπουδαία απόφαση.
4. Ευχαριστώ που μου το είπες.
5. Είμαι περήφανη για σένα.
6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί.
7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου.
8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου;
9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας;
10. Ποια είναι η γνώμη σου;
11. Πιστεύω σε σένα.
12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα.
13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις.
14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι.
15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω.
16. Σου έχω μια έκπληξη!
17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά.
18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η!
19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη.
20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό!
21. Έκανες σπουδαία δουλειά. Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου.
22. Το αξίζεις.
23. Καταπληκτική ιδέα!
24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς.
25. Με κάνεις και γελάω.
26. Δεν παίζεσαι!
27. Σε εμπιστεύομαι.
28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν.
29. Μπορείς να μου λες τα πάντα.
30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
32. Μου έλειψες.
33. Για πες μου περισσότερα…
34. Σε όλους μας έχει συμβεί.
35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες!
37. Δεν είναι κακό να λες όχι.
38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
49. Είσαι σπουδαίο παιδί.
40. Τι σου λέει το ένστικτό σου;
41. Τι σου λέει το σώμα σου;
42. Σε ευχαριστώ.
43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
44. Σε ακούω. Σε προσέχω.
45. Θες να το συζητήσουμε;
46. Είναι δική σου απόφαση.
47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.
48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα;
49. Σε αγαπώ.
50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας.
Πηγή: aspaonline.gr
Η μία και μοναδική φράση που σταματά τα ξεσπάσματα των παιδιών...
Πώς γίνεται τα μικρά παιδιά τη μία στιγμή να είναι χαρούμενα και να παίζουν ανέμελα, και την επόμενη να ουρλιάζουν και να χτυπιούνται στα πατώματα; Κι όμως, όχι μόνο γίνεται, αλλά αποτελεί και φυσιολογική φάση της ανάπτυξής τους. Λέγεται temper tantrum, συνήθως εξαλείφεται μέχρι τα 4 χρόνια, και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το διαχειριστούμε με ψυχραιμία και υπομονή.
Είτε επειδή χάλασε το παιχνίδι τους, είτε επειδή δεν του δίνετε άλλη σοκολάτα, την επόμενη φορά που το παιδί σας θα βρεθεί σε κατάσταση παροξυσμού, πάρτε μια βαθιά ανάσα και -αντί να το μαλώσετε- ρωτήστε με τον πιο ήρεμο και καλοκάγαθο τρόπο:
Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, ένα μικρό πρόβλημα ή ένα μεσαίο πρόβλημα;
Ας υποθέσουμε ότι το παιδί σας αρχίζει να δυσφορεί επειδή ένας φίλος του δεν μοιράζεται μαζί του το παιχνίδι του. Μην περιμένετε να αρχίσει τα κλάματα και τις φωνές. Αντίθετα, ρωτήστε το: «Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, ένα μικρό πρόβλημα ή ένα μεσαίο πρόβλημα;» Και μόλις απαντήσει, προτείνετε να σκεφτείτε μαζί μια λύση γι’αυτό, όποιο κι αν είναι το μέγεθος του προβλήματος. Μπορεί να παίξει με ένα άλλο παιχνίδι; Μπορεί να καλέσει τον φίλο να παίξουν μαζί; Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές.
Οι παιδοψυχολόγοι εξηγούν, ότι υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που αυτή η τόσο απλή φράση μπορεί να ηρεμεί τα παιδιά:
Το παιδί βλέπει ότι αποδεχόμαστε και σεβόμαστε τα συναισθήματά του.
Η ερώτηση το κάνει να σταματά, να σκέφτεται και να εκτιμά την κατάσταση.
Κάνοντας αυτή την ερώτηση, οι γονείς καλούν το παιδί να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα μόνο του.
Έτσι, με την ερώτηση αυτή και μιλώντας μετά ήρεμα για μερικά λεπτά, όχι μόνο εσείς θα διατηρήσετε την ψυχική σας ηρεμία, αλλά θα ενισχύσετε και την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας.
Πηγή: brightside.me, mama365.gr , healingeffect.gr
Πώς γίνεται τα μικρά παιδιά τη μία στιγμή να είναι χαρούμενα και να παίζουν ανέμελα, και την επόμενη να ουρλιάζουν και να χτυπιούνται στα πατώματα; Κι όμως, όχι μόνο γίνεται, αλλά αποτελεί και φυσιολογική φάση της ανάπτυξής τους. Λέγεται temper tantrum, συνήθως εξαλείφεται μέχρι τα 4 χρόνια, και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το διαχειριστούμε με ψυχραιμία και υπομονή.
Είτε επειδή χάλασε το παιχνίδι τους, είτε επειδή δεν του δίνετε άλλη σοκολάτα, την επόμενη φορά που το παιδί σας θα βρεθεί σε κατάσταση παροξυσμού, πάρτε μια βαθιά ανάσα και -αντί να το μαλώσετε- ρωτήστε με τον πιο ήρεμο και καλοκάγαθο τρόπο:
Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, ένα μικρό πρόβλημα ή ένα μεσαίο πρόβλημα;
Ας υποθέσουμε ότι το παιδί σας αρχίζει να δυσφορεί επειδή ένας φίλος του δεν μοιράζεται μαζί του το παιχνίδι του. Μην περιμένετε να αρχίσει τα κλάματα και τις φωνές. Αντίθετα, ρωτήστε το: «Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, ένα μικρό πρόβλημα ή ένα μεσαίο πρόβλημα;» Και μόλις απαντήσει, προτείνετε να σκεφτείτε μαζί μια λύση γι’αυτό, όποιο κι αν είναι το μέγεθος του προβλήματος. Μπορεί να παίξει με ένα άλλο παιχνίδι; Μπορεί να καλέσει τον φίλο να παίξουν μαζί; Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές.
Οι παιδοψυχολόγοι εξηγούν, ότι υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που αυτή η τόσο απλή φράση μπορεί να ηρεμεί τα παιδιά:
Το παιδί βλέπει ότι αποδεχόμαστε και σεβόμαστε τα συναισθήματά του.
Η ερώτηση το κάνει να σταματά, να σκέφτεται και να εκτιμά την κατάσταση.
Κάνοντας αυτή την ερώτηση, οι γονείς καλούν το παιδί να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα μόνο του.
Έτσι, με την ερώτηση αυτή και μιλώντας μετά ήρεμα για μερικά λεπτά, όχι μόνο εσείς θα διατηρήσετε την ψυχική σας ηρεμία, αλλά θα ενισχύσετε και την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας.
Πηγή: brightside.me, mama365.gr , healingeffect.gr
Να θυμάμαι: δεν θα είναι μικρά για πάντα....
Παρατηρώ την κόρη μου να παίζει στη θάλασσα. Βλέπω τα γερά πόδια της, τα μακριά χέρια της, τον τρόπο που τινάζει τα μαλλιά της και θυμάμαι… Θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι που έκανε δυο βήματα και έπεφτε, που άπλωνε δυο μικρά χεράκια να με αγκαλιάσει, που φοβόταν το βράδυ, που λέγαμε παραμύθια.
Μια ολόκληρη εποχή, που ήταν μικρούλι, τόσο μικρό που χωρούσε παντού, που φοβόμουν να το κρατήσω… Και βλέπω ότι μια ολόκληρη εποχή πέρασε σαν νερό, σαν την άμμο αυτής της παραλίας μέσα από τα χέρια μου. Και σκέφτομαι πόσους από αυτούς τους κόκκους άμμου πρόλαβα να κρατήσω, να ζήσω, να νιώσω; Πολλούς είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετοί, και ποτέ δεν θα είναι.
Ο χρόνος κυλά σαν νερό και οι εποχές που ήταν μικρά περνάνε γρήγορα. Αυτό από μόνο του είναι ένα σοφό δίδαγμα για εμάς τους γονείς. Να ζήσουμε όσο μπορούμε αυτές τις μοναδικές στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω. Γυρίζουν μόνο μέσα στο μυαλό μας, μέσα από φωτογραφίες και βίντεο που έχουμε αποθηκεύσει σε σκληρούς δίσκους για να ανατρέχουμε όποτε θέλουμε να βουτήξουμε σε εκείνη την εποχή.
Συχνά κατηγορώ τον εαυτό μου που βιαζόμουν να μεγαλώσει. Συχνά ήθελα να γίνουν όλα γρήγορα μέχρι να μπορούμε να «συνεννοηθούμε». Πάντα είχα μια δικαιλογία γι΄ αυτό. Άντε να περάσουν οι πρώτοι μήνες, έλεγα, να αρχίσει να καταλαβαίνει. Μόλις έφτανα σε αυτή την περίοδο έλεγα «άντε να περπατήσει λίγο να πηγαίνουμε βόλτες».
Μετά «άντε να πάει στο νηπιαγωγείο», «άντε να πάει στο σχολείο» και τελικά φτάσαμε στην έκτη δημοτικού. Βιάστηκα, πολύ είναι η αλήθεια. Μέσα μου. Πολλές φορές η κούραση, η αδιαμφισβήτητη κούραση που νιώθεις σαν μάνα, σε κάνει να ονειρεύεσαι το παιδί σου μεγάλο και εσένα «ελεύθερη» από τις μικροέννοεις του τι θα φάει, μην πνιγεί, να περπατήσει, να βγάλει την πάνα, να λέει τραγουδάκι, να βγάλει τα δοντια και τόσα άλλα. Μέσα σε αυτή τη «βιασύνη» που διέπει τη ζωή μας ξεχνιόμαστε και μπαίνουμε άθελά μας σε αυτή τη «δίνη» του «άντε να τελειώνουμε».
Μα τελειώνουν ποτέ οι έννοιες όταν είσαι γονιός; Ποτέ. Ίσα ίσα μεγαλώνουν μαζί με το παιδί. Και πάντα λες, «άντε να περάσει κι αυτό», «άντε να περάσει κι εκείνο» και χωρίς να το συνειδητοποιείς αντιμετωπίζεις τον χρόνο, σαν να είναι ένας τεράστιος βράχος που τον σπρώχνεις στην ανηφόρα. Και σπρώχνοντας αυτόν τον βράχο, ιδρώνοντας και αγκομαχώντας, χάνεις όλα τα όμορφα της διαδρομής. Και όταν κοιτάξεις πίσω τα βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, όλα εκείνα τα σπουδαία, τα ιδίαιτερα, τα μοναδικά, που τότε δεν πρόσεχες, και μετανιώνεις. Όμως ποτέ δεν είναι αργά.
Ας μην περιμένουμε να μας συμβεί κάτι δυσάρεστο για να εκτιμήσουμε. Τα χρόνια τρέχουν και τα παιδιά μας δεν θα ξαναγίνουν ποτέ πέντε, δέκα και δώδεκα ετών. Ούτε εμείς, είκοσι, τριάντα και σαράντα. Ας ζήσουμε το τώρα, γιατί κάθε στιγμή ευτυχίας είναι κέρδος. Και εκεί, στον κατάλογο με τα τόσα πράγματα που έχουμε να αντιμετωπσίουμε κάθε μέρα ας γράψουμε, να θυμάμαι: δεν θα είναι μικρά για πάντα.
Γράφει η Αποστολία Καζάζη
Παρατηρώ την κόρη μου να παίζει στη θάλασσα. Βλέπω τα γερά πόδια της, τα μακριά χέρια της, τον τρόπο που τινάζει τα μαλλιά της και θυμάμαι… Θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι που έκανε δυο βήματα και έπεφτε, που άπλωνε δυο μικρά χεράκια να με αγκαλιάσει, που φοβόταν το βράδυ, που λέγαμε παραμύθια.
Μια ολόκληρη εποχή, που ήταν μικρούλι, τόσο μικρό που χωρούσε παντού, που φοβόμουν να το κρατήσω… Και βλέπω ότι μια ολόκληρη εποχή πέρασε σαν νερό, σαν την άμμο αυτής της παραλίας μέσα από τα χέρια μου. Και σκέφτομαι πόσους από αυτούς τους κόκκους άμμου πρόλαβα να κρατήσω, να ζήσω, να νιώσω; Πολλούς είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετοί, και ποτέ δεν θα είναι.
Ο χρόνος κυλά σαν νερό και οι εποχές που ήταν μικρά περνάνε γρήγορα. Αυτό από μόνο του είναι ένα σοφό δίδαγμα για εμάς τους γονείς. Να ζήσουμε όσο μπορούμε αυτές τις μοναδικές στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω. Γυρίζουν μόνο μέσα στο μυαλό μας, μέσα από φωτογραφίες και βίντεο που έχουμε αποθηκεύσει σε σκληρούς δίσκους για να ανατρέχουμε όποτε θέλουμε να βουτήξουμε σε εκείνη την εποχή.
Συχνά κατηγορώ τον εαυτό μου που βιαζόμουν να μεγαλώσει. Συχνά ήθελα να γίνουν όλα γρήγορα μέχρι να μπορούμε να «συνεννοηθούμε». Πάντα είχα μια δικαιλογία γι΄ αυτό. Άντε να περάσουν οι πρώτοι μήνες, έλεγα, να αρχίσει να καταλαβαίνει. Μόλις έφτανα σε αυτή την περίοδο έλεγα «άντε να περπατήσει λίγο να πηγαίνουμε βόλτες».
Μετά «άντε να πάει στο νηπιαγωγείο», «άντε να πάει στο σχολείο» και τελικά φτάσαμε στην έκτη δημοτικού. Βιάστηκα, πολύ είναι η αλήθεια. Μέσα μου. Πολλές φορές η κούραση, η αδιαμφισβήτητη κούραση που νιώθεις σαν μάνα, σε κάνει να ονειρεύεσαι το παιδί σου μεγάλο και εσένα «ελεύθερη» από τις μικροέννοεις του τι θα φάει, μην πνιγεί, να περπατήσει, να βγάλει την πάνα, να λέει τραγουδάκι, να βγάλει τα δοντια και τόσα άλλα. Μέσα σε αυτή τη «βιασύνη» που διέπει τη ζωή μας ξεχνιόμαστε και μπαίνουμε άθελά μας σε αυτή τη «δίνη» του «άντε να τελειώνουμε».
Μα τελειώνουν ποτέ οι έννοιες όταν είσαι γονιός; Ποτέ. Ίσα ίσα μεγαλώνουν μαζί με το παιδί. Και πάντα λες, «άντε να περάσει κι αυτό», «άντε να περάσει κι εκείνο» και χωρίς να το συνειδητοποιείς αντιμετωπίζεις τον χρόνο, σαν να είναι ένας τεράστιος βράχος που τον σπρώχνεις στην ανηφόρα. Και σπρώχνοντας αυτόν τον βράχο, ιδρώνοντας και αγκομαχώντας, χάνεις όλα τα όμορφα της διαδρομής. Και όταν κοιτάξεις πίσω τα βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, όλα εκείνα τα σπουδαία, τα ιδίαιτερα, τα μοναδικά, που τότε δεν πρόσεχες, και μετανιώνεις. Όμως ποτέ δεν είναι αργά.
Ας μην περιμένουμε να μας συμβεί κάτι δυσάρεστο για να εκτιμήσουμε. Τα χρόνια τρέχουν και τα παιδιά μας δεν θα ξαναγίνουν ποτέ πέντε, δέκα και δώδεκα ετών. Ούτε εμείς, είκοσι, τριάντα και σαράντα. Ας ζήσουμε το τώρα, γιατί κάθε στιγμή ευτυχίας είναι κέρδος. Και εκεί, στον κατάλογο με τα τόσα πράγματα που έχουμε να αντιμετωπσίουμε κάθε μέρα ας γράψουμε, να θυμάμαι: δεν θα είναι μικρά για πάντα.
Γράφει η Αποστολία Καζάζη
Χόρχε Μπουκάϊ – πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση με τους γονείς μας
Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να αισθανθώ πως κάποιος τρίτος με εκτιμά. Πρέπει, επιπλέον, αυτός ο τρίτος να αισθάνεται ότι αξίζει ο ίδιος, και να τον θεωρώ κι εγώ αξιόλογο. Τι να την κάνω την εκτίμηση κάποιου που δεν αξίζει ή δεν αισθάνεται ο ίδιος πως αξίζει;
Όποτε μιλάω γι’ αυτό το θέμα, μου έρχεται στο μυαλό μια ιστορία που αποφεύγω συνήθως να τη λέω δημοσίως γιατί το περιεχόμενό της είναι πολύ σκληρό. Σήμερα όμως που συζητάμε την ξαναθυμήθηκα κι αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σου, γιατί συμβολίζει κάτι που δεν μπορεί να συμβεί αν δεν πληρώσει κάποιος ένα πολύ ακριβό τίμημα, αλλά και γιατί δείχνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση με τους γονείς μας.»
Πάει καιρός που ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό της Ανατολής ένας άντρας με τέσσερις γιους. Τη στιγμή που εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία, ο μικρότερος ήταν γύρω στα τριάντα, ενώ τ’ αδέλφια του 35, 37 και 40 χρόνων. Ο πατέρας είχε μόλις περάσει τα εξήντα, επειδή όμως την εποχή εκείνη το προσδόκιμο ζωής ήταν γύρω στα 40 χρόνια, στην ουσία ήταν ένας ηλικιωμένος με όλα τα προβλήματα της γεροντικής ηλικίας. Το μυαλό του, το σώμα, οι σφιγκτήρες, η ικανότητά του να τα καταφέρνει μόνος του… τίποτα δε λειτουργούσε καλά σ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Μια μέρα ο μικρότερος γιος παντρεύεται και φεύγει από το σπίτι, οπότε δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα: ο πατέρας μένει μόνος. Η μητέρα έχει πεθάνει στην τελευταία γέννα και τα μεγαλύτερα αδέλφια είναι ήδη παντρεμένα. Κατά συνέπεια, τώρα δεν υπάρχει κανείς για ν’ αναλάβει τον ηλικιωμένο άνθρωπο, και το χειρότερο είναι ότι, την εποχή που μιλάμε, δεν υπάρχουν οίκοι ευγηρίας ούτε λεφτά για να πληρώσουν κάποιον να τον φροντίζει.
Τα παιδιά αρχίζουν να νιώθουν ότι, παρόλη την αγάπη που του έχουν, ο πατέρας τους αποτελεί πρόβλημα. Δεν μπορεί κανένα από τα παιδιά να τον πάρει στο σπίτι να ζήσει μαζί του και να τον φροντίζει. Άρα, βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα.
Η ουσία της ιστορίας αρχίζει όταν τα παιδιά μαζεύονται για να συζητήσουν ποιο θα είναι το μέλλον του πατέρα τους. Κάποια στιγμή σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να τον παίρνουν στο σπίτι τους με τη σειρά, αμέσως όμως καταλαβαίνουν ότι αυτή δεν είναι επαρκής λύση και, εκτός των άλλων, θα είχε σοβαρές συνέπειες στη ζωή όλων τους. Και τότε, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, αρχίζουν να σκέφτονται ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, θα ήταν ο πατέρας τους να πεθάνει.
Παρά τον ψυχικό πόνο που τους δημιουργεί η συνειδητοποίηση αυτή, σημειώνουν αμέσως ότι δεν μπορούν να περιμένουν άπρακτοι να συμβεί το μοιραίο, καθώς ο πατέρας τους θα μπορούσε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη σ’ αυτήν την κατάσταση. Σκέφτονται, επίσης, ότι κανένας τους δεν μπορεί ν’ αντέξει αυτήν την καθυστέρηση. Και τότε, μυστηριωδώς, ένας τους έχει μια ιδέα: ίσως το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να περιμένουν να έρθει ο χειμώνας και ν’ αποτελειώσει αυτός τον πατέρα τους. Να γίνει, δηλαδή, όπως το φαντάζονται: να μπουν στο δάσος μαζί του, αυτός να χαθεί, και το κρύο με τους λύκους να αναλάβουν τα υπόλοιπα…
Τους θλίβει αυτή η προοπτική, ωστόσο αναγνωρίζουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για το μέλλον και τη ζωή τους. Αποφασίζουν λοιπόν να φροντίζουν τον πατέρα τους εναλλάξ, αλλά μόνο μέχρι να έρθει ο χειμώνας.
Μετά την πρώτη έντονη χιονόπτωση, τα τέσσερα αδέλφια συγκεντρώνονται ξανά στο σπίτι και λένε στον πατέρα τους:
«Έλα, πατέρα, πάμε να ντυθείς γιατί θα βγούμε.»
«Θα βγούμε; Με τέτοιο χιόνι;» ρωτάει εκείνος απορημένος.
Οι γιοί του, όμως, απαντάνε:
«Ναι, ναι, έλα, πάμε.»
Ο καημένος ο πατέρας ξέρει ότι το μυαλό του δε δουλεύει καλά τελευταία, κι έτσι αναγκάζεται να υπακούσει σ’ αυτό που του λένε τα παιδιά του.
Τον ντύνουν, του φοράνε —τι ειρωνεία!— ένα ζεστό παλτό, και παίρνουν κι οι πέντε τον δρόμο για το δάσος.
Μόλις φτάνουν εκεί, αρχίζουν να ψάχνουν ένα μέρος για να τον αφήσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα. Προχωρούν στο δάσος, όλο και πιο βαθιά, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουν σ’ ένα ξέφωτο. Αναπάντεχα, ακούνε τον πατέρα τους να λέει:
«Εδώ είναι.»
«Τι; Ποιο;» ρωτάνε έκπληκτοι οι γιοι του.
«Εδώ είναι» λέει ξανά.
Ο πατέρας ασφαλώς δεν είχε αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, κι εκείνοι είχαν προσέξει πολύ να μην τους ξεφύγει τίποτα… Σε τι αναφερόταν λοιπόν ο γέρος;
«Εδώ, εδώ. Αυτό εδώ είναι το μέρος…» επιμένει εκείνος, ιδρωμένος και με τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους.
Τότε κι οι γιοι του τον ρωτάνε:
«Ποιο μέρος, πατέρα; Για τι πράγμα μιλάς;»
Κι ο γέρος τους απαντά:
«Εδώ είναι το μέρος όπου, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα μου».
«Τρέχουν τα μάτια μου… Πολύ σκληρό. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν τη διηγείσαι δημοσίως αυτήν την ιστορία.»
«Καλώς ή κακώς, αυτήν την επίδραση έχει η διαπαιδαγώγηση: αποκτούμε την τάση να συμπεριφερόμαστε στους γονείς μας όπως εκείνοι μας έμαθαν με τη συμπεριφορά τους απέναντι στους δικούς τους γονείς, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα παιδιά μας θα κάνουν σ’ εμάς τα ίδια που είδαν να κάνουμε κι εμείς στους γονείς μας.
«Μεταδίδοντας στα παιδιά μας τη συναισθηματική ικανότητα της αγάπης, της φροντίδας και της στήριξης των δικών μας γονιών, τους έχουμε διδάξει αυτήν την ίδια ικανότητα· τους την έχουμε μάθει. Ωστόσο, αν πηγαίνω σπίτι και λέω: “Πότε θα ’ρθει η ώρα να πεθάνει ο γέρος μου”, κάποια μέρα θα περάσει κι απ’ το μυαλό του δικού μου γιου η ιδέα να μ’ εγκαταλείψει στο δάσος. Κι αυτό επαναλαμβάνεται με κάθε μήνυμα που στέλνουμε. Αν ζω λέγοντας μέσα μου πως δουλεύω σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει, πως η ζωή είναι απαίσια, πως δεν αξίζω τίποτα, πως έχω βαρεθεί να είμαι όπως είμαι… αν ζω χωρίς αυτοσεβασμό και ντρέπομαι για τα λίγα που έχω πετύχει, εγκλωβισμένος στη ζωή που κάνω με χαμηλή αυτοεκτίμηση… πώς θα καταφέρω ο γιος μου (που είναι ο γιος κάποιου που δεν αξίζει) να νιώθει πως αξίζει; Μόνο αυτός που αισθάνεται πως αξίζει, μπορεί να δώσει στους απογόνους του να καταλάβουν τι σημαίνει να νιώθεις πως αξίζεις.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει αν πρέπει ν’ αναζητήσω την εκτίμηση έξωθεν, στην περίπτωση που δεν είχα την τύχη να γεννηθώ σ’ ένα περιβάλλον όπου ο πατέρας και η μητέρα μου ένιωθαν να αξίζουν, εξυψώνοντάς με κι εμένα. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να βρω ανθρώπους ικανούς να δίνουν και να παίρνουν αγάπη, ανθρώπους που είναι περήφανοι γι’ αυτό που είναι κι έχουν το θάρρος να πρωταγωνιστήσουν στη ζωή τους.
Από το βιβλίο του Jorge Bucay «Από την Αυτοεκτίμηση στον Εγωϊσμό»
Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να αισθανθώ πως κάποιος τρίτος με εκτιμά. Πρέπει, επιπλέον, αυτός ο τρίτος να αισθάνεται ότι αξίζει ο ίδιος, και να τον θεωρώ κι εγώ αξιόλογο. Τι να την κάνω την εκτίμηση κάποιου που δεν αξίζει ή δεν αισθάνεται ο ίδιος πως αξίζει;
Όποτε μιλάω γι’ αυτό το θέμα, μου έρχεται στο μυαλό μια ιστορία που αποφεύγω συνήθως να τη λέω δημοσίως γιατί το περιεχόμενό της είναι πολύ σκληρό. Σήμερα όμως που συζητάμε την ξαναθυμήθηκα κι αποφάσισα να τη μοιραστώ μαζί σου, γιατί συμβολίζει κάτι που δεν μπορεί να συμβεί αν δεν πληρώσει κάποιος ένα πολύ ακριβό τίμημα, αλλά και γιατί δείχνει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση με τους γονείς μας.»
Πάει καιρός που ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό της Ανατολής ένας άντρας με τέσσερις γιους. Τη στιγμή που εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία, ο μικρότερος ήταν γύρω στα τριάντα, ενώ τ’ αδέλφια του 35, 37 και 40 χρόνων. Ο πατέρας είχε μόλις περάσει τα εξήντα, επειδή όμως την εποχή εκείνη το προσδόκιμο ζωής ήταν γύρω στα 40 χρόνια, στην ουσία ήταν ένας ηλικιωμένος με όλα τα προβλήματα της γεροντικής ηλικίας. Το μυαλό του, το σώμα, οι σφιγκτήρες, η ικανότητά του να τα καταφέρνει μόνος του… τίποτα δε λειτουργούσε καλά σ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Μια μέρα ο μικρότερος γιος παντρεύεται και φεύγει από το σπίτι, οπότε δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα: ο πατέρας μένει μόνος. Η μητέρα έχει πεθάνει στην τελευταία γέννα και τα μεγαλύτερα αδέλφια είναι ήδη παντρεμένα. Κατά συνέπεια, τώρα δεν υπάρχει κανείς για ν’ αναλάβει τον ηλικιωμένο άνθρωπο, και το χειρότερο είναι ότι, την εποχή που μιλάμε, δεν υπάρχουν οίκοι ευγηρίας ούτε λεφτά για να πληρώσουν κάποιον να τον φροντίζει.
Τα παιδιά αρχίζουν να νιώθουν ότι, παρόλη την αγάπη που του έχουν, ο πατέρας τους αποτελεί πρόβλημα. Δεν μπορεί κανένα από τα παιδιά να τον πάρει στο σπίτι να ζήσει μαζί του και να τον φροντίζει. Άρα, βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα.
Η ουσία της ιστορίας αρχίζει όταν τα παιδιά μαζεύονται για να συζητήσουν ποιο θα είναι το μέλλον του πατέρα τους. Κάποια στιγμή σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να τον παίρνουν στο σπίτι τους με τη σειρά, αμέσως όμως καταλαβαίνουν ότι αυτή δεν είναι επαρκής λύση και, εκτός των άλλων, θα είχε σοβαρές συνέπειες στη ζωή όλων τους. Και τότε, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, αρχίζουν να σκέφτονται ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, θα ήταν ο πατέρας τους να πεθάνει.
Παρά τον ψυχικό πόνο που τους δημιουργεί η συνειδητοποίηση αυτή, σημειώνουν αμέσως ότι δεν μπορούν να περιμένουν άπρακτοι να συμβεί το μοιραίο, καθώς ο πατέρας τους θα μπορούσε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη σ’ αυτήν την κατάσταση. Σκέφτονται, επίσης, ότι κανένας τους δεν μπορεί ν’ αντέξει αυτήν την καθυστέρηση. Και τότε, μυστηριωδώς, ένας τους έχει μια ιδέα: ίσως το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να περιμένουν να έρθει ο χειμώνας και ν’ αποτελειώσει αυτός τον πατέρα τους. Να γίνει, δηλαδή, όπως το φαντάζονται: να μπουν στο δάσος μαζί του, αυτός να χαθεί, και το κρύο με τους λύκους να αναλάβουν τα υπόλοιπα…
Τους θλίβει αυτή η προοπτική, ωστόσο αναγνωρίζουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για το μέλλον και τη ζωή τους. Αποφασίζουν λοιπόν να φροντίζουν τον πατέρα τους εναλλάξ, αλλά μόνο μέχρι να έρθει ο χειμώνας.
Μετά την πρώτη έντονη χιονόπτωση, τα τέσσερα αδέλφια συγκεντρώνονται ξανά στο σπίτι και λένε στον πατέρα τους:
«Έλα, πατέρα, πάμε να ντυθείς γιατί θα βγούμε.»
«Θα βγούμε; Με τέτοιο χιόνι;» ρωτάει εκείνος απορημένος.
Οι γιοί του, όμως, απαντάνε:
«Ναι, ναι, έλα, πάμε.»
Ο καημένος ο πατέρας ξέρει ότι το μυαλό του δε δουλεύει καλά τελευταία, κι έτσι αναγκάζεται να υπακούσει σ’ αυτό που του λένε τα παιδιά του.
Τον ντύνουν, του φοράνε —τι ειρωνεία!— ένα ζεστό παλτό, και παίρνουν κι οι πέντε τον δρόμο για το δάσος.
Μόλις φτάνουν εκεί, αρχίζουν να ψάχνουν ένα μέρος για να τον αφήσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα. Προχωρούν στο δάσος, όλο και πιο βαθιά, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουν σ’ ένα ξέφωτο. Αναπάντεχα, ακούνε τον πατέρα τους να λέει:
«Εδώ είναι.»
«Τι; Ποιο;» ρωτάνε έκπληκτοι οι γιοι του.
«Εδώ είναι» λέει ξανά.
Ο πατέρας ασφαλώς δεν είχε αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, κι εκείνοι είχαν προσέξει πολύ να μην τους ξεφύγει τίποτα… Σε τι αναφερόταν λοιπόν ο γέρος;
«Εδώ, εδώ. Αυτό εδώ είναι το μέρος…» επιμένει εκείνος, ιδρωμένος και με τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους.
Τότε κι οι γιοι του τον ρωτάνε:
«Ποιο μέρος, πατέρα; Για τι πράγμα μιλάς;»
Κι ο γέρος τους απαντά:
«Εδώ είναι το μέρος όπου, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα μου».
«Τρέχουν τα μάτια μου… Πολύ σκληρό. Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν τη διηγείσαι δημοσίως αυτήν την ιστορία.»
«Καλώς ή κακώς, αυτήν την επίδραση έχει η διαπαιδαγώγηση: αποκτούμε την τάση να συμπεριφερόμαστε στους γονείς μας όπως εκείνοι μας έμαθαν με τη συμπεριφορά τους απέναντι στους δικούς τους γονείς, και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα παιδιά μας θα κάνουν σ’ εμάς τα ίδια που είδαν να κάνουμε κι εμείς στους γονείς μας.
«Μεταδίδοντας στα παιδιά μας τη συναισθηματική ικανότητα της αγάπης, της φροντίδας και της στήριξης των δικών μας γονιών, τους έχουμε διδάξει αυτήν την ίδια ικανότητα· τους την έχουμε μάθει. Ωστόσο, αν πηγαίνω σπίτι και λέω: “Πότε θα ’ρθει η ώρα να πεθάνει ο γέρος μου”, κάποια μέρα θα περάσει κι απ’ το μυαλό του δικού μου γιου η ιδέα να μ’ εγκαταλείψει στο δάσος. Κι αυτό επαναλαμβάνεται με κάθε μήνυμα που στέλνουμε. Αν ζω λέγοντας μέσα μου πως δουλεύω σε μια δουλειά που δεν μου αρέσει, πως η ζωή είναι απαίσια, πως δεν αξίζω τίποτα, πως έχω βαρεθεί να είμαι όπως είμαι… αν ζω χωρίς αυτοσεβασμό και ντρέπομαι για τα λίγα που έχω πετύχει, εγκλωβισμένος στη ζωή που κάνω με χαμηλή αυτοεκτίμηση… πώς θα καταφέρω ο γιος μου (που είναι ο γιος κάποιου που δεν αξίζει) να νιώθει πως αξίζει; Μόνο αυτός που αισθάνεται πως αξίζει, μπορεί να δώσει στους απογόνους του να καταλάβουν τι σημαίνει να νιώθεις πως αξίζεις.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει αν πρέπει ν’ αναζητήσω την εκτίμηση έξωθεν, στην περίπτωση που δεν είχα την τύχη να γεννηθώ σ’ ένα περιβάλλον όπου ο πατέρας και η μητέρα μου ένιωθαν να αξίζουν, εξυψώνοντάς με κι εμένα. Σ’ αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να βρω ανθρώπους ικανούς να δίνουν και να παίρνουν αγάπη, ανθρώπους που είναι περήφανοι γι’ αυτό που είναι κι έχουν το θάρρος να πρωταγωνιστήσουν στη ζωή τους.
Από το βιβλίο του Jorge Bucay «Από την Αυτοεκτίμηση στον Εγωϊσμό»
Η ευτυχία δε βρίσκεται στα πλούτη αλλά στην ηρεμία της ψυχής…
Κάποτε ένας από τους αγαπημένους μου φιλοσόφους, ο κορυφαίος Αριστοτέλης είχε πει:
‘’ Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα πλούτη αλλά στην ηρεμία της ψυχής…’’
Μια φράση με βαθιά μηνύματα και προειδοποιήσεις.
Πόση αλήθεια άραγε να κρύβει; Μεγάλη και αλλόκοτη από τις άλλες έχω να σας πω. Διότι, η ευτυχία δεν έχει να κάνει με τα χρήματα αλλά με την ουσία της ψυχής. Εκεί λοιπόν βρίσκεται.
Μέσα μας. Στα βάθη του μυαλού και της καρδιάς μας.
Στο σπίτι μας.
Το κακό παντού υπάρχει. Σε κάθε γωνιά. Όμως, το καλό μόνο σε ένα σημείο.
Ποιο είναι; ΕΣΥ είσαι.
Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, δίπλα σου είναι. Εσύ ο ίδιος είσαι κυρίαρχος, δημιουργός αλλά και παραλήπτης των δικών σου αποφάσεων και επιθυμιών. Στα χέρια σου λοιπόν άνθρωπε βρίσκεται η ευδαιμονία, η ηθική αρετή. Τα πλούτη δεν δηλώνουν κανέναν τίτλο. Δεν αμφιβάλλω ότι έχουν αξία αλλά δεν σε κάνουν ευτυχισμένο. Μπορεί να έχεις όλα τα πλούτη του κόσμου αλλά μέσα σου να είσαι φτωχός.
Τι είδους ευτυχία μπορεί να είναι αυτή; Θα σου πω εγώ. Ανεπαρκής και αναλφάβητη δίχως συναισθήματα και παιδεία. Μια μίζερη, ζοφερή και επίπονη προσπάθεια επιβεβαίωσης και επιβίωσης. Με μόνη κάλυψη το σώμα για ομορφιά και επίδειξη. Με αυτάρκεια, ζήλεια και μιμητισμό.
Ο σαρκασμός βασικός πλέον συνοδός της. Γιατί άραγε να μην υιοθετούμε την άλλη ευτυχία; Αυτή λοιπόν που κατάλαβες. Ναι, Για εκείνη μιλώ που φωτίζει τα μάτια των ανθρώπων από αλήθεια και ειλικρίνεια. Που δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις και δεν ζητά ανταλλάγματα για να αποκαλυφθεί.
Δεν κρύβεται από το έρεβος σαν τους δεσμώτες στο σπήλαιο αλλά προβάλλεται από ψιλά με το φως του ήλιου. Δεν βρίσκεται ούτε στην υπερβολή ούτε στην στέρηση. Μόνο στην μεσότητα. Στο πρέπει και στο είναι. Βρες την λοιπόν, στην μέση της κλωστής. Στα αισθήματα, στις καταστάσεις. Τα πλούτη δεν είναι τίποτα παρά μόνο ένα παρείσακτο αγαθό δωροδοκίας και μυθοπλασίας.
Η ευτυχία βρίσκεται στην έκλυση της ψυχής σου. Στην δικαιοσύνη, στο χαρακτήρα και στις πράξεις. Στην ελευθερία επιλογών και αποφάσεών σου.
Στην αγαστή συνεργασία του πνεύματος και σώματός σου και όχι στον σκοταδισμό των αδυσώπητων και επίπλαστων Ερινυών των σκέψεων και των επιρροών σου. Η ευτυχία λοιπόν σχετίζεται με την πληρότητα, την αγάπη, την χαρά, την δύναμη για την νίκη της ψυχής και όχι την αμετροέπεια του μυαλού. Μπορείς λοιπόν να συνδυάσεις αυτήν την ευτυχία, την πραγματική με το χρυσό χρώμα των χρημάτων; Αντέχεις να ζεις σε μια ουτοπία ή αλήθεια που μόνη σου κρηπίδα είναι ένας ανεύθυνος και τιποτένιος εαυτός; Σου αρέσει να υπάρχεις από τα χρήματα και για τα χρήματα και μόνο; Δεν θα αντέξεις για πολύ. Είναι το μόνο σίγουρο. Διότι, η έκρηξή σου θα πλησιάζει… Και πίστεψέ με…Θα είναι ανυπόφορη…
« Τα πλούτη δεν σε κάνουν βασιλιά της ευτυχίας της ψυχής, αλλά αντιθέτως, η ευτυχία της ψυχής σε κάνει βασιλιά όλου του πλούτου. Μην το ξεχνάς ποτέ!»
Της Νικόλ Παπαδοπούλου.
Κάποτε ένας από τους αγαπημένους μου φιλοσόφους, ο κορυφαίος Αριστοτέλης είχε πει:
‘’ Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα πλούτη αλλά στην ηρεμία της ψυχής…’’
Μια φράση με βαθιά μηνύματα και προειδοποιήσεις.
Πόση αλήθεια άραγε να κρύβει; Μεγάλη και αλλόκοτη από τις άλλες έχω να σας πω. Διότι, η ευτυχία δεν έχει να κάνει με τα χρήματα αλλά με την ουσία της ψυχής. Εκεί λοιπόν βρίσκεται.
Μέσα μας. Στα βάθη του μυαλού και της καρδιάς μας.
Στο σπίτι μας.
Το κακό παντού υπάρχει. Σε κάθε γωνιά. Όμως, το καλό μόνο σε ένα σημείο.
Ποιο είναι; ΕΣΥ είσαι.
Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, δίπλα σου είναι. Εσύ ο ίδιος είσαι κυρίαρχος, δημιουργός αλλά και παραλήπτης των δικών σου αποφάσεων και επιθυμιών. Στα χέρια σου λοιπόν άνθρωπε βρίσκεται η ευδαιμονία, η ηθική αρετή. Τα πλούτη δεν δηλώνουν κανέναν τίτλο. Δεν αμφιβάλλω ότι έχουν αξία αλλά δεν σε κάνουν ευτυχισμένο. Μπορεί να έχεις όλα τα πλούτη του κόσμου αλλά μέσα σου να είσαι φτωχός.
Τι είδους ευτυχία μπορεί να είναι αυτή; Θα σου πω εγώ. Ανεπαρκής και αναλφάβητη δίχως συναισθήματα και παιδεία. Μια μίζερη, ζοφερή και επίπονη προσπάθεια επιβεβαίωσης και επιβίωσης. Με μόνη κάλυψη το σώμα για ομορφιά και επίδειξη. Με αυτάρκεια, ζήλεια και μιμητισμό.
Ο σαρκασμός βασικός πλέον συνοδός της. Γιατί άραγε να μην υιοθετούμε την άλλη ευτυχία; Αυτή λοιπόν που κατάλαβες. Ναι, Για εκείνη μιλώ που φωτίζει τα μάτια των ανθρώπων από αλήθεια και ειλικρίνεια. Που δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις και δεν ζητά ανταλλάγματα για να αποκαλυφθεί.
Δεν κρύβεται από το έρεβος σαν τους δεσμώτες στο σπήλαιο αλλά προβάλλεται από ψιλά με το φως του ήλιου. Δεν βρίσκεται ούτε στην υπερβολή ούτε στην στέρηση. Μόνο στην μεσότητα. Στο πρέπει και στο είναι. Βρες την λοιπόν, στην μέση της κλωστής. Στα αισθήματα, στις καταστάσεις. Τα πλούτη δεν είναι τίποτα παρά μόνο ένα παρείσακτο αγαθό δωροδοκίας και μυθοπλασίας.
Η ευτυχία βρίσκεται στην έκλυση της ψυχής σου. Στην δικαιοσύνη, στο χαρακτήρα και στις πράξεις. Στην ελευθερία επιλογών και αποφάσεών σου.
Στην αγαστή συνεργασία του πνεύματος και σώματός σου και όχι στον σκοταδισμό των αδυσώπητων και επίπλαστων Ερινυών των σκέψεων και των επιρροών σου. Η ευτυχία λοιπόν σχετίζεται με την πληρότητα, την αγάπη, την χαρά, την δύναμη για την νίκη της ψυχής και όχι την αμετροέπεια του μυαλού. Μπορείς λοιπόν να συνδυάσεις αυτήν την ευτυχία, την πραγματική με το χρυσό χρώμα των χρημάτων; Αντέχεις να ζεις σε μια ουτοπία ή αλήθεια που μόνη σου κρηπίδα είναι ένας ανεύθυνος και τιποτένιος εαυτός; Σου αρέσει να υπάρχεις από τα χρήματα και για τα χρήματα και μόνο; Δεν θα αντέξεις για πολύ. Είναι το μόνο σίγουρο. Διότι, η έκρηξή σου θα πλησιάζει… Και πίστεψέ με…Θα είναι ανυπόφορη…
« Τα πλούτη δεν σε κάνουν βασιλιά της ευτυχίας της ψυχής, αλλά αντιθέτως, η ευτυχία της ψυχής σε κάνει βασιλιά όλου του πλούτου. Μην το ξεχνάς ποτέ!»
Της Νικόλ Παπαδοπούλου.
10 (υπέροχα) πράγματα που θα σας συμβούν μόλις αποφασίσετε να βάλετε όρια....
Δεν μπορείτε να κάνετε τα πάντα, για τους πάντες και συνέχεια.
Μία ζωή όπου δεν θέτει κάποιος τα προσωπικά του όρια, είναι μία ζωή στην οποία δεν μπορεί να πει «όχι». Οι άνθρωποι εκείνοι που βάζουν πάντα τους άλλους πριν από τους ίδιους τους τους εαυτούς, εξαντλούνται προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τους γύρω τους, κάτι που τους προκαλεί άγχος και δεν τους αφήνει να ευχαριστηθούν τη ζωή. Εκεί είναι που έρχονται τα όρια για να μας βοηθήσουν. Είναι ο τρόπος που μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε τη ζωή μας πιο ευχάριστη, τόσο για εσάς τους ίδιους, όσο και για το&upsilon
Δεν μπορείτε να κάνετε τα πάντα, για τους πάντες και συνέχεια.
Μία ζωή όπου δεν θέτει κάποιος τα προσωπικά του όρια, είναι μία ζωή στην οποία δεν μπορεί να πει «όχι». Οι άνθρωποι εκείνοι που βάζουν πάντα τους άλλους πριν από τους ίδιους τους τους εαυτούς, εξαντλούνται προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τους γύρω τους, κάτι που τους προκαλεί άγχος και δεν τους αφήνει να ευχαριστηθούν τη ζωή. Εκεί είναι που έρχονται τα όρια για να μας βοηθήσουν. Είναι ο τρόπος που μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε τη ζωή μας πιο ευχάριστη, τόσο για εσάς τους ίδιους, όσο και για το&upsilon